มธุรดา yuri บทที่ ๔/๑ บทที่ ๔
รัญชน์เริ่มต้นการค้นคว้าหาข้อมูลเกี่ยวกับบ้านทรงแปลกตาที่เธอต้องออกแบบตกแต่ง เท่าที่ได้รับรู้ข้อมูลคร่าวๆจากพัณณิน ทำให้เธอหาข้อมูลเกี่ยวกับประเทศเวียงโมระ ประเทศเล็กๆทางตอนเหนือของไทย ที่ไม่เคยเป็นเมืองขึ้นของประเทศมหาอำนาจใดๆ ในโลกมาก่อน
ประเทศนี้เป็นประเทศที่มีทัศนียภาพอันสวยงามเท่าที่เธอได้รับรู้จากรูปถ่ายของนักท่องเที่ยวที่ได้ไปเที่ยวในดินแดนของเวียงโมระ
รูปบ้านไม้ทรงแปลกตา ที่เธอได้พบในข้อมูลที่ค้นหากลายเป็นบ้านปกติทั่วไปของคนโมระ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุ้มเจ้าหลวงที่เธอเห็นภาพตรงหน้า คล้ายกับบ้านไม้ริมน้ำหลังนั้นอยู่มาก
หน้าจั่วหลังคาบ้านและหำยนต์หน้าห้องใหญ่ที่เธอกับพัณณินเข้าไปสำรวจล้วนแล้วแต่เป็นรูปนกยูงรำแพนหาง ลายเดียวกับคุ้มเจ้าหลวงที่เธอเห็น
สัญลักษณ์ของประเทศโมระคือนกยูงรำแพนหาง เป็นตราประจำพระองค์ของเจ้าหลวงแห่งโมระอีกด้วย
รัญชน์นั่งมองรูปหำยนต์ในมือของเธอแผ่นไม้สี่เหลี่ยมเหนือประตูด้านหน้าห้อง ลวดลายที่แกะสลักเอาไว้ช่างงดงามอ่อนช้อยยิ่งนัก นกยูงตัวนั้นราวกับมีชีวิต
เธอสังเกตสิ่งที่ส่องประกายวาววับที่ดวงตาของนกยูงตัวนั้น อาจจะเป็นกระจกสีประดับหรืออาจเป็นอัญมณีชนิดใดชนิดหนึ่ง
ถ้าต้องแกะแผ่นไม้นั้นออกมาทำใหม่คงต้องให้ช่างระวังและต้องคอยควบคุม ไม่ให้ใครมือบอน แกะ แงะ งัดเอาสิ่งที่ติดอยู่บนตัวนกยูงออกไป
จากที่เธอเคยศึกษามาบ้างเกี่ยวกับเรื่องนี้
คนโบราณมักจะติดไอ้เจ้าหำยนต์แผ่นไม้ชื่อแปลกๆ เอาไว้เหนือประตู ห้องนอนของเจ้าของบ้านเพื่อให้ปกปักษ์รักษาคนที่อยู่ในห้อง คล้ายๆ กับเป็นยันต์คอยปกป้องคุ้มครองคนที่อยู่ในห้องให้ได้รับแต่สิ่งที่ดีงาม
แต่บางกระแสบอกว่า ทั้งหำยนต์และกาแลเป็นสิ่งที่ชาวพม่าทำคุณไสยกับคนลานนา เพื่อให้อยู่ในอาณัติของคนพม่าตั้งแต่ครั้งที่ยังตกเป็นเมืองขึ้นเมื่อหลายร้อยปีก่อน
เฮ้ย...ไอ้รัน ทำอะไรอยู่อยู่ๆ เสียงของพัณณินดังขึ้น ทำเอาสมาธิของรัญชน์แตกกระเจิง
ไอ้บ้า มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกใจหมด
ใครไม่ให้เสียง แกรู้ไหม ฉันเรียกแกตั้งหลายครั้งจนต้องเดินมาใกล้ๆ แล้วเรียกแกอีกนี่แหละ แกถึงได้ยินเสียงฉัน พัณณินบ่นไปตามเรื่อง
อ้าว...เหรอ โทษที มัวเพลินกับการหาข้อมูล
ข้อมูลอะไรของแกพัณณินชะโงกหน้ามาดูสิ่งที่อยู่ในมือของรัญชน์
อ๋อ...ไอ้นี่เหรอ
แกว่าคุ้มเจ้าหลวงสวยไหม
ต้องสวยสิแก ไม้สักทองทั้งหลัง ไม่สวยได้ไง
ไม่ใช่... ฉันไม่ได้หมายถึงวัสดุแต่หมายถึงรูปทรงของตัวบ้านต่างหาก
ถือว่าโอนะ เหมาะเป็นบ้านของเจ้าผู้ครองประเทศ สวยสง่า ร่มรื่น น่าเกรงขาม
จะเอาอะไรเอาสักอย่างสิแก สวยก็ว่าสวยบ้านอะไรจะน่าเกรงขาม ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย
แกเคยเข้าพระบรมหาราชวังใช่ปะล่ะแกรู้สึกว่าพระบรมหาราชวัง น่าเกรงขามหรือเปล่า สำหรับฉันนะ สถานที่แห่งนั้นทั้งน่าเกรงขาม ทั้งน่าเคารพ น่าอนุรักษ์ เพราะเป็นสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ไงแก
อ๋อ...เข้าใจแล้ว แกจะหมายถึงอะไร
ไอ้นี่มันอะไรพัณณินหยิบรูปนกยูงไม้แกะสลักในมือของรัญชน์ขึ้นมาดู
เข้าใจว่าน่าจะเป็นหำยนต์ รัญชน์พยายามอธิบายให้เพื่อนรับรู้
อือๆ เล่นไสยศาสตร์กันเชียว ใช่เล่นนะเจ้าของบ้านหลังนี้
ฉันว่าน่าจะเป็นไปตามวัฒนธรรมมากกว่าไม่น่าจะใช่เรื่องไสยศาสตร์อย่างที่แกว่าหรอกนะ
ทำไมล่ะ
นี่ไง รัญชน์เอียงหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอให้กับเพื่อนเพื่อให้ดูได้ชัดๆ ถนัดตา เธอเปิดรูปบ้านในแบบต่างๆ ของคนโมระให้กับพัณณินได้ดู
เออ...เนอะ มันมีทุกบ้านจริงๆ ราวกับว่าทุกคนในโมระชอบไอ้เจ้ารูปแกะสลักนกยูงรำแพนหางนี่เหลือเกิน
นั่นสิ หรืออาจเป็นสิ่งที่คนโมระเคารพมากที่สุดก็ได้
ฉันว่าน้า...พัณณินลากเสียงยาว
คนโมระคงเลี้ยงนกยูงเป็นสัตว์เศรษฐกิจแล้วก็ตัดหางนกยูงเป็นสินค้าส่งออก อะไรทำนองนั้นมากกว่าใครจะมาเคารพบูชานกยูงเป็นเทพ เป็นไปไม่ได้หรอกน่าไอ้รัน
ว่าได้รึ บางที่ยังนับถือแมว หมา กา ไก่ เยอะแยะไปหมด
เออ...เนอะ โอ๊ย... พูดกับแกแล้วปวดหัวไปหาอะไรกินกันดีกว่า เที่ยงกว่าแล้ว ฉันหิวตั้งแต่สิบโมงว่าจบพัณณินฉุดแขนของรัญชน์ให้ลุกจากเก้าอี้ ให้เดินตามเธอออกไปจากบริษัทเพื่อเตรียมตัวไปหาอะไรอร่อยๆ กระแทกปากให้หายหิว
สภาพการจราจรที่ติดๆ ขัดๆ ทำเอาพัณณินหิวจนตาลายแต่ต้องอดทน เธอจองโต๊ะเอาไว้ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง จะยกเลิกก็เสียดายเงินมัดจำจึงต้องจำทนหิวเพื่อไปให้ถึงจุดหมาย
เมื่อไปถึงรัญชน์ส่งพัณณินไว้ที่หน้าตึก เธอขับรถขึ้นไปจอดเพื่อให้พัณณินไปสั่งอาหารเตรียมรอเธอไว้ก่อน ต่างคนต่างหิวด้วยกันทั้งคู่
รัญชน์เดินมาถึงร้านที่พัณณินบอกเอาไว้เมื่อมองเข้าไปเห็นพัณณินกำลังตักอาหารในจานเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
ไม่รอกันเลยนะแกไอ้แต้วรัญชน์ต่อว่าพัณณินทีเล่นทีจริง
พัณณินไม่ตอบอะไร ตั้งหน้าตั้งตาโซ้ยอาหารตรงหน้าด้วยความหิวรัญชน์จึงไม่รอช้า หากช้ากว่านี้ พัณณินคงจัดการอาหารหมดก่อนที่เธอจะลงมือ
แต่แล้วพัณณินก็รีบวางช้อนลง
เฮ้ย... เจ้านางคนนั้นไงไอ้รัน นั่นๆ เดินอยู่ตรงโน้น พัณณินรีบชี้ให้รัญชน์ดู แต่รัญชน์กำลังง่วนอยู่กับอาหารตรงหน้าจึงไม่ทันได้หันไปมองในสิ่งที่พัณณินชักชวนเธอ
เร็วๆ เดี๋ยวเดินหายไปนะแกพัณณินรีบลุกขึ้นจากโต๊ะ ฉุดรัญชน์ให้ลุกตามเธอ
ไอ้บ้า...คนกำลังหิว นั่งลงเลยไอ้แต้ว ให้รู้เวลาบ้างจะบ้าจะบออะไรให้ดูเวลาหน่อย คนหิวจะเป็นลมตายดันทะลึ่งชวนไปดูเจ้านางบ้าบออะไรของแกไม่รู้ รัญชน์บ่นเธอรู้สึกเหมือนกับกำลังจะเป็นลมอย่างที่พูด
ด้วยความที่กว่าจะออกมาจากบริษัทปาไปเที่ยงกว่า
อีกทั้งพัณณินให้เธอขับรถมาจึงทำให้ต้องมาติดอยู่บนถนนอีกชั่วโมงกว่าๆ ณ เวลานี้เกือบจะบ่ายสาม อาหารกลางวันเพิ่งจะตกถึงท้องไปไม่ถึงสามคำพัณณินจะให้เธอลุกขึ้นไปจากอาหารอันแสนอร่อยตรงหน้า เห็นทีจะยาก...
แฮะๆ โทษทีเพื่อนลืมไป แกกินไปก่อนนะฉันจะไปถ่ายรูปเจ้านางมาให้ดูว่าจบพัณณินลุกเดินออกจากร้านไปหน้าตาเฉยปล่อยให้รัญชน์จัดการกับอาหารตรงหน้าเพียงลำพัง
ไม่นานนักพัณณินกลับมา ด้วยสีหน้าผิดหวังอย่างรุนแรง
เป็นไงแก ได้เรื่องไหมรัญชน์เอ่ยถาม ทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วจากสีหน้าท่าทางของเพื่อน ได้บ้าอะไร รู้งี้นั่งกินข้าวต่อดีกว่าไปไหนแล้วไม่รู้เร็วจริงๆ ขนาดฉันวิ่งไปแล้วนะ ยังไม่ทันเลย พัณณินหยิบแก้วน้ำของเธอขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วด้วยความกระหายเต็มที่
งี้แหละ คนสำคัญ แกอย่าบ้านักเลย
ถ้าไม่สวยจริงๆ ฉันไม่บ้าขนาดนี้หรอกน่า
เออ... ถึงจะสวยจริงอย่างที่แกว่ามันกินแทนข้าวไม่ได้นี่หว่า จะกินอะไรอีกไหมจะได้สั่งเพิ่ม
เออ...ดีเหมือนกัน วิ่งไป วิ่งมาที่กินเข้าไปเมื่อกี้ กระฉอกไปนอนอยู่ก้นลำไส้หมดแล้ว น้องๆ ขอเมนูหน่อย พูดจบพัณณินยกมือขึ้นเรียกบริกรในร้านมาสั่งอาหารเพิ่มแทบจะทันที สาวิตรีนำแบบตกแต่งคร่าวๆและรายละเอียดที่บริษัทรับเหมาส่งมาให้มธุรดาพิจารณา
นมว่า...แบบที่เขาส่งมาให้ใช้ได้ไหมคะ มธุรดาเอ่ยถามสาวิตรีเพื่อเป็นข้อมูลประกอบการพิจารณา
นมว่าดีนะเจ้าคะเจ้านางแบบที่เขาทำมาไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก ใจจริงนมอยากให้เอาช่างจากโมระมาทำมากกว่าช่างของเราเองทำบ้านของเราน่าจะเข้าใจงานของเราดีกว่าคนอื่น แต่เจ้าหลวงสิเจ้าคะจะให้เพื่อนทำให้ นมไม่อยากจะขัดทัยท่าน เดี๋ยวจะเป็นเรื่องขึ้นมาอีก สาวิตรีอธิบายตามความคิดของเธอ
นั่นสิ น่าแปลกที่เจ้าพ่ออยากให้บริษัทนี้ทำ ทั้งๆ ที่ช่างของเราเก่งกว่าตั้งเยอะ
เจ้าค่ะเจ้านาง
แบบนี้มันยังหยาบเกินไป หญิงมองๆ ดูแล้วถ้าช่างที่มาทำไว้ใจไม่ได้ ของในบ้านบางอย่างอาจจะหายไป
เจ้านางคิดว่าอะไรสำคัญให้คนของเราถอดเก็บไว้ก่อนสิเจ้าคะ
นั่นสิ พรุ่งนี้หญิงมีอะไรต้องไปทำที่ไหนหรือเปล่านม
ไม่มีเจ้าค่ะ ว่างทั้งวัน
มธุรดาพยักหน้าเป็นการรับรู้ในสิ่งที่สาวิตรีบอกกับเธอพรุ่งนี้เธอคงต้องเข้าไปดูบ้าน เพื่อให้คนของเธอเก็บของสำคัญเอาไว้ก่อนที่จะสูญหายไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [