Bloggang.com : anantraya - เธอเห็นแววตาฉันไหม

เธอเห็นแววตาฉันไหม

นานนๆๆๆแวะเข้ามาบ้านเสียที ไม่อยากทิ้งไว้ให้รกร้างว่างเปล่าทั้งที่สัญญากับมันไว้แล้วแท้ๆว่าจะไม่ทอดทิ้งมันอีก จะเข้ามาบ่อยๆ แต่ความบ่อยก็ลดน้อยถอยลงทุกที ฝากถึงเพื่อนๆบล็อคแก๊งส์ที่ยังแวะเวียนเข้ามาส่งมิตรภาพกันที่บ้านด้วยนะคะ ฝากคำขอบคุณไปให้ ที่ยังเข้ามาเยี่ยมกันเสมอๆเลย ขอบคุณจริงๆ

ช่วงนี้งานใหม่ยังวุ่นวายน่าดูเลยแฮะ น่าจะดีใจนะ ที่เมื่อวันหนึ่งเราเอง กลายเป็นหัวหน้าคนอื่นไปแล้ว นั่นหมายความว่า ประสิทธิภาพในตัวของเราเองเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเสียด้วยสิ ......แต่ก็นั่นแหละ....มันไม่ได้หมายรวมถึงภาระหน้าที่ที่ต้องดูแล และรับผิดชอบเพิ่มขึ้นนี่นา ปัญหาทั้งของเก่าที่กองสะสมเอาไว้ แล้วยังมีเรื่องใหม่ที่มาทับพิ่มรายวันนั่นอีกล่ะ ก็พาลจะทำให้นักศึกษาจบใหม่ที่เก่งกับงานมาตลอดระยะเวลาเรียน 4 ปี กับประสบการณ์การทำงานอีกนับไม่ถ้วนอย่างเรา ต้องนั่งทอดถอนใจอยู่บ่อยครั้ง

มีคนบอกว่า เธอทำได้อยู่แล้ว เพราะเธอเก่ง...........เราน่าจะดีใจกับคำชมนั่น แต่ในใจกลับไม่ปรารถนาเลยสักนิด เวลานี้เราปรารถนาเพียงว่า ลมหายใจที่อบอุ่นของตัวเองอยู่ตรงไหนเสียมากกว่า

ความเก่งและแกร่งที่ตัวเองมอบให้ภาระหน้าที่ มันมีขีดจำกัดอยู่ที่เวลาของงาน แต่ใครจะรู้ว่า เรามักตัวเอง และใจเหงาๆกลับมาล้มฟุบลงบนเตียงตั้งหลายๆครั้ง

ฝนตกอีกแล้วสิเนอะ กระจกบานใสตรงหน้า ถูกม่านน้ำจากสายฝนข้างนอก กระทบใส่จนขุ่นมัวไปหมด ตกหนักเหมือนกันนะ แนบหูเพื่อฟังเสียงลมและสายฝนที่ตกพรำๆเสียงซัดซ่า อย่างไม่รู้จบ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่รู้กี่เม็ดต่อกี่เม็ด สายแล้วสายเเล่ ที่บรรจงร่วงลงสู่พื้นข้างล่าง รอยต่อของการอยู่คนเดียวในเวลาเย็นก่อนความมืดจะคลืบคลานเข้ามา อีกไม่ถึงชั่วโมงข้างหน้า มันช่างทรมานและเงียบเหงาเสียนี่กระไร

หนังสือเล่มหนาๆยังวางอยู่บนโต๊ะที่เดิม ทั้งที่คิดว่า จะกลับมาอ่านต่อ ในช่วงเวลาที่ไม่อยากทำอะไร ในทุกๆวันจะสลับสับเปลี่ยนหนังสือแต่ละเล่มเสมอๆ เล่มนี้เพิ่งได้มาเมื่อวาน เปิดอ่านเพียงสามหน้า จากนั้นภาวะงานก็เข้ามารุมล้อมเช่นเคย จนต้องวางมันเอาไว้ก่อน....เซเลสเทีย หยดน้ำตาแห่งราชันย์........

ไม่รู้สิ วันนี้อยากอยู่นิ่งๆ สงบ และเรียบเฉย ไม่อยาก ขยับร่างกายทำอะไรทั้งนั้น หลังจากที่วันทั้งวัน นั่งกุมขมับตัวเอง ซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ก็ต้องเจอสภาพอากาศแปรปวรแบบนี้ ทั้งที่เราน่าจะยอมรับมันมากกว่า ว่าช่วงนี้เป็นฟดูฝน จะให้มีแดเปรี้ยงปร้างทั้งวันได้อย่างไร อาจเป็นเพราะสายฝนทำให้ เราใจคอไม่ดีล่ะมั้ง เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ ถ้าววันไหนฝนตกหนักๆ พ่นลมหายใจออกมาเล็ๆ แล้วกลับไปนั่งข้างๆเตียงอีกครั้ง ช่างเถอะ เอาให้เหงาตายอยู่ในห้องนี่แหละ..................

ถ้าชีวิตเหมือนช่วงๆหนึ่งที่ผ่านมาก็คงดี 3 ปี 4 ปี มีเพื่อน สนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้ แต่ตอนนี้อย่างน้อยก็แค่เม้าท์กันผ่านโทรศัพท์ 1 ชั่วโมง หรืออาจบอกผ่านแค่ว่า_รูคิดถึงมึ_อยู่นะ _รูณู้นะว่ามึ_เหงา ยังไงๆเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน รอยยิ้มบังเกิดได้ทุกทีที่ได้ยินเสียงเพื่อน เพราะอย่างน้อยก็ยังรับรู้ว่ามีมันๆๆๆๆ วนเวียนอยู่ในความรู้สึกไม่ห่างเลย นานแล้ว นานจริงๆที่เราเอง ใช้ชีวิตที่แตกต่างกันไป หลายๆครั้งโทรศัพท์ก็เป็นตัวสื่อสารเพียงเสียงถอนหายใจของกันและกันเท่านั่น เพื่อบอกเล่าว่า_รูเหนื่อย กำลังทุกข์ใจอะไรอยู่ แต่คำว่าเพื่อนก็ยังคงปลอบขวัญเราๆทุกคนได้เสมอนั่นล่ะ คิดๆดูแล้ว อยากกลับไปหัวเราะ กะโหลกโปกฮาอย่างนั้นอีก แต่มันทำไม่ได้แล้วล่ะ เวลามันเปลี่ยนแล้ว ก็ได้แต่เก็บเอารอยยิ้มดีดี เอาไว้เติมชีวิตที่มันขาดๆหายๆแบบนี้

สมุดบันทึกเดิมๆยังคงอยู่ที่นี่ มีเล่มหนึ่งของพี่ที่เคยเข้าค่ายด้วยกันเมื่อตอนปี 1 เค้าบอกให้เก็บไว้ สมุดเล่มโปรด กับน้องคนโปรด มันช่างเป็นอะไรที่ดีเหลือเกิน เรารื้อกล่องใบโตที่เก็บของแพ็คเบ็ดเสร็จ ขนย้ายมาที่บ้านพักหลังนี้ ตั้งแต่วันย้ายมาที่นี่เราก็ยังไม่ได้เปิดมันออกซักที วันนี้ของค้นหน่อย กว่าจะได้สมุดเล่มหนาสีเทาขึ้นมาได้ ก็ทำให้เราเหงื่อตก ปัดฝุ่นหน่อยก็เปิดอ่านได้แล้วล่ะ ฝีมือการวาดรูปทำให้เราชอบสมุดเล่มนี้เป็นพิเศษ รอยดินสอยังไม่เคยจางไปเลย ถึงแม้เจ้าของจะหายเงียบไปสามปีเต็มๆ เป็นเพียงพี่น้องร่วมค่ายที่ครั้งหนึ่งเราเคยใช้ชีวิตสมบุกสมบันอยู่ด้วยกัน 1 สัปดาห์เต็ม

สายฝนเหมือนอยากให้เรานอนเสียให้รู้แล้วรู้รอด เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่มันก็ยังขยันตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา ...เฮ้ออออ

Create Date : 16 สิงหาคม 2550
Last Update : 16 สิงหาคม 2550 17:10:09 น.
Counter : 875 Pageviews.

13 comments

	Ladakh ฉบับเบา ๆ - Chutayrangtak Street กาบริเอล (20 ก.ย. 2564 18:30:38 น.)		เยี่ยมญาติ โอพีย์ (14 ก.ย. 2564 03:36:30 น.)
	หรือว่านี่คือ "คลัสเตอร์" !!!!!!! จันทราน็อคเทิร์น (13 ก.ย. 2564 16:34:25 น.)		วันนี้ในอดีต zungzaa (13 ก.ย. 2564 16:49:11 น.)