เช้านี้ตื่นขึ้นมาแต่ไก่ยังไม่โห่เพราะเจ้าหมาข้างบ้าน สงสัยว่ามันเห็นแถวนี้ไก่ตื่นสายเลยโห่แทน

คิดถึงปืนอัดลมขึ้นมาตงิด...


หน้ายังไม่ได้ล้าง ฟันยังไม่ได้แปรง ตื่นเต้น ตาลีตาเหลือกเข้ามาดู Blog ลุ้นว่าใครหนอจะเข้ามาคุยกับเราเป็นคนแรก

รับประทานแห้วแต่เช้า! เป็นเช้าวันใหม่ที่สดใสมาก

มีผู้ผ่านมาเยือนบ้างพอสมควรแต่ยังไม่มีใครตอบรับไมตรี ใจนึกไปว่า “เขาอาจเห็นเราบ้าๆ บอๆ (มั้ง)”

เออ! แม้เราไม่ถึงขั้นบ้า แต่ก็ออกเพี้ยนนิดๆ ไม่เป็นไร เฝ้ารอต่อไปว่าเพื่อนคนแรกของเราจะเป็นใคร? คุณสมบัติที่ล้ำเลิศเกินมนุษย์ของเราคือความอดทน ให้รู้กันไปว่าจะไม่มีคนแปลก

ประกาศ!!! ถึงแม้จะดูประหลาดไปสักนิดแต่ไม่เป็นอันตรายกับคนรอบข้างนะ คนไกลออกไปไม่แน่...


เพื่อนคนแรก คำนี้ทำให้สมองที่ผ่านการใช้มานานพอควรหวนคิด ใครคือเพื่อนคนแรกหว่า

มัธยม... ไม่เราจำความได้เร็วกว่านั้น ประถม... เราจำได้เร็วกว่านั้นอีก อนุบาล... เริ่มจำได้ แต่มันเลือน เป็นฉากๆ ไม่ประติดประต่อ

ตายล่ะ! รู้ว่ามีเพื่อนแต่จำชื่อไม่ได้ ใช้หมองอีกสักรอบ...


จำได้ล่ะ เพื่อนคนแรกชื่อ จรินทร์ สมัยอยู่ป.1 สนิทกันมากไปไหนไปกัน อาจเพราะดูหนังมากไปนิด และสมัยนั้นก็จะมีแต่หนังแบบว่าเสือนู้นเสือนี่ เราก็เลยคิดว่าเรานี่แหละคือสองเสือผู้ยิ่งยง เดินกร่างอยู่แถวบ้าน ไม่อยากจะคุย ย่านนั้นไม่มีใครกล้าแหยม ผู้เฒ่าผู้แก่จ่ายค่าคุ้มครองเป็นขนม ดีแฮะ! เป็นเสือได้กินขนมกินทุกวัน

สองเสือร้ายออกปฏิบัติการเรียกค่าคุ้มครองอยู่แถวนั้นได้สักพักก็คิดขึ้นมาว่า เราควรกรีดเลือดสาบานเป็นพี่น้อง วันหน้าหากใครมีเรื่องเดือดร้อนจะไม่ทิ้งกัน คิดได้ดังนั้นเอามีดโกนจ่อที่ปลายนิ้ว ลองกรีดดูเบาๆ รู้ว่ามันต้องเจ็บแน่เลย เปลี่ยนเป็นน้ำแดงล่ะกัน ไม่เจ็บแถมอร่อยด้วย

ยังไม่ทันได้สร้างตำนานยิ่งใหญ่ ครอบครัวเราก็มีอันต้องจรลีจากแถวนั้น จาก ป.1 มาจนถึงวันนี้ สองเสือร้ายยังไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย

“เสือจรินทร์ เราคิดถึงนายว่ะ”









~ รวมเรื่องน้ำลายแตกฟอง ~

~ เพื่อนคนแรก ~
~ นายจะงอนไปถึงไหน ~
~ กลับไปเยี่ยมเพื่อน Blog คนแรกกันเถอะ ~
~ ท่านทำ Blog กันทำไม??? ~
~ เรื่องของคนขี้สงสัย ~
~ ใครคือเพื่อนคนแรกใน Blog ของท่าน ~
~ ชวนคุยเรื่อง "ไข่" ~
~ รวมพล "คนเครียด" ~