Return Agian  มีคนเข้ามาถามหาที่บล็อค ความจริง มาด้อมๆมองอยู่ตั้งหลายวันเหมือนกัน แต่พอ มือจะคลิก วางมันไว้บนแป้นพิมพ์ ลงมือพิมพ์ พิมพ์ พิมพ์ พิมพ์ ทำยังไงก็เอาออกมาไม่หมด มันมากจน เรียบเรียงอะไรไม่ถูก ต้องกลับมานั่งทำใจ ลำดับเหตุการณ์ ในหลายๆเรื่อง ซะเป็นวรรคเป็นเวร ก็อยากจะเอาให้คุ้มกับที่หายไป นาน............นาน  นานมากเลยสิเนอะเหมือนได้โบยบินกลับมาสู่อ้อมกอดของใครสักคนเลย ทั้งที่ความเป็นจริง หาไม่ได้เลย   เอาเถอะ อ้อมกอดของมิตรภาพที่นี่อบอุ่นกว่า เรียนจบแล้ว........ คือสิ่งที่พยายามมาตลอด ได้งานแล้ว............ ก็เป็นสิ่งที่พยายามมาเสมอ ค้นพบตัวเองมากขึ้น..... คือสิ่งที่เฝ้าดูตัวเองเสมอมา บางอย่างที่ทำได้ บางสิ่งที่ค้นพบ ทำให้เรายืนหยัด และยังคงยิ้มรับสู้กับความจริงที่เกิดขึ้น  เคยเสียใจกับความทรมานในใจที่บีบคั้น เคยอยากวิ่งหนีความจริงตรงหน้าที่รับไม่ได้ เคยคืดให้ตัวเองเจ็บปวดซ้ำๆกับเรื่องเดิมๆ แต่พอแล้วล่ะ  กลับไปเป็นคนเดิมที่เข้มแข็ง เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว เรารู้.......... เวลาเพียงไม่นานจะทำให้เราดีขึ้น ความเหงาเดินทางมาหาประจำเลย แต่พอสบตา ยิ้มให้มันด้วยความเป็นมิตร สุดท้าย....มันก็ยอมสละตัวเอง ลงนั่งเป็นเพื่อน กอดคอรับฟังเสียงจากหัวใจเรา รู้มั๊ย.......... วันนี้มันเป็นเพื่อนสนิทเราไปแล้ว มันไม่โหดร้ายเลยสักนิดนะ ลองเปิดใจยอมรับมันสักครั้งสิ อาจได้แง่มุมชีวิตที่แตกต่างขึ้นก็ได้ การได้ลิ้มรสความเหงา ก็ถือว่ายอดเยี่ยมไปเลย เค้าเรียกว่า เดียวดาย แต่อบอุ่นข้างใน ที่เราได้รู้จักตัวเองดีขึ้น............ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ  วันก่อนเราเห็นมุมหนึ่งหน้ามหาวิทยาลัย ชายชรากำลังนั่งเย็บรองเท้า เก่าๆ ชำรุด เราเห็นลุงมาตั้งแต่ปี 1 ยันปีสุดท้าย เพิ่งพิจารณาและครุ่นคิด ก็ครั้งนี้ บางวันเราไม่เห็นว่าลุงจะมีลูกค้ามากมาย แค่นักศึกษา คนผ่านไปผ่านมา จะเยอะแค่ไหนกันเชียว แล้วจะเห็นลุงผูกเปลกับต้นไม้นอนสบายใจ เวลาซ่อม ลุงก็จะนั่งทำงานคนเดียว มีความสุข ที่ได้ทักทายผู้คนผ่านไปผ่านมา ส่งยิ้มให้ลูกค้า แล้วก็พักผ่อน.................... ........อืม....ลุงบอกด้วยนะว่า ไม่มีลูก ไม่มีภรรยา ไม่มีญาติ ไม่มีใครทั้งนั้น ...............ลุงอยู่ตัวคนเดียว ใช่สินะ....คนเรามีความสุขได้ อยู่ที่ความพอดี รู้จักสุขได้จากบางสิ่งเล็กน้อยที่วิ่งผ่านชีวิตไป แล้วทำไมคนเราต้องดิ้นรนไขว่คว้าบางสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ รู้จักมองสิ่งเล็กน้อยที่อยู่ใกล้ตัวดีกว่า............ จิตรกรวาดรูปคนหนึ่งบอกกับเราว่า ต้นไม้....จะผลัดใบตามฤดูกาล บางคราวก็เหลือเพียงต้นที่ดูแห้งไร้ชีวิต แต่ถ้าเราไม่เจาะลงลึกดูข้างในสักครั้ง เราจะไม่รู้ว่า ข้างในยังชุ่มชื้นไปด้วยน้ำ นั่นก็แปลว่ามันยังมีชีวิต................ .........มีชีวิตที่รอวันเวลาที่เหมาะสมมาถึง มันสลัดใบท้ง เพื่อเปลี่ยนบางสิ่งใหม่ๆมาทดแทน รอฤดูกาลแห่งการสร้างใบใหม่.......... แล้วพอเวลานั้นมาถึง ความเขียวชอ่มของต้นก็จะกลับคืนอีกครั้ง ต้นไม้ .....ดอกไม้ มีวันผลิบาน ตามกาลเวลา และฤดูกาลที่เปลี่ยนไป แล้วแต่ชนิดของมัน ว่าจะคู่ควร เหมาะสมกับช่วงไหน ก็เหมือนชีวิตคนเรานี่ไง..........  การเดินทางที่ไร้จุดหมาย ทำให้เราหลงบ้างบางครั้ง แต่ทุกทีที่พลัดหลง กลับได้เรียนรู้หลายสิ่ง ที่ใครๆก็มิอาจได้รู้................................... การเรียนรู้ที่จะอยู่............... ทำให้เรารู้ว่าต้องยืนอย่างไรไม่ให้ล้มในจุดต่อไป ความหนาวที่เคยเจอ ทำให้รู้ว่า ความอบอุ่นที่รอมีคุณค่าเหลือเกิน เราหลับตาแล้วทบทวนสิ่งที่ผ่าน ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เจอ อืม..........ไม่เลวนี่น่ะ ทำให้หัวใจมันเริ่มกล้าแกร่ง แล้วก็อบอุ่นในความรู้สึก อาจเพราะ ...... แสงของดวงอาทิตย์ ทั้งยามเช้าและยามเย็น ได้กลืนกิน ความเจ็บปวดทั้งหมดไปแล้ว  ยิ้ม......  สิ่งที่ให้ตัวเองมาตลอด และมันก็ทำให้พลังเล็กๆในหัวใจ เกาะกลุ่มกันเป็นสิ่งที่ยอ่งใหญ่ อาจจะช้าบ้าง บางครั้ง แต่ก็เพิ่มขึ้นทุกวัน ลองดูสิ ชีวิตอาจดูเป็นเรื่องยาก แต่ก็ไม่ยากเกินไปที่จะเรียนรู้ 
ชอบภาพแรกกะที่สองอ่ะ
โดย: maxpal
 วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:15:13:04 น.อ้อเพิ่งจะเห็นภาพในกล่องเมนท์
ชอบเหมือนกันได้ไหม  ความเหงาเป็นเพื่อนกับเราเสมอจ้า เทคแคร์นะ โดย: maxpal
วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:15:24:07 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [