แล้ววันที่รอคอย (แต่ไม่อยากให้มาถึง) ก็มาถึงจนได้ ตอนที่ 2/2

.

>"<

ต่อจากตอนที่แล้ว

วันเสาร์ที่ 25 กุมภาพันธ์ 2555 

>"<


.

เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาที่เราต้องเดินทาง จริงๆ แล้ว

มันเป็นช่วงเวลาที่เราเกลียดมันที่สุด กับการที่ต้องมาสัมผัสกับ

ความรู้สึกเยี่ยงนี้ เราโตมา 33 ปี เราไม่เคยไปจากอก พ่อแม่

และครอบครัวของเราเลย เราก็ยังคิดอยู่ตลอดเวลาว่า

เรายังเป็นเด็กที่ต้องอยู่กับพ่อและแม่ บอกแล้วถึงแม้ลึกๆ

เราอยากก้าวหน้า แต่เราปวดร้าว เศร้าใจที่สุด เราทำงาน 5 วัน

2 วันต่อสัปดาห์ที่เหลือ เราไม่เคยไปไหนนอกจากกลับบ้าน

ไปช่วยงานพ่อกับแม่ ที่สมุทรสาคร

 ~

>"<

ถ้าไม่ถึงที่สุดเราไม่เคยคิดจะไปไหนในวันหยุด

เราทำงานเกือบทุกอย่างเท่าที่เราจะทำได้ในวันหยุด

เราคิดตลอดเวลาว่า ทำยังงัยก็ได้ที่จะช่วยแบ่งเบาภาระ

ของที่บ้าน จะช่วยทำตลอด.... แต่นับจากวันนี้เราคิดมากว่าเรา

อัคตัญญูหรือไม่ ที่ทิ้งเค้าไป คิดเยอะแยะเหมือนเดิม....

แต่สุดท้ายเราก็มายืนอยู่ตรงนี้แล้วนี่

ถอยหลังกลับไม่ได้ ต้องเดินหน้าต่อไป

โอกาศของชีวิตไม่ได้มาหาเราบ่อยๆ

>"<


.

.

> " <

.
ถึงเวลาที่ต้องร่ำลา เราสวัสดีทุกๆ คน

สบตาที่มันแดงๆ กับพวกเค้า พร้อมกับคำพูดเชิงขอร้องว่า

"ฝากดูแล แม่ด้วยนะ" แล้วเราก็เข้าไปกอดแม่

(โดยปกติเราไม่ค่อยกอดแม่ ไม่รู้จะอายอะไรเหมือนกัน)

~

>"<

วันนี้แม่เองก็กอดเราแน่นเชียว แล้วก็มองตากัน

แม่เราทำตาแดงๆ ทำไมเนี่ย แล้วน้ำตาเราจะยังเก็บไว้ได้ยังงัยเล่า ....

ไหลพรากๆ แล้ว มันเก็บไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

(ขี้แย อ่อนแอ มากๆ เราเนี่ย)

ภาพนั้นยังติดตาเราตลอด อกอุ่นๆ ที่นานๆ จะได้กอดกันแบบนี้

แม่เองไม่พูดอะไรซักคำ แต่สายตาที่มองมา...

มันมีความหมายแทนหลายล้านคำ

 ว่าเราคงคิดถึงกันและกัน....

>"<


.

 คิวต่อมา พ่อ เราก็โผไปกอดพ่อ

พ่อบอกว่า "โชคดี" พร้อมกับลูบหัวเราเบาๆ

น้ำตาแตกกันไปอีกรอบ แล้วเราก็มองหาน้องสาว...

โน่นเธอยืนก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่ในมุมโน่น...

"แหม่มๆ" เราเรียก เธอหันหน้ามา พร้อมด้วยน้ำตาที่นองหน้า

เรารู้อยู่แล้วว่ายัยแหม่ม ต้องร้องไห้เยอะแยะ เพราะเราสนิทกันมาก

 ห่างกันตั้งเกือบ 14 ปี ตอนเล็กๆ เลี้ยงกันมาอย่างกับลูกแน่ะ ....

~

>"<

คนสุดท้ายแล้วจริง น้องสาว อีกคน (คนกลาง)

วันนี้มาส่งพร้อมกับข่าวดี ครอบครัวเรากำลังจะมีหลานคนแรก

วันนี้เราเลยมีหลานในท้องน้อยๆ ของเธอมาส่งด้วย

เธอเพิ่งประกาศในวันนี้ก่อนมาว่า เธอกำลังท้องได้ 2 เดือนแล้ว

หลังจากแต่งงานมาปีกว่าๆ ถือเป็นข่าวดี ของครอบครัว

และสิ่งดีๆ ของเราจริงๆ ตื่นเต้นแทนน้องเลย...

ยัยหมวย เราโผไปหาเธอ และกอดเธอแน่นๆ

เธอบอกเราทันทีว่า

"ไม่ต้องห่วง พ่อกับแม่ จะดูแลเป็นอย่างดี"

~

>"<

เหมือนจะรู้ว่าเรากำลังจะอ้าปากพูดอะไร

รู้ใจเราจริงๆ เพราะสิ่งที่เราห่วงเป็นสิ่งเดียว

 คือกลัวพ่อแม่ ลำบากไม่มีใครช่วยงานที่บ้าน...

แต่อย่างน้อย วันนี้ทุกๆ คนก็รับปากกับเราแล้วว่า

จะเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยดูแล พ่อกับแม่ อย่างน้อยก็สบายใจไปได้ล่ะ

>"<


.

.

" "

สุดท้ายแล้ว กลับไปกอด พ่อ กับ แม่ อีกครั้งก่อนกล่าวคำว่า

"สวัสดี และ ขอบคุณ" ทุกๆ คนที่มาส่ง

และให้กำลังใจในวันนี้ โบกมือ บ้าย บาย แล้วนะ ...

 เรารีบเดินเข้าไปข้างใน คิดว่าจะไม่หันมามองอีก

กลัวทำใจอดทนไม่ให้ร้องไห้ ไม่ได้ แต่จนแล้ว

จนรอดก็ต้องแอบหันหลังกลับมาแอบมอง พ่อ แม่

และน้องสาวอยู่เนือง จนต้องละสายตาด้วยความจำเป็น

>"<


.


เราเดินเข้ามาด้านในด้วยน้ำตา และ ความเศร้าเป็นที่สุด

มันทั้งเหงา ทั้งอ้างว้าง รู้ทั้งรู้ว่า เรากำลังจะได้อยู่กับสามีแล้ว...



ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี สำหรับพิธีการขาออก

ไม่มีติดขัดอะไร ถึงเวลาที่ต้องบินแล้ว 16.15 น.

ตามเวลาประเทศไทย แต่เครื่องดีเลย์ (ล่าช้า)

กว่ากำหนดจริงเอามากๆ กว่าจะออกจริง โน่นเกือบ 17.45 น.

ไม่รู้ติดขัดอะไรกัน แต่ความล่าช้า ทำให้เราได้คุยกับ แม่ น้องสาว

และ พ่อไปตลอดทาง จนกระทั่งเค้าถึง บ้านอย่างปลอดภัย

>"<


.


17.45 น. ได้เวลาเครื่องออกซักที......

.

.

 




Create Date : 09 พฤษภาคม 2555
Last Update : 12 พฤษภาคม 2555 17:55:31 น.
Counter : 1160 Pageviews.

0 comments
21 มีค 67 นางแย้มป่า - Hill glory bower mcayenne94
(21 มี.ค. 2567 22:40:03 น.)
ร่มเย็น สมาชิกหมายเลข 3881305
(17 มี.ค. 2567 02:09:39 น.)
ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 347 "ติดเป็นนิสัย" multiple
(15 มี.ค. 2567 10:45:06 น.)
ตะพาบๆ กม.ที่ 347 "ติดเป็นนิสัย" nonnoiGiwGiw
(13 มี.ค. 2567 11:38:57 น.)
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Porn-pinky.BlogGang.com

porn_pinky
Location :
Dubai  United Arab Emirates

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 32 คน [?]

บทความทั้งหมด