Make a plan to love me (รักนี้ มีแผน 2) #4 Make a plan to love me (รักนี้ มีแผน 2) 4 .ทำมัยเป็นงี้ไปได้ คืนนี้ชั้นนัดจอนจินไว้ ที่ผับ จะไปป่ะ ถามแปลก ไปสิ ชั้นขาดการติดต่อกะมันมาตั้งนานแล้ว อืม งั้นคืนนี้นายเลี้ยง โอเค๊ พูดยังกะทุกครั้งนายเป็นคนจ่ายงั้นแหละ แหม ๆ ๆ ก็นายรวยนี่หว่า ว่าแต่ แอนดี้น้อยไปไหนอ่ะ ตั้งแต่เข้ามายังไม่เห็นเลย ชั้นให้เค้าไปเอาเอกสารที่ฝ่ายการตลาด .. แล้วเป็นงัยมั่งวะ แผนกีดกันความรักน้องชาย ไปถึงไหนและ มินอูทรุดตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ด้านหน้าเอริค ชั้นไปกีดกันน้องมันตอนไหน นายเห็นชั้นว้างงง ว่างเหมือนนายรึงัย อย่าขำน่า ระวังตัวเหอะ วันไหนมีความรักเอง จะโดนกีดกันเข้าให้มั่ง เอริคได้แต่เหล่ตาขึ้นมองเพื่อนแต่มินอูยังคงหัวเราะชอบใจอยู่นั่น ก๊อกๆ ๆ อ่าว สวัสดีฮะ พี่มินอู สวัสดีแอนดี้ นึกว่าหายไปไหน แอนดี้โค้งพร้อมยิ้มสดใสให้มินอูก่อนจะเดินมาวางเอกสารให้เอริคที่โต๊ะ ได้และฮะ พี่เอริค อืม ขอบใจ .. แอนดี้ ชั้นขอกาแฟสองแก้วได้มั้ย ได้ฮะ อ่าว อยากได้กาแฟทำไมไม่เรียกเลขาสุดสวยหน้าห้อง ใช้แอนดี้ทำมัยอ่ะ เงียบได้มั้ย ไอ่เตี้ย ไม่เป็นไรฮะพี่ แค่นี้เอง ว่าแล้วก็ยิ้มหวานให้มินอูใจเต้นเล่นอีกที ก่อนหันหลังผลักประตูออกไป.. เฮ้ย! พอและ มองจนประตูห้องชั้นจะทะลุและ มองก็หวงเหรอ ไอ่บ้า .. ว่าแต่ตอนนี้ความรักไอ่จินมันไปถึงไหนแล้ววะ นายรู้ป่ะ ทำมัย อยากรู้ทำมัย มินอูตอบกลับอย่างกวนๆ ทำอารมณ์ให้เอริคขุ่นอีก ก็จินนี่น่ะ มันเป็นน้องชายชั้น หรือนายลืมไปแล้ว ไม่ใช่มั้ง อยากรู้เพราะอย่างอื่นหรือเปล่า ไม่มีอะไรอย่างอื่นหรอกน่า เอริคทำเป็นก้มหน้าสนใจกองเอกสารเหมือนทุกครั้งที่โดนจับผิด ไม่มีก็ดีไป ระวังนะ เก็บของน่ารัก ๆ ของคนอื่นเอาไว้กะตัวนาน ๆ ระวังจะเสียนิสัย อยากได้ไว้เองล่ะ นายพูดเรื่องอะไรน่ะ มินอู เค้าลือกันให้ทั่ว ว่านายพาเด็กฝึกงานไปกินข้าวที่โรงแรม แต่ชั้นไม่ยักเห็นนายสนใจน้อง ๆ คนไหนนี่หว่า ก็มีแค่แอนดี้ ที่อยู่กะนายตลอดเวลา ก็แค่กินข้าว สรุปเรื่องจริงใช่มะ ใช่และทำมัย เสียหายตรงไหนวะ กะไอ่พาไปกินข้าวเนี๊ยะ เปล่า ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ ทำมัยต้องทำเสียงสูงด้วยวะ เอริคได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาไอ่เพื่อนตัวดี อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ เคยจะปิดอะไรมันมิดมั่งมั้ยเนี๊ยะ ... นัดมันไว้กี่โมงอ่ะ ไอ่มิน มันบอกว่าออกมาได้มะไหร่ ก็จะออกมา ไปนั่งดื่มเล่น ๆ ฆ่าเวลาก่อนก็ได้ ไม่เห็นต้องรีบ เฮ้ย ! หยุดเดินทำมัยวะไอ่มิน เกือบชน นั่นมันคุณหมอนี่หว่า ไปนั่งโต๊ะโน้นดีกว่าป่ะ เดี๋ยวสิ คุณหมอไหน ชั้นไม่รู้จักนะเฟ้ย ตามมาเหอะน่า .. . สวัสดีครับคุณหมอ จำผมได้มั้ย อ่าว สวัสดีครับ คุณมินอู จำได้สิ ผมจำคนไข้ของผมได้ทุกคนแหละ เอ่อ แล้วนี่คือ... อ๋อ นี่เพื่อนผม ชื่อเฮซองครับ ไอ่ซอง นี่คุณมินอู ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ครับ นั่งด้วยได้มั้ยครับเนี๊ยะ เชิญเรยครับตามสบายเลย เป็นงัยบ้างครับตอนนี้ อ๋อ ดีขึ้นและแหละ เอ่อ .. ลืมไป นี่เอริคเพื่อนผมและก็เจ้านายผมด้วย เอริคเพียงแต่ยิ้มบาง ๆ พร้อมก้มหัวให้นิดหน่อย วงสนทนาค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากเริ่มคุ้นชินกันดี เอริคและเฮซองทำงานในวงการธุรกิจเหมือนกัน แม้จะเป็นธุรกิจคนละอย่างแต่ก็เข้าขากันแม้ความเห็นบางเรื่องจะไม่ตรงกันก็เหอะ ส่วนดงวานและมินอู รายนี้ก็ชวนกันคุยถึงคนโน้นคนนี่ไปเรื่อย มินอูเป็นคนชอบศึกษาคนรอบ ๆ ตัวอยู่แล้ว (เรียกอีกอย่างคือเสือกเรื่องคนอื่นนั่นแหละ) RRRRR ซักครู่นะครับ มินอูลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ห่างจากโต๊ะพอสมควร เนื่องจากหน้าจอโทรศัพท์โชว์เบอร์ของบุคคลที่เค้ากำลังรออยู่ (พี่มินอู ผมเข้าไปไม่ได้) อ่าว ทำมัยเข้ามาไม่ได้ล่ะ ชั้นกะเอริคกะลังรอนายอยู่นะ (ก็คนที่นั่งโต๊ะเดียวกะพี่น่ะ คนนั้นแหละ พี่ชายของแอนดี้ ผมจะเข้าไปได้งัยล่ะ) นายบอกว่าคนที่ชื่อเฮซองนี่น่ะเหรอ เป็นพี่ชายของแอนดี้ (ฮะ) เออ งั้นไปรอด้านหน้า เดี๋ยวชั้นเรียกไอ่ริคให้ไปหาตรงนั้นและกัน ... ... งัย ไอ่คุณน้องจินนี่ พี่ริค จอนจินยิ้มแหย๋ ๆ ให้พี่ชาย ก้มหน้าต่ำเหมือนสำนึกผิด เนื่องด้วยกลัวว่าจะโดนฆาตรกรรมเอาตรงนี้ฐานที่หนีออกจากบ้านหายตัวหายหัวไปหลายวันน่ะสิ เล่นอะไรอยู่น่ะ รู้ตัวเองมั่งมั้ย โตแล้วนะ ทำมัยต้องให้ชั้นดุชั้นว่าทุกครั้งเลย ผมไม่ได้ทำอะไรซะหน่อยน๊า ไม่ได้ทำอะไร หายไปอยู่บ้านคนอื่น บ้านช่องไม่กลับเนี๊ยะนะ ก็แค่ชั่วคราวน่ะฮะ เสร็จเรื่องแล้ว ผมก็จะกลับบ้าน แหม ๆ ๆ พี่ก็ เรื่องแค่นี้เอง เฮ้อ ~! นี่ถ้าพ่อรู้เข้านะ ชั้นคงได้กลับไปเกิดใหม่ โทษฐานเลี้ยงน้องให้ได้ดีไม่ได้ โธ่ พี่อ่ะ อย่าพูดงี้สิ ผมรู้สึกไม่ดีเอามาก ๆ เลยอ่ะ รู้สึกไม่ดีแล้วงัย เคยคิดอะไรได้มั่งมั้ย สงสัยชั้นจะตามใจนายมากไปซะละมั้ง กลับไปอยู่กะพ่อที่เมกาดีมะ อ๊ากกกกกกกก ไม่เอานะพี่ ผมสัญญาฮะ เสร็จเรื่องนี้ ผมจะทำตัวดี ๆ มีประโยชน์ เชื่อฟังพี่ทุกอย่าง เออ อย่าลืมสัญญาล่ะ แล้วว่างัยบ้างล่ะ ความรักของนายน่ะ สำเร็จรึยัง แหะๆ ๆ ก็ยังหรอกฮะ นายรักเค้ามากเลยเหรอ ห๋า ชั้นถามจริง โธ่ ถามเหมือนพี่มินแป๊ะ ๆ เลยอ่ะพี่ ก็รักสิฮะ ผมเห็นหน้าเค้าแว๊บเดียวที่อินชอนนะ ผมก็รู้สึกเหมือนกับว่า โลกสร้างเรามาคู่กัน ไอ่บ้า เด็กผู้ชายเนี๊ยะอ่ะนะ แต่เค้าน่ารักน่าทะนุถนอมเหมือนผู้หญิงนี่ฮะ น่าถนอมตรงไหนวะ เถียงเก่งล่ะที่ 1 อะไรนะฮะพี่ริค เออ เปล่า ไม่มีไร พี่มินอูบอกผมว่าแอนดี้ไปฝึกงานกะพี่ที่บริษัท อืม แต่ชั้นก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าเป็นแอนดี้เดียวกะแอนดี้ของนายรึเปล่า ก็แค่สันนิษฐาน เค้าน่ารักรึเปล่าล่ะฮะ ไม่นี่ ปกติธรรมดา ตัวก็โต สูงกว่าชั้นซะอีก แถมยังพูดมากด้วย อ่าว งั้นก็คงไม่ใช่ ค่อยยังชั่วหน่อย ทำมัยต้องค่อยยังชั่วด้วย ก็เปล่าหรอกฮะ เอาน๊า พี่ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็เข้าไปอยู่บ้านเดียวกะเค้าแล้ว ไม่นานนี่และฮะ แล้วผมจะพาไปแนะนำให้พี่รู้จัก คำสุดท้ายของจอนจิน ทำมัยมันทำให้คนฟังอย่างเอริครู้สึกหงุดหงิดแบบแปลก ๆ เจ้าตัวก็ยังสงสัย เออ เอาเหอะ อย่าลืมที่สัญญาล่ะ เส็ดเรื่องนายแล้วก็กลับบ้านซะ ชั้นเป็นห่วง คร๊าบบบบบบบบบ ..... สงสัยพรุ่งนี้ชั้นต้องเข้าบริษัทแล้ว นายอยู่กะแอนดี้และกัน จอนจินแอบลอบยิ้มอีกแล้วก่อนกลับมาตีสีหน้าเรียบเฉย พรุ่งนี้วันหยุดนี่น่า ไม่ใช่เหรอ อืม ออมม่าฮะ บ้านเราก็รวย ทำมัยไม่มีแม่บ้านอ่ะ แล้วทำมัยพี่จะต้องมาทำความสะอาดบ้านเองด้วย มะก่อนน่ะเคยมี แต่พอดีว่าเค้าขอกลับต่างจังหวัด แม่เค้าป่วย เลยยังไม่ได้รับใครใหม่ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ปกติ ชั้นกะแอนดี้ก็ช่วย ๆ กันทำตอนวันหยุด เสื้อผ้าก็ส่งซัก ผมก็นึกว่าออมม่างกซะอีก ฮึ ๆ หน้าตาชั้นมันเป็นคนแบบนั้นเหรอจอนจิน ทำงานบ้านแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ได้เหงื่อด้วย ไม่ได้ออกกำลังกายมานานและ หืม มะก่อนนายชอบออกกำลังกายเหรอ เอ่อ .. เอ ไม่รู้สิฮะ จำไม่ได้ นายไม่รู้สึกคุ้นหรือว่า จำอะไรได้เลยเหรอ จอนจินส่ายหน้าลูกเดียว เฮ้อ ! ช่างเหอะ อ่ะ นายน่าจะแข็งแรงกว่า งั้นนายตัดหญ้า เดี๋ยวชั้นจะรดน้ำต้นไม้ละกัน โห ออมม่า ก็จะเสร็จแล้ว เห็นป่ะ เหลือแค่สนามหญ้าเอง เอาน่า แป๊บเดียว เดี๋ยวทำอะไรอร่อย ๆ ให้กิน อ่ะ งั้นสู้ตาย ทั้งคู่เลยได้มายืนอยู่ตรงสวนหน้าบ้าน อีกคนก็รดน้ำต้นไป อีกคนก็ก้มหน้าก้มตาตัดหญ้าพลาง ใจก็คิดไปพลาง นี่ตรูลงทุนมากไปมะเนี๊ยะ หน้าตาแอนดี้วัน ๆ ก็แทบไม่ได้เจอ ติดอยู่กะเฮซองทั้งวัน เฮ้อ คิดดีและใช่มะเนี๊ยะ เอาวะ แลกกะข้าว 3 มื้อ นี่ จอนจิน ชั้นจำได้ว่าชั้นสั่งให้นายถอนหญ้า ไม่ใช่ให้ไปคลุกดิน ทำมัยมอมแมมอย่างนั้นเล่า อ่ะ ก็ออมม่าน่ะ รดน้ำต้นไม้ดินมันกระเด็นมาโดนผม ดูดิ เสื้อเลอะหมดแล้ว หันสายไปไกล ๆ สิฮะ ผมเปียกหมดแล้ว ฮ่ะ ๆ ออมม่าบ้าป่ะ หัวเราะไรอ่ะ นายตอนนี้เหมือนลูกเป็ดแบบที่ดงวานบอกเลยอ่ะ ลูกเป็ด ผมเหรอ ไม่เอาได้ป่ะ ลูกเป็ดมันขี้เหล่ เปลี่ยนเป็นลูกนกได้มั้ย ลูกนกน่ารักกว่าตั้งเยอะ ขืนนายพูดแบบนี้ให้ลูกเป็ดได้ยิน มันเสียใจแย่ เออ ลูกนกก็ลูกนก อ่ะ งั้นออมม่าก้เป็นออมม่านกน่ะสิ แล้วจอนก็ลุกขึ้นแย่งสายน้ำจากมือเฮซอง (มุขละครน้ำเน่าเรยวุ้ย ฟิคก่อนเล่นซอส ฟิคนี้เล่นน้ำ แบบว่าชักหมดมุข) เฮ้ย ! จอนจิน อย่า เปียกหมดแล้ว อ่ะ ก็ออมม่าทำผมเปียกก่อนอ่ะ จอนจินปล่อย ไม่ นี่ ๆ ๆ จอนจิน บอกว่าให้หยุด (อ่ะ นึกภาพกันไป คิดถึงตอนเอ็มวี ตอนาจิมากะได้นะฮะ) .. งัยล่ะ แล้วก็เปียกกันทั้งคู่ หลังจากหายไปอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว จอนจินก็มานั่งทำหน้าขัดใจออมม่าบนโต๊ะกินข้าวอยู่ในขณะนี้ ไหนบอกผมว่าจะทำอะไรอร่อย ๆ ให้กินงัย ก็รามยอนนี่งัย สะดวกดีด้วย กิน ๆ ไปเหอะ โธ่ หลอกกันนี่น่า มา งั้นชั้นกินเอง ไม่อ่ะ ไม่เอา อย่าแย่งลูกซิ อ่าว ก็เห็นบ่น ........ ท่ามกลางการจราจรที่คับคั่งภายนอก ถนนหนทางที่มีผู้คนเดินกันขวักไขว่ เฮซองมองผ่านกระจกของตัวตึกออกไปยังภาพที่ดูวุ่นวายภายนอกแล้วก็ต้องถอนใจยาว ๆ เค้าถอดแว่นกรอบหนาออกแล้วปิดเปลือกตาพักความคิดที่ยุ่งเหยิงของเค้าลง ทำมัย? ถึงกะเครียดเลยเหรอนาย เสียงทักทายของคนที่ตนกำลังรอดังขึ้น ทำให้ต้องเปิดเปลืองตาที่เหนื่อยล้าขึ้นอีกที ทำมัยช้าจังวะ ตื่นสายน่ะ เป็นหมอภาษาบ้าไร ตื่นสาย แหม วันหยุดใครเค้าอยากจะตื่นเช้ากันเล่า กาแฟมั้ย ไม่อ่ะ เรียบร้อยมาแล้ว มีอะไรก็ว่ามาดีกว่า ... .... ... .. ...ชั้นจะทำยังงัยดีวะ ดงวาน บอกชั้นหน่อย อืม ! ดูท่านายจะเครียดจริง งั้นพรุ่งนี้ ชั้นจะไปหาเค้าที่บ้านนายและกัน ดีมะ อยากน้อยอาจรู้สาเหตุ จะได้แก้ปัญหาให้ถูกจุด อืม ขอบใจ แล้วเค้าเป็นงัยมั่งตอนนี้ มีอะไรทำให้นายหนักใจรึเปล่า ก็เปล่าหรอก ชั้นก็แค่ห่วงว่าคนทางบ้านเค้าจะเป็นงัยมั่งต่างหาก ไหนจะคนรัก แล้วพ่อแม่เค้าอีก แถมในบันทึกแจ้งความคนหาย ก็ไม่มีใครที่ตรงกะลักษณะเค้าเลยซักคน แล้วสรุป หมอนี่มันคือใครวะ นั่นแหละ มันทำให้ชั้นสับสน ดงวานมองสายตาเพื่อนก็พอรู้ถึงความหนักใจนั้น ปกติ เฮซองไม่ค่อยจะระบายความในใจหรืออะไรให้กับเค้ารู้เท่าไหร่ ทั้ง ๆ ที่ภาระหน้าที่ความรับผิดชอบที่ตัวเค้าแบกอยู่ มันก็ดูหนักหนาพอสมควรที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ ไหนจะต้องดูแลน้องคนนึง บริษัทที่ต้องบริหารงานต่อจากพ่อแม่ที่เสียไปแล้วอีก แต่เพื่อนอย่างเค้า ก็ทำได้แค่นั่งฟัง และตบบ่าเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจเท่านั้น .... แอนดี้ เล่นเกมส์ทั้งวันไม่เบื่อเหรอ ผมต้องเล่นให้หายเครียดน่ะฮะ พี่มาเล่นด้วยกันสิ ไม่อ่ะ ชั้นนั่งดูนายดีกว่า จอนจินได้แต่นั่งมองแอนดี้กดเกมส์เล่น ในใจก็นึกหาแผนการมากมาย เฮ้อ! ทำมัยวันดี ๆ อย่างนี้ พี่มินอูถึงต้องปิดโทรศัพท์ด้วยน๊า ทำกับข้าวกันมะ แอนดี้ นายหิวป่าว พี่เฮซองทำไว้ให้แล้วน่ะ พี่ก็แค่หยิบมาอุ่น อ่าว เหรอ กำ ! นานพอควร ก่อนที่จอนจินจะลุกเดินหายเข้าห้องของตัวเอง และพยายามกดเบอร์หามินอูอีกครั้ง โธ่ พี่มินอู ทำอะไรอยู่น๊า บอกแล้วว่าอย่าปิดโทรศัพท์ เฮ้อ!! เดินลงมาข้างล่างอีกที แอนดี้ก็ยังคงปักหลักตรงหน้าจอเหมือนเดิม แอนดี้ ไปเดินเล่นกันมั้ย ร้อนออกพี่ นั่นสิ ร้อนเนอะ เวงและ อยากกินไอติมมะ ผมเพิ่งกินตะกี๊ ยังเหลือในตู้เย็นน่ะฮะ ~~~ ((โธ่เว้ย! เด๋วแม่ก็จับปล้ำซะเลยดีมะ ขัดใจไปทุกอย่างจริง ๆ )) อันนี้ได้แต่นึกในใจ แล้วก็หมุนตัวเดินหายเข้าไปในห้องเพื่อกดโทรศัพท์ดูอีกที เดินกลับมาอีกครั้ง หน้าโซฟาตัวยาวเงียบเสียงลงแล้ว แต่แอนดี้หายไป~!!!! เท้าทั้งสองย่องอย่างเบา สายตาก็เสาะหา เผื่อจะเป็นโจรมาลักพาตัวแอนดี้ไป (โจรบ้าที่ไหนวะ ลักพาตัวในบ้านกลางวันแสก ๆ) แต่แล้วก็ต้องเป็นอันยิ้มให้กับภาพที่เห็น เสียงกรนเบา ๆ ดังผ่านปากที่เผยอเล็กน้อย บ่งบอกให้รู้ว่า แอนดี้ หลับไปเรียบร้อยแล้วบนโซฟาตัวเดิมนั่นแหละ จอนจินทรุดตัวลงนั่งมองหน้าใส ๆ นั่นอย่างหลงใหล แต่แล้วอะไรบางอย่างในตัว กลับร้องคำรามอย่างลิงโลด และอะไรบางอย่างที่ชั่วร้าย บงการให้เค้า ก้มหน้าของตัวเองลงแนบชิดกับหน้าใสของอีกฝ่ายที่ยังคงหลับตาพริ้ม ไม่รู้เรื่องราว และก็อีก ที่สิ่งชั่วร้ายที่สุด สั่งให้เค้ากดริมฝีปากตัวเอง ลงบนริมฝีปากอีกคนที่ยังคงหลับใหลอย่างไม่ระแวดระวัง และแล้ววินาทีนั้น ดวงตาที่หลับพริ้มเมื่อครู่ กลับเบิกกว้างโดยที่ผู้กระทำการนั้นยังไม่ทันดึงตัวเองกลับออกมาเลย พี่จิน แอนดี้ลุกนั่งอย่างว่องไว มือเล็กจับไปยังปากของตัวเอง ที่โดนประทุษร้ายไปหยก ๆ โดยคนตรงหน้าตะกี๊ พี่ทำอะไรอ่ะ เอ่อ คือ .. เอ่ออ พี่จูบผมทำมัยยยย เสียงตะโกนอันดังลั่นของผู้เป็นน้อง ทำให้หัวสมองอันน้อยนิดที่กำลังจะคิดคำแก้ตัว ตันไปถาวร คือว่า แอนดี้ ชั้นขอโทษ ออกไป แอนดี้ เดี๋ยวสิ ผมบอกว่าให้ออกไป้ RRRRRRR ฮัลโหล ... ว่างัย ไอ่น้องที่น่ารักน่าเคารพ (พี่ปิดมือถือทำมัย) ออ พอดีปิดตั้งแต่ก่อนเข้าโรงหนังน่ะ แล้วลืมเปิด (วันนี้ผมอยู่กะแอนดี้สองคนทั้งวัน) ก็ดีนี่หว่า จะได้หวีดกันสบาย ๆ (ผมจูบเค้า) ห๋า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! นายว่างัยนะ จูบเค้า??? เสียงตกใจของมินอู ทำให้เพื่อนผู้อยากรู้อยากเห็นข้าง ๆ หันมามองอย่างสนใจ จนมินอูเริ่มรู้สึกตัวก่อนลุกไปคุยที่อื่น นายจูบเค้า แล้วงัย (เค้าโกรธผม) เฮ้อ!!! สมควรหรอก อยู่ไหน ให้ไปรับมั้ย (ไม่ต้องฮะ อยู่แถวบ้าน ....ผมจะทำงัยดี) อืม .... เดี๋ยวนะ ... ..ในเมื่อนายทำแบบนั้น แอนดี้ก็ต้องรู้แล้วว่านายรู้สึกกับเค้ายังงัย ฉะนั้น ตอนนี้ นายก็แค่รอดูพฤติกรรมต่อจากนี้ไปอีกซักนิดว่าเค้าคิดยังงัย ถ้ามันไม่รอดแล้วจริง ๆ ค่อยถอยทัพ แล้วมาคิดกันใหม่อีกที ดีมะ (ฮะ) เสียงจอนจินที่หงอย ๆ ทำให้มินอูรู้ว่าตอนนี้น้องคงรู้สึกแย่มาก ๆ เอาน่า ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต อย่าทำเสียงเหมือนจะตายสิวะ ตัวก็โตเป็นยักษ์ ปอดแหกไปได้ (ไม่รู้จะมองหน้าเค้าติดรึเปล่า) ลองดูคืนนี้ก่อน ถ้าวันไหนมีโอกาสเหมาะ ๆ ก็คุยกะเค้าดู สารภาพไปเลย งัย ๆ ก็มาถึงขนาดนี้แล้ว (สารภาพเหรอ) เออ เอาแบบดี ๆ ให้มีบรรยากาศหน่อย เข้าใจมั้ย อย่าผลีผลาม มีอะไรโทรมานะ มินอูกดปิดโทรศัพท์ เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิมโดยมีสายตาไอ่เพื่อนรักมองอย่างสงสัยคอยดักอยู่แล้วดังคาด ไอ่มิน มีอะไร บอกมา .. .. เฮ้อ !!! ทำหน้าแบบนี้ ต้องรู้ให้ได้ใช่มั้ย ไอ่ริค ... ว่างัยมั่งดงวาน เท่าที่คุยเค้าก็ปกติน่ะ เค้าเหมือนคนความจำหายไปปกติ เรื่องอะไรทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเอง เค้าไม่รู้ซักอย่าง นอกนั้นสมอง หรือว่าอาการต่าง ๆ ก็ไม่แตกต่างจากคนทั่วไปเลย ชั้นอัดเทปที่ชั้นคุยกะเค้าไว้แล้ว ไว้ค่อยจะมาบอกความคืบหน้า ....แต่ก็น่าแปลก ทำมัยเค้าเรียกนายว่าออมม่า แทนจะเป็นอัปป้า แสดงว่าเค้าคงฝังใจเรื่องแม่ รึเปล่า หรือมีความหลังเจ็บปวดกับผู้หญิง ไม่รู้สิ เค้าคงไม่คิดว่านายคือออมม่าของเค้าจริง ๆ หรอกนะ อืม ไม่มั้ง เห็น ๆ อยู่ว่าชั้นเป็นผู้ชาย เค้าไม่ได้บ้านี่หว่า เออ นั่นสิ งั้นกลับก่อน มีไรและจะโทรบอก มีนัดคนไข้ไว้ด้วย เออ ขอบใจมาก เฮซองเดินไปส่งเพื่อนหน้าประตู ก่อนจะเดินมายังระเบียงข้างบ้านที่มีจอนจินนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวมาซักครู่ใหญ่แล้ว เป็นไรไปจอนจิน เงียบเชียว ป่าวฮะ ชั้นให้เพื่อนชั้นมาคุย เพราะอยากหาทางช่วยนายนะ ผมรู้ ยังคงนั่งเงียบต่อไปจนอีกคนนึกสงสัย นายกับแอนดี้ทะเลาะกันเหรอ ชั้นเห็นนายกะเค้าไม่พูดกันเมื่อคืน ไม่มีอะไรหรอกฮะ .. ออมม่าฮะ ... ผมไม่ได้เป็นลูกของออมม่าจริง ๆ ใช่มั้ย จู่ ๆ จอนจินก็พูดฝ่าความเงียบขึ้นมา อ่าว ก็ใช่น่ะสิ ชั้นเป็นผู้ชาย จะมีลูกได้ยังงัย ชั้นคลอดนายออกมาเองไม่ได้หรอก ตัวยังกะ..... และที่สำคัญชั้นก็ยังไม่แต่งงานด้วย... แล้วผมเป็นอะไรกะออมม่า ผมเป็นอะไรกับบ้านหลังนี้เหรอ เฮซองมองแววตาเศร้า ๆ ของจอนจินเข้า มันทำให้เค้าอดที่จะสงสารอีกคนไม่ได้ อะไรนะ ที่ทำให้คน ๆ นี้ต้องสูญเสียความทรงจำ ลืมกระทั่งตัวเอง และเศร้าหมองได้ขนาดนี้ เพราะเค้าใช่มั้ย เพราะอุบัติเหตุนั่น.. บ้านหลังนี้น่ะเหรอ นาย .. ก็คือคนตัดหญ้าของบ้าน ส่วนชั้น .. ก็คือคนรดน้ำต้นไม้ แล้วแอนดี้ .. ก็คือคนเช็ดกระจกงัย เฮซองยิ้มอบอุ่นให้ เหรอฮะ แล้วคนขัดห้องน้ำ คนทำกับข้าว คนทำความสะอาดบ้านล่ะ ก็เราสามคนงัย เราเป็นทุกส่วนของบ้าน คำพูดของเฮซอง กระตุกต่อมส่วนดีของจอนจินเอาอย่างจัง จนเค้าแทบจะสำนึกผิด เกลียดและขยะแขยงตัวเองมากทีเดียว เอาน่า อย่าคิดมาก ไปเป็นลูกมือชั้นทำอาหารเย็นดีกว่า วันนี้แอนดี้โทรมาบอกว่ากลับดึก สงสัยเราต้องกินข้าวกันสองคน เหตุการณ์ที่มินอูเล่าให้ฟังมะวาน ถึงกะทำให้อารมณ์ของเอริควันนี้ไม่คงที่เท่าไหร่ ยิ่งได้มาเห็นอาการเหม่อ ๆ นั่งสะบัดหัว บ่นงุบงิบคนเดียวของแอนดี้ด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้เค้าหัวเสียสิ้นดี จอนจินจูบแอนดี้ ปัดโธ่ อะไรกันเนี๊ยะ อะไรที่ทำให้เค้าต้องหงุดหงิดขนาดนี้ ก็แค่เด็กผู้ชายตรงหน้าคนนี้ เด็กตัวเล็ก ๆ คนนี้น่ะเหรอ ที่ทำเอาเค้าคลั่งเป็นหนูติดจั่นอยู่ตอนนี้ แอนดี้ นั่งเหม่ออะไร งานที่สั่ง เสร็จรึยัง ฮะ จะเสร็จแล้วฮะ ช่วงนี้กำลังปิดงบไตรมาสสุดท้าย งานคงยุ่ง นายอยู่ช่วยชั้นหน่อยได้มั้ย ได้ฮะ แต่ก็ปล่าวหรอก ไม่มีปิดงบไตรมาสสุดท้ายหรืออะไรทั้งนั้น เอริคต้องการรั้งแอนดี้ไว้ในห้องนี้นาน ๆ ต่างหาก และเค้า ก็แทบไม่ได้ก้มหน้าสนใจกะกองเอกสารที่ต้องเซ็นต์เอาซะเลย ก็อีกคนตรงนี้น่ะ มันมีอิทธิพลกว่านี่น่า ล่วงเลยเอาเย็นย่ำ ผ่านไปจนมืด ที่แอนดี้ยังคงอยู่ที่เดิม นายจะกลับก่อนก็ได้นะแอนดี้ ค่ำแล้ว แล้วพี่เอริคล่ะฮะ อืม คงดึกอ่ะ ผมนั่งเป็นเพื่อนมั้ย ไม่เป็นไร ชั้นอยู่ได้ แอนดี้พยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเก็บข้าวของตัวเอง เอริคมองตามร่างนั้น ก่อนจะนึกขัดใจขึ้นมา ((อะไรวะ ไม่คะยั้นคะยอสักหน่อยเรยเหรอแอนดี้ ชั้นอยากให้นายกลับที่ไหนกันเล่า)) งั้นผมกลับนะฮะพี่เอริค เจอกันพรุ่งนี้ อืม เค้าตอบไปโดยไม่ได้หันมองหน้าคนพูดเลยด้วยซ้ำ แต่ทันทีที่แอนดี้หันหลังให้ แอนดี้สะพายกระเป๋า แอนดี้จะไปแล้ว แอนดี้กำลังจะถึงประตูแล้ว .. เอ่อ แอนดี้ เดี๋ยว คนถูกเรียกชะงักมือที่กำลังเอื้อมไปจับลูกบิดประตู พลางหันกลับมาตามเสียงเรียกทันที ฮะ วันนี้เป็นวันเกิดชั้น นายจะอยู่เป็นเพื่อนชั้นกินข้าวซักมื้อ ...ได้มั้ย วันเกิดพี่เอริค เหรอฮะ ผมเพิ่งรู้ อืม สงสัยวันนี้คงไม่ได้ฉลองที่ไหนแน่ๆ งานเป็นกองแบบนี้ งั้น นายอยู่เป็นเพื่อนชั้นกินข้าวที่นี่แล้วกัน หรือว่ารีบกลับ แอนดี้ยืนคิดอยู่แป๊บนึง ก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ ไม่หรอกฮะ ...งั้น...เดี๋ยวผมมา พี่รอแป๊บนะฮะ ว่าแล้วก็ผลักประตูออกไป วันเกิดของนายคือวันนี้น่ะเหรอ เอริค ท่าจะบ้าไปแล้วชั้น เค้าพึมพำและส่ายหัวให้ความคิดของตัวเองอยู่คนเดียว ผ่านไปนานพอสมควร เค้กก้อนเล็กตามร้านสะดวกซื้อทั่วไปพร้อมด้วยเทียนที่จุดแล้ว 1 เล่ม แถมด้วยถุงอาหารอีกหลายถุงพอที่สองมือของแอนดี้จะหอบหิ้วเข้ามาได้ ทำเอาเอริคอึ้งไปเลยทีเดียว ตอนแรกที่พูดว่าวันเกิดออกไป ก็แค่อยากจะรั้งแอนดี้ไว้ให้อยู่กะเค้านาน ๆ แค่นั้นเอง ไม่คิดว่าแอนดี้จะจริงจังขนาดนี้ ขอโทษนะฮะ หาเค้กได้แค่นี้เอง พี่เอริคอธิฐานแล้วค่อยเป่านะฮะ เอริคหลับตาของเค้าลงอย่างว่าง่าย คิดอะไรอยู่สองสามประโยค ก่อนเป่าไปเบา ๆ ยังเทียนที่ส่องสว่างอยู่ตรงหน้าเค้าเล่มนั้น แฮปปี้เบิร์ดเดย์ฮะ แอนดี้ส่งยิ้มสดใส เป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้เคยพบมา จริง ๆ นะเนี๊ยะ กินข้าวกันดีกว่า แบบว่า มันหาซื้อได้แค่นี้แหละในบริเวณนี้ และตอนนี้ ขอบใจนะ อาหารมื้อธรรมดา กลับอร่อยกว่าเดิมมากมายสำหรับความรู้สึกของเอริค อาจเป็นเพราะมีคนข้างกายคนนี้อยู่ด้วยรึเปล่าน๊า ชักไม่อยากให้คืนนี้ผ่านไปเลย พี่เอริคฮะ ไวน์ไม่มี ดื่มเบียร์แทนนะฮะ ว่าแต่ดื่มเบียร์ในห้องทำงาน ได้ป่ะเนี๊ยะ ปกติไม่ได้หรอก แต่วันนี้จะเว้นให้วันนึง เวลาผ่านไป อาหารก็พร่อง เบียร์ก็พร่อง คงได้เวลาปาร์ตี้เลิกราซะที เอริคคิดในใจอย่างนึกเสียดายนิดๆ แปลกนะฮะ ทำมัยวันเกิดคนใหญ่คนโตอย่างพี่ ไม่มีใครจำได้เลยเหรอ เอ่อ ปกติชั้นเป็นคนไม่สนใจกะวันเกิดของตัวเองเท่าไหร่น่ะ อืม งั้นเหรอฮะ ถ้าพี่บอกผมก่อน ผมจะได้เตรียมของขวัญให้พี่ ไม่เป็นไรหรอก บอกแล้วว่าชั้นไม่ค่อยอะไรกะมันอยู่แล้ว เพราะอาการกึ่ม ๆ ของแอลกอฮอล์ เพราะบรรยากาศเป็นใจ หรือเพราะคนตรงหน้าน่ารักเกินไปก็ไม่ทราบได้ ทำให้เค้านึกถึงภาพที่วนอยู่ในหัวทั้งวันอีกรอบ ภาพที่จอนจินจูบแอนดี้ วูบเล็ก ๆ วูบเดียวที่เค้านึกอิจฉาน้อง วูบเล็ก ๆ ที่เค้านึกโกรธน้อง และวูบเล็ก ๆ นี้ ที่ก่อความคิดชั่วร้ายผ่านเข้ามาในหัวของเค้า นายอยากให้ของขวัญชั้นเหรอ แอนดี้ พี่จะเอาอะไรล่ะฮะ ถ้าหาให้ได้นะ แต่อย่างพี่คงมีครบหมดและมั้ง จะขาดอะไรอีกล่ะ เอริคขยับตัวเข้าใกล้แอนดี้ หน้าของทั่งคู่อยู่ในระดับเดียวและใกล้กัน แอนดี้เองก็ดูตกใจใช่น้อย ดึงตัวเองออกมาห่างเค้านิดหน่อย แต่ก็ยังเงียบ เหมือนคนลืมหายใจ สัญญานะ ห้ามหลับตาเด็ดขาด จนกว่านายจะมองไม่เห็นชั้น มองไม่เห็นพี่... พี่จะทำอะไรเหรอ สัญญาสิ ว่าห้ามหลับตา แม้ยังคงมีสีหน้าสงสัยปะปนอยู่บนความตกใจ แต่แอนดี้ก็พยักหน้าเบา ๆ 
ปล้ำเลย ปล้ำเลย ปล้ำเลย 55555 รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ แต่คิดว่าพี่ริคไม่น่าพลาด ดี้แกเสร็จแน่ จะกับไปหาปลิงได้ ไง เจออีทีปล้ำเเว้ว เกี่ยวกันมะ เหอๆๆ โดย: จ๊อย~ IP: 117.47.152.42 วันที่: 2 สิงหาคม 2551 เวลา:14:18:25 น.
ฮ่าฮาๆๆ!!! เสร็จแน่ๆนุ้งดี้ อิอิ ใช่ไหมค่ะพี่พุดข๋า ดูท่าแล้วจะไม่รอดเงื่อมมือป๋าเป็นแน่ อิอิ แต่ว่า............
มันค้างค่ะพี่ พี่พุดข๋า... หนูจะขาดใจไม่ไหวแล้ว มาต่อไวๆนะค่ะ ดูท่าแล้วดี้คงไม่รอด และคาดว่างานนี้แม่นกของหนูช้ำรักแน่เลย แงแงแงแง.... รออ่านต่อจ่อคิวไว้เลยนะค่ะ หนูจะขาดใจอะค่ะ.................. โดย: praery_za IP: 58.10.170.234 วันที่: 3 สิงหาคม 2551 เวลา:21:55:24 น.
อ่านรวดเดียวจบ
อ๊ากกกกกกก ใจจะขาดตามน้องแพรอ่ะ โดย: andybe IP: 58.9.200.116 วันที่: 3 สิงหาคม 2551 เวลา:22:09:31 น.
แบบว่า รู้สึกตัวว่าฟิกอันนี้ตัวเองเขียนไปไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยอ่ะ
ขอรวบรวมความคิดแป๊บ ตอนแรกกะจะลบ แต่ว่าช่างเหอะ ปล่อยไว้งี้ ถ้าตอน 5 นานไปหน่อย ขอโทดด้วยนะฮะ แบบอยากแต่งให้มันดีกว่านี้ ขอบคุณทุกคนด้วยฮะสำหรับกำลังใจ โดย: พุดดิ้งของซอนโฮ
 วันที่: 3 สิงหาคม 2551 เวลา:22:59:04 น.อ่านมา 4 ตอน นิชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยนะพี่พุด
ตอน 5 นานเท่าไหร่ก็จะรอฮะ พี่พุดสู้ๆ โดย: เจ้านิ
วันที่: 3 สิงหาคม 2551 เวลา:23:10:18 น.จบให้ลุ้นด้วยน้องพุด...เหมาะแก่การจิ้นต่อ เหอๆๆ
ถ้าไม่อยากให้พี่จิ้นนอกลู่นองทางกว่านี้ มาโพสต์ต่อด่วน (นังนี่..มีขู่น้องด้วย) น้องพุด Hwaiting น๊า โดย: จิ๋วจิน IP: 61.19.231.4 วันที่: 4 สิงหาคม 2551 เวลา:15:52:05 น.
น้องพุด เพิ่งได้มาอ่านสี่ตอนรวดเหมือนกัน พุดยังว่าไม่ค่อยโอเหรอ ปลิงรบกวนเลยจิ้นไม่ออกรึเปล่าเอ่ย
พี่ชอบนะ ก็คงเหมือนทุก ๆ คนแหละ สู้ๆ จ้า จะรอตอนต่อไปเหมือนกัน โดย: อัน IP: 202.91.18.192 วันที่: 4 สิงหาคม 2551 เวลา:19:25:48 น.
น้องพุด ค้างคาแบบนี้ พี่นาจิ้นไปถึงมาเลเซียแล้วน่ะเนี่ย
สู้ สู้ น่ะน้องพุด โดย: พี่นา IP: 203.151.144.4 วันที่: 5 สิงหาคม 2551 เวลา:13:02:13 น.
อุ้ยๆๆ อะไรอ่ะ...เหอๆ
วิ่งไปอ่าน #5 อย่างว่อง.... โดย: A (powergaru
) วันที่: 6 สิงหาคม 2551 เวลา:16:43:40 น.จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป พลาดไม่ได้เลยค่ะพี่พุด (ดึกแล้วแต่ตาสว่างเพราะอ่านฟิคพี่พุดนี่แหละค่ะ )
โดย: keiropi IP: 61.7.131.210 วันที่: 7 สิงหาคม 2551 เวลา:2:12:42 น.
โอ้
หัวใจจะวายคะ อิจฉาดี้แฮะมีแต่หนุ่มรูปงามมาหลงรัก 555 โดย: นาค่า IP: 124.120.38.125 วันที่: 8 สิงหาคม 2551 เวลา:8:29:10 น.
เอ่อออ
โลกสร้างเรามาคู่กัน เขิลลลค่ะ^//^ ดี้เปนคนเช็ดกระจก ซองรดน้ำ จินตัดหญ้า ขอจ้างไปเปนพ่อบ้านถาวรได้มิค๊ะเนี่ย ลัลล้าๆๆๆๆๆ โดย: sushilanla IP: 58.9.20.130 วันที่: 12 สิงหาคม 2551 เวลา:10:21:54 น.
อ๊าย..ดี้น่าอิจฉาจริงๆ
ทั้งพี่ทั้งน้องเฝ้าทำมิดีมิร้ายดี้ตลอดเวลาอิจฉาจังเฟ้ย..อยากโดน ET กับลูกนกทำแบบนั้นมั่ง(ซะงั้น) โดย: piyawan IP: 118.172.251.205 วันที่: 23 สิงหาคม 2551 เวลา:1:13:34 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เด๋วคืนนี้กลับมาเม้นท์ให้ใหม่ฮะ ตอนนี้ไปเดทกะตอก่อง