ใบไม้ร่วง ช่วงนี้เริ่มเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้วอากาศกำลังเย็นคล้ายหน้าหนาวเชียงใหม่เลย ทุกครั้งที่เป็นช่วงอากาศเปลี่ยนแปลงช่วงนั้นจะมีคนชราเสียชีวิตเยอะ เมื่อประมาณ 2-3 วันก่อนเป็นวันเฮี้ยน ก้าวขาเข้าที่ทำงานเพิ่งตอกบัตรเสร็จ ก็เจอกับหัวหน้าที่พู่ไม่ค่อยถูกโรคด้วยสักเท่าไหร่ แกถามว่ารู้หรือยังว่าเพื่อนร่วมงานที่เป็นพยาบาลชื่อ Linda เพิ่งเสียชีวิต ที่ทำงานพู่มีคนชื่อนี้ซ้ำกัน 3 คน หวังว่าคงไม่ใช่คนที่เข้าเวรคู่กับพู่อาทิตย์เว้นอาทิตย์หรอกนะ ก็ไม่ใช่จริง ๆ แต่คนที่เสียก็น่ารัก แกบุคลิกคล้ายทอมจะเสียงดังโผงผางตัวใหญ่ตัดผมสั้นกุดเลย แต่ก็แต่งงานมีลูกหลานปกติ เวลาเจอกันก็มักจะทักหรือพูดอะไรตลกให้ขำ Linda ถึงอายุจะมากแล้วประมาณรุ่นคุณน้า อายุ 50 กว่าแต่ก็ยังซิ่งเหมือนวัยรุ่น เพิ่งกลับมาทำงานยังไม่ถึงเดือนหลังจากพักงานไปหลายเดือนเพื่อรักษาขาที่เข้าเฝือก เรื่องของเรื่องคือ Linda ไปขี่ scooter แล้วหกล้มขาหัก พอวันที่แกเสียจะลุกมาทำงานแต่เวียนหัว เลยโทรมาลางานกลับไปนอนต่อ แล้วก็ไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย ที่ทำงานก็คิดเหตุผลกันไปร้อยแปด บางคนก็ว่า Linda เสียเพราะการไหลเวียนของเลือดไม่ดี เลือดไปเลี้ยงหัวใจไม่พอ แต่ไม่มีใครรู้สาเหตุจริง ๆ เพราะครอบครัวไม่ได้ชันสูตรศพ ถ้าเป็นบ้านเราก็ต้องเรียกว่าไหลตาย ความตายแบบนี้สิสุดยอดเลยหลับไปเฉย ๆ พอผ่านไปหน้าโบสถ์ (ที่ nursing home นี่เหมือนเซเว่นอีเลฟเว่นเลยมีทุกอย่างแม้กระทั่งโบสถ์กับบาทหลวง) เห็นรูปคุณยาย Laura ยืนยิ้มชูปลาตัวใหญ่ที่แกตกได้ใส่กรอบตั้งอยู่ หยิบมาดูแล้วก็ยิ้มตาม คุณยาย Laura นี่เป็นหนึ่งในบรรดาคนโปรดของพู่เลย เพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ เปรยขึ้นมาว่าคุณยาย Laura ไม่น่าเสียเลย "  หา...ว่าอะไรนะ"พู่ลืมนึกไปเลยว่ารูปคนที่เขาเอามาตั้งที่หน้าโบสถ์นี่คือคนที่เพิ่งเสีย เอามาตั้งเพื่อให้เขียนข้อความระลึกถึงคนตาย เพื่อนบอกว่าคุณยายเสียวันที่พู่ไม่ได้มาทำงาน แกนั่งกินข้าวกับคนอื่น ๆ อยู่ในห้องอาหาร แล้วขอตัวกลับไปที่ห้องบ่นปวดท้องไม่ได้มีอาการหนักหนาอะไร นอนหลับไปแล้วก็ไม่ตื่นอีกเลย คุณยาย Laura เป็นคนผิวดำคนแรก ๆ ที่มาอยู่ในนี้เลย หลังจากนั้นก็มีตามกันมาอีกหลายคน นิสัยแกจะเหมือนสาวน้อยแรกรุ่น ทุกคืนก่อนนอนคุณยายจะนั่งถักเปียอันเล็ก ๆ ด้านหน้า 2 ข้าง แล้วก็ใส่หมวกคลุมผมที่มีระบายลูกไม้ครอบไว้ตอนนอน แกเป็นคนคุยเก่งเวลาใครเข้าไปในห้องแก แกจะตบเก้าอี้ข้างตัวปุปุ แล้วก็ร้องเรียก "Sit down" พร้อมกับเล่านู้นเล่านี่ให้ฟัง ถ้าจะออกนอกห้องแกก็จะถามว่าอีกกี่นาทีจะกลับมาอีก เวลาพู่เจอแกก็จะเรียกแกว่า "grandma" แกเป็นคนเดียวในนี้ที่พู่เรียกแบบนับญาติด้วย คุณตาคุณยายคนอื่น ๆ ก็อาศัยเรียกชื่อเอา ขืนไปเรียก grandpa หรือ grandma เข้าจะกลายเป็นทะลึ่งไป แกเป็นคนอารมณ์ดีจะหัวเราะกิ๊กกั๊กได้ทั้งวัน คุณยายชอบมาหอมแก้มพู่ เวลาพู่ส่งแกเข้านอนก็จะหอมแก้มแกด้วย แกจะยิ้มแล้วพูดเหมือนกันทุกครั้งว่า "You're so sweet." แกมีลูกชาย 2 คน พู่ชอบแซวแกว่าลูกชายหล๊อหล่อ แกจะยิ้มปลื้มทุกครั้ง ความสุขของคนแก่จะมีอะไรมากไปกว่าใครมาชมลูกหลาน พู่เคยสังเกตเวลาแกอยู่กับเพื่อนคนแก่ของแก แกเหมือนพี่ใหญ่เลย คือดูแลคนที่ความจำเสื่อม คอยถามนู้นถามนี่ว่าขาดอะไรมั้ย แล้วก็เรียกคนเสิร์ฟให้เอาขนมนมเนยมาให้เพื่อนแกด้วย แกแกะกล่องนม กล่องอาหารให้ ถ้าแกป้อนให้ได้แกคงทำแล้วหล่ะ Abby เพื่อนพู่บอกว่าวันสองวันก่อนที่แกจะเสีย แกถามเพื่อนพู่ตลอดเลยว่า "เมื่อไหร่พู่จะมา" ได้ยินเพื่อนบอกอย่างนั้นแล้ว  วันนี้พอเดินผ่านห้องว่างของแกที่ไม่มีป้ายชื่อแล้วใจหาย คงไม่ใช่เฉพาะพู่หรอกทุกคนที่นี่รักแกหลับให้สบายนะคะ grandma ไว้เจอกันใหม่ค่ะ 
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [