เช้านี้ตื่นขึ้นมาแต่ไก่ยังไม่โห่เพราะเจ้าหมาข้างบ้าน สงสัยว่ามันเห็นแถวนี้ไก่ตื่นสายเลยโห่แทน คิดถึงปืนอัดลมขึ้นมาตงิด... หน้ายังไม่ได้ล้าง ฟันยังไม่ได้แปรง ตื่นเต้น ตาลีตาเหลือกเข้ามาดู Blog ลุ้นว่าใครหนอจะเข้ามาคุยกับเราเป็นคนแรกรับประทานแห้วแต่เช้า! เป็นเช้าวันใหม่ที่สดใสมาก มีผู้ผ่านมาเยือนบ้างพอสมควรแต่ยังไม่มีใครตอบรับไมตรี ใจนึกไปว่า เขาอาจเห็นเราบ้าๆ บอๆ (มั้ง) เออ! แม้เราไม่ถึงขั้นบ้า แต่ก็ออกเพี้ยนนิดๆ ไม่เป็นไร เฝ้ารอต่อไปว่าเพื่อนคนแรกของเราจะเป็นใคร? คุณสมบัติที่ล้ำเลิศเกินมนุษย์ของเราคือความอดทน ให้รู้กันไปว่าจะไม่มีคนแปลก ประกาศ!!! ถึงแม้จะดูประหลาดไปสักนิดแต่ไม่เป็นอันตรายกับคนรอบข้างนะ คนไกลออกไปไม่แน่...เพื่อนคนแรก คำนี้ทำให้สมองที่ผ่านการใช้มานานพอควรหวนคิด ใครคือเพื่อนคนแรกหว่า มัธยม... ไม่เราจำความได้เร็วกว่านั้น ประถม... เราจำได้เร็วกว่านั้นอีก อนุบาล... เริ่มจำได้ แต่มันเลือน เป็นฉากๆ ไม่ประติดประต่อ ตายล่ะ! รู้ว่ามีเพื่อนแต่จำชื่อไม่ได้ ใช้หมองอีกสักรอบ... จำได้ล่ะ เพื่อนคนแรกชื่อ จรินทร์ สมัยอยู่ป.1 สนิทกันมากไปไหนไปกัน อาจเพราะดูหนังมากไปนิด และสมัยนั้นก็จะมีแต่หนังแบบว่าเสือนู้นเสือนี่ เราก็เลยคิดว่าเรานี่แหละคือสองเสือผู้ยิ่งยง เดินกร่างอยู่แถวบ้าน ไม่อยากจะคุย ย่านนั้นไม่มีใครกล้าแหยม ผู้เฒ่าผู้แก่จ่ายค่าคุ้มครองเป็นขนม ดีแฮะ! เป็นเสือได้กินขนมกินทุกวันสองเสือร้ายออกปฏิบัติการเรียกค่าคุ้มครองอยู่แถวนั้นได้สักพักก็คิดขึ้นมาว่า เราควรกรีดเลือดสาบานเป็นพี่น้อง วันหน้าหากใครมีเรื่องเดือดร้อนจะไม่ทิ้งกัน คิดได้ดังนั้นเอามีดโกนจ่อที่ปลายนิ้ว ลองกรีดดูเบาๆ รู้ว่ามันต้องเจ็บแน่เลย เปลี่ยนเป็นน้ำแดงล่ะกัน ไม่เจ็บแถมอร่อยด้วย ยังไม่ทันได้สร้างตำนานยิ่งใหญ่ ครอบครัวเราก็มีอันต้องจรลีจากแถวนั้น จาก ป.1 มาจนถึงวันนี้ สองเสือร้ายยังไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย เสือจรินทร์ เราคิดถึงนายว่ะ ~ รวมเรื่องน้ำลายแตกฟอง ~~ เพื่อนคนแรก ~~ นายจะงอนไปถึงไหน ~~ กลับไปเยี่ยมเพื่อน Blog คนแรกกันเถอะ ~~ ท่านทำ Blog กันทำไม??? ~~ เรื่องของคนขี้สงสัย ~~ ใครคือเพื่อนคนแรกใน Blog ของท่าน ~~ ชวนคุยเรื่อง "ไข่" ~~ รวมพล "คนเครียด" ~
ใช้หมองอีกสักรอบ... 
ขอบคุณอีกรอบที่เข้าไปเยี่ยม...รอจดหมายของคุณในบล็อกค่ะ :)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
... 
... 
ชื่อเล่นของเราและเพื่อน คือ ตัว ต.เหมือนกัน ชื่อจริง คือ ศิริวรรณ...ขอเรียกชื่อเล่นดีกว่า...เต่าเป็นคนมั่นใจตัวเองตั้งแต่เด็ก สดใส ร่าเริง และถึงลูกถึงคน เราสองคนเรียนตั้งแต่ป. 1 ด้วยกันจนถึงป. 2 แล้วเต่าก็แยกไปอยู่ที่พัทยา หอบเสื้อผ้าตามพ่อแม่ไป จำได้ว่าเหงามากตอนเต่าไม่อยู่ เป็นเด็กยังไม่รู้ว่ามีจดหมายให้เขียนถึงได้ ได้แต่คิดถึง แต่หลังจากนั้นเต่ากลับมาเรียนโรงเรียนเดียวกันตอนป.5 แต่อยู่คนละห้อง แต่เราก็มีกิจกรรมให้ทำตลอด เต่ามาเที่ยวบ้านเรา เราไปนอนค้างบ้านเต่า...นานแค่ไหนเพื่อนประถมคนนี้ก็ยังอยู่ในความทรงจำเสมอ...ขอบคุณเจ้าประเด็นนะ ทำให้เราปัดฝุ่นความทรงจำอีกครั้งกับเพื่อนคนแรกในวัยเด็ก