ก่อนการเดินทาง .... มีเรื่องมาขัดจังหวะความสุขเสียจริง
ในช่วงที่หยุดก็มีเรื่องอีกจนได้ ให้เราหยุดแบบ ลั้นลา แบบเต็ม 100 ก็ไม่ได้ ต้องมีเรื่องมาขัดจังหวะความสุขเสียจริง...
เพราะโรคเก่าเรากำเริบอีก "Chocolate Cyst" โตอีกจนได้ ทำไมต้องมาโตตอนนี้เนี่ย.. ต้องผ่าตัดตอนใกล้ๆ สิ้นเดือน มค. 2555... เรานอนโรงพยาบาล 1 คืน แล้วกลับไปพักฟื้นที่บ้านต่อ 1 สัปดาห์ เพราะแค่ผ่าตัดเล็กเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา
~
เป็นโรคนี้แล้วต้องทำใจอย่างหนึ่ง มันไม่หาย จนกว่าเราจะหมดประจำเดือนนั่นล่ะ จะดีหน่อยคือ มันทิ้งระยะนานนิดนึง ถ้าแย่ๆ ก็เกิดขึ้นเร็วจนเซ็งกันไปเลยล่ะ ... ในช่วงที่ผ่าตัด ก็รู้ข่าวพอดีว่าให้บิน วันที่ 7 กพ. 2555 ....
โหว... เรารีบปรึกษานายเลยไม่ไหวนะ บอกปุบปับอย่างนี้เตรียมตัวไม่ทัน เราเลยเลื่อนเป็น 25 กพ. 2555 แล้วเริ่มทำงานวันที่ 1 มีนาคม 2555 เป็นคำขาด เหมือนจะเลือกได้ เพราะเราใช้เหตุผลของการต้อง follow up โรคนี้ต่ออีกเดือนนึงเลยพอฟังขึ้นบ้าง แต่ใช่ว่าจะกลับมาทำงานที่สำนักงานใหญ่ได้เจอเพื่อนๆ เหมือนเดิม อย่างที่บอก ถูกขอร้องให้ไปช่วยงานที่ไกลโพ้นเลย บางนา กม. 39
~
นายบอกว่า "ยูช่วยหน่อยนะ ยูฝึกมาแล้วช่วยไปออกเอกสาร เกี่ยวกับระบบ ที่โน่นหน่อย" โหเหมือนจะมีคุณค่าเลยเรา ยังดีที่ บ. จ่ายค่านำมัน และ ค่าทางด่วนตามจริงไม่งั้นแย่แน่ๆ .... ไปช่วยงานที่โน่น ชีวิตว้าเหว่ อ้างว้างหนักกว่าเก่าอีก ต้องเข้าใจอารมณ์คนเคยทำงานแต่ในเมือง แล้วต้องออกไปทำที่โรงงาน ต้องปรับตัวกันนิดหนึ่งล่ะ
~
.... จะบอกว่า ช่วงแรกๆ เหงาโครตๆ แล้วก็ปรึกษาเรื่องงานกับใครไม่ได้เลย เพราะไม่มีใครทำเป็น ที่พอมีอยู่บ้างเค้าก็จะลาออก ในไม่ช้าแล้ว..... เฮ้ย.. เคว้งเลยอ่ะเราในตอนนั้น แล้ว ทุกคนคาดหวังกับเราคนเดียว กดดันมาก ถึงกับเครียด เพราะที่ผ่านมามันเป็นการฝึกอบรม ครั้งนี้จึงเหมือนเป็นการลงสนามจริงโดยลำพัง
ถ้าไม่เข้าใจเราก็จะปรึกษา คนที่เคยสอนเรานั่นล่ะ
อีกเรื่อง การเข้ากับคนที่โรงงานก็ต้องปรับตัวอีก เพราะมีบางคนที่เค้า อัคติกับคนใน สำนักงานใหญ่อยู่บ้าง เราเองก็ต้องใช้ใจเนี่ยล่ะ ปรับตัวเข้ากับเค้าให้ได้ ทำให้รู้สึกว่าเราเลือดสีเดียวกัน ไม่ใช่ว่าชั้นคนเมือง ชั้นจะดีกว่าเธอซะทีไหนล่ะ แค่ทำให้เค้ารู้สึกว่า ชั้นมาช่วยเธอทำงานนะ
~
... 2 - 3 วันต่อมา ทุกๆอย่างเริ่มดีขึ้น หลายๆ คนเริ่มคุยและทักทายเรา...
สูตรการดำเนินชีวิตของเรานี่ใช้ได้ผลจริง ...
"อยากให้เค้าคุยกับเรา เราก็คุยกับเค้าก่อนซิ" "อยากให้เค้ายิ้มกับเรา เราก็ยิ้มทักเค้าก่อน จะเป็นไรไป" "มอง และ สังเกตว่าเค้าเป็นคนยังงัย แล้วค่อยเริ่มคุยให้ถูกทาง เดี๋ยวเค้าก็อยากคุยกับเราเองนั่นล่ะ"
~
ท้ายสุด ทุกอย่างต้องอยู่ที่ใจ ... อย่าเสแสร้งแกล้งทำ เป็นอันใช้ได้ เราทำงานอย่างมความสุขทุกๆ คนคุยเป็นมิตรกับเรามากขึ้น เมื่อเทียบกับวันแรกๆ ที่เราดูเหมือนเป็นตัวประหลาด
..... ส่วนที่เหลือ ก็ใช้สมอง และ 2 มือของเราเนี่ยล่ะ ทำไปสู้ไป.... ไม่เข้าใจก็ถามๆๆ ไปเรื่อยๆ จนรอดมาได้ อยู่ที่โรงงาน ตั้งแต่วันที 3 - 23 กพ. 2555 (21 วัน) ใจที่อยากอยู่กับเพื่อนๆ ก่อนบิน ท้ายสุดเหลือแค่เพียงเจอกัน 1 วันก่อนหยุด เท่านั้น เอง เพราะกำหนดบินของเราวันที่ 25 กพ. 2555 ....
~
ครั้งหน้า เราได้ ลั้นลา กับเพื่อนๆๆ เจ้านาย สนุก ... มัน .... ฮา และประทับใจ สมกับที่รอคอย จริงๆๆ เลย
|
บทความทั้งหมด
|