วันจันทร์นี้ ไม่ดีเลย...
เช้าฉันโดนเช็คขาดฐานเพราะต้องจัดการ none-b visa ให้กับครูฝรั่ง
กว่าจะจัดเอกสารให้เสร็จสรรพ กว่าจะพาทำเรื่องขอลาเพื่อออกนอกเขตจังหวัด
และกว่าจะจัดการเจรจายืมเงินให้ถือไปสำรองจ่าย ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมง...
เรื่องเล็กของบางคนแต่คืออนาคตของอีกหนึ่งคน จะได้อยู่หรือจะได้ไป
ขึ้นอยู่กับเซอร์วิสมายด์ ของฉัน ณ ขณะนั้น
ฉันตัดสินใจทิ้งเด็กไว้กับครูอื่นที่ฐาน แล้วจัดการครูฝรั่งจนเสร็จการ
คุณครูประสานงานระดับก็มาเอ่ยกับฉันพร้อมตั้งคำถาม
"ทำไมเห็นงานอื่นสำคัญกว่านักเรียน..." เซ็ง 1...
ตกบ่าย ฉันต้องยกแฟ้มเรื่องย้ายไปให้นายลงนามไกลถึงโคราช
ทำให้ต้องขาดคาบสอนไปถึงสองคาบ...
ทุกอย่างถูกกำหนดด้วย'เดดไลน์' ฉันจึงแจ้งครูๆ ให้ส่งคำร้องขอย้ายก่อนวันหยุด
แต่สุดท้ายก็เงียบหาย ไร้วี่แววว่าจะมีครูใดประสงค์ย้ายประจำปี...
วันหยุดฉันจึงนอนผึ่งพุงหน้าทีวี แฮปปี้กับการขัดสีฉวีผ่อง ช้อปปิ้ง และนอน
ไม่มีงานใดให้ต้องพะวงหน้า ไม่มีเอกสารใดให้ต้องพะวงหลัง สบายใจ ยิ้มได้ทั้งวัน
ไม่คิดไม่ฝันว่าเรื่องร้ายกำลังก่อตัวรอเล่นงานฉันในวันต่อมา...
เช้าวันจันทร์คุณครูทั้งหลายมาทักทายลัลล้า เอาอกเอาใจฉันกันทั่วหน้า
แล้วก็พากันเดินแถว ชักเรื่องย้ายมายื่นให้ฉันในวันเดดไลน์...
เหมือนฟ้าถล่มลงตรงหน้า ฉันเริ่มคิดในใจว่าวันนี้มันวันบ้าอะไร
คาบสอนวันนี้ฉันมีตั้งห้าคาบ งานด่วนมากก็ประดังมาไม่ทันตั้งตัว
ฉันนั่งปวดหัวพร้อมกุมขมับอยู่กับที่ ก่อนที่จะเริ่มกดนิ้วที่ขมับ ตั้งสติห้านาที
ถอนหายใจ แล้วเริ่มไปจัดเอกสาร ลงบันทึกรายงาน ทำหนังสือราชการ
บึ่งรถตามนายไปที่งานเพื่อลงนาม และกลับมาส่งเรื่องย้ายจนเสร็จการ...
แล้วครูประสานงานระดับก็โทรศัพท์ตามมาพร้อมกับคำถาม
"ทำไมเห็นงานอื่นสำคัญกว่านักเรียน..." เซ็ง 2...
คำถามเริ่มวนเวียนในใจฉัน
คำสั่งโรงเรียนนี้มีฉันเป็นผู้รับผิดชอบงานอัตรากำลัง
ถ้าฉันไม่ทำในสิ่งเหล่านั้นจะส่งผลอันใดต่องานในหน้าที่ฉัน
ที่สำคัญ ถ้าฉันไม่ทำในสิ่งเหล่านั้นจะส่งผลอันใดต่ออนาคตของพวกครู...
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ขอต้อนรับสู่ Loving Blue นะครับ