P-Kong's thought : Sweet in the morning

“ก้อง” เสียงเรียกนั้นทำให้ผมหันกลับไปมองทันที เห็น “เขา” นั่งอยู่บนเตียงส่งยิ้มมุมปากแบบที่ทำให้ใจผมกระตุก

โทรศัพท์มือถือผมอยู่ในมือเขา “คุณลืมโทรศัพท์แน่ะ” เขาพูดไปก็โบกโทรศัพท์คุ้นตาของผมในมือไปมา แล้วยักคิ้วเจ้าเล่ห์

ผมถอนหายใจในความเลินเล่อของตัวเอง รู้ว่าต้องเสียเปรียบเค้าคนนั้นอีกแน่ๆ ผมเดินเข้าไปหาเค้า แล้วยื่นมือออกไปข้างหน้า เป็นสัญญาณให้เค้าส่งมือถือของผมคืนให้

เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับชักมือถือหลบให้พ้นจากสายตา “อยากได้คืน ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะครับ...คุณก้อง” พูดจบคนตรงหน้าก็ทำแก้มป่องแล้วยื่นหน้าเอียงมาทางที่ผมยืนอยู่

ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนวูบขึ้นมา จึงต้องแสดงอาการเหวี่ยงกลบเกลื่อน “ฮึ้ยยยส์ พี คุณนี่นะ...เล่นอะไรแต่เช้าเนี่ย...ผมจะไปทำงาน”

คนที่ผมพูดด้วย ไม่มีท่าทีอะไรกับอาการเหวี่ยงของผม แต่ลุกขึ้นจากที่นอน แล้วเดินเข้ามาใกล้ ส่งลูกอ้อนมาให้ “โธ่...ก้อง” ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมจนหัวใจผมเต้นแรงอีกครั้ง “ขอกำลังใจให้ผม ก่อนไปทำงานไม่ได้เหรอ”

พีไม่พูดเปล่า เอาแขนสองข้างมาโอบเอวผมอีก ‘จะทำให้หัวใจผมระเบิด ใช่มั้ยเนี่ย…คุณพีรวิชญ์!!!’

ผมพูดอะไรไม่ออก กลัวเค้าได้ยินเสียงหัวใจผมเต้นชะมัด แล้วหน้าเนี่ยจะยื่นเข้ามาใกล้ขนาดนี้ทำไมครับเนี่ยคุณพีรวิชญ์ หันมาอีกทีหน้าเราก็ใกล้จนจมูกแทบจะชนกันแล้ว

ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไป ก็ได้ยินเสียงทุ้มนุ่ม แผ่วเบาจนเหมือนเสียงกระซิบ ดังขึ้นมาก่อน “ก้อง...ถ้าคุณไม่ให้ผม...งั้นผมขอคุณแทนนะ”

พูดจบเค้าก็ไม่รอคำตอบจากผม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วกดจมูกและริมฝีปากของเค้าลงบนแก้มของผม ขโมยหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่ทันที เป็นสัมผัสเรียกเลือดขึ้นมาที่ใบหน้าผมได้ดีชะมัด

แล้วแทนที่พีจะถอยหน้าออกไปทันที เค้ายังคงลากริมฝีปากผ่านข้างแก้มผมขึ้นไป ส่งเสียงกระซิบที่ข้างหู “ชื่นใจจังเลยครับ...ก้อง” ลมหายใจของเค้าเป่าเข้าที่ใบหูของผม ‘โอ้ยยย ใจผมเต้นรัวแล้วนะเนี่ย’

สัมผัสของพีทุกครั้ง มันก็ไม่เคยสร้างความเคยชินให้ผมเลย หน้าผมต้องแดงอีกแล้วแน่ๆ แล้วไหนจะเสียงกระซิบเค้าอีก ‘ใจผมมันจะสั่นไปถึงไหนเนี่ย’

เค้าทำยักคิ้วให้ผมเจ้าเลห์ ทำเอาหัวใจผมกระตุกอีกครั้ง แล้วยื่นมือถือกลับมาให้ผม ผมรับมือถือคืนมา แล้วผลักตัวเค้าออกไปไม่แรงนัก ก่อนที่หัวใจผมมันจะระเบิดจิงๆ “พี...คุณนี่...เอาอีกแล้วนะ”

คนโดนผลักแทนที่จะสำนึกผิด กลับส่งยิ้มทะเล้นแบบที่ผมหลงรักมาให้ ใจผมสั่นไม่ไหวแล้ว ผมต้องเดินหันหลังกลับจะออกจากห้อง หน้าผมตอนนี้มันร้อนผ่าวไปหมด

แต่ผมเดินออกไปยังไม่พ้นประตู สัมผัสที่คุ้นเคยก็มาจับข้อมือผมไว้ ไม่แรงแต่ก็แน่นพอจะไม่ให้มือผมหลุด “ก้อง...โกรธผมเหรอ” เสียงนุ่มส่งตามมา

ผมหันหน้าไป พยายามทำหน้านิ่ง เสียงก็พยายามปรับให้นิ่งที่สุด “เปล่า...ผมไม่ได้โกรธ” ให้มันรู้ซะมั่งนะพี ว่าผมไม่ยอมคุณง่ายๆ หรอก


---------------------------------------------


ทำไงดี ท่าทางก้องจะโกรธผมอีกแล้ว หน้าหวานๆ ปั้นหน้าซะนิ่งเชียว ผมไม่ได้ตั้งใจน้า แค่อยากสูดกลิ่นหอมๆ จากตัวเค้า แล้วก้อสัมผัสแก้มนิ่มๆ ของเค้าอีกแค่นั้นเอง ‘แหม ก็ได้เท่าไหร่มันก้อไม่พอนี่ครับ พวกคุณเข้าใจผมใช่มั้ย’

ผมพยายามส่งลูกง้อออกไปเต็มที ไม่ชอบให้ก้องงอนนาน แฟนผมเค้างอนง่ายหายยากครับ แถมจริงๆ แล้วผมก็ชอบง้อด้วยแหละ เหะเหะ

“ก้อง...อย่าโกรธผมเลยนะ...ผมล้อเล่นเฉยๆ...อะ...อ่ะ...ผมไม่ทำแล้วครับ” พูดจบผมก็ส่งสายตาจริงจัง แต่แฝงด้วยแววเศร้าๆ ไปให้ก้อง

เหมือนจะได้ผลแฮะ ก้องที่ทำหน้านิ่งๆ เมื่อกี้ มีสีหน้าเปลี่ยนไป ผมก็คิดนะว่าเค้าคงไม่ได้โกรธผมหรอก คงแค่เขินมากกว่า ดูหน้าเค้าสิ ยังแดงไม่หายอยู่เลย แต่ยังไงผมจะแน่ใจไปไม่ได้

ผมตัดสินใจส่งลูกง้อแกมตัดพ้อต่อไป “จริงๆ นะก้อง....ถ้าคุณไม่ชอบ...ผมไม่ทำแล้ว...ผมขอโทษนะ...คนดี” ประโยคสุดท้ายผมจับไหล่เค้าสองข้างให้หันมาหาผม แล้วพูดเสียงหวานเต็มที่

สายตาเค้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ปากแดงๆ อ้าขึ้นเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ยังพูดไม่ออก ท่าทางการตีหน้าเศร้าของผมจะได้ผลจริงๆ

เฮ้อ เวลาเห็นหน้าหวานๆ ของก้อง ทำหน้าสับสน กึ่งโกรธกึ่งอาย แล้วมันน่ารักจริงๆ นะครับ น่ารักซะจนแทบอยากจะรวบตัวเค้ามากอดแน่นๆ ซักที แต่ก็ต้องอดใจไว้ก่อน

ผมทำหน้าเศร้าไปสักพัก ในที่สุดก้องก็ยอมพูดออกมา เสียงหวานๆ นั้นอ่อนลง “พี...ไม่ใช่ว่าผมโกรธอะไรหรอกนะ...แค่ผม...ว่ามันไม่ใช่เวลาที่จะมาเล่นน่ะ... เดี๋ยวจะไปทำงานสาย” ก้องพูดไปหลบตาผมไป ผมรู้เบื้องหลังเลยว่าเค้าแค่อายแต่ไม่กล้าบอกผมต่างหาก แต่แค่เค้าพูดด้วยดีๆ อย่างนี้ผมก็ดีใจแล้วล่ะ เป็นไปตามแผนผมแล้ว หุหุ

ผมส่งยิ้มที่คิดว่ามันละลายหัวใจเค้ากลับไป “อืม...งั้นก็หมายความว่า...ถ้าถูกเวลาผมก็ทำได้ใช่มั้ยก้อง”

เค้าหน้าแดงขึ้นมาถึงหู ก้มหน้างุด พูดเสียงอุบอิบ ผมได้ยินไม่ค่อยชัด แว่วๆ ประมาณว่า “...แค่เมื่อคืนยังไม่พออีกเหรอไง...”

มือผมถูกยกขึ้นมาเชยคางเค้าให้มาสบตากับผม เค้ากำลังจะใจอ่อนให้ผมแล้ว ผมรู้นะ “แต่ผมว่าที่ผมทำนี่ออกจะถูกเวลานะ...ก็ตอนเช้าก่อนไปทำงาน...ก็ต้องมีจุ๊บให้กำลังใจ...ส่งให้ไปทำงานไงก้อง”

ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เค้าอีกครั้ง ส่งลูกอ้อนสุดหวานให้เค้าอีก “ก้อง...คุณจะไม่ให้กำลังใจผมเลยเหรอ...ผมไปทำงานทั้งวัน...ไม่เจอคุณเลยนะ...ถ้าไม่ได้ผมต้องขาดใจแน่เลยก้อง”

เค้าหลุดยิ้มมุมปากออกมา เล่นเอาผมหวั่นไหวไปเลย “บ้า...พี...เวอร์” ผมละชอบเวลาเค้าเหวี่ยงน้อยๆ แบบนี้จิงๆ เลย น่ารักที่สุด >_<

หน้าผมมันคงมียิ้มกว้างติดอยู่แล้วล่ะ ผมรู้ เพราะเวลาผมเห็นหน้าแบบนั้นของเค้าทีไรมันอดยิ้มไม่ได้ อยากเข้าไปหยิกแก้มยุ้ยๆ ของคนน่ารักซักที เห็นอารมณ์เค้าดีขึ้น ผมก็ได้โอกาส “จริงๆ นะก้อง....ผมไม่มีแรงทำงานจริงๆ น้า...นะ...นะ”

ผมพูดจบก็ไม่รอคำตอบเค้าเหมือนเดิม ทำแก้มป่องข้างนึงแล้วเอียงหน้าให้คนน่ารักทันที

ก้องชั่งใจสักพัก แล้วตัดสินใจยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ประทับริมฝีปากลงบนแก้มผมแผ่วเบา และรวดเร็ว แต่คนอย่างผมเหรอจะยอมง่าย ผมยื่นหน้าไปตามริมฝีปากที่ถอยออกไป ให้สัมผัสริมฝีปากของเค้าอยู่บนแก้มผมให้ได้นานที่สุด จากที่เค้าคิดว่ามันจะแปปเดียว มันก้อเลยเป็นสัมผัสที่นานพอควรเลยแหละ หึหึ

เมื่อถอยหน้าแยกออกจากกัน แก้มของก้องเต็มไปด้วยสีเลือด ผมอมยิ้มกับอาการคนรัก

-----------------------------------------------------

ทั้งคู่เพิ่งถอยหน้าออกจากกันได้ไม่เท่าไหร่ มือถือของทั้งคู่ก็ดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน ต่างคนต่างละสายตาหันไปหยิบมือถือของตัวเอง คุยอยู่ไม่กี่ประโยค ต่างคนต่างวางแทบจะพร้อมๆ กันอีก

พีเป็นคนยิ้มขึ้นมาก่อน “ก้อง....เมื่อกี้เลขาผมโทรมาบอกว่าวันนี้ลูกค้ายกเลิกนัดแหละ...ผมไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้”

ก้องยิ้มแหยๆ “หัวหน้าผมก็โทรมาว่า...คนไข้ยกเลิกเคส...อ่ะพี...วันนี้ผมไม่ต้องเข้างานก็ได้เหมือนกัน”

พียิ้มกว้าง “จริงเหรอก้อง” เดินเข้าไปใกล้ก้องทันที “งั้น....ตอนนี้....ก็ถูกที่ถูกเวลา...แล้วใช่มั้ยก้อง” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้องกระซิบข้างหู “ผมว่า...เรามีเวลามากกว่า...แค่จุ๊บ...ด้วยซ้ำนะ”

ก้องหน้าร้อนผ่าว เกือบเคลิ้มไปกับคำพูดพี แล้วตั้งสติได้ รีบผลักพีออกไป “บ้า....พี...จะทำอะไร...นี่ข้าวปลายังไม่ได้กินเลยนะ”

พีที่โดนผลักไปไม่มีท่าทีสลด เดินเข้าไปจูงมือก้อง “ก็ได้ก้อง...งั้นไปกินข้าวเช้ากันก่อน...ป่ะ...จะได้มีแรงทำอะไรๆ ต่อ”

“เฮ้ย...พี...ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างง้าน” พีไม่สนใจเสียงก้อง ลากก้องลงไปทานข้าวเช้า ท่าทางวันนี้ ก้องจะต้องเหนื่อยกว่าไปทำงานแน่ๆ เลย

-----------------------------จบตอน-----------------------------------

ลองเปลี่ยนแนวเขียนแบบใหม่ เอาแบบที่เป็นความคิดของตัวละครทั้งสอง มาบรรยายให้ฟัง จะได้รู้ว่าพี่พีกับน้องก้องเค้าคิดยังไง

ไม่ได้คิดจะยึดติดกับแนวนี้นะคะ แค่ลองดูเฉยๆ ยังไงๆ คอมเมนท์กันหน่อยละกันนะคะ ^^

Create Date : 17 พฤษภาคม 2553 Last Update : 17 พฤษภาคม 2553 0:26:42 น. Counter : 763 Pageviews.		8 comments
Share Tweet