มธุรดา yuri บทที่ ๑๐/๑ บทที่ ๑๐
มธุรดาพาแขกของเธอไปยังหมู่บ้านเล็กๆ นอกโมระเพื่อหาซื้อเสื้อผ้าพื้นเมืองให้กับพัณณิน เธอให้รัญชน์ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ที่เธอขอยืมมาจากร้านขายเสื้อผ้าการไปไหนมาไหนด้วยรถมอเตอร์ไซด์ ย่อมดีกว่าการเดิน สะดวกรวดเร็วและไม่ยุ่งยากหมู่บ้านนอกเมืองแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักถือเป็นหมู่บ้านตัวอย่างของโมระเป็นแหล่งท่องเที่ยวของชาวต่างชาติที่มักแวะเวียนเข้ามาหาซื้อของพื้นเมืองนำไปฝากผู้ที่ไม่ได้มาเยือน
รัญชน์เห็นบ้านทรงแปลกตา จึงใช้โทรศัพท์ของเธอถ่ายรูปเก็บเอาไว้เธออาจจะได้ใช้ประโยชน์จากรูปที่เธอถ่ายเก็บๆ เอาไว้ในวันข้างหน้าก็เป็นได้ใครล่ะจะรู้
วิญญาณสถาปนิคเข้าสิงหรือคะ
นิดหน่อยค่ะ เห็นแล้วอยากเก็บเอาไว้ดู เผื่อได้ใช้
จะเข้าไปดูในบ้านไหมคะ
ได้หรือคะ?
ได้ค่ะ ตามมาสิคะ มธุรดาเดินนำเข้าไปในบริเวณบ้าน
เมื่อเธอเข้าไปในนั้น ทุกคนในบ้านต่างวิ่งกรูกันเข้ามาและกำลังจะนั่งยองๆ ลงที่พื้น
ไม่ต้องนั่งหรอก พาเพื่อนมาดูบ้านหน่อยเดียวเท่านั้น
มธุรดาพูดเป็นภาษาโมระ เธอเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน
บ้านของใครคะ
ของเจ้าหลวงค่ะ ท่านโปรดให้สร้างขึ้นเพื่อรับแขกบ้านแขกเมือง พอไม่มีแขกก็ให้ชาวบ้านมาทำงานในนี้ มีคนเข้าออกบ้านจะได้คึกครื้น
ดีจังคะ เจ้าหลวงของคุณมีความคิดที่ดีมากไม่ปล่อยอะไรทิ้งไว้รกร้าง ปกติบ้านที่มีคนอยู่จะโทรมช้ากว่าบ้านที่ไม่มีคนอยู่
ค่ะ ฉันก็ว่าอย่างนั้น เหมือนคุ้มที่เมืองไทยพอไม่มีคนอยู่โทรมจนผิดตา มธุรดาเดินนำรัญชน์เข้าไปชมห้องต่างๆในบ้านหลังนั้น
จากนั้นจึงพารัญชน์ลงมาเลือกซื้อเสื้อผ้าพื้นเมืองที่รัญชน์อยากได้
ไม่มีชุดแบบ สีเหลืองๆ ผ้าถุงต่อสามชั้นบ้างหรือคะ
แบบไหนนะคะ
คือเสื้อเหลืองๆ แบบทบป้ายๆ ผ้าถุงแบบมีช่วงบนช่วงกลางกับช่วงล่าง เอามาเย็บติดกัน
เอ... แบบไหนน้อมธุรดาเริ่มคิดในสิ่งที่รัญชน์บอก
ชุดที่รัญชน์พูดถึงนั้น เหมือนๆ กับชุดที่เธอใส่เมื่อวานแต่คงเป็นไปไม่ได้ ที่รัญชน์จะเห็นเธอใส่ชุดนั้น
มีแต่สีอื่นค่ะ สงสัยจะไม่มีใครทำ มธุรดาเลือกเสื้อสีสดๆ ให้กับรัญชน์จากนั้นจึงให้คนของเธอนำผ้าถุงมาให้มธุรดาเลือกอีก
สวยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ เลือกไม่ถูกจริงๆ
เอาแบบเข้าชุด เป็นวันไหมคะ
แบบไหนคะ?
คนโมระมักจะใส่สีที่ถูกโฉลกกับวันค่ะเช่นวันจันทร์สีขาวหรือสีนวลออกเหลืองนิดๆ ส่วนผ้าถุงเราใส่ตามชอบค่ะ
อ๋อ...ค่ะ เอาเจ็ดสีคะ เลือกตามแบบที่คนโมระใส่ยายแต้วคงใส่ไม่ซ้ำแน่ๆ ว่าแต่ผ้าถุงมีแบบเย็บสำเร็จไหมคะ แต้วคงใส่ผ้าถุงไม่ได้แน่ๆหลุดชัวร์
เราไม่ได้เย็บสำเร็จหรอกค่ะถ้าจะให้เย็บคงต้องวัดขนาดมาให้ก่อน
แล้วกัน นั่นสินะ ลืมเรื่องขนาดเอวไปเลย งั้นไม่เป็นไรค่ะซื้อไปแบบนี้แล้วให้ยายแต้วเอาไปตัดเองดีกว่า
รัญชน์เลือกซื้อเสื้อผ้าอยู่ไม่นานก็เสร็จเธอนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ของหวานกลับไปยังร้านขายเสื้อที่เธอทั้งสองขอยืมรถมา
ไม่ให้ไปส่งที่โรงแรมจริงๆ หรือคะ
มธุรดาเอ่ยถามรัญชน์อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
ค่ะไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะฉันเดินกลับเองได้ใกล้แค่นี้เอง จะได้แวะถ่ายรูปไปตามทางด้วย
งั้น...แยกกันตรงนี้นะคะ เย็นมากแล้วฉันคงต้องกลับบ้าน
ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พาไปซื้อของ
ยินดีค่ะมธุรดาพูดจบหันหลังให้กับรัญชน์
นิลยาจับมือของรัญชน์เขย่าเบาๆ
พี่ๆ เห็นอะไรไหมนิลยาชี้ให้รัญชน์ดูบางอย่างที่เรืองแสงออกมาจากร่างของหวาน
พี่คนนี้ไม่ธรรมดานะพี่รัน ระวังตัวไว้หน่อยก็ดี
รัญชน์พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่นิลยาบอกกับเธอหวานต้องมีอะไรบางอย่างที่คนธรรมดาทั่วไปอย่างเธอไม่มีและเป็นอะไรที่เธอไม่สามารถรู้ได้ในตอนนี้
ช่างเถอะ.... คิดมากไปก็เท่านั้นพรุ่งนี้เธอต้องเดินทางไปเวียงฟ้าพร้อมๆ กับแม่ของเธอ เธอคงไม่ได้พบกับหวานอีกนาน
รัญชน์ว่าจ้างรถจากโรงแรมให้ไปส่งเธอกับแม่ที่เชิงเขาทางขึ้นเวียงฟ้าเธอได้ยินแม่กับคนขับรถพูดคุยกันถึงเรื่องอะไรบางอย่าง ที่เธอไม่สามารถแปลออกเธอแปลกใจที่แม่พูดภาษาโมระได้ สื่อสารกับคนขับรถได้เป็นอย่างดี
ส่วนเธอนั่งปิดปากเงียบ มองวิวสองข้างทางไปเรื่อยๆโดยมีนิลยานั่งอยู่ข้างๆ
วันนี้นิลยาใส่ชุดนินจาเต่า น่าจะเป็นไมเคิลเองเจโลในมือถือไม้กระบองสองท่อนอยู่ด้วย
ไปเอามาจากไหน รัญชน์ถามนิลยาที่กวัดแกว่งไม้กระบองสองท่อนนั้นอยู่เนืองๆ
พี่คนที่เคยถูกหวยที่ตลาดให้มา
หากินกับการใบ้หวยหรือไงเรา
เปล่า เห็นเค้าจนเลยสงสาร
สงสารหรืออยากได้ของเล่นกันแน่
สงสารจริงจริ๊งนิลยาลากเสียงยาวและสูง จนรัญชน์แสบแก้วหู
เบาๆ หน่อยสิ นั่งนิ่งๆ ได้ไหม เวียนหัวฟังภาษาโมระก็ปวดหัวแล้ว
แปลให้เอาปะ
ฟังออกด้วยหรือไง
ออกสิ ของกล้วยๆ ลูกพญานาคซะอย่างสบายไปร้อยล้านอย่าง
เกินไป ตั้งร้อยล้าน แค่แปดอย่างก็ทำให้ได้ก่อนเถอะ
ดูถูกกันจริงๆ นะ
ก็ดีกว่าดูผิดนะ ลูกพญานาคอะไร มุดอยู่แต่ในหินมาคีไม่รู้จักทำประโยชน์เพื่อมนุษย์บ้าง
อ้าวๆ สวยสิพูดอย่างนี้ นิลยา เปลี่ยนชุดเป็นชุดนักมวยหญิงทันที แถมยังสวมมงคลที่ศีรษะอีกด้วย
ฮ่าๆรัญชน์ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นรถ ที่เห็นนิลยาในชุดนักมวย เตรียมพร้อมจะต่อกรกับเธอ
คนขับรถมองกระจกหลังเพื่อดูว่ารัญชน์เป็นอะไร อยู่ๆนั่งหัวเราะคนเดียว ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรให้น่าขำเลยสักนิด
ลูกฉันเขาฟังวิทยุอยู่ค่ะบุษบงกตบอกกับคนขับรถแบบนั้น เธอรู้ว่าเธอพูดปด แต่ต้องทำเช่นนั้นไม่อย่างนั้นคนขับรถคงคิดว่าลูกสาวของเธอเป็นบ้า นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจรัญชน์บอกกับแม่อย่างนั้น เธอรู้ว่าแม่ของเธอเห็นนิลยาแต่งชุดแปลกๆ เช่นกัน
เอาไงว่ามาเลย พร้อมแล้ว จะต่อยกันกี่ยกที่ไหนเมื่อไหร่ นิลยายกมือขึ้นชูกำปั้นตั้งการ์ดรอรับการต่อยจากรัญชน์
ประสาท ใครจะไปต่อยกับเธอ แม่ตัวยุ่ง
ไม่ได้ยุงสักหน่อย เชอะ เรารึหวังดีมาชวนคุยมาหาว่าเรายุ่ง ต่อไปเราจะไม่เล่นด้วยแล้วนิลยางอนจนออกนอกหน้า
รัญชน์ยังคงนั่งขำต่อไป เด็กหนอเด็ก ถึงจะรู้ว่าอายุเกือบพันกว่าปีแต่พฤติกรรมแบบนี้ ยังเด็กชัดๆ
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [