อุทยานแห่งชาติคลองพนม ตอน 2/3

ต่อครับ ต่อจากบล็อกนี้แหละ เมื่ออำลาต้นไม้ใหญ่เส้นทางก็พาคณะมุดลงหุบเขาสูงชัน บางช่วงต้องอาศัยเชือกผยุงตัวกันไถลร่วง ตอนปีนไหล่เขาว่ายากแล้วตอนลงดูจะลำบากทั้งต้องระวังตัวมากกว่าขาขึ้นอีกแน่ะ แข้งขาจึงอ่อนล้าไปตามๆกัน




ก็ดูสิครับแทบหัวปักหัวปำก็ว่าได้ นักเที่ยวป่าจึงคอยให้การช่วยเหลือต่อกันแทบตลอดเส้นทาง มีการรอถ้า ฉุดดึง เหนี่ยวรั้ง เป็นเกราะกำบัง ประเดี๋ยวคนโน้นช่วยคนนี้ ประเดี๋ยวคนนี้ดูแลคนนั้น บางครั้งผู้ใหญ่จะคอยช่วยเด็กๆ บางครั้งเด็กๆก็ช่วยผู้ใหญ่ได้ด้วย ต่างเอื้ออาทรซึ่งกันและกัน น่ารักกันทุกคนเลยครับ เป็นเช่นนี้จริงๆ




นอกจากต้นไม้ใหญ่แล้วระหว่างทางกลับยังมีจุดชมวิวเหนือโขดหินสูงให้ชมอีกด้วย ใครขึ้นไปยืนบนโขดหินสูงถึงจะกล้าอย่างไรก็อดเสียววูบวาบไม่ได้หรอก ยิ่งถ้ามองลึกลงไปข้างล่างแทบจะนั่งยองๆในเดี๋ยวนั้นกันเลยแหละครับ หินอะไรก็ไม่รู้ สูงไม่สูงเปล่า ยังเลียนแบบหอเอนอีกแนะ นึกแล้วเสียวไม่หายเลยนะเนี่ย




นี่ไงครับภาพด้านข้างของโขดหินที่ว่า ถ้าจับภาพส่วนลึกให้เห็นได้น่าจะเน้นอารมณ์เสียววาบๆของคนยืนข้างบนได้ดีกว่านี้แน่นอน เสียดายไม่มีภาพแบบนั้นครับ




ทางเดินบางช่วงผ่านหน้าผาสูงๆแหงนมองคอตั่งบ่า นี่ถ้าทำเป็นจุดปีนเขาให้นักปีนเขาไต่ขึ้นไปรับลมชมวิวที่ด้านบนก็น่าจะดีนะ นักผจญความสูงคงมากันไม่ขาดสายแน่ๆเลยครับ ห้อยเชือกให้ระโยงระยางอย่างเถาวัลย์พวกนี้ก็น่าจะดี พลาดท่าร่วงหล่นคงพอไขว่คว้าอาศัยเชือกเส้นข้างเคียงได้บ้างอยู่หรอก




จุดชมวิวอีกจุดหนึ่งซึ่งอยู่บนไหล่เขาชายป่า วิวที่เห็นก็ใกล้เคียงกับที่มองจากก้อนหินสูงในภาพบนนั่นแหละ แตกต่างกันบ้างตรงที่มองจากก้อนหินสูงจะมีแนวเขาขนาบอยู่ใกล้ๆทั้งสองด้าน แต่ที่นี่มีเพียงด้ายขวามือด้านเดียวน่ะครับ




ลงจากไหล่เขามาหน่อยก็มีเนินดินโล่งๆสูงๆให้เดินชมกันอีกจุดหนึ่ง หลายๆคนถ่ายภาพเป็นที่ระลึกกลับมาด้วย คนกลุ่มนี้ก็เช่นกัน เห็นภาพแบบนี้แล้วทำให้นึกถึงนิยายล่องไพรของ น้อย อินทนนท์ (ครูมาลัย ชูพินิจ) เลยครับ ศักดิ์ สุริยากับตาเกิ้น ตัวละครดังในเรื่อง พาคนอ่านเดินป่าภจญภัยไปร้อนเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ อ่านแล้วเพลินไพรเป็นอย่างดี



หรือไม่ก็นิยายเพชรพระอุมาของพนมเทียนไปโน่นเลย ดูเอาเถิดว่าเสี่ยงภัยอย่าระพินทร์ ไพรวัลย์กับดาริน วราฤทธิ์และบุญคำหรือไม่ ขึ้นไปซะสูงเชียว นี่ถ้าหามุมภาพให้ดีๆ สามารถทำให้เห็นว่าสูงเสียดฟ้าแลดูอลังการแหละครับ




การไต่ลงจากเนินสูงไปยังพื้นล้าง บางช่วงก็ต้องอาศัยบันไดค่อนข้างดิ่ง สูงชันร่วม 20 เมตรน่าจะได้ คนกลัวความสูงยากนักจะกล้าลง ในคณะมีน้องอยู่คนหนึ่งผิวไม่ได้ขาวมากนักหรอก แต่เมื่อเห็นราวบันไดสีหน้าของเธอขาวขึ้นทันตาเห็นเลย ท้ายสุดก็ต้องเดินอ้อมเนินลงไปตามใจปราถนา ดูๆก็น่าสงสารเธอแหละ ขาสั่นตั้งแต่ชะโงกหน้าดูราวบันไดแล้วครับ




เย็นใกล้ค่ำแล้วแต่นักถ่ายภาพยังหาเหยื่ออยู่เรื่อยๆ ลุงแมวนักถ่ายภาพระดับอาจารย์เดินท่อมๆไปเก็บภาพนี้มา โดยไม่รู้ตัวว่ามีการปาปารัสซี่ภาพก้นโด่งๆของตัวเองเข้าแล้ว อิอิ

พูดถึงบุคคลิกบางท่าของนักถ่ายภาพเนี่ยส่วนใหญ่ใครเห็นมักขำกลิ้งกันทั้งนั้นแหละ คุณๆลองนึกดูเถิด บ้างโก้งโค้งกันก้นโด่ง บ้างเกี่ยวขาห้อยหัวลงที่ต่ำกว่าเพื่อจะเอาภาพให้ได้ จะเสี่ยงกันอย่างไรบางคนก็ยังจะทำกัน บ้างฉีกขาอ้าซ่าจนเอนขาแทบขาด แอ่นหน้าแอ่นหลังแทบจะล้ม เอี้ยวตัวบิดศีรษะจนเกือบไปอยู่ด้านหลังก็มี สารพัดจำทำกันครับ ใครไม่เชื่อเวลาเค้าถ่ายภาพลองแอบสังเกตุดูสิ



กลับมาถึงที่ทำการเต้นท์ซึ่งวางผิดที่ยังไม่ได้เคลื่อนย้าย แถมท่านพี่บางรายขอพักสักแป๊บนึงอีกต่างหาก อิอิ เหนื่อหนักล่ะสิท่า เก็บภาพเป็นหลักฐานซะเลยนิ

ลานกางเต้นท์จริงๆอยู่หลังเนินขึ้นไปอะครับ เป็นสนามหญ้ากว้างขวางพอสมควร พักนอนชมดาวได้สบาย กลางคืนหลายคนจึงนั่งชมดาวกันที่นั่นแทบไม่หลับไม่ได้นอน




หนูน้อยสองสาวไม่ได้เดินป่ากับเขาหรอ พ่อติดราชการระดับชาติ จึงตามมาถึงช้ากว่าใครเพื่อน แต่โด๊ปน้ำเหมือนกับน้าๆป้าๆลุงๆที่เหนื่อยหนักมาจากราวป่าเช่นกัน สงสัยอร่อยแน่เลย เราสบตาแล้วยังไม่เข้าใจอีก ไม่รู้หรือไงว่าเราคอแห้งกลับมา อยากกินเย็นๆหวานๆเหมือนกันแหละ น่าจะแบ่งๆกันมั่งนะ กลืนน้ำลายไปตั้งหลายอึกแล้วรู้เปล่า



อิ่มหนำมื้อค่ำกันแล้วก็ออกไปติวไปสอนไปเรียนการถ่ายภาพบางรูปแบบ “เขียนภาพด้วยแสง” มีลุงแมว นายศักดิ์ นายมูชุเป็นครูฝึก มีลุงเขาเป็นตัวกวนทั่วไป นอกจากนั้นฟังๆฝึกๆไปตามเรื่อง




นี่ไงครับ ภาพตัวอย่างฝึกสอน อิอิ หัวใจทำไมเบี้ยวๆนะนั่น กลั่นมาจากใจแน่เลย สาวๆที่เกี่ยวข้องต้องระวังแล้วครับ หัวใจแบบนี้อันตรายๆ



ตกตึกก็ไปฝึกถ่ายดาวกันมา สามอาจารย์ท่านเดิมเป็นคนสอนตามเคย ลุงเขาก็ก่อกวนอย่างต่อเนื่อง ภาพนี้เป็นของอาจารย์ศักดิ์ครับ ใช้สปีดถ่ายภาพเป็นชัตเตอร์ B สายลั่นชัตเตอร์ก็ไม่เอามา ไม่พร้อมเลยนะอาจารย์ จึงต้องเหนื่อยกับการทำตัวแข็งทือใช้มือกดปุ่มชัตเตอร์ค้างนิ่งและนาน นานหลายนาที อิอิ ดีนะที่ไม่มียุง ไม่งั้นดาวร่วงพราวและน้องเอ๋ย เอิ๊กๆ



ก็ปิดท้ายบล็อกนี้ไว้ที่ดาวพราวฟ้าละกันครับ บล็อกหน้ายามเช้ามีอะไรบ้าง เราค่อยไปชมกันต่อนะ สวัสดีครับ

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2552 Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2552 10:52:38 น. Counter : 3607 Pageviews.		23 comments
Share Tweet

	»FFF#94« "กินเพลินเกินห้ามใจ" ขนมปังคีโตฯ สูตรบ้านคุณแม่ตุรกี nonnoiGiwGiw (19 เม.ย. 2567 14:29:33 น.)		วัดพุทไธศวรรย์ ดาวริมทะเล (18 เม.ย. 2567 17:54:51 น.)
	สงกรานต์หรรษา จันทราน็อคเทิร์น (18 เม.ย. 2567 11:24:41 น.)		Slow Life ในเมืองเลย Alex on the rock (15 เม.ย. 2567 07:44:23 น.)