คุณตา...อย่าร้องไห้ มีคุณยายคนหนึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ประมาณเกือบ 2 เดือนแล้ว คุณยายคนนี้เป็น Parkinson's บวกกับความจำเสื่อมด้วย คุณยายน่าจะประมาณ 70 กว่าได้แล้ว ตั้งแต่วันแรกจนถึงทุกวันนี้ จะเห็นภาพคุ้นตาเป็นชายชราผมขาวโพลนบวกกับรอยยิ้มกว้างทักทายทุกคน เดินหลังงองุ้มมาเยี่ยมคุณยายตั้งแต่เช้าถึงบ่าย 1 รอบ กลับบ้านไปพัก แล้วมาเยี่ยมใหม่ตอนเย็นถึงเข้านอนอีก 1 รอบ คุณตาเป็นสามีของคุณยาย แกจะมาป้อนข้าวป้อนน้ำนั่งอยู่เป็นเพื่อนคุณยาย ป้อนไปก็เช็ดปากไป เพราะป้อนอะไรเข้าไปก็ไหลกลับออกมาบางส่วน คุณยายมีปัญหาในการกลืน พูดคุยไปเรื่อยแม้ว่าคุณยายจะไม่ค่อยตอบสนองก็ตาม ครอบครัวนี้น่ารักถ้าเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ก็จะเพิ่มลูกชาย ลูกสาว และคนอื่น ๆ ด้วย แต่แขกขาประจำก็คือคุณตานี่แหล่ะ ประมาณ 3-4 วันที่ผ่านมาคุณยายเริ่มมีอาการทรุด คือไม่กินอะไรเลย ทั้งอาหาร น้ำและยา ครอบครัวเขาเลยตกลงให้คุณยายอยู่ใน hospice care (hospice care: คือการบริการให้กับคนไข้ในระยะสุดท้ายให้จากไปอย่างสบายที่สุด เพราะการรักษาก็ยื้อไม่อยู่แล้ว ในเคสนี้ครอบครัวเลือกที่จะไม่ให้อาหารสายยาง น้ำเกลือ หรือปั๊มหัวใจ) เข้าไปนั่งป้อนยาคุณยายอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงไม่ได้ผลเลย เพราะแกหลับตลอด โดนฤทธิ์ morphine เข้าไป คุณตาก็พยายามป้อนอาหารเหลวแต่ก็ไม่ได้ผลเหมือนกัน แกส่ายหัวเป็นระยะเหมือนอาการคนปลงตก ไม่รู้จะปลอบอะไรแกได้แต่บีบมือคุณตาเบา ๆ เพราะเชื่อว่าสัมผัสบอกอะไรได้ดีกว่าคำพูด บอกแกว่าเดี๋ยวขอเข้ามาตรวจอีกครั้งนะคะ ขอไปเอาอุปกรณ์ก่อน พอสักพักกำลังจะก้าวเข้าไปในห้อง แวบแรกที่เห็นคือมือข้างหนึ่งของคุณตาจับมือคุณยายไว้ มืออีกข้างกุมขมับ ไหล่คู้สั่นเทิ้มก้มหน้าร้องไห้อยู่ข้าง ๆ คุณยาย เห็นภาพอย่างนี้แล้วบอกไม่ถูกใจหาย  ได้แต่เดินถอยหลังกลับออกมาเบา ๆ คุณตาขาอย่าร้องไห้ เห็นแล้วหนูใจไม่ดีเลย
คุณ largeface คะ เป็นเรื่องจริงค่ะ
 โดย: ชมพู่แก้มแหม่มของแม่ตุ๊กตา
 วันที่: 2 กรกฎาคม 2549 เวลา:13:14:04 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
........................
แบบว่าเรื่องจริงหรือเรื่องเล่าคะ....................
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ.... ทำใจดีๆ ค่ะ
..........................
ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ