Women in White เพื่อเธอ เพื่อฉัน...เพื่อเรา - บทที่ ๘ (YURI) ๘
ติ๊ง! เสียงข้อความเข้าขณะที่ร่างสูงอยู่ระหว่างเดินกลับห้องพัก หลังเลิกตรวจ รีบคว้าอุปกรณ์สื่อสารออกมาดู พอเห็นว่ามาจากใคร ความตื่นเต้นปรากฏบนใบหน้าคม จึงรีบกดเปิดอ่าน Dollacha : เย็นนี้ว่างไหม? Yanin : ว่างค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ? Dollacha : อยากทานอาหารญี่ปุ่น หายโกรธฉันแล้ว? หัวใจที่หดหู่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน กลับมาพองโตอีกครั้ง Yanin : เลือกร้านมาเลยค่ะ Dollacha : เป็นเจ้ามือด้วยรึเปล่า? Yanin : เลี้ยงฉลองรับคุณเรียนจบได้ไหมคะ? Dollacha : ได้ Yanin : ขอสิบนาที เดี๋ยวนินเอารถไปรับหน้าตึก Dollacha : อือ ญาณินรีบกลับห้องพัก ถอดเสื้อกาวน์ ไขกุญแจโต๊ะคว้ากระเป๋าถือ พร้อมกับสมบัติที่จะเอากลับไปด้วย ก่อนก้าวออกมาอย่างเร็ว เดินสวนกับปัณรสที่เพิ่งเข้ามาทีหลัง “รีบกลับเหรอนิน?” “อือ ไปนะ” เธอไม่พูดมาก เดินลิ่วๆ ออกไป “อะไรของเขา?” เพื่อนเธอได้แต่มองตามแบบงงๆ “สงสัยจะมีนัดกับคนรู้ใจมั้งคะ” พี่นางพยาบาลคนหนึ่งเอ่ยพร้อมยิ้มอายๆ เป็นหนึ่งในแฟนคลับของหมอณิน “ดูรีบๆ แบบนี้น่าสงสัยนะคะ” พยาบาลวัยสี่สิบต้นๆ อดพูดไม่ได้ จริงเหรอ? ปัณรสคิดเสียดายที่ไม่ได้ตามไปด้วย
ญาณินขับรถเก๋งญี่ปุ่นสีขาวอายุสามปี ที่หล่อนช่วยไปเลือกตอนออกใหม่ๆ จอดรถสงบนิ่งที่ทางเข้าอาคาร ซึ่งมีหลายคนยืนรออยู่รวมถึงดลลชา สาวสวยเปิดประตูขึ้นนั่งคู่กับคนขับ “ช้าไปสองนาที” ร่างบางพูดขึ้นลอยๆ ขณะคาดเข็มขัดนิรภัย “ขอโทษค่ะ” คนขับพึมพำ หลังมีรถหลายคันเข้าออกขวางที่ทางในลานจอดรถ จึงต้องเสียเวลารอหลายนาที “ไปร้านไหนคะ?” “ในห้างแล้วกัน ฉันอยากซื้อของเข้าคอนโดด้วย” หล่อนไม่อยากอยู่บ้าน เพื่อประหยัดเวลาเดินทางวันละชั่วโมงเศษ “ห้าง XXX นะคะ” เธอเอ่ยชื่อห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่อยู่ใกล้ที่สุด หล่อนเอนเบาะเก้าอี้ เพื่อนั่งสบายๆ ขึ้น “อืม” “หิวไหมคะ? เมื่อกลางวันคุณกินน้อยไปนะคะ” หมอร่างสูงเปรยขึ้น หลังขับรถออกไปยังห้างสรรพสินค้า หล่อนปรายตามองคนขับ ไม่คิดว่าจะช่างสังเกตขนาดนี้ “นิดหน่อย” “งั้นหาอะไรทานก่อน ค่อยซื้อของนะคะ?” เธอเอียงคอมาพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย “ยังไงก็ได้” สาวสวยไม่ปฎิเสธความหวังดีของอีกฝ่าย “เป็นห่วงฉันเหรอ?” “นินห่วงคุณไม่ได้เหรอคะ?” “เดี๋ยวนี้กล้ายอกย้อนฉัน” คนพี่แกล้งทำหน้าบึ้ง ทว่าในใจกลับมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก “มิกล้าค่ะแม่หญิงพลอย นินพูดจริงๆ” อีกคนเอ่ยยิ้ม หล่อนค้อนน้อยๆ กับคำหยอกล้อนั้น “รีบขับไปเลย” “เจ้าค่ะ” ญาณินยิ้มกว้างกว่าเดิม ก่อนร้องลั่นออกมา เจ็บแปลบที่หน้าท้อง “โอ๊ย!” “สมน้ำหน้า” ดลลชาอมยิ้มในหน้า เฉสายตามองไปทางอื่น ขณะที่คนขับเองก็มีความสุขไม่แพ้กัน
ทั้งคู่ทานอาหารญี่ปุ่นด้วยกัน ญาณินคอยบริการหล่อนอย่างรู้ใจ ไม่ต่างจากที่เคยทำ ...หากป้อนอาหารเข้าปากได้ เธอคงทำไปแล้ว หลังจากทานเสร็จ หมอสาวแว่นทำหน้าที่ชำระค่าเสียหาย แล้วพาไปเดินชอปปิ้งต่อ “คุณอยากซื้ออะไรบ้างคะ?” “ก็พวกเสื้อผ้ากับชุดชั้นใน ช่วยเลือกหน่อยสิ” “ลองให้นินดูสิคะ รับรองว่านินจะช่วยดูอย่างละเอียด ทุกซอกทุกมุมเลย” หมอสาวแว่นพูดยิ้มๆ นัยน์ตาคู่คมเป็นประกายวิบวับ ร้ายขึ้น! สาวสวยกลอกตาไปมา สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายที่ต่างจากสมัยก่อน...อีกฝ่ายไม่กล้าต่อปากต่อคำแบบนี้ “คิดอะไรทะลึ่งอยู่รึเปล่า?” “ก็มีบ้างค่ะ” เธอตอบตรงๆ “ลามก” หล่อนกดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน หมอญาณินหัวเราะแบบเขินๆ เผลอยกมือขึ้นเกาหัว “นินเป็นแบบนี้เพราะคุณนั่นแหละ” “ลองเป็นเพราะคนอื่นดูสิ” สาวสวยเปลี่ยนโทนเสียงจริงจังจนคนฟังรู้สึก “มะ ไม่มีทางค่ะ” เปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัด เฮ้อ! สาวแว่นโล่งใจได้ไม่กี่วินาที “ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเธอนะ” “บัญชีเรื่องอะไรคะ?” “ไม่รู้?” คนน้องพยายามใช้สมองอย่างหนัก ก็ยังคิดไม่ออกว่าเรื่องอะไร จึงส่ายหน้า “ไม่ทราบค่ะ” ซื่อบื้อจริงๆ ! คนพี่จึงค้อนน้อยๆ แต่ไม่พูดอะไร ก้าวเร็วกว่าเดิม จนอีกคนต้องรีบตามไป หล่อนเดินไปโซนชุดชั้นในสีขาวที่มีลายลูกไม้ แล้วเลือกแบบโดยไม่สนใจญาณินที่มองตามตาไม่กระพริบ ก่อนถามพนักงานขายถึงขนาดของตน หยิบสามชุดส่งให้คนขาย “รับเท่านี้ค่ะ” “999 บาทค่ะ” ดลลชายื่นบัตรเครดิตให้คนขาย แล้วยืนรอสินค้า “ถ้าคุณใส่คงเซ็กซี่น่าดูนะคะ” ญาณินกระซิบข้างหูหล่อน สาวสวยยกยิ้มแล้วแกล้งย้อนถามแบบยั่วๆ “อยากเห็นหรือไง?” “ค่ะ อยากเห็น แล้วก็...อยากถอดด้วย” น้ำเสียงแหบพร่า หลังจินตนาการภาพดลลชาแบบเซ็กซี่ในสมอง นัยน์ตาฉายแววเจ้าเล่ห์ “คงสวยมากๆ” “คิดแต่ละอย่าง” คนพี่ต่อว่า หน้าร้อนผะผ่าว ไม่คิดเลยว่าเธอจะพัฒนาขึ้นมากเกินคาด ...ไม่อ่อนหัดเป็นลูกไล่เหมือนตอนนั้น เด็กซื่อบื้อกลายเป็นเด็กหื่นไปซะแล้ว...ให้ตายสิ! ร่างสูงยิ้มกริ่ม ทำหน้าที่เป็นคนถือถุงสินค้า แล้วเดินตามหล่อนไปยังโซนเสื้อผ้าต่อ อีกฝ่ายได้ชุดนอนมาอีกสามชุด จากนั้นจึงพาไปส่งที่คอนโดหรู ซึ่งอยู่ห่างจากที่พักของตนสามป้ายรถเมล์ “พรุ่งนี้เข้าเช้าหรือเปล่า?” หล่อนถามขณะใช้คีย์การ์ดเปิดประตู “ค่ะ” “งั้นก็รีบกลับไปเถอะจะได้พักผ่อน วันนี้ขอบใจนะ” สาวสวยผลักประตูเปิด แล้วยื่นมือออกหมายรับถุงของของตน แค่นี้! ญาณินขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ยอมยื่นถุงให้ “ไม่คิดจะเชิญเข้าห้องหน่อยเหรอคะ นินหิวน้ำขอดื่มสักแก้วก่อนค่อยกลับ” เธอหาข้ออ้างอยู่ต่ออีกหน่อย “ดูที่ตู้เย็นเองแล้วกัน ฉันไม่รู้ว่ามีรึเปล่า?” เจ้าของห้องก้าวเข้าไปในห้อง ปล่อยให้แขกบริการตัวเอง มีสิคะ นินเป็นคนใส่ไว้เอง สาวหน้าคมอมยิ้ม เข้าห้องแล้วปิดประตูล็อค เอาถุงของไปวางที่โซฟาตัวยาวสีดำ เดินไปที่ตู้เย็นอย่างคุ้นเคย แล้วหยิบขวดน้ำเย็นมารินใส่สองแก้วยกดื่ม ก่อนหยิบแก้วน้ำอีกใบไปหาหล่อนในห้อง โหย... ญาณินมองลอดแว่นตาค้าง ไม่คิดว่าจะเข้ามาเห็นดลลชากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า บนร่างอ้อนแอ้นนั้นมีเพียงชุดชั้นในสีอ่อน ผิวสีขาวเนียนนุ่มชวนสัมผัส แม่เจ้า! ร่างสูงเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น มือสั่นเทาแทบปล่อยแก้วน้ำหลุดมือ ...รู้ตัวอีกทีสองขาก็ก้าวไปหาหล่อน วางแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ “หืม?” คนพี่เอียงคอมองผู้บุกรุก โดยไม่ได้แสดงทีท่าว่าเขินอายแต่อย่างใด หมอสาวแว่นเดินไปสวมกอดร่างบอบบางนั้น แล้วกระซิบเบาๆ “คุณเซ็กซี่มาก รู้ตัวรึเปล่า?” แพทย์สาวสวยส่งเสียงต่ำๆ ในลำคอ “พอรู้เหมือนกัน” หล่อนยกแขนคล้องคอเธอ “แล้วฉันมีเสน่ห์มากพอที่จะทำให้แพทย์หญิงญาณินอยาก...ค้างที่นี่ไหม?” ไม่น่าถามเลยนะคะ ร่างสูงหอมแก้มคนพี่ย้ำๆ หลายทีอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนเลื่อนไปซุกไซ้ที่ซอกคอระหง ที่มีกลิ่นหอมๆ โชยมา ...กลิ่นเฉพาะตัวที่เธอหลงใหล “อยากให้ชวนจะแย่อยู่แล้ว คุณก็ไม่ยอมเอ่ยปากสักที นินเลยต้องหาข้ออ้าง” “เห็นเฉยๆ เลยนึกว่าไม่อยาก” สาวสวยเอ่ยยิ้มๆ เหมือนแกล้ง พอคิดไปถึงเรื่องเมื่อกลางวันจึงอดพูดขึ้นไม่ได้ “เห็นคุณหมอญาณินมีแต่สาวๆ สนใจ จะยังสนใจฉันอีกเหรอคะ?” หืม? เธอหยุดลวนลาม สบสายตาแม่หญิงพลอย เพื่อค้นหาความจริง “คุณโกรธนิน?” “แล้วคิดว่าฉันควรโกรธรึเปล่า? เธอไม่รักษาสัญญา” สาวสวยจะผละออกจากวงแขน แต่หมอสาวแว่นไม่ยอม สวมกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น “คุณ...” สาวสวยดันไหล่อีกฝ่ายไว้ไม่ให้เอาหน้าเข้ามาใกล้ “ปล่อยฉัน” “ไม่ปล่อยค่ะ ยังไงก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด” คนน้องปฎิเสธเสียงเรียบ “จะกี่ปีนินก็ไม่เคยสนใจใคร ไม่เคยมองใคร นอกจากคุณพลอย...หรือคุณพลอยไม่เชื่อใจนิน?” ประโยคหลังทำให้ดลลชาชะงัก ญาณินจึงฉวยโอกาสนั้นรวบร่างบางไว้ในวงแขน “คุณบอกว่านินเป็นของคุณไม่ใช่เหรอคะ บอกให้นินรอ นินก็รอแต่คุณ...รอมาตลอด” น้ำเสียงสั่นสะอึกสะอื้น นิน... สาวสวยรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่หัวไหล่ รู้สึกผิดมากมาย ที่กล่าวโทษอีกฝ่าย...ไม่ต่างจากการปรักปรำ “ขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันเข้าใจเธอผิด” หล่อนยกแขนกอดตอบ “ฉันผิดเองที่ไม่ได้ถาม ฉันคิดไปเอง แล้วก็พาลใส่เธอ...ยกโทษให้ฉันได้ไหมนิน?” ญาณินกอดร่างสวยแน่น แล้วส่ายหน้าไปมา “ไม่ค่ะ” ถึงปากจะบอกว่าไม่ แต่เธอไม่ยอมปล่อยหล่อนให้เป็นอิสระ “ฉันต้องทำอย่างไร เธอถึงจะหายโกรธ?” “ต้องทำแบบนี้ค่ะ” สาวแว่นทาบปากทับส่วนเดียวกันเบาๆ ก่อนผละออกห่าง ทว่าคราวนี้ดลลชาไม่ยอมเลิกง่ายๆ จับมืออีกคนไว้ ใช้มือข้างหนึ่งปาดน้ำตาทิ้ง...ไม่ชอบที่จะเห็นเธอเศร้า “ฉันจะง้อเธอบนเตียง จะง้อเธอจนกว่าเธอจะหายโกรธ ดีไหม?” “แน่นะคะ?” แทนคำตอบหล่อนบอกพร้อมกับดึงมือคนน้อง ไปนอนหงายบนเตียงใหญ่ขนาดคิงไซด์ของตัวเอง คลานสี่เท้าไปคร่อมเหนือร่างสูงอย่างเซ็กซี่ ประหนึ่งแม่เสือที่กำลังจะขย้ำลูกกวางน้อย ดึงแว่นตาที่แสนเกะกะออกวางโต๊ะหัวเตียง เพื่อจะได้ชื่นชมตาคู่คมชัดๆ จูบที่เปลือกตาคู่นั้นทีละข้าง แล้วพึมพำ “ฉันขอโทษ” “ไม่ต้องขอโทษแล้วค่ะ เราแค่เข้าใจผิด คุณไม่ได้เจตนา” “ขอบใจที่เข้าใจฉัน” สาวสวยสำรวจใบหน้าเด็กน้อยของตนอย่างพินิจพิจารณา “เธอสวยขึ้นมาก...ฉันหวง” “นินก็หวงคุณเหมือนกัน” ร่างสูงพึมพำบอก ขณะที่ดลลชากำลังคลอเคลียจูบเนินอกของตน หลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกอย่างรวดเร็ว “หมายถึงพี่คิน?” “ชะ ใช่ค่ะ” “ไม่ต้องหวงหรอก ถ้าฉันชอบเขา ฉันคงตอบตกลงไปนานแล้ว” คนพี่ตอบแบบไม่ใคร่ใส่ใจ ความสนใจของหล่อนตอนนี้อยู่ที่เนินอกขนาดพอดีมือตรงหน้ามากกว่า มองแล้วอมยิ้ม “หน้าอกใหญ่ขึ้นนะ เต็มไม้เต็มมือทีเดียว” ง่า...นั่นคือคำชมใช่ไหมคะ? “คุณอ่ะ นินอายเป็นนะคะ” คนน้องเบนหน้ามองไปทางอื่น ไม่กล้าสบสายตาคู่สวยที่จ้องแบบจะกลืนกินตน “ไม่ต้องอายหรอก ฉันชอบหน้าอกเธอ” ร่างบางก้มลงครอบครองส่วนแหลม ทักทายด้วยการดมแล้วเลียเบาๆ ตามด้วยดูดแรงๆ สลับกับงับเบาๆ ให้เจ้าของเสียวซ่านแทบขาดใจ ทิ้งรอยแดงๆ ไว้สองสามแห่งเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ส่วนอีกมือบีบเคล้นหยอกล้อทรวงอกอีกข้างสลับหนักเบา “นุ่มมากๆ” หลุดปากชมออกมา ร่างสูงหายใจไม่ทั่วท้อง ความกำหนัดแล่นผ่านไปยังหน้าท้องที่ราบเรียบให้ปั่นป่วน เม้มปากเพื่อไม่ให้หลุดส่งเสียงแปลกๆ ออกมา ...แต่เป็นอะไรที่ช่างยากเย็น “อา...” เธอครางเสียงหวานออกมา หลังนิ้วซุกซนเคลื่อนต่ำไปลูบไล้ยังขาอ่อนใต้กระโปรงสีเข้ม มือร้ายเลื้อยลูบขึ้นไปเนินสามเหลี่ยมที่ยังคงมีผ้าชิ้นน้อยเกะกะ ซึ่งมีร่องรอยชื้นแฉะทะลุผ่านชั้นใน ไม่ทันไรก็เปียกซะแล้ว สาวสวยยิ้มขยี้ใจ เงยหน้าจากสองเต้าตรงหน้า พร้อมต่อว่าแบบไม่จริงจัง “เป็นเด็กทะลึ่งมากนะเรา” “เป็นความผิดของคุณพลอย ที่สอนให้นินเป็นแบบนี้” ร่างสูงพูดตอบแบบไม่ยอมแพ้ ก่อนหายใจหอบหลังอีกคนใช้ปลายนิ้วสะกิดยังกลีบดอกไม้ด้านล่าง “ยะ อย่าแกล้งสิคะ” “เป็นความผิดของเธอต่างหาก ที่น่ารักเกินจนฉันห้ามใจไม่ไหว” ดลลชาพูดจากใจ นึกเอ็นดูอีกฝ่ายตั้งแต่เห็นครั้งแรก ไม่คิดเลยว่าจะก้าวข้ามความสัมพันธ์จากคนไม่คุ้นเคย จนมาถึงขั้นนี้ ...หล่อนไม่เคยพูดถึงสถานะของเรา ด้วยยังมีหลายอย่างที่ไม่ลงตัว ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจและอยู่เคียงข้างกันไปนานๆ “ถอดนะ” คนพี่บอก ขยับตัวนั่งแล้วใช้สองมือดึงชั้นใน ตามด้วยกระโปรงทรงเอนั้น เผยให้เห็นเนินแห่งความเป็นหญิงชัดเต็มตา นัยน์ตาคู่หวานลุกวาว “สวย สวยมากๆ” “คุณพลอยอ่ะ” คนถูกชมอายหน้าแดงก่ำ หนีบขาบิดตัวใช้มือปิดส่วนนั้นไว้ “ไม่ต้องอายหรอกญานิน ฉันเห็นตั้งหลายครั้งแล้ว ยังไม่ชินอีกหรือไง” น้ำเสียงอ่อนหวานหยอกยั่ว พลางขยับตัวไปอยู่หว่างขาเรียวนั้น จูบที่หลังมืออีกคน “ขอฉันนะนิน” เธอยอมเปิดทางให้โดยดี หล่อนเลียสองนิ้วของตัวเอง ก่อนสอดแทรกเข้าไปยังดอกไม้งามอย่างระมัดระวัง “อ่า...” ญาณินครางยาว ใบหน้าบิดเบี้ยวหลังโดนบุกรุก หายใจหอบแรง กับความเสียวซ่านที่ห่างเหินไปนานหลายปี “สะ เสียว...” แน่นมาก...ชอบ ชอบที่สุด “อย่าเกร็งสิเด็กน้อย” ดลลชาค่อยๆ ขยับนิ้วเข้าไปจนสุด พูดง่ายนะคะ สาวหน้าคมคิดตอบในใจแบบประชด พยายามควบคุมตัวเองแต่เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเอาเสียเลย หล่อนรอจนอีกฝ่ายผ่อนคลาย จึงขยับสองนิ้วเรียว เพื่อส่งเธอไปยังดินแดนแห่งความสุข พร้อมกับใช้ลิ้นเร่งเร้าให้ญาณินไปถึงจุดสุดยอดโดยเร็ว “อ่า...” เสียงครางหวานดังออกมาเป็นระยะ เธอขยับโยกตอบรับตามสัญชาตญาณ คาดไม่ถึงว่าเซ็กส์คราวนี้จะทำให้กระสันอยากมากมาย ตื่นเต้นยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ...ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเว้นระยะไปนาน จึงยังไม่ค่อยชิน ดลลชาบิดข้อมือเป็นระยะ เพื่อให้สัมผัสกับจุดสำคัญภายใน แล้วใช้นิ้วโป้งอีกมือบดบี้ส่วนยอดของดอกไม้งาม กระตุ้นให้ญาณินแทบคลั่งจนน้ำตาไหลซึมออกมา บิดตัวไปมาหลังใกล้จะถึงอยู่รอมร่อ “ระ เร็วอีก...” “ได้สิ” หล่อนไม่ปฎิเสธคำขอนั้น รีบจัดให้อย่างสุดความสามารถ เพื่อส่งให้อีกคนถึงฝั่งฝันโดยเร็ว เพียงไม่กี่อึดใจ สาวร่างสูงกระตุกตัวแรงๆ หลายครั้ง พร้อมหวีดร้อง นอนหลับตาแน่นเหนื่อยหอบ หลังหลั่งฮอร์โมนเอนดอร์ฟินออกมา สาวสวยดูดเลียน้ำทิพย์จนพอใจ จึงขยับตัวมานอนเคียงข้างอีกคน “อย่าเพิ่งเหนื่อยล่ะ นี่แค่วอร์มเองนะ” “วอร์ม!” เธออุทาน ลืมตามองคนพูดว่า...ล้อเล่นหรือเปล่า? แค่วอร์มฉันยังเหนื่อยแทบแย่ ถ้าเอาจริง มิต้องหลับคาอกรึไง “ฉันจะขอโทษให้เธอร้องขอชีวิตกันเลยดีไหม?” คนพี่ยิ้มยั่ว ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนเหลือแค่ชุดวันเกิดอย่างรวดเร็ว ก่อนเปลื้องชุดของตนออกจนหมดบ้าง “ถือว่าชดเชยสามปีไง” “เอาจริง?” “อือ” ร่างบางบรรจงจูบแลกลิ้นกับสาวร่างสูงอย่างดูดดื่ม ไฟรักที่เพิ่งมอดของเธอลุกโชน ได้ยินอีกคนครางเสียงหวานออกมา “ฉันคิดถึงเธอ ขอบใจมากที่รอฉัน” “นินเต็มใจค่ะ” “น่ารักแบบนี้ ระวังจะไม่ได้นอนนะ” หล่อนนอนบนร่างของอีกคนขยับโยกให้ร่างกายส่วนหน้าของเราเสียดสีกันเบาๆ ...เป็นวิธีการปลุกเร้าอารมณ์แบบง่ายๆ ที่ได้ผลดีมาก ถ้าเป็นแบบนี้ หมดแรงก่อนแน่ คนน้องคิดในใจ “ตอนนี้ตานินนะคะ” ญาณินพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างดลลชา “ขอนินทำให้คุณมีความสุขบ้างนะคะ” สาวสวยทำหน้าแปลกใจ “แน่ใจนะเด็กน้อย?” “นินไม่เด็กแล้วนะคะ” เธอเบะปากแบบงอนๆ ไม่ชอบที่โดนสบประมาท “นินเรียนทฤษฎีมาแน่นมากค่ะ” “เรียนเพื่อมาทดสอบกับฉัน?” หล่อนถามเสียงสูง “หรือคุณอยากให้นินไปลองกับคนอื่น?” ร่างสูงแกล้งยั่วกลับ “อย่าแม้แต่จะคิด!” คนพี่ทำหน้าจริงจังขึ้นในพริบตา คนขี้หวง...แต่นินชอบที่ถูกคุณหวง “อย่าดุสิคะ นินไม่กล้าหรอกค่ะ” ญาณินรีบจูบปากง้อ อุ้งมือบีบเคล้นทรวงอกล้นมือ แทรกขาเข้าที่หว่างขาของคนเบื้องล่าง แล้วขยับโยกให้ส่วนนั้นเสียดสีกันช้าๆ หล่อนปล่อยให้คนน้องได้โชว์ทักษะความรู้อย่างเต็มที่ ก่อนพลิกเกมเอาคืนบ้าง เตียงใหญ่สั่นไหวไปตามจังหวะของสองสาว ถูกใช้งานอย่างหนักไปจนเลยเที่ยงคืน ดลลชาทำตามคำพูดอย่างเคร่งครัด ขอโทษเธอซ้ำๆ จนร่างสูงหมดแรงหลับคาอก หมดแรงซะแล้ว...ไม่ไหวเลย คนพี่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ลุกไปทำความสะอาดตัวเอง ก่อนเอาผ้ามาเช็ดตัวเธอ จากนั้นนอนมองญาณินที่หลับตาพริ้ม “เด็กน้อยของฉัน โตขึ้นมากแล้วจริงๆ” OoXoO และแล้ว ดลลชาก็จัดเต็มญาณินไปอีกหนึ่งชุด...หวังว่าจะชอบนะคะ เรื่องนี้มีวางขายที่ MEB แล้ว ถ้าชอบก็จัดมาอ่านกันเพลินๆ ได้เลยค่ะ สำหรับท่านที่โหลดซื้อ อย่าลืมร่วมกิจกรรมชิงรางวัลด้วยนะคะ ใกล้จะหมดเขตแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์ ทุกหัวใจ และทุกการติดตามนะคะ พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ นาง ^^ OoXoO
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [