รถพยาบาลมาบ้านเรา นอนไม่หลับอีกแล้ว ..... ... เมื่อวาน พี่มิกิสะดุดรถหัดเดินน้อง ล้ม หัวฟาด ขอบประตู (ไอ้ตรงที่เป็นไม้เหลี่ยม ๆ ) ม๊าทำกับข้าว รู้ว่าล้ม เพราะได้ยินเสียงตึง ดัง ๆ แต่ไม่สนใจ เพราะไงก็ล้มประจำ พี่มิกิว่า " ม่าม๊าหนูล้ม " ก็ลุกสิลูก " ม่าม๊า มีเลือดไหลด้วย " ห๊า... รีบหันไปดู กรี๊ดดด... ลมแทบจับ เลือดไหลเต็มหน้าลูกเลย หนูเจ็บตรงใหนลูก? " ตรงนี้ " ชี้ตรงหน้าผาก ม๊าเอามือเปิดผมดู ลมจะจับอีกรอบ แผลกว้างประมาณ 3 เซ็นได้ แผลลึกด้วย อีกอย่างเลือดไหลเยอะมาก รีบวิ่งไปเอาผ้ามากดแผลห้ามเลือด ตะโกนเรียกป๊าข้างล่าง เรียกอยู่นาน ป๊าเดินขึ้นมาแบบไม่เร่งรีบ (มันน่าตีหัวนัก ) เพราะป๊าคิดว่าเป็นเรื่องปกติ ลูกล้มประจำ พอป๊าเห็นเลือดเปื้อนเสื้อทั้งแม่ทั้งลูก รีบโผเข้ามา ขอป๊าดูหน่อย ป๊าดูแล้วก็ตกใจ ม๊าก็บอก รีบ ๆ หน่อยสิ ไปเอาน้ำแข็งมา พอได้น้ำแข็งสั่งอีก ไปโทรเรียกรถพยาบาลสิ ป๊ารีบโทร แล้วลงไปรอรถข้างล่าง เพราะต้องโบกรถ กลัวเขาไม่รู้ว่าหลังนี้ มิกิก็ดิ้นยุกยิก ๆ " ม่าม๊า หนูมองไม่เห็น " ห๊า.. ใจหวิวเลย นี่ลูกเจ็บตรงตาด้วยเหรอ? ถึงขนาดตามองไม่เห็นเลยเหรอ? กลัวมาก ๆ ก้มดู อ๋อ.. เลือดมันไหลเข้าตาหนูนะลูก เลือดเต็มเบ้าตาจะมองเห็นได้ไง ม่าม๊าบอกให้หนูอยู่นิ่ง ๆ ไง เลือดจะได้หยุดไหล " เลือดเหรอ? เยอะไหม? มิกิอยากเห็น ขอดูหน่อย" อยากเห็นอะไร ม๊าถาม ก็ผ้าที่ม๊าถืออยู่เนี่ย ก็เอาให้ดู " อ๋า.. เลือด นี่เลือดของมิกิเหรอ? เยอะจังเลย " แล้วเธอก็เริ่มร้อง เอ๋ย.. เพิ่งจะมารู้ตัวเหรอ ว่าต้องร้องให้ ผ้าเปียกไปด้วยเลือด ม๊าเลยจะเปลี่ยนผืนใหม่ พอเอาผ้าออก เห็นแผลลูก ลึก เห็นกระโหลกสีขาวๆ ม่าม๊าเข่าอ่อนเลยทีนี้ ยืนไม่อยู่แล้ว หน้ามืด จะเป็นลม นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย นั่งลง พยามยามหายใจลึก ๆ เราต้องเข้มแข็งสิ จะมาเป็นลมอะไรตอนนี้ ต้องดูลูกสิ ลูกต้องมาก่อน ม่าม๊าหน้าซีด มิกิถาม "ม่าม๊าเป็นอะไร ไม่สบายเหรอ? ม่าม๊าในเย็น ๆ นะ ไม่เป็นไรแล้วน่ะ " เอามือมาลูบหลังให้ม๊าอีก ลูกเอ๋ย "ม่าม๊าเอามือออกจากหัวมิกิสิ มิกิเจ็บ ม๊ากดแรง " เอาออกก็ได้ เอ เลือดหยุดไหลแล้ว รถพยาบาลยังไม่มา งั้นม่าม๊าจะเช็ดเลือดที่เปื้อนให้หนูนะ " ม่าม๊าหนูขอโทษ โกเมนนาซัยเนะ หนูขอโทษ ๆ ๆ " ขอโทษทำไม หนูไม่ผิดนี่นา " หนูทำเสื้อม่าม๊าเปื้อน " ลูกจ๋า ห่วงตัวเองก่อนเถอะ แป๊บนึงได้ยินเสียงหวอรถพยาบาลมาแต่ไกล มิกิหนูได้ยินม๊า เสียงรถพยาบาล เดี๋ยวมาที่บ้านเรา " จริงเหรอ? มาจริง ๆ เหรอ ? ดีจัง" พอได้ยินเสียงหวอรถดังขึ้น ๆ ซึ่งมาใกล้บ้านเราเรื่อย ๆ แล้ว มิกิผละจากม่าม๊า วิ่งไปที่หน้าต่าง "หูย รถพยาบาลบาล มาบ้านเราไช่ม๊า มาที่นี่เหรอ มาบ้านมิกิไช่มั๊ย?" ไช่จ๊ะ มาบ้านเรา นั่นไง มาแล้ว ป๊าก็วิ่งขึ้นมา " ป๊ะ มิกิ รถมาแล้วไปกันเลย " มิกิอ้าแขนให้ป๊าอุ้ม " ไปที่รถพยาบาลไช่ป่าว? " มิกิถามป๊า ป๊าบอกไช่ ๆ นั่นไง รถจอดรอมิกิ " อ๊า... กรี๊ดด... ดีใจจัง นั่นรถพยาลนี่นา " ได้ยินเสียงมิกิกรี๊ดดีใจดังขึ้นมาข้างบน สงสัยคงลืมเจ็บ ม่าม๊า รีบไปหยิบกระเป๋าใส่บัตร รพ. ประกันสังคม. เอกสารสำคัญ กระเป๋าตังค์ป๊า โทรศัพท์มือถือป๊า วิ่งเอาลงไปให้ป๊า เจอเพื่อนบ้าน ออกมาดูกันเต็ม " เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น มิกิจังหรืออากิจัง ? " ทุกคนถาม คงตกใจเสียงหวอรถ ไม่เป็นไรค่ะ มิกิค่ะ แค่ล้ม แล้วหัวแตกค่ะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ " มิน่าล่ะ ได้ยินเสียงดัง ตึง ใหญ่ ๆ เลย มิกิจังล้มนี่เอง " พี่ข้างบ้านว่า " ขอให้ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวก็ถึงมือหมอแล้ว " ป้าข้างบ้านว่า รถพยาบาลออกไป ทุกคนก็แยกย้ายกันไป ม่าม๊าขึ้นมาบนบ้าน ตกใจอีกรอบ ตัวอากิ เสื้อผ้า เต็มไปด้วยเลือด กรี๊ด... หนูเป็นอะไรไป ดูซ้าย ดูขวา อ๋อ.. เลือดพี่มิกิหยดที่พื้น อากิก็คลานละเลงไปซะทั่ว โล่งไปที คิดว่าเป็นอะไรไปอีกคน ม่าม๊ามือยังสั่นไม่หาย เช็ดบ้านไป มือสั่นไป อาบน้ำให้อากิ จิตใจไม่ค่อยอยู่กะเนื้อกะตัว พยายามหายใจลึก ๆ โทรหาป๊าตลอด แต่ไม่มีสัญญาณ เพราะกะลังอยู่ใน รพ. พาอากิเข้านอน ผ่านไป สองชม.ก็แล้ว ยังโทรไม่ติด จะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ? เป็นที่หัวด้วยสิ คุณตาที่เมืองไทยก็ประสบอุบัติเหตุ ผ่าสมองไปแล้วคนนึง คิดไปต่าง ๆ นา ๆ กลัว.. ความกลัวมันแผ่ซ่าน คิดแล้วก็สั่นอีกแล้ว ไปยืนหน้ากระจก หันไปดู จ๊ากกกก ตกใจสุด ๆ เลย หน้าตัวเอง หน้าผาก หู ลงมาถึงคอ เปื้อนคราบเลือด เสื้อผ้าอีก เลอะเทอะ ไม่ได้สังเกตุตัวเองเลย ยังกะผีโดนตีหัวแบะ รีบไปล้างหน้า เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า ผ่านไปสาม ชม. โทรหาป๊าอีก ป๊ารับ หายใจโพล่ง " เป็นไง อยู่ใหน ลูกเป็นไงมั่ง เกิดอะไรขึ้นบ้าง หมอว่าไง??? " ใส่ไปเป็นชุด " ใจเย็น ๆ ตอนนี้อยู่ในรถแท๊กซี่กะลังจะกลับบ้าน มิกิไม่เป็นไรแล้ว กลับถึงบ้านค่อยคุยกัน " ป๊าว่า โอเค ได้กลับบ้านล่ะ คงไม่เป็นไร นั่งรอลูก ทำไมมันนานงี้ว่ะ รพ.กับบ้านแค่นี้เอง พอป๊าเปิดประตูบ้านเข้ามา รีบพุ่งไปหาลูกเลย มิกิอุ้มขวดน้ำมะม่วงข้างนึง อีกข้างถือการ์ดรูปอันปังแมน " ม่าม๊าดูนี่สิ คุณหมอให้หนูมา คุณหมอบอกว่าหนูเก่ง" หนูเอาการ์ดมาอวดม๊า " น้ำมะม่วง ป่าป๊าซื้อให้ มิกิกินตอนนี้ได้ใหม? " ป๊าหันหน้ามา " วันนี้มิกิพยาม แล้วเข้มแข็งที่สุด ป๊าเลยอยากซื้อให้ " ป๊ารีบแก้ตัว เพราะกลัวม๊าไม่ให้มิกิกิน ป๊าบอกว่า หมอเย็บแผลให้ก็ไม่ร้อง ทำทีซีสแกนสมองก็ไม่ร้อง ได้สิลูก วันนี้หนูเก่ง ม๊าอนุญาติ แล้วหนูก็ได้ดูดน้ำมะม่วง แล้วดูวีดีโออันปังแมนไปด้วย หมอเย็บไปกี่เข็ม ม๊าถามป๊า " ก็เข็มเดียวสิ ถามแปลก ๆ หมอที่ใหนเขาเอาเข็มหลาย ๆ อันเย็บแผลคนไข้ล่ะ " จะว่าตอบกวนประสาท เออ แต่ก็จริง งั้นต้องถามว่าหมอสอยขึ้นมากี่ครั้ง สิน่ะ " ประมาณ 4-5 ครั้งน่ะ หมอบอกว่าแผลลึกจนเห็นกระดูกหน้าผากเลย แต่โชคดีไม่โดนเส้นเลือดสำคัญ " ป๊าว่า " ป๊าถามด้วยน่ะว่าจะเป็นแผลเป็นไหม หมอว่า เป็นแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์" " โถ.. โอนะโนะโกะ นันโนะนิ " ป๊าบ่น ป๊าป้อนยาลูกสาวแล้วพาเข้านอน นอนหมดแรงไปกันทั้งพ่อลูก ดึกแล้วด้วย แต่ม๊าสิ นอนไม่หลับเลย เพราะเป็นที่หัว หมอเขาให้สังเกตุอาการอย่างใกล้ชิด หากเกิดอารชัก ตัวเกรง หรืออ๊วก หรืออาการผิดปรกติใด ๆ อันตรายมาก ให้รีบพามาให้ถึงมือหมอให้เร็วที่สุด ถ้าหากหลับปกติ ตื่นตอนเช้ามาปกติก็ไม่เป็นไร ม๊าเลยต้องเดินไปดูหนูตลอดทั้งคืน ( มิกินอนห้องป๊า อากินอนห้องม๊า) แต่หนูก็ไม่เป็นไร โชคดีจัง ตอนเช้าต้องไป รพ.อีกรอบ เพราะหมอนัดดูแผล แล้วฟังผลทีซีสแกนเมื่อคืน คุณปู่มาหารับ แล้วไป รพ.เป็นเพื่อน เพราะป๊าต้องไปบรรยายที่นาโกย่า สองวัน หมอบอกผลทีซีสแกนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แค่ดูแลแผล ไม่ให้มิกิเอามือไปแกะเกา อาทิตย์หน้าหมอนัดอีก คงแค่ดูแผล ไหมไม่ต้องตัดเพราะใช้ไหมละลาย ตลอดทางกลับจาก รพ. มิกิก็รบเร้าอยากไปบ้านจี้จัง(คุณปู่)ตลอด พาไปกินซูชิ ไข่ปลาแซลมอนของชอบแล้วก็ยังไม่ลืมอีก จนคุณปู่ต้องขอร้องม่าม๊าเอง ว่า ขอพามิกิไปค้างบ้านปู่ซักวันได้ไหม พรุ่งนี้ปู่จะมาส่ง ถ้าคุณปู่ไม่เป็นไร ม่าม๊าก็ไม่เป็นไร ม๊าว่า แต่ในใจก็อดห่วงไม่ได้ เพิ่งหัวแตกมาเมื่อคืน วันนี้จะไปค้างบ้านคุณปู่ล่ะ แต่หนูก็อยากไปมาก ๆ เลยต้องให้ไป ยังไงซะ หนูก็อดทนและเข้มแข็งกว่าม่าม๊ามาก ๆ ตอนบ่ายม่าม๊าก็เลยไปชอปปิ้งกันกะอากิสองคน มันเป็นอะไรที่ไม่ได้ทำมานานแล้ว ตกค่ำ เหงามาก ๆ มิกิไม่อยู่ ป่าป๊าก็ไม่อยู่ ตกดึก นอนไม่หลับอีก ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอน เลยมานั่งเขียนบล็อคซะ ยาว....เหยียด... ตีสามกว่าแล้ว ชักง่วงล่ะ ราตรีสวัสดิ์..... 
ขอให้หายไว ไวนะค่ะ
โดย: ....พี่คังซี กับ นายยูเอส....
 วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:3:45:15 น.โถเจ็บมั้ยลูก หายไวไวนะคะ หนูเก่งที่สุดเลยหล่ะ กล้าหาญมากๆๆ
 โดย: PORBUA
วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:5:31:10 น.อ่านเพลินไปเลย
ลืมไปว่ามันเป็นเรื่องเศร้า ช่วงที่เห็นเลือดของลูกนี่ คนเป็นพ่อเป็นแม่นี่... ไม่รู้จะบรรยายยังไง ขอให้หายไวๆด้วยนะครับ โดย: merf1970
วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:15:17:39 น.ฝากบอกหนูมิกิ หายไวไวนะคะ
 คุณแม่เล่าเรื่องได้ดีมากเลยค่ะ  โดย: ~ Rain Or Shine ~
วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:15:59:23 น.น้องมิกิเก่งมากๆ เลยค่ะ คุณแม่ก็เก่งค่ะ
เพราะถึงจะตกใจมากๆ แต่ก็ยังควบคุมสติได้ ถ้าเป็นเรายังไม่รู้เลยว่าจะทำได้อย่างนี้หรือเปล่า ^^' โดย: คีตาญชลี
วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:01:05 น.ถ้าเป็นพี่ พี่ก็คงเข่าอ่อนเหมือนกับกาปุ้ยเลย
กาปุ้ยยังมีสติเตรียมของให้ป่าป๊ะนะ มิกิเป็นแผลเป็นน่าเสียดาย แต่ดีมากๆ มากที่สุด ที่ไม่เจาะโดนเส้นเลือดใหญ่อย่างที่คุณหมอว่า โตขึ้นเรื่อยๆ แผลเป็นอาจจางลงเนอะกาปุ้ย พี่โซ่เป็นแผลเป็นอีสุกอีใสกางหน้าผากเลย เหมือนกัน (นอกเรื่องนะ พี่สนใจ Wii ซะแล้วสิ คิดว่า เป็นกิจกรรมในครอบครัวได้ดีเลยนะเนี่ย) โดย: วดี
วันที่: 26 พฤษภาคม 2551 เวลา:23:19:14 น.โอ๊ย แค่อ่านและจินตนาการตามก็เข่าอ่อนแล้วค่ะ ถ้าเกิดกะตัวเองนี่สงสัยไม่เป็นลมก็คงร้องไห้ไม่หยุดแน่ๆ กาปุ้ยเก่งมากๆเลยค่ะ
ขอให้น้องมิกิหายไวๆ และเป็นแผลเป็นน้อยที่สุดนะคะ  โดย: นู๋โนริ
วันที่: 28 พฤษภาคม 2551 เวลา:8:57:54 น.อ่านแล้วใจหวิวๆเลยปุ้ย สงสารสาวน้อยมากๆ แต่สาวน้อยเข็มแข็งสมเป็นลูกแม่ปุ้ยจริงๆนะเนี่ย
ตอนนี้แผลเป็นยังไงบ้าง ไม่อยากนึกภาพตอนที่ปุ้ยบรรยายเลย ลึกจนจะเห็นกระดูกเลยนี่ เป็นเก๋คงเป็นลมจับเลยมั้งเนี่ย อยากเจอสาวๆอีกแล้วนะ เดี๋ยวหาโอกาสไปหาอีก คราวหน้าขอไปนอนละกันนะ ไปกลับเวลามันเร็วไป ยังเล่นกะสาวๆไม่เต็มอิ่มเลย ปล ปุ้ยก็ชมกันเกินไป ไม่ขนาดนั้นหรอก หน้าบานๆแบบนี้ล่ะ ยิ่งตอนนี้เต็มจอเลยเนี่ย  โดย: keichan
วันที่: 28 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:14:24 น.อ่านแล้วจะเป็นลมแทนค่ะ คุณกาปุ้ยถือว่ายังมีสติ
ถ้าเป็นหนิงร้องไห้ฟูมฟายเป็นลมไปแล้วค่ะ   น่าสงสารน้องจังค่ะ แต่เด็ก ๆก็ต้องมีบ้างที่เราไม่ได้ดูตลอด ลูกหนิงก็เหมือนกันค่ะ แต่เค้าก็ซนซะเหลือเกิน  คุณสามียังมีอารมณ์ขันพูดนะค่ะ ใช้เข็มเดียวสิ อ่านมาถึงตรงนี้หนิงอดอมยิ้มไม่ได้   ตอนนี้น้องคงดีขึ้นแล้วนะค่ะ ขอให้หายเร็ว ๆนะจ๊ะหนูมิกิ โดย: หนูริวจัง
วันที่: 29 พฤษภาคม 2551 เวลา:7:06:46 น.มิกิจังน่าจ๋งจ๋าน...แต่คิดว่า คงไม่เข็ด
คนที่น่าสงสารมากกว่าคงจะเป็น คุณแม่ปุ้มปุ้ย..  แผลเป็นใส่ยาบ่อยๆ เดี๋ยวก็จางไปเองแหละ ผิวเด็กรักษาง่าย เป็นคุณแม่นี่ต้องเข้มแข็ง แกร่งทั้งกาย แกร่งทั้งใจจิงๆวุ้ย... ส่วนอั๊วใจพร้อม ร่างกายไม่พร้อม บะเฮ้ย..  เลยต้องแวะมาอ่านเก็บประสบการณ์ไปพลางๆก่อน สู้ๆเน่อ ปุ้มปุ้ย เน่อ... โดย: UriBoU
วันที่: 30 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:57:37 น.น่าสงสารมิกิจังเลยอ่ะ**แต่อ่านไปๆมาๆ น่าสงสารแม่มากกว่าเพราะมิกิจังดันร่าเริงซะนี่ที่ รถพยาบาลมาบ้าน555**
เป็นเราคงร้องไห้บ้านแตกแน่เห็นเลือดลูกแล้วคงเป็นลมอ่ะ นี่เห็นถึงกะโหลกนี่ คงโวยวายน่าดูเรา ขอให้แผลเป็นจางๆไม่เห็นมากนะมิกิจังโตมาจะได้สวยๆ กาปุ้ยต้องยุ่งน่าดูแน่ๆสาวน้อยมิกิ ซนขนาดนี้ แต่ช่างเจรจามากเลยอ่ะ ช่างพูด เป็นเราได้ยินลูกพูดขอโทษที่ทำเสื้อแม่เปื้อน เราคงร้องไห้**อีกแล้ว** โดย: แม่บ้านณ.โตเกียว
วันที่: 2 มิถุนายน 2551 เวลา:8:06:40 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [