อ่า..งานอ่ะดีแต่ตัวครูเองสิแย่...เพราะรับหน้าที่จัดการแสดงจึงต้องเหนื่อยตั้งแต่ก่อนวันงาน ต้องซักซ้อมล่วงหน้าเป็นแรมเดือน จัดหาเครื่องแต่งตัว เครื่องประดับ วิ่งเหมาเช่าชุดเช่ารองเท้าไปข้ามจังหวัด ก็การแสดงตั้ง 31 ชุด นักแสดง 200 คน ถือว่าหนักเอาการ ทีมงานก็เยอะแยะมากมาย แต่โทษที list รายชื่อแต่ละท่าน ระดับรองผู้อำนวยการกับครูใหญ่ระดับชั้นทั้งนั้น มีครูเหมียวห้อยท้ายเป็นเลขางาน แล้วเลขาตัวน้อยกระจิดริดจะบังอาจสั่งการท่าน ๆ ได้จะได ได้แต่สดับรับฟังความคิดเห็น และจำต้องลงมือทำเอง ดีนะที่มือซ้ายขวาเป็นเด็กนักเรียนแก้งค์ "คุณเธอ" มาช่วยครีเอท ครูจึงเบาแรงไปเยอะ ทำงานกะพวกคุณเธอทั้งหลายแล้วบอกได้เลยว่า ทึ่ง ค่ะ ศักยภาพของคุณเธอ "เลิศเลอเพอร์เฟค" จริง ๆ

ฟังดูเหมือนจะดีนะคะ อันนั้นก่อนวันงานค่ะ นักรียนที่จะแสดงพร้อมตั้งกะก่อนนั้นซะอีก แต่ละคนคันไม้คันมือยิกอยากขึ้นเวทีเต็มทน แล้วครูเหมียวแย่ตรงไหนนะเหรอคะ ก่อนงานเริ่ม 1 ชั่วโมงก็เริ่มแย่แล้วค่ะ เมื่อสายตามองปราดไปบนเวที เห็นโพเดียมประธานตั้งขวางเวทีแบบไร้ทิศทางดูท่าจะกีดขวางการแสดง เลยวิ่งไปถามท่านรองฝ่ายพิธีการว่าตั้งแบบนั้นอ่ะแน่นอนแล้วหรือไร ท่านรองทำหน้าตกกะใจ "พี่ฝากเหมียวจัดการให้ด้วยแล้วกันนะ พี่ต้องรอรับผู้ว่าฯ ตรงนี้อ่ะ"

"..อ่า.." ตายล่ะหวา "แล้วให้ใครรับผิดชอบตรงนั้นอ่ะคะ" ระล่ำระลักถามทันที

"ไม่มี...พี่ลืม" โห...ตอบมาด้ายยย

" เอางี้ เหมียวจัดการให้พี่ที จัดเด็กยกโพเดียม เตรียมพานเสริฟคำกล่าว เคลียร์พื้นที่เวลาประธานเดินขึ้นลง อ่อ เดินขึ้นฝั่งซ้ายลงฝั่งขวานะน้อง พอประธานขึ้นแล้วไม่ต้องเชิญลงรอประธานกรรมการสถานศึกษากล่าวขอบคุณ แล้วคอยดูแลเรื่องจุดเทียนชัยให้ด้วยไม่รู้ใครเตรียมไฟไว้จุดเทียนหรือยัง และก็อย่าลืมสั่งฝ่ายแสงสีดับไฟด้วยล่ะเมื่อวานลืมซ้อมไปอ่ะ......บราๆๆๆๆๆๆๆๆ......แล้วพี่จะส่งคนไปช่วยนะ" 55

"...ง่า..." ครูเหมียวยืนเซ่อเลยค่ะ ฟังดูเหมือนจะง่าย แต่ขอบอกแต่ละอย่างอ่ะจัดการภายใน 5 นาทีได้ที่ไหนกัน

เหตุการณ์ตอนนั้นเลยกลายเป็นวิ่งวุ่นค่ะ วุ่นตั้งกะเรียกหาเด็กช่วยพร้อมซักซ้อม วุ่นวายอธิบายนัดหมายพิธีกร เตรียมความพร้อมพวกเดินขึ้นลง...(ไอ้คนที่"พี่ส่งมาช่วย"อ่ะ มาจ่ะมา แต่มาตอนประธานเดินลงเวทีไปเรียบร้อย)แล้วทุกอย่างต้องเตรียมการหลังเวทีที่มีแต่เสียงดนตรีกระหึ่มก้องปานนั้น ต้องตะเบ็งเสียงตะโกนกันลั่นเลยล่ะจึงเข้าใจกันได้.....แล้วเสียงครูก็เริ่มแหบหายไปตั้งแต่บัดนั้น....

เพราะต้องทำหน้าที่อยู่หลังเวทีเลยไม่มีโอกาสถ่ายรูปเอง ต้องเก็บภาพจากเวปโรงเรียนมาให้ดู ภาพจะอัพเพิ่มไปพร้อมกับเวปโรงเรียนนะคะ

คืนนั้นงานจบลงด้วยดี เมื่องานเลิกราทุกคนทั้งผู้ดูผู้ชมแยกย้ายกันกลับ เชื่อเลยค่ะว่ากลับบ้านพร้อมกับความสุขแน่นอน ก็คนจัดงานยังมีความสุขแล้วผู้ชมจะไม่สุขได้ไงล่ะคะ

แต่ครูเหมียวกะเดอะแก้งค์สิคะต้องนั่งคัดรองเท้านักแสดงที่เช่ามากว่าร้อยคู่ แยกประเภท แยกร้าน ตรวจสภาพ จัดลงห่อ พร้อมส่งคืนร้าน และไหนจะชุดที่เช่ามาต้องเคลียร์คืนร้านในตอนนั้นเลยเพราะเจ้าของชุดมานั่งเฝ้ารอรับคืนอยู่ค่ะ กว่าจะได้กลับเวลาก็ล่วงไปเกือบตี 3 หลับไปนาน ตื่นมาอีกทีเสียงไม่มีเหลือเลย แถมไข้ขึ้นอีกตะหาก...ลำบากค่ะแต่ก็มีความสุขจัง...