...เนื่องจาก..Blogของเราดูเงียบเหงา

...ก็เลยไปค้นหาอะไรมาสร้างความเคลื่อนไหวซักหน่อย

...เจองานที่เคยส่งประกวดภาพประกอบนิทาน

..นานสัก 5-6 ปีเห็นจะได้

...ทำไว้สมัยที่เพิ่งลาออกจากงานประจำ

...เป็นช่วงบ้าพลัง..อยากทำภาพประกอบมากๆๆๆๆ

...ลุ้นสุดใจ..เพราะตั้งใจสุดๆๆ

...ก็หวังว่าคงได้อะไรมาบ้าง

...แต่ผลที่ออกมาคือ

...ต้องให้รางวัลปลอบใจตัวเอง

..กลับมาคิดได้ในตอนนี้..คือช่วงนั้นเพิ่งออกจากงาน

..เลยแบบหาที่ยึดเหนี่ยวทางใจ..ทำไรก็ทุ่มสุดฤทธิ์

...แต่วันนั้นทำให้เราเรียนรู้สิ่งที่มีค่าสำหรับวันนี้ว่า

...เราต้องใช้ความพยายามมากกว่าที่มีอยู่

...ไม่ใช่แค่ฝึกฝนฝีมือ..แต่หมายถึงฝึกวิธีคิดด้วย

...นี่ก็ผ่านมาหลายปี...ลืมงานนี้ไปเลย

...เจอกันอีกที...ชีวิตก็มีอะไรผ่านมา

...และก็ผ่านเลยไปมากมาย

...แต่สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือรางวัลปลอบใจ

...ที่ให้ตัวเอง...พูดมายึดยาว

...ก็อยากฝากเอางานสมัยกำลังหาทางเข้าวงการ

...มาขัดตาทัพ...ให้ดูมีไรในนี้บ้าง...อ่ะค่ะ

...ป.ล...จขบ.นั้นคงหายตัวไปสักพัก

...มีอะไรก็มาฝากข่าวคราวกันบ้างนะค่ะ

...ขอบคุณทุกท่านที่มาอุดหนุนค่ะ

...สุดท้ายนิทานเรื่องนี้ก็สอนให้รู้ว่า

...ความไม่ได้ดังใจหาใช่ความโชคร้ายไม่