จิ้น คุณพีกับน้องก้อง เปลี่ยนฉากตอนจบ ณ ริมทะเล

ขอจิ้นเปลี่ยนฉากตอนจบเมื่อวานเล็กน้อย

พี: “ก้อง ถ้าคุณหาย คุณจะอยากให้ผมอยู่ข้างๆ อยู่มั้ย”

ก้อง: เขิน “ก้อแล้วแต่คุณสิ”

พี: “แล้วแต่ผมได้ไง ก้อต้องแล้วแต่คุณด้วยสิ”

ก้อง: “ก้อแล้วแต่คุณอ่ะ คุณอยากอยู่ก็อยู่ ถ้าไม่อยากอยู่ใครจะไปบังคับคุณได้”

พี: เหนก้องไม่ยอมพูดเลยน้อยใจ “ก้อง คุณไม่มีผมอยู่ข้างๆ ก็ได้งั้นเหรอ”

ก้อง: เริ่มรู้สึกตัวว่าผิด สองมือคลำหามือพี เจอพียืนอยู่ข้างๆ รีบคว้าแขนพีไว้ “พี ผม...ผม...ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ... ผม....” ลดเสียงเล็กน้อย “ผมก้อต้องอยากให้คุณอยู่ข้างผมสิ...แต่ผมไม่รู้ว่าคุณอยากอยู่ข้างผมรึป่าว” พูดไปเขินไป

พี: หันหน้ามาหาก้อง เอื้อมมือไปจับมือของก้องที่จับแขนเค้ามากุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ก้อง...ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ...จนกว่าคุณจะไม่ต้องการผมเท่านั้นแหละ...ผมถึงจะไป” ยิ้มหวานให้ก้อง “คุณจำได้มั้ย ผมบอกคุณที่ทะเลนี้คราวก่อนว่า...ถ้าคุณไม่ทิ้งผม...ผมก็จะไม่มีวันทิ้งคุณ”

ก้อง: ยิ้มขึ้นมา “งั้นคุณก้อต้องทนแอยู่กับผมตลอดไปแล้วล่ะ...เพราะไม่มีวันที่ผมจะไม่ต้องการคุณ”

พี: ยิ้มกว้าง “ก้อง ผมรักคุณนะ”

ก้อง: ยิ้มรับ “อืม.... “ ลดเสียงลง “ผมก้อรักคุณนะพี”

พี: ทำท่านึกอะไรได้ “คุณน่ะ ทำมาเป็นเก่ง จริงๆ ก็อยู่ไม่ได้โดยไม่มีผมหรอก ใช่มั้ย” ยิ้มกวนๆ

ก้อง: ได้ยินก้อเขินเหวี่ยง “ฮึ้ยยส์...” ทำท่าจะเดินหนี สะบัดแขนออกจากมือพี ทำท่าจะเดินหันหลังกลับ แต่มองไรไม่เห็น เลยสะดุดสันทรายเข้าเต็มๆ หงายหลังจะล้ม “โอ้ยย”

พี: วิ่งเข้าไปประคองก้องโดยสัญชาตญาณ ทำให้ล้มไปพร้อมกัน ทำให้พีไปทับอยู่บนตัวของก้องเต็มตัว แขนก้องสองข้างโอบเอวพีอยู่ มือทั้งสองของพีรองอยู่ที่หัวและหลังของก้อง หน้าห่างกันไม่ถึงคืบ พีจ้องหน้าก้องอย่างมีความหมายลึกซึ้ง ไม่ถอยห่างหน้าไป “ก้อง ไม่เปนไรนะ”

ก้อง: รู้สึกถึงน้ำหนักที่ทับลงมาทั้งตัวของพี และรู้สึกถึงมือของพีที่กอดร่างเค้าอยู่ เขินหน้าแดง “อืม ผมไม่เปนไร”

พี: จ้องหน้าก้อง แล้วทนไม่ไหว ก้มหน้าลงเข้าใกล้หน้าก้องมากขึ้นเรื่อยๆ จนปลายจมูกแตะกับแก้มของก้อง ได้กลิ่นกาย และกลิ่นลมหายใจของก้อง เค้าสูดกลิ่นเข้าเต็มปอด

ก้อง: รู้สึกตัวว่าพียื่นหน้าเข้ามาใกล้ และรู้สึกว่ามีอะไรมาแตะที่ข้างแก้มของเค้า ได้ยินเสียงลมหายใจ รู้สึกถึงลมหายใจของพีที่รดใบหน้า ใจเต้นแรงโครมครามหยุดไม่อยู่

พี: รู้สึกถึงใจก้องที่เต้นแรง ใจเค้าก้อเต้นแรงไม่แพ้กัน กลิ่นกายของคนรักช่างหอมหวน เค้าไม่อยากหยุด เอื้อมมือข้างนึงมาจับที่ต้นคอของก้อง แล้วจึงไล่ปลายจมูกลงมาเรื่อยๆ ลงมาถึงต้นคอ สูดกลิ่นกายของก้องเข้าเต็มปอด

ก้อง: รู้สึกถึงมือของพีที่เอื้อมมาจับที่ต้นคอ ลมหายใจของพีที่เลื่อนลงมาจากแก้มเรื่อย หัวใจแทบจะระเบิดออกจากอก

พี: รู้สึกถึงใจก้องที่เต้น รู้ว่าก้องก็ตื่นเต้นไม่แพ้เค้า จึงค่อยๆ เอียงริมฝีปาก ประทับไปที่ต้นคอของก้องอย่างแผ่วเบา

ก้อง: รู้สึกถึงริมฝีปากของพีแตะที่ต้นคอ แทบจะหยุดหายใจ หัวใจเหมือนหยุดเต้น

พี: ถอนริมฝีปากออกมาจากต้นคอ แต่ยังไม่ยอมห่างเกินระยะลมหายใจเป่าหน้า ไล้จมูกขึ้นมาที่ริมฝีปากของก้อง แล้วค่อยๆ เอียงริมฝีปาก แตะริมฝีปากของก้องอย่างผ่าวเบา แล้วไล้ริมฝีปากไปที่แก้มอีกข้างของก้อง จนไปถึงที่ใบหู กระซิบเบาๆ ที่หูของก้อง “ผมรักคุณ”

ก้อง: ตอบรับริมฝีปากของพีที่ประทับลงริมฝีปากของตัวเอง อย่างแผ่วเบา รับรู้ถึงความรัก ความปรารถนาอย่างเต็มเปี่ยม สักพักก้อรู้สึกถึงลมหายใจจ่ออยู่ที่ข้างหู ได้ยินคำบอกรักที่แสนจะอ่อนหวาน ซาบซึ้งในความรักที่พีมีให้เค้า น้ำตาเอ่อ

พี: ค่อยๆ ถอยหน้าออกมา มองหน้าคนรัก เห็นหน้าที่แดง และน้ำตาที่ปริ่ม ก้อยิ้มเอ็นดู รู้ว่าก้องซาบซึ้งในความรักของเค้า ค่อยเอานิ้วปาดน้ำตาที่เกือบจะไหลออกมาบนใบหน้าก้องอย่างแผ่วเบา

ก้อง: จับมือพี ที่ยกขึ้นมาสัมผัสใบหน้าเค้าไว้ “พี....ผมก้อรักคุณนะ”

พี: ยิ้มรับ “ครับ..ผมรู้นะก้อง..ผมรู้” ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น พร้อมดึงแขนก้องลุกขึ้นด้วย เมื่อทั้งสองยืนขึ้นได้ พีก้อช่วยก้องปัดเศษทรายที่ติดอยู่บนเสื้อของก้องออก เดินวนรอบตัวก้องเพื่อช่วยปัด “ดูสิ เลอะหมดเลย” ปัดต่อไปถึงด้านหลัง เหนรอยขาดที่เสื้อก้องที่ด้านข้าง ตกใจ “คุณ เสื้อขาดเลย เพราะไปขูดกับทรายแน่เลย”

ก้อง: “จิงเหรอ เยอะมั้ย” ก้องพยายามคลำหารอยขาดแต่ไม่เจอ

พี: “เยอะสิ” รีบถอดเสื้อที่ตัวเองใส่อยู่ทันที เผยให้เห็นแผงอกที่ปกปิดไว้ด้วยเสื้อกล้ามตัวบาง (กรี๊ดดดดดดดดดด) แล้วรีบเอาเสื้อไปคลุมไว้ที่ตัวก้องเพื่อปิดรอยขาด “คลุมไปก่อนนะ ผมไม่อยากให้ใครมาเห็น...ผมหวงของผม”

ก้อง: หน้าแดงเพราคำพูดพี “บ้า...” จับไปที่เสื้อพีที่เอามาคลุม “แล้วคุณถอดเสื้อคุณมาแล้วคุณใส่อะไร”

พี: “ไม่เปนไรก้อง ผมใส่เสื้อตัวในไว้....ไม่เปนไรหรอก”

ก้อง: “เสื้ออะไรของคุณ” เอื้อมมือทั้งสองไปหาพี เจอตัวพี ก้อค่อยๆ คลำ เพื่อจะรู้ว่าพี่ใส่เสื้ออะไร ก้อค่อยคลำจากไหล่ ลงมาเรื่อยๆ ถึงแผงอก หน้าเริ่มแดง เพราะสัมผัสไปที่อกแข็งแรงของพี จากที่อยากรู้ว่าใส่เสื้ออะไร เริ่มกลายเป็นความปรารถนาในตัวของพี จากมือที่คลำอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก้อกลับทาบฝ่ามือลงไปแนบสนิทกับแผงอกของพี สิ่งที่กั้นระหว่างสัมผัสมีเพียงเสื้อกล้ามตัวบางๆ เท่านั้น ใจเต้นแรง แต่ไม่ยอมถอนมือออก ค่อยๆ ลูบผ่านแผงอกแข็งแร่ง ลงไปเรื่อยๆ ถึงหน้าท้อง หัวใจแทบหยุดเต้น

พี: เห็นก้องยื่นมือมาจับตัวเค้า ใจเริ่มเต้นแรง เมื่อก้องเอามือประทับที่อก และลูบลงไปเรื่อยๆ ใจแทบระเบิด ทนไม่ไหว กลัวห้ามใจไม่ได้ จึงต้องเรียก “ก้อง” พร้อมเอามือสองข้างไปจับมือก้องให้หยุด

ก้อง: รู้สึกตัวจากเสียงเรียก และสัมผัสที่มือ ตกใจผละตัวออก นี่เค้าเผลอตัวไปขนาดนี้ได้ยังไง “เอ่อ คุณใส่เสื้อกล้ามนี่...” ปลดเสื้อที่อยู่บนไหล่ตัวเอง “เอาคืนไป..ผมไม่เปนไรหรอก เดี๋ยวใช้มือปิดเอา”

พี: “ไม่ได้...คุณคลุมไว้เถอะ ผมไม่อยากให้ใครเห็น” ไม่ยอมรับเสื้อคืน

ก้อง: “พี...อย่าดื้อสิ...ใส่เสื้อกลับไปนะ” เงียบไปพักนึง “ผม...ก็..ไม่อยากให้ใครมาเห็น ของของผมเหมือนกัน” หน้าแดง หลบสายตา

พี: ได้ยินแล้วยิ้มทันที “ก้อง...คุณหวงผมเหรอ” เดินเข้าใกล้ ยอมรับเสื้อมาจากมือก้อง

ก้อง: “ไม่รู้...” หน้าแดง “ใส่เสื้อกลับไปเลยนะ”

พี: ยอมใส่เสื้อตามที่ก้องบอก “คร้าบบบๆ ใส่แล้วคร้าบ” สวมไว้แต่ไม่ติดกระดุม ให้เสื้อปลิวลมเล่น

ก้อง: ยิ้มกับสียงใสๆ ของพี “พี่งั้นเรากลับกันเถอะเดี๋ยวผมจะได้ไปเปลี่ยนเสื้อ” พยายามคลำหารอยขาดอีกครั้ง เพื่อจะปิดรอยขาดไว้

พี: เดินไปข้างตัวก้อง ข้างที่เสื้อขาด เอาตัวไปชิดก้องไว้ แล้วดึงมือก้องมาโอบเอวเค้า โดยสอดมือก้องลอดเสื้อตัวนอก ให้เสื้อเชิ้ตตัวนอกของเค้าช่วยปิดรอยขาด พร้อมเอาตัวเค้าแนบชิดไว้ปิดรอยขาดอีกชั้นนึง “แค่นี้ก้อไม่มีใครเหนและ”

ก้อง: รู้สึกว่าพีเดินมาชิดตัว แล้วดึงมือเค้าไปโอบรอบเอว ตอบรับโดยการกระชับมือรอบเอวพี แล้วก้อรู้สึกว่าพีเอามือเข้าลอดเข้ามาในเสื้อตัวนอก สัมผัสได้ถึงเนื้อผ้าบางที่กั้นอยู่ระหว่างมือเค้ากับตัวพีเท่านั้น หน้าแดงขึ้นมาอีก

พี: ยิ้มร่า โอบไหล่ก้อง “เรากลับกันเถอะยาย ตาจะพาเปลี่ยนเสื้อนะ” ว่าแล้วพีก้อเดินโอบก้องไปอย่างอารมณ์ดี

ก้อง: ยิ้มขำกับมุกพี แต่ก้ออดเหวี่ยงไม่ได้ “ฮึ้ยยส์...คุณนี่”

พียิ้มแล้วพาก้องกลับบ้าน

-----------------------------------------------

Create Date : 27 ธันวาคม 2552 Last Update : 27 ธันวาคม 2552 13:34:25 น. Counter : 606 Pageviews.		9 comments
Share Tweet