x ความรักนี้มันก็แปลกเนอะ เอ... หรือจริงๆมันไม่แปลก แต่เราเองต่างหากที่ทำตัวเอง วันนี้อยากเขียนเรื่องราวถึงคนคนนึง อยู่ๆดีๆทำไมถึงเขียนเหรอ... อืม คงเป็นเพราะว่า... ไม่รู้สินะบรรยายไม่ถูก รู้แต่ว่าวันนี้ลืมตาขึ้นมาแล้วภาพมันย้อนเข้ามาเท่านั้นเอง 5 ปีแล้วสินะที่เราได้เจอกันในเดือนนี้ ผู้ชายเซอร์ๆ ผมยาว ชอบดูบอล เตะบอล เล่นวินนิ่ง อ่านซอกเกอร์ เราเจอกันก็จากการดูบอลเช่นกัน ฉันยังจำได้ดี ผู้ชายปี 4 คนนั้น... ครั้งนึงผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาทำให้รู้ว่าการที่ถูกรักมันเป็นยังไง ผู้ชายคนนั้นทำให้รู้ว่าการที่ผู้ชายคนนึงจะเอาใจใส่ผู้หญิงคนนึงได้มันขนาดไหน เดินมาหาทุกเช้า เดินมาส่งก่อนนอน โทรมาหาทุกครั้งที่ตื่น คุยกันเนิ่นนานก่อนหลับ บางครั้ง...พระอาทิตย์ขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายคนนั้น คนที่รักผู้หญิงคนนึงจนหมดใจของเขา ผู้ชายคนนั้นที่ยอมรอผู้หญิงคนนึงเป็นเวลา 1 ปีกว่า บางคนอาจคิดว่าไม่นาน แต่สำหรับผู้ชายคนนึงมันเป็นความทรมานที่ต้องรอผู้หญิงที่เขารัก รออย่างอดทน แม้ว่าเธอจะมีใครอีกคน ผู้ชายคนนั้นยังโทรหา มาหาผู้หญิงคนนั้นอย่างสม่ำเสมอ รับฟังทุกเรื่องราวของเธอเสมอ เดินออกมานั่งอยู่ข้างๆห้องผู้หญิงคนนั้นเพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นเสียน้ำตา ผู้ชายคนที่รักเธอคนนี้หมดใจ จนวันนึงความรักก็มัดแน่น เธอและเขาได้รักกัน จบการรอคอยของผู้ชายคนนั้น แต่เรื่องราวอีกบทนึงกำลังเริ่มขึ้น เรื่องราวที่สวยงามกว่า 1 ปีที่อยู่ด้วยกัน ความรักความเอาใจใส่ที่ให้กัน คงไม่มีคำไหนบรรยายได้สวยงามอย่างที่มันเป็นอีกแล้ว ขอบคุณที่ทำให้ชีวิตผุ้หญิงคนนึงสวยงามได้ขนาดนั้น แม้เรื่องของเรามันจะจบลงด้วยน้ำตาของทั้งคู่ แม้มันจะจบลงมากว่า 2 ปี แต่เพลงสุดท้ายที่เราเสียน้ำตาไปกับมัน เพลง "สุดท้าย" และเมล์ฉบับสุดท้ายจากเธอ ฉันยังคงจำมันได้ทุกตัวอักษร และเนื้อหาในเพลงนั้น "...เพื่อยิ้มและเพื่อร้องไห้ได้เทียมเท่าเธอ..." มันยังคงเป็นเช่นนั้นเสมอ บางสิ่งเธอคงไม่รู้ในเมล์นั้น มันมีอะไรบางอย่างที่ทรงคุณค่าอยู่ และจะยังคงเป็นเช่นนั้น รอคอยอยู่อย่างนั้น จนกว่าลมหายใจของคนที่จำมันจะหมดไป... เวลาผ่านคนเปลี่ยน ดีใจที่วันนี้เธอมีรักที่มีความสุข สุขได้สมกับความดีที่เธอเป็น ฉันดีใจที่วันนี้คนที่ฉันรักเขามีความสุข      
 โดย: หน่อยอิง
 วันที่: 24 มิถุนายน 2550 เวลา:10:40:43 น.เจ๊จำได้ไหม วันนั้นที่เราเมากันที่ประจวบ
แล้วเจ๊เอาแต่ถามว่า "ทำไมคนเราต้องรักกัน" คำถามนี้ตอบยากนะ คงต้องใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ สักวันเราคงได้รู้คำตอบจากตัวของเราเอง  โดย: BEER_TG
วันที่: 25 มิถุนายน 2550 เวลา:22:14:46 น.เรื่องราวเศร้าจัง ถ้าเราดึงตัวเองออกจากมุมเศร้าๆ
ก็น่าจะเจอมุมดีๆของชีวิตอีกมากมาย ก็ชีวิตคนเรามันมีหลายมุมอ่ะ  . โดย: เชียงคำ
วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:11:50:40 น.จำไม่ได้ว่าเมาเละเทอะที่ประจวบฯ แล้วพูดอะไรกัน
รู้แต่ว่าพวกเมิงพร่ำเพ้อกันมาก จนเจ๊เอือม โดย: **Pimpossible** IP: 58.10.102.28 วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:22:46:51 น.
เฮ้ยยยยยย ตรูไปทำมันอกหักตอนไหนฟร่ะ....
 อ้อ.....พี่หมี....ม่ายใช่เฮียหมี...แม้ตกใจโหม๊ดเลย  โดย: เฮียหมี ณ ไร้สาระแกงค์ IP: 210.1.40.114 วันที่: 3 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:20:53 น.
เจ้าแป้ง.....
พี่สองคน เตือนแล้วเตือนอีก สอนแล้วสอนอีก ทำไม ทำไม ทำใจไม่ได้ วะ..... ไม่อยากบอกให้ช้ำใจ แต่พี่พูดความจริง เป็นสิ่งที่แกต้องยอมรับมัน ว่า "มันไม่มีวันเป็นวันของแก" ถ้าไม่รักเป็นน้องเป็นนุ่ง พี่สองคนไม่พูดตรงๆ ให้แกได้คิด เลิกหลอกตัวเองหรอกนะไอ้แป้ง..... ชีวิตแกข้างหน้ามันยังอีกไกล ทำไมแกต้องจมปลักอยู่กับวันนี้ด้วยวะ... ไม่เข้าใจ..... ลองถอยออกมาก้าวนึง แล้วแกจะหายหน้ามืด มองเห็นตัวเอง มองเห็นอนาคตตัวเองที่สดใสกว่าที่แกเป็นอยู่ จากพี่สองคนที่รักแก..... โดย: ป๋าซูม IP: 124.120.4.186 วันที่: 3 กรกฎาคม 2550 เวลา:14:58:02 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [