มธุรดา yuri บทที่ ๗/๒ บทที่ ๗/๒ รัญชน์ค่อยๆ ขับรถออกจากสำนักสงฆ์แห่งนั้น เธอมุ่งหน้ากลับเมืองหลวง เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปโมระ ในเช้าวันรุ่งขึ้น
หลังจากที่รถของเธอขับเข้าสู่ถนนลาดยาง ถนนเริ่มมีการจราจรพลุกพล่าน เธอเหลือบมองกระจกหลังเพื่อดูรถหลัง เพราะเธอกำลังจะแซงหากมีรถตามมาอาจเกิดอันตรายได้
สายตาของรัญชน์พบกับสิ่งๆ หนึ่งที่ทำให้รัญชน์ถึงกับตกใจ
เฮ้ย... รถเสียการทรงตัว ตกไปบนไหล่ทาง
แต่อยู่ๆ รถของเธอกลับมาวิ่งอยู่บนถนนได้อย่างไม่น่าเชื่อ
นี่ๆ ขับดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไงกัน ขับแบบนี้คนอื่นเขาหัวใจจะวายตาย ไม่เข้าใจหรือไงพี่รัน เสียงเล็กๆ ต่อว่าต่อขานรัญชน์อย่างเอาเป็นเอาตาย
แม่...
รัญชน์เรียกแม่ของเธอให้ช่วย เธอยังไม่กล้าพอที่จะต่อล้อต่อเถียงกับสิ่งที่นั่งอยู่ด้านหลังรถของเธอ
นิลยา แกล้งพี่เขาทำไมกัน
หนูไม่ได้แกล้งอะไรสักหน่อยนะน้าบุษ หนูแค่เมื่อยเลยออกมานั่งเล่นบ้าง จะให้นอนอยู่แต่ในมาคีทั้งวันเห็นทีจะไม่ไหว เมื่อยๆ ไงไม่รู้ คนถูกปรามเริ่มตั้งท่าเถียง
ผู้ใหญ่พูดหัดฟังๆ เอาไว้บ้าง เดี๋ยวพี่รันไม่พอใจ ไม่เอาเราไปเที่ยวด้วยจะว่าไง
เมื่อบุษบงกตมาไม้นี้ นิลยาทำตัวสงบเสงี่ยมราวกับบนรถคันนั้นไม่มีเธอโดยสารมาด้วย รัญชน์แวะร้านอาหารเพื่อให้แม่และตัวเธอมีอะไรรองท้องก่อนที่จะเดินทางต่อเธอเดินเข้าไปในนั้นและสั่งอาหาร กี่ที่ครับ สองค่ะ ผู้ใหญ่สองเด็กหนึ่งบริกรตอบเองเออเองเสร็จ ทำเอารัญชน์ถึงกับงงแต่เมื่อได้ยินเสียงของคนที่ไม่ยอมปรากฏร่างรัญชน์จึงเข้าใจ น้าบุษหนูขอส้มตำปูแซบๆ เด้อค่ะ ไก่ย่างหนึ่งตัวข้าวเหนียวไม่ต้อง โหแม่ กินแบบนี้ล้มละลายกันเลยดีไหม รัญชน์ชักจะหงุดหงิด เมื่อคนที่ติดสอยห้อยตามมาโดยที่เธอไม่ได้เชิญเริ่มออกลาย ก็ได้ๆ นี่ๆ ตามมานิลยาฉุดแขนของรัญชน์ให้เดินตามเธอไปที่แผงขายลอตเตอรี่ เอาใบนี้หนึ่งใบนิลยาบอกรัญชน์ ชี้ให้รัญชน์หยิบลอตเตอรี่ใบนั้น เสียดายเงิน รัญชน์ส่ายหน้า เอาน่า แล้วเย็นนี้จะเสียดายที่ซื้อใบเดียว เร็วๆเข้าสิ คนๆ นั้นเขาจะมาแล้ว เดี๋ยวเขาได้ไปนะ เห็นไหม เขามีเทวดามาด้วยสงสัยรวยอื้อเลยงวดนี้ ว่าจบนิลยากำหนดจิตบังคับให้มือของรัญชน์หยิบลอตเตอรี่ในแผงนั้น ออกมาหนึ่งใบแล้วเดินนำกลับไปยังโต๊ะในร้านอาหาร ที่อาหารเริ่มทยอยมาตามที่สั่งเอาไว้ พาพี่เขาไปทำอะไร บุษบงกตเอ่ยถาม พาไปรวยมาจ้าน้า เล่นแปลกๆ พี่เขาบ่นว่ากินเยอะเปลืองเงินหนูให้พี่เขารวยจะได้เลิกบ่นตอนหนูอยากกินบ้างนิลยาอธิบายถึง สาเหตุที่เธอให้รัญชน์ซื้อลอตเตอรี่ใบนั้น มันจะถูกรางวัลหรือไง รัญชน์หันไปถามคนที่กำลังกินไก่ทั้งตัวคนเดียวไม่แบ่งใคร ก็ใช่นะสิ นี่ไปตัดหน้าลุงคนนั้นมาหรอกนะถึงได้มาถ้าช้ากว่านี้ ลุงแกคงหัวใจวายตายที่จะถูกรางวัลหย่ายยักษ์หล่นทับตัว ขนาดนั้นเลย ถ้าไม่เชื่อ ถึงเมืองหลวงแล้วจะรู้ พูดจบไม่สนใจอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตากินสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจนหมดและนั่งลูบพุงของตัวเอง แถมยังมีเสียงเรอออกมาจากปากน้อยๆ นั้นอีกด้วย เสียมารยาท รัญชน์บ่น รู้หรือเปล่าสมัยก่อนโน้น....กินอิ่มแล้วต้องทำอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นจะเสียน้ำใจคนเลี้ยงหมด นั่นมันสมัยก่อนโน้น...สมัยนี้เขาไม่ทำกันมันเสียมารยาทบนโต๊ะอาหารเข้าใจไหม รัญชน์ฉุนกึก กับสิ่งที่ไม่ใช่คนกำลังแสดงออกต่อหน้าเธอ เชื่อพี่เขาเถอะนิลยา มันเป็นมารยาทบนโต๊ะอาหารจริงๆ ค่ะน้า หนูเชื่อน้าคนเดียวนะ ส่วนคนนั้น นิลยาบุ้ยปากไปทางรัญชน์ ไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด รัญชน์ส่ายหน้าเอือมระอากับพฤติกรรมแปลกประหลาดของนิลยาเธอยังไม่รู้เลยว่า หากต้องเดินทางไปโมระ และมีนิลยาติดสอยห้อยตามไปด้วยเธอจะปวดหัวอีกมากน้อยแต่ไหน ที่แน่ๆ ในตอนนี้ ถ้าได้ยาพาราสักสองเม็ดคงจะดีไม่น้อย... เมื่อรัญชน์เห็นพระประธานบนศาลานั้น เสียงเรียกสงบไปทำเอารัญชน์ขนลุกซู่ ซวยแล้วตู โดนตั้งแต่คืนแรก พูดจบ รัญชน์รีบสาวเท้ายาวๆ เดินไปอยู่ข้างๆ แม่ของเธอและมองหน้าแม่เป็นเครื่องหมายคำถาม ขึ้นข้างบนก่อนลูก แล้วค่อยคุยกัน รัญชน์รู้แล้วว่า สิ่งที่เรียกเธอนั้นคืออะไร เธอรู้อีกว่าทำไมแม่ถึงได้บอกว่าอย่าออกมานอกที่พัก เพราะสถานที่แห่งนี้ มีสิ่งที่ตาของคนมองไม่เห็นอยู่รายรอบ และสิ่งๆนั้น อาจจะเอาชีวิตของเธอไปตอนไหนก็ได้ แต่ตอนนี้ ขอวิ่งไม่คิดชีวิต ไปกราบพระเพื่อเป็นสิริมงคลกับตัวก่อนดีกว่าเผื่อเหลือเผื่อขาด จะได้กอดองค์พระ นอนหลับเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [