ขอจิ้นคุณพีกับน้องก้อง ตอนคุณพีเจ็บขาจัง

ฟิคสนองนี๊ดในวันว่าง

ณ เช้าวันอาทิตย์

เมื่อวานพีแข่งรถชนะ โดยมีก้องคอยดูเป็นกำลังใจตลอด เมื่อคืนทั้งคู่ได้ฉลองชัยชนะของพีด้วยกันจนดึก วันนี้เลยตื่นสาย ก้องลุกขึ้นมาก่อนยังอารมณ์ดีจากเมื่อวาน ลุกไปอาบน้ำเตรียมตัวจะทำอาหาร

ก้อง: เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นพีนั่งอยู่ที่เตียงนิ่ง “พี...ไปอาบน้ำได้แล้ว...จะได้ช่วยผมทำกับข้าว”

พี: เงยหน้าขึ้นมามองก้อง สีหน้ากังวลเล็กน้อย “ก้อง...” แล้วก้มลงไปมองขาข้างขวาของตัวเอง “ขาผม...มันเจ็บ”

ก้อง: สีหน้าตกใจ “เจ็บเหรอพี...ไหนให้ผมดูหน่อยสิ” รีบวิ่งเข้าไปคุกเข้าตรงหน้าพี แล้วจับขาพี สำรวจดูอาการ “เดี๋ยวลองยกขาหน่อยนะ” จับขาพียกขึ้น แล้วได้ยินเสียงร้องของคนเจ็บตรงหน้าเบาๆ “เจ็บมากมั้ยพี...ทนหน่อยนะถ้าไม่ทำแบบนี้ก้อจะไม่รู้ว่าเปนอะไร” ก้องลองยกขาขึ้นมาอีกครั้งเบาๆ

พี: พยักหน้ารับคำก้อง ไม่ร้องแล้ว แต่สีหน้ายังคงแสดงถึงความเจ็บปวดอยู่

ก้อง: “ผมต้องลองขยับขาคุณหน่อยนะ...ดูซิว่าจะหายมั้ย...ถ้าไม่หายคงต้องไปโรงพยาบาล” พูดจบก้อลองขยับขาพีขึ้นลง ซ้ายขวา เบาๆ ตามแบบการกายภาพบำบัด เมื่อเสร็จแล้ววางขาพีลง “คงเพราะเมื่อวานเกร็งขามากตอนแข่งรถน่ะ...ตอนนี้คุณลองขยับขาเองดูสิว่ายังเจ็บอยู่มั้ย”

พี: ลองขยับขาหมุนข้อเท้าดู “อืม...ยังมีเจ็บแปลบๆ อยู่นะก้องตอนหมุนข้อเท้าน่ะ...เป็นปกติรึเปล่า”

ก้อง: “เหรอพี...ผมว่าไม่น่าจะเป็นไรนะ...แต่ว่าเดี่ยวไปโรงพยาบาลกันดีกว่า...ให้หมอเช๊คอีกทีเพื่อความชัวร์”

พี: “ผมว่าไม่เปนไรแล้วล่ะก้อง…ผมดีขึ้นเยอะเลยนะ...นักกายภาพบำบัดของผมนี่เก่งจริงๆ นะเนี่ย” พูดแล้วก้อยิ้มให้คนตรงหน้า

ก้อง: “ฮึ้ยส์...พีนี่...เจ็บแล้วยังเล่นอีก” ผลุดลุกขึ้นยืนตรงหน้าพี “ไม่รู้แหละ...ผมว่าไปหาหมอดีกว่า...คุณไปแต่งตัวเลยจะได้ออกไปโรงพยาบาล”

พี: “โธ่...ก้อง...ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องไง...ผมหายแล้ว” เอื้อมมือไปจับมือก้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “แล้วจิงๆ ถ้าผมเปนอีกเดี๋ยวก้อให้คุณนวดให้ก้อหายแล้ว...เนอะ”

ก้อง: “แล้วถ้ามันไม่ได้หายง่ายๆ ล่ะคุณ...คุณอาจจะเป็นหนักก้อได้ใครจะรู้ล่ะ”

พี: “ก้อง...ผมไม่ได้เปนไรมากจิงๆ นะ นี่ไง...” ใช้มือสองข้างคว้าเอวก้องดึงก้องลงมานั่งตัก แล้วกระซิบข้างหูก้อง “ดูสิ...ผมไม่เจ็บเลยนะ...ให้คุณนั่งตักผมได้สบายเลย” เอามือกอดก้องล๊อคไว้บนตัก

ก้อง: ตกใจ ไม่ได้ตั้งตัวว่าจะโดนดึกลงมานั่งตัก เลยถูกแรงพีดึงลงมาง่ายๆ เมื่ออยู่ในอ้อมกอดพี ก้อเขินหน้าแดง แถมยังโดนกระซิบลมหายใจเป่าหูอีก เขินไปใหญ่เลย เหวี่ยงตอบ “พี...นี่คุณทำอะไรของคุณน่ะ...ปล่อยนะ...เดี๋ยวก้อเจ็บอีกหรอก”

พี: “ก้อง...ผมไม่เจ็บแล้วจิงๆ นะ เมื่อกี้ตอนคุณจับขาผมอ่ะ ผมก้อรู้สึกดีขึ้นแล้วจิงๆ ผมหายแล้วน้า เชื่อผมนะ” สบตาก้องแบบอ้อนๆ ส่งสายตาเป็นประกายให้ กอดก้องไว้ในอ้อมกอดแน่น “อีกอย่างนะ...ผมไม่อยากไปโรงพยาบาลนี่”

ก้อง: “อะไรกันพี...นี่คุณกลัวหมอด้วยเหรอ” ยิ้มมุมปากขึ้นมาหน่อยนึง

พี: “ใครว่าผมกลัวหมอล่ะ...ผมไม่อยากให้ใครมายุ่งกับขาผมต่างหาก...ก้อผมเป็นของคุณนี่...ผมก้อต้องให้คุณจับได้แค่คนเดียว” พูดจบก้อยิ้มให้คนในอ้อมกอดอย่างเจ้าเล่ห์

ก้อง: เขิน “บ้า...อย่างนี้ถ้าผมป่วยหนักอะไรผมก้อไม่ต้องไปหาหมอเหมือนกันน่ะสิ”

พี: “อ้ะ...ก้องผมพูดแค่ว่าผมเป็นของคุณนะ...ผมไม่ได้พูดถึงคุณซะหน่อย...อย่างนี้คุณก้อยอมรับแล้วใช่ม้าว่า....คุณอ่ะ...” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนแทบชิดก้อง “เป็นของผมเหมือนกัน”

ก้อง: หน้าร้อนผ่าว พูดตอบไปเสียงเบา “...ก้อ...มัน...ก้อต้องเป็นงั้นอยู่แล้วสิ...จะให้คุณเป็นของผมฝ่ายเดียวได้ไง” พูดเสร็จก้อหลบตา

พี: ยิ้มกับอาการคนเขิน “คร้าบบ...คุณก้องบดินทร์...งั้นเราก้อเป็นของกันและกันเนอะ” ยังคงส่งสายตาหวานให้คนรักอยู่

ก้อง: “บ้า...คุณนี่ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย...ยังไงๆ คุณก้อต้องไปหาหมอ...เข้าใจมั้ย”

พี: “คร้าบบๆๆ...ก้อได้ๆ ครับ....แต่ก่อนไปขอยาปฐมพยาบาลก่อนได้มั้ย” พูดจบก็หลับตา ทำแก้มป่องข้างนึงยื่นให้ก้องอย่างน่ารัก

ก้อง: ก้ออมยิ้มกับความน่ารักของพี กึ่งๆ หมั่นไส้ ยกมือสองข้างของตนมาจับหน้าพีไว้ แล้วหอมแก้มพีไปฟอดใหญ่ “เป็นไง...พอจะปฐมพยาบาลคนป่วยได้มั้ยคร้าบบบ”

พี: แกล้งทำหน้าตกใจ “โหหห...ได้ผลดีจิงๆ นะเนี่ย...เริ่มจะหายแล้ว” แล้วก้อยื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างทะเล้น “นี่ถ้าได้ยาแรงกว่านี้เนี่ย...ผมว่าหายเลยนะ...ไม่ต้องไปหรอกโรงพยาบาล” พูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนเกือบจะชนกัน

ก้อง: “บ้า!!...ไม่เอาแล้ว” สะบัดตัวลุกขึ้นมาจากตักพี “ไปแต่งตัวเลยครับ คุณพีรวิชญ์ จะได้ไปโรงพยาบาล”

พี: “คร้าบบบบบ...คุณก้องบดินทร์....รู้แล้วคร้าบ” พูดพร้อมยิ้มกว้าง เดินเข้าห้องน้ำไป

--------------------------------------------

Create Date : 03 มกราคม 2553 Last Update : 3 มกราคม 2553 15:16:39 น. Counter : 1109 Pageviews.		8 comments
Share Tweet