จุดเริ่มต้น..... ก่อนข้ามน้ำ ~ ข้ามทะเลมาอยู่เมืองแขก ตอนที่ 2
ไปไกลบ้าน เพื่อฝึกระบบ ความเหงาเข้ามาเยือน
จากตอนที่แล้ว... เริ่มออกห่างเพื่อนๆ ออกไปทุกทีๆ เพราะต้องมาฝึกที่ สำนักงานสาขา สนามบินสุวรรณภูมิ ... แหมไปช่วงน้ำท่วมใหญ่ กรุงเทพพอดิบพอดี คิดแล้วคิดอีกว่า จะขับรถไป รึจะนั่งรถเมล์ไปดี เพราะจากบ้าน สุขุมวิท 50 > สนามบินมันไกลอยู่นะ
แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจขับรถไปดีกว่า แต่ว่าต้องตื่นเช้ามากกว่าปกตินิดหน่อย เพื่อไปแย่งที่จอดรถกัน เพราะน้ำมันท่วมก็จะมีรถบางส่วน ขับมาจอดค้างที่ลานจอดรถเยอะมาก เราไปถึง 07.30 น. เร็วไปมั้ย งั้นนอนรอในรถก่อนขึ้นไปที่ทำงาน ... แต่ยังโชคดีที่สถานการณ์เรื่องน้ำท่วมดีขึ้น หลังๆ ไม่ต้องรีบไปแระ จากคนที่เข้างานเช้า คราวนี่ เป็น
"ยายสายเสมอ" ไปเลย
เพราะมาสายแค่ไหน ก็มีที่จอดรถแน่นอน
ย้อนมาพูดเรื่องการเดินทางจากบ้านสู่สนามบิน เราใช้เส้นทาง ทางด่วนท่าเรือ > ชลบุรี > สนามบินสุวรรณภูมิ เส้นทางนี้ถ้าใครเคยผ่านมาจะรู้ว่า มันเป็นทางขนานกับลู่บิน (เค้าเรียกยังงัยอ่ะ เส้นทางที่เครื่องบินเอาไว้ take off / landing) นั่นล่ะ อะไรซักอย่าง ทำให้เวลาที่เราขับรถมาทำงานในตอนเช้า บรรยากาศเลิศมาก
ขับรถชิลด์ๆ เรื่อยๆ แล้วก็เห็นเครื่องบิน บินขึ้นลงบ้าง
โอ้โห... เราคิดต่อเลยนะว่า นี่เราใกล้จะได้อยู่กับสามีแล้วนะ ได้เห็นเครื่องบิน เหมือนหมามองเครื่องบิน ตาละห้อย
แล้วมีความหวังซักอย่างว่า ชั้นจะได้มีโอกาสใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกเมืองนา เหมือนคนอื่นกับเค้าบ้าง ขับรถผ่านทุกวัน ก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยทุกวันล่ะ แทบจะไม่ซ้ำกันเลยด้วยมั้งเนี่ย ....
บางวันก็คิดว่า ตัวเอง เหมือน กำลังเป็นนางเอกมิวสิค ถ่ายทำอยู่ เพราะเราดูชิลด์มาก ใส่แว่นกันแดดเก๋ๆ... เปิดเพลงที่ชอบ ฮัมเพลงไปด้วย... ลดกระจกลงนิดนึง ให้ลมมันโกรกๆ ผมจะได้สยายๆ จะได้เซ็กซี่ ไรเงี้ย.... ตามประสาคนอารมณ์ติ้สแตก ตลอดเวลา
จะบอกว่าเส้นทางไป กับ เส้นทางกลับบ้าน อารมณ์เราก็ต่างกันอีกนะ หลายอารมณ์ในวันนึง เส้นทางกลับเราก็กลับทางเดิม เพื่อไปขึ้นทางด่วน บูรพาวิถี แล้วลงที่บางนา เพื่อแวะห้าง Central ได้ในบางวัน
ในช่วงเวลากลับบ้านเป็นช่วงเวลาเย็น ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า
แต่ยังมีแสงสีแดงส้ม เหลืองผสมปนเปกันไป มันสวยมากนะ ขอบอก อยากให้ลองสัมผัสแบบนั้นกันบ้าง มันทำให้สมองปลอดโปร่ง เบาๆ มีที่ในสมองได้คิดเรื่องอื่นๆ และรับไหวกับเรื่องอื่นๆ อีกมากมาย (จินตนาการตลอดอ่ะ) เรามาฝึกงานอยู่ที่นี่เกือบ 2 เดือน จนจิตใจเริ่มแปลกๆ แล้วล่ะ
เพราะเริ่มห่างเพื่อนๆ ต้องทำอะไรๆ คนเดียว เหมือนเป็นการเริ่มต้น บททดสอบด้านจิตใจกันทีเดียว
เพราะจากคนที่เคยมีเพื่อนเยอะ รายล้อม เม้าท์กระจาย เสียงดังตลอด... มาอยู่ที่สนามบิน ออกแนวเงียบๆ แป่วๆ ไปเลยเรา... ใกล้จะฝึกระบบเสร็จ เราก็รู้สึกดีขึ้นเพราะตอนนั้นเป็นช่วงปลายปี 2554 พอดี
คิดอย่างเดียวว่าจะได้กลับไปเจอเพื่อนๆ แล้ว .... แล้วมันก็ใกล้ถึงเวลา ที่จะต้องไปทำงานที่ดูไบแล้ว เราจึงอยากอยู่กับเพื่อนๆ ให้มากที่สุด ณ ตอนนั้น ก็ยังไม่ได้ วันที่จะบินที่แน่นอน เราก็ยังใช้ชีวิตลั้นลาเรื่อยเปื่อย ....
วันเวลา ก็ผ่านพ้นข้ามปี 2554 ..... มกราคม 2555 สามีกลับมาพักร้อนเพื่อหวังว่า จะพาเราบินกลับไปพร้อมกัน ภายในเดือน กพ. 2555 แต่เรื่องไม่ได้เป็นเช่นนั้น ....
อย่างที่บอกเราขอนายลาพักร้อน แบบไม่จ่ายเงินเดือน 30 วัน เพื่อพักผ่อน เตรียมตัว
และเตรียมเอกสารบางอย่างที่จำเป็น เพราะทางสำนักงานที่ดูไบ เริ่มขอเอกสารบางอย่างที่ ต้องรับรอง จากสถานกงสุลของปะเทศไทย เช่น เอกสารแสดงการสมรส ฉบับแปลภาษาอังกฤษ จะต้องได้รับการรับรอง จากสถานกงสุลของปะเทศไทย
(รายละเอียด การขอวีซ่า เข้าประเทศ สหรัฐ อาหรับเอมิเรตส์ จะทยอยมาเล่าให้ฟังกันอีกทีนะ)
... ระหว่างช่วงพักร้อน เราลั้นลา มากมาย พาครอบครัวไปเที่ยว เราเองก็เที่ยวตลอด ทำทุกอย่างเท่าที่อยากทำ ... เราลาพักร้อนตั้งแต่วันที่ 7 มค. - 7 กพ. 2555
แต่ถึงเวลาจริงก็ถูกขอร้องให้กลับมาช่วยงาน ที่สำนักงานสาขา บางนา กม. 39 ในช่วงต้นเดือนอีกจนได้.........
To be continue.......
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
~ 
ผู้ติดตามบล็อก : 32 คน [
แวะมาทักทายและเป็นกำลังใจให้นะคะ
ที่ทำงานอยู่ใกล้บ้านแม่เราเลย