คณะแพทยศาสตร์ เป็นหนึ่งในความฝันของเด็กหลายๆคน (แต่ไม่ใช่ผมนะ 55) ไว้จะเล่าอีกครั้งแล้วกันนะครับ

จากชีวิตเด็กม.ปลาย แต่มีความจำเป็น (จำเป็นจริงๆนะ) ที่ต้องสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ ทั้งที่ไม่ได้ชอบเลย 55 เพราะฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจหากผู้เขียนจะค่อนข้างมีอคติเล็กน้อยในการเรียนครับเท่าที่จำได้คร่าวๆคะแนนตอนสอบเอ็นทรานซ์นี่อย่างฮาเลยครับ เลข 98, ฟิสิกส์ 95, อังกฤษ 95, ชีวะ 35 (จริงๆแล้วรอบแรกได้ 28 ด้วยซ้ำเหอๆ) แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้สอบติด ทั้งที่ไม่ได้เรียนพิเศษที่ไหนเลยนะเนี่ย

วันแรกที่รู้ตัวว่าสอบติด ก็ไอ้ฮัด นะแหล่ะโทรมาบอก "เฮ้ย มึงติดแพทย์ พระมงกุฎนะ" ไอ้เราก็ เออ งงว่ะ ติดได้ไงเนี่ย ตอนแรกกะว่าถ้าไม่ติดจะได้เข้าเรียนในลำดับต่อไปคือ วิศวะคอมพ์ จุฬาฯแต่เอาว่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว "สิ่งไหนเกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นดีที่สุดเสมอ" ก็หลังจากนั้นก็เตรียมตัวเพื่อเข้ามาสอบสัมภาษณ์ มอบตัว ลงทะเบียนเรียน จองหอ ฯลฯ

ปีแรกกับคณะเตรียมแพทยศาสตร์ ณ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ด้วยความที่มากจากต่างจังหวัด (อันที่จริงเป็นคนกรุงเทพนะ) ก็เลยต้องอยู่หอ ตอนแรกก็อยู่หอใน แต่ว่ามีปัญหานิดหน่อยเลยย้ายออกมาหอนอกดีกว่า (เอาคร่าวๆ คือว่ารุ่นพี่ที่อยู่ห้องเดียวกันชอบสูบบุหรี่ มันเหม็นอ่ะ) ทำให้ชีวิตในตอนนั้นแทบไม่ได้รู้จักเพื่อนต่างคณะเลย ซึ่งพอโตขึ้นถึงได้รู้ว่า มันคือความผิดพลาดครั้งหนึ่งในชีวิต เลยทีเดียว

ชีวิตการเรียนปี1 ก็ เรียนทั่วๆไป คล้ายๆมัฐยมปลายนะแหล่ะครับ มีเรียนทั้ง ฟิสิกส์ เคมี ชีววิทยา ชีวเคมี ภาษาอังกฤษ ฯลฯ ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยได้เรียนเท่าไหร่ ด้วยความที่ว่าเก่ง (ชมตัวเองนิด) คือ เรียนก็สอบได้ ไม่เรียนก็สอบได้ แต่อย่าง เคมี กับ ชีววิทยา เนี่ย เรียนก็สอบไม่ได้ ไม่เรียนก็สอบไม่ได้ เลยไม่เรียนดีกว่า 55 ตอนนั้นก็เลยเป็น แก็งค์ Counter-Strike ณ ตลาดอมรพันธ์ ตลอด 55

แต่จนถึงทุกวันนี้ยังงงอยู่เลยครับว่า วิชาที่เรียนตอนปี 1 เนี่ย เรียนไปทำไมเหรอ เหอๆ

ช่วงนั้นค่อนข้างจะมีความสุขในชีวิตมาก (ปีแรก และปีเดียว) ตื่นเมื่อไหร่ก็ได้ เรียนก็ได้ ไม่เรียนก็ได้ กลับหอเมื่อไหร่ก็ได้ กิจกรรมของมหาวิทยาลัยไม่เคยร่วม เพื่อนต่างคณะแทบไม่มี จะมีก็แต่ที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน พอถึงตอนนี้แล้วเพิ่งคิดได้ 55

เพราะฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจหากว่าปีแรกจะผ่านไปแบบงงๆ ไม่ค่อยได้อะไรเท่าไหร่ครับ