แอบอิงป่า...เสาะหาความสุขใจ

ไม่รู้เป็นไรสินา พอนึกอยากพักผ่อนกับเขามั่ง ใจมันก็นึกไปถึงป่าเขาทุกทีเลย อยากไปผจญภัยเล็กๆในแนวไพร ไปนอนกลางดินกินกลางป่า ฟังเสียงนกกาหริ่งเรไร เสียงสายลมสายน้ำไหลอะไรทำนองนั้น หลีกหนีความวุ่นวายในเมือง แม้นช่วงระยะหนึ่งก็ยังดี...

แต่การเข้าป่าเข้าดงนี่นะคุณเอ้ย หาเพื่อนร่วมทางได้ค่อนข้างน้อยมาก ต่างกับไปดื่มไปกินตามร้านตามบาร์ที่ไม่ต้องชวน เอาแค่รู้ข่าวแว่วๆก็ตามก้นกันไปติดๆแล้วครับ ส่วนเข้าป่าเข้าดงนั้นร้อยคนน่าจะมีไม่เกินสิบคนมั่ง ที่ยินยอมพร้อมเฮพร้อมเสี่ยงไปด้วยกัน ต้องคอเดียวกันจริงๆเท่านั่นแหละครับคุณครับ

เมื่อมีน้อยคน การเข้าป่าแต่ละครั้งจึงต้องรอคอยเวลา รอความพรั่งพร้อมของสมาชิก มากกว่าการยกก้วนไปทัวร์ในแหล่งท่องเที่ยวอื่นๆเป็นไหนๆ กว่าจะลงตัวกันได้ บางที่รอจนลืมก็มี

จะอย่างไรก็ตาม เมื่อหลุดพ้นจากเมืองสู่ป่าได้แล้วละก็ อารมณ์คนนิยมไพรจะผ่องใสร่าเริงแทบลืมโลกภายนอกกันเลยก็ว่าได้ เพราะจะเอาเวลาไหนไปนึกถึงสิ่งเย้ายวนในเมืองได้ล่ะครับ ซ้ายก็ป่า ขวาหน้าหลังก็ป่าอีกแหละ มีอะไรที่ต้องระวังเป็นพิเศษมั่งก็ไม่รู้เลย จะเหยียบจะย่างลงไปตรงไหนสักครั้งก็ต้องดูต้องพิจารณากันตลอด ต่างกะเดินบนถนนคอนกรีตที่แค่ชายตานิดเดียวก็จ้ำโหลดๆได้แล้ว

ในป่านั้นก้อนดินหินกรวด ขอนไม้ใบหญ้าก็ต้องระแวดระวังกันทุกเมื่อ เหยียบย่างลื้นล้มหัวทิ่มหัวตำเอาง่ายดาย นี่ไม่นับไหล่เขาหุบเหวที่ต้องระวังกันสุดตัวนะครับ แล้วคนตาคมผมสวย หนุ่มหล่อมาดแมน มีหรือจะลอยชายเข้าสู่ความคิดของคนเดินป่า ณ ห่วงเวลานั้นได้ ความสับสนอลหม่านอื่นๆในการดำเนินชีวิตก็พลอยสูญหายไปได้ชั่วขณะหนึ่งแหละนะ

เข้าป่าเข้าดงที่หนึ่งจึงรู้สึกสดใสในสมองดีจัง ผมจึงมักหาโอกาสเที่ยวป่าอยู่บ่อยๆ แม้นไม่ได้รอนแรมเข้าดงพงลึกอะไรมากนักก็ตาม แค่ไปนอนชายป่าชายดงตกกลางคืนก็เงียบสงบได้ อารมณ์ผจญภัยเล็กๆ ก็เกิดตามมาแล้วล่ะครับ



ภาพเที่ยวป่าทริปนี้ของผมและคณะ อาจดูเละตุ้มเปะไปบ้างถือซะว่าดูเอาบรรยากาศก็แล้วกันนะครับ

เข้าเขตชายป่าก็สร้างแค้มป์พักก่อนอื่นใด เพราะเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายลงมาบ้างแล้ว ฟ้าเหมือนกับจะหยอกล้อคณะแรมไพรเล่นๆงั้นแหละ พอสร้างหลังคาเสร็จฝนหยุดเม็ดซะงั้น เรื่องที่อยากนอนฟังสายฝนหล่นเปาะแปะๆใส่หลังคาเต็นท์จึงผิดคาด เพราะคืนทั้งคืน ฟ้าทำได้แค่ครึ้มฝนเท่านั้นเอง



สองสาวนักเดินป่าเตรียมหลามข้าวเอาไว้ก่อน ลงมาจากเดินดงเหนื่อยๆน่าจะหม่ำข้าวกันได้อร่อยลิ้นแน่นอน




กระบอกไม้ไผ่วางเรียงเป็นตับ โดยมีใบเร็ด (น่าจะเป็นภาษาถิ่น) ห่อหุ้มขาวสารซาวน้ำ ผสมเกลือแกงเล็กน้อย วางลงในกระบอกไม้ไผ่ เติมน้ำพอท่วม วางอิงผิงไพจนน้ำเดือดได้ที่ ข้าวก็ส่งกลิ่นหอมฉุยน่ากินเลยเชียว




เมื่อผ่าซีกไม้ไผ่ก็จะได้ข้าวเป็นห่อๆแบบนี้แหละครับ ทานขณะกำลังร้อนหอมอร่อยลิ้นที่สุด แต่หากปล่อยให้เย็นชืดข้าวค่อนข้างแข็งครับ บางห่อเคี้ยวกันเมื่อยกรามก็มี วิธีแก้ก็คือ จับใส่กระบอกเติมน้ำอุ่นไฟกันไหม เมื่อได้ที่ก็คว่ำปากกระบอกลงต่ำ รอข้าวสะเด็ดน้ำเป็นใช้ได้




จากนั้นก็เตรียมตัวออกลุยเดินป่าระยะสั้นๆ เลาะเลียบไปตามลำธารคลองคันเบ็ด เป้าหมายแรกของทริปนี้




ทอดน่องตามกันไปไม่เร่งรีบ




แวะชมแวะพักอยู่ครู่ใหญ่ เพื่อเตรียมกำลังเอาไว้ไต่ปีนทางชันขนาดไม่น้อยกว่า 45 องศา ที่ขวางหน้าอยู่ใกล้ๆผาน้ำตกนี้




ผ่านน้ำตกชั้นแล้วชั้นเล่า บางช่วงสายน้ำคดเคี้ยวยังกะงูเลื้อยแน่ะครับ




บางชั้นสายน้ำเทลาดผ่านชั้นหินแลดูเจริญสายตา




ลัดเลาะ โหน ดึง ดัน พาตัวเองเดินท่องไปเรื่อยๆ




เหนื่อยก็หยุดพักดื่มด่ำพงไพรอย่างสบายอารมณ์




ชมหินผาป่าเขาอย่างสดชื่นบรรเทิงใจ




ก้อนหินแม้นลาดชันเพียงเล็กน้อย แต่คิดว่าน่าจะช่วยฟอกช่วยเติมออกซิเจนให้สายน้ำได้ดีเช่นกัน...




หยุดพักเหนื่อยกันอีก เหนื่อยแล้วได้หยุดพักกลางป่าสูดอากาศบริสุทธิ์จากไพรพฤกษ์ น้องๆเขาบอกสดชื่นดีจัง




ทิวทัศน์ที่ราบลุ่มดูสุดลูกหูลูกตา มีเหมืองแร่ยิบซั่มให้เห็นอยู่ไกลๆ




กลับถึงที่พักแรม ตกกลางคืนต่างก็เฮฮาอารมณ์กันเต็มที่ มีทั้งเรื่องเล่าจากราวป่า มายากลยังเอามาแสดงแข่งทายกันก็ด้วย




บางรายปลีกวิเวกไปชื่นชมเปลวไฟก็มี อิอิ ความสุขที่ไม่ต้องแย่งชิงกับใครๆ




จะว่าไปแล้วเปลวไฟก็สวยชวนชมแหละนะ น่าชมออก ดูสิ...




ลุงเขาพนมยังไปนั่งมองด้วยเลยนิ นั่นไง ภาพเลือนลางนั่นแหละแต่ไม่ต้องกลัวหรอก เพราะแสงน้อยจึงมองเห็นได้ยากก็เท่านั้นเอง หาใช่เป็นอย่างอื่นไม่ อย่าเข้าใจผิดกันซะล่ะ....คนขี้อายก็ต้องอำพรางตัวบ้างเป็นธรรมดาแหละครับ เอิ๊กๆ




ต้องขออภัยผู้ชม ที่ทริปนี้มีแต่ภาพคนทางด้านหลังซะเป็นส่วนใหญ่ อิอิ นำหน้าไม่ไหว ตามเด็กๆไม่ทันครับผม

มีความสุขนะครับ ทุกๆคน

Create Date : 05 พฤษภาคม 2551 Last Update : 6 พฤษภาคม 2551 9:42:53 น. Counter : 2802 Pageviews.		19 comments
Share Tweet

	ศาลเจ้าเง็กฮกตึ๊ง (เจ้าพ่อเห้งเจีย) สวนผัก จังหวัดกรุงเทพมหานคร นายแว่นขยันเที่ยว (12 ต.ค. 2564 23:28:56 น.)		.Blog 179(d35 ตะพาบ 287:คิดถึง ( สบู่นมแพะ@ตลาดด่านวังประจัน ชายแดนไทย-มาเลย์) เริงฤดีนะ (8 ต.ค. 2564 06:40:00 น.)
	หาทำ: ลองปั่นจักรยานไปกินขนมกุฎีจีน peaceplay (8 ต.ค. 2564 20:52:28 น.)		ถนนสายนี้ ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 287 "คิดถึง" - คิดถึง (เจ๊หวี) ... แต่ไม่อยากเจอ ทนายอ้วน (6 ต.ค. 2564 09:31:02 น.)