จิ้นคุณพีกับน้องก้อง เรื่องสั้น ตอนคุณพีน้อยใจแล้ว

ช่วงนี้เป็นช่วงโรงพยาบาลของก้องคนไข้เยอะมาก คนบาดเจ็บเยอะ ก้องต้องทำงานหนัก กลับบ้านดึก วันหยุดก้อเอาแต่นอนพักไม่อยากออกไปไหน

เช้าวันหยุดวันหนึ่ง

พี: ตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้ก้องทาน เพราะรู้ว่าก้องเหนื่อยมามาก เค้าต้องดูแลก้องอย่างดีตามที่ได้รับปากกับแม่ยายไว้ เมื่อทำอาหารเสร็จรอเวลาก้องตื่น จนเกือบเที่ยงก้องก้อไม่ตื่น เลยเดินเข้าห้องนอนไปปลุกก้อง “ก้อง...ตื่นได้แล้ว...ก้อง มาทานอาหารเช้าหน่อยนะ สายแล้ว เดี๋ยวเปนโรคกระเพาะ”

ก้อง: งัวเงีย ลืมตา ไม่อยากตื่น “ขอผมนอนเถอะพี...ยังไม่อยากตื่น...นี่กี่โมงแล้ว”

พี: ดูนาฬิกา “11.30 แล้วก้อง...ตื่นเถอะ...กินข้าวก่อนนะ”

ก้อง: โมโห เพราะถูกปลุกซ้ำๆ “ไม่เอาอ่ะ ผมไม่กิน คุณอยากกินก็กินไปคนเดียวเหอะ!!!” สะบัดแขนพีที่จับแขนเค้าอยู่ออก แล้วทำท่าจะนอนต่อ

พี: ได้ยินก้องโมโห น้อยใจ เค้าอุตสาห์ ทำอาหารให้และเป็นห่วงก้องขนาดนี้ ก้องกลับว่าสวนกลับมา เค้าจึงเงียบไปไม่เซ้าซี้ก้อง

ก้อง: รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองพูดแรงไปรึป่าว ยิ่งพีนิ่งเงียบไป ก็รู้สึกว่าพีต้องเสียใจกับคำพูดเค้าแน่ๆ รู้สึกตัวได้ รีบเปิดผ้าห่ม ลุกขึ้นนั่ง มองเห็นพี นั่งอยู่ข้างเตียงนิ่ง หันหลังให้เค้า รู้เลยว่าพีต้องน้อยใจแน่ๆ “พี...ผมขอโทษนะ…ผมไม่ได้ตั้งใจ”

ก้องค่อยเถิบไปใกล้ๆ พี เอามือจับไหล่ข้างนึงของพีเบาๆ

ก้อง: “พี...ผมขอโทษ....”

พี: หันมาหาก้องใบหน้ายังนิ่ง “อืม...ไม่เปนไรก้อง...คุณนอนต่อเถอะ...” ทำท่าจะลุกออกจากเตียง

ก้อง: จากน้ำเสียงและใบหน้า ก้องรู้เลยว่าพียังน้อยใจอยู่ รีบเข้าไปกอดเอวพีไว้ไม่ให้ลุก “พี...ผมขอโทษจิงๆ นะ...คุณอย่าโกรธผมเลยนะ”

พี: ดึงมือก้องออกจากอ้อมกอด คราวนี้เค้าเสียใจจิงๆ “ก้อง...ปล่อย” แขนก้องหลุดออกมาจากตัว “คุณอยากนอนต่อผมก็ให้คุณนอนแล้วไง...คุณจะมาะไรกับผม”

ก้อง: ตกใจที่พีไม่หายโกรธ น้ำตาเริ่มเอ่อ “พี...ผมขอโทษ...ผมโมโหไปหน่อย...ผมลืมคิดไปว่าคุณทำทั้งหมดเพื่อผม”

พี: “ลืมเหรอก้อง...ผมอยู่ตรงนี้...ผมพยายามทำทุกอย่างให้คุณมีความสุข...แต่คุณลืมเหรอก้อง”

ก้อง: “ไม่ใช่อย่างนั้นนะพี...ผมแค่...มันเป็นแค่อารมณ์โกรธ...ผมไม่ได้คิดให้ดีก่อน...ผมผิดเองนะ” เอื้อมมือไปจับมือพี ส่งสายตาสื่อความหมายจิงจัง “ผมรู้นะว่าคุณทำเพื่อผมมากขนาดไหน...ผมผิดเอง...ผมคิดน้อยเกินไป...ผมขอโทษ...มันจะไม่เกิดขึ้นอีก”

พี: นิ่ง ไม่สบตาก้อง หน้ายังโกรธเล็กน้อย

ก้อง: เห็นพีนิ่งถือเป็นสัญญาณดี ค่อยๆ จับตัวพีให้หันหน้ามาหาเค้า พีเริ่มอ่อนลง หันตามแรงของก้อง “พี...ผมขอโทษนะ...คุณให้อภัยผมนะ...ผมรักคุณนะพี”

พี: ค่อยๆ อ่อนลงเมื่อก้องเริ่มง้อ “อืม...ผมรู้...แต่มันก็...อดน้อยใจไม่ได้นี่” แต่ยังไม่สบตาก้องชัดๆ

ก้อง: เอามือข้างนึงประคองใบหน้าพี ให้เงยขึ้นมาสบตาเค้า “ผมรู้นะว่าคุณทำทุกอย่างเพื่อผม...” ส่งสายสื่อความรักให้พี “ผมรักคุณนะ...ไม่เคยรักน้อยลงเลยซักวัน...มันจะมีแต่มากขึ้นๆ ทุกวัน...ทุกวัน”

พี: ได้ยินก้องบอกรักแบบนี้ เล่นเอาเค้าเขินไปเหมือนกัน สบตาก้องตอบส่งความรู้สึกไปให้ ยกมือมากุมมือของก้องที่จับใบหน้าเค้าอยู่ “ผมก็รักคุณนะก้อง” ทั้งคู่จ้องตากันอย่างสื่อความหมาย

แล้วท้องก้องก้อร้องออกมาเสียงดัง

พี: หลุดหัวเราะออกมา “ไปได้แล้ว...คนเก่ง...ไปกินข้าว...ยายนี่น้า..ไม่มีตาจะอยู่ยังไง” ดึงมือก้องขึ้นมาจากเตียง

ก้อง: ลุกตามแรงฉุดของพี เขินกับเสียงท้องร้อง แต่ยังอยากจะให้พีรู้ความรู้สึกเค้ามากกว่านี้ ตรงไปกอดพีจากด้านหลัง “ตา...ยายอยู่ไม่ได้นะ...ถ้าไม่มีตา” แล้วจังหวะที่พีหันหน้ามาฟังก้อง ก้องก้อขโมยหอมแก้มพีฟอดใหญ่

พี: ตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของก้อง แต่ก้อยิ้ม จับแขนก้องที่โอบรอบตัวเค้าไว้ “ยาย...ตาก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันนะ ถ้าไม่มียาย...ยายไม่ต้องห่วงนะ”

แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินไปทานข้าว

-------------------------------------------

Create Date : 02 มกราคม 2553 Last Update : 2 มกราคม 2553 20:43:13 น. Counter : 723 Pageviews.		6 comments
Share Tweet