รู้สึกโดดเดี่ยวมานานแค่ไหนกันแล้วนะ จากการที่เราสูญเสียคุณพ่อไปเกือบจะครบ 6 ปี ทำให้รู้สึกว่าเราได้ขาดคู่คิด คนคอยปรึกษา ที่พักใจ คนให้กำลังใจ คนคอยสนับสนุน คนที่คอยอยู่เคียงข้าง เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราใช้ชีวิตด้วยการคิดและตัดสินใจ ลงมือทำอะไรสักอย่างด้วยตัวเอง ถ้ามีอะไรที่รู้สึกว่าน่าจะกระทบคนอื่นก็จะปรึกษาพ่อ แต่โดยส่วนมากแล้วก็มีอะไรจะคุยกับพ่อตลอด พอพ่อจากไป ก็ไม่มีใครเลย ... ...พ่อจากไปตอนสถานการณ์ชีวิตเราลุ่มๆดอนๆตอนนั้นปิดกิจการส่วนตัวกลับเข้ามาอยู่กรุงเทพ ได้แค่ 5 วันพ่อก็จากไป เราถึงกับเหมือนโลกทั้งใบพังลงมา ครอบครัวเราไม่เคยมีใครซัพพอร์ตเรา ไม่เคยมีใครช่วยเหลือเรา มีแต่คนคอยจ้องจะหาผลประโยชน์จากเราตลอด ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเราจะใช้ชีวิตอยู่ยังไงบนโลกใบนี้เลย เราไม่รู้ว่าเราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ทำอะไรไปเพื่อใคร แต่ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายอะไรนะ แค่รู้สึกเหมือนคนไร้ค่า . . . เราเริ่มนับ 0 ใหม่กับชีวิต เอาความตั้งใจสุดท้ายที่คุยกับพ่อมาเป็นที่ตั้ง ค่อยๆก่อมันเป็นแผนการณ์ชีวิต ค่อยๆวางแพลนน้อยๆ ปรับไปทีละสเตป จนสุดท้ายเราทำตามแผนได้สำเร็จเราดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รู้สึกภาคภูมิใจที่ได้ทำงานที่พ่ออยากให้ทำได้แล้ว ถึงแม้มันจะใช้เวลาถึง 3 ปีกว่า ใช้ความพยายามนานหน่อยก็ตาม แต่เราไม่เคยเลิกที่จะพยายามมันเลย ท้อ แต่ไม่เคยถอย ในทุกๆครั้งที่เรารู้สึกท้อ ขาดกำลังใจ พ่อมักจะมีประโยคหรือคำสั้นๆที่ไม่ได้สวยหรูอะไร แต่มันทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเรากลับมีพลังต่อสู้และแข็งแรงขึ้นเสมอ ในหลายๆครั้งที่เราต้องต่อสู้คนเดียวเพียงลำพังในโลกใบนี้ เราก็พยายามนึกถึงคำที่พ่อสอน ถึงคำที่พ่อคอยให้กำลังมาตลอดทั้งชีวิตมาเป็นแรงผลักดันตลอดมา ...แต่ในวันนี้เราทำให้พ่อผิดหวัง เราลาออกจากงานที่พ่ออยากให้ทำ เราแค่พักช่วงนึงเพราะป่วย แต่เรายังเป็นคนเดิมที่ยังพยายามกลับมาทำตามความฝันพ่อ เราคิดถึงพ่อ เราอยากให้พ่ออยู่ตรงนี้ ไม่มีใครเข้าใจเราเลย ไม่มีใครรักเราเท่าที่พ่อรัก โลกนี้มันช่างอ้างว้างและโดดเดี่ยวเกินไปสำหรับเรา
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [