วันนี้แดดดีแต่เช้า เสียดายที่ภูมิไม่อยู่ อากาศสดใสแบบนี้ น่าไปปิกนิกในสวน แต่อาทิตย์นี้ภูมิติดงานทั้งเสาร์ทั้งอาทิตย์ ถ้าอาทิตย์หน้า อากาศไม่ดีแบบนี้ ถึงภูมิจะอยู่บ้าน ก็ไม่สนุกอยู่ดี

พราวจัดการงานบ้านจนเสร็จหมดทุกอย่าง เดินตรวจอีกทีว่าทำครบแล้ว ภูมิเขามีหูผีจมูกมด พราวทำบ้านไม่เรียบร้อย ก็ยังรู้ ทั้งที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน  วันนี้พราวมีอะไรที่อยากออกไปทำ จัดการทุกอย่างเรียบร้อย เผื่อภูมิโทร.มา จะได้ไม่ต้องโกหก

ที่สวยสาธารณะแถวบ้าน มีกิจกรรมศิลปะเพื่อชีวิต พราวจองที่เรียนวาดรูปไว้ เขาลงประกาศว่ารับสมัครทุกเพศทุกวัย พราวไม่ได้ทำงานนอกบ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปเจอใคร ถึงไม่ได้เหงา แต่ก็อยากให้ชีวิตมีสีสัน วันนี้จะได้เจอทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ น่าจะสนุก

ลงทะเบียนแล้ว เจ้าหน้าที่บอกให้เดินลึกเข้าไปด้านใน มีส่วนที่กั้นไว้สำหรับเรียนวาดรูป พราวได้ที่นั่งข้างๆ เด็กชายวัยอนุบาลที่มาพร้อมกับคุณตา อากาศตอนสายเริ่มร้อน แม้จะอยู่ใต้ร่มไม้ แต่ก็ไม่มีใครบ่น ทุกคนได้รับแจกกระดาษ A4 ธรรมดาคนละ 1 แผ่น กับดินสอ 1 แท่ง แล้วครูก็เข้ามาแนะนำตัว

ผู้ชายรูปร่างสันทัด ผิวสีแทนอ่อน ทั้งน้ำเสียง ทั้งหน้าตา คุ้นตาคุ้นใจ หัวใจกระตุกแบบไม่เคยเป็น ไม่เจอตั้งหลายปี เขาดูตัวหนาขึ้น แต่รอยยิ้มกว้างขวาง หัวเราะเต็มเสียงแบบนั้น เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย เขาบอกว่า วันนี้เราจะมาเริ่มต้นง่ายๆ ด้วยการวาดรูปตามดวง เขามีกระป๋องใส่กระดาษชิ้นเล็กๆ ม้วนกลมๆ หลายชิ้น เขาจะให้นักเรียนจับขึ้นมา ได้คำว่าอะไร ก็ให้วาดรูปนั้นลงไป วันนี้เราจะวาดกัน 10 รูป

จบเสียงเขาก็มีเสียงฮือฮา ตามด้วยเสียงถามว่า ถ้าวาดไม่เป็นทำยังไง เขาตอบเสียงกลั้วหัวเราะว่า วันนี้เรามาพักผ่อนกันนะครับ วาดสบายๆ ไม่มีอะไรผิด ไม่มีคะแนนให้ รู้สึกว่าคำนั้นเป็นแบบไหน ก็วาดไปเลยครับ

เขาดูสนุกสนานร่าเริงเหมือนที่พราวเคยรู้จัก แต่เส้นทางชีวิตแยกจากห่างกันไปนาน พราวยังแต่งงานกันภูมิมาหลายปีแล้วเลย

ดีไม่ดี จำพราวไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ

เขายื่นกระป๋องให้คุณป้าที่นั่งแถวหน้าล้วงม้วนกระดาษขึ้นมา ได้คำว่า ดอกไม้ เสียงเขาบอกให้วาดได้เลย ดอกเล็กดอกใหญ่ ตรงไหนของกระดาษก็ได้ ไม่ต้องซีเรียส พราวค่อยๆ นึกภาพดอกกุหลาบที่เคยเห็นในการ์ตูน ดอกกุหลาบที่เคยฝากคนอื่นไปให้เขาวันวาเลนไทน์ พราวจำได้ว่า เขามีสติ๊กเกอร์รูปหัวใจติดเต็มเสื้อนักเรียน กุหลาบดอกนั้น คงไม่ใช่ดอกเดียวที่เขาได้ ท่ามกลางดอกไม้มากมาย ดอกนั้นของพราวจะมีอะไรให้เขาจำได้

เขาเดินดูนักเรียนไปเรื่อยๆ คอยพูดให้กำลังใจให้กล้าวาด ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่สวย ขอให้สนุกกับการวาดก็พอ

เขาเดินเข้ามาใกล้ ทำไมหัวใจเต้นแรงจัง พราวก้มหน้าก้มตาอยู่กับกระดาษ รูปที่ 8 คำว่า แมงมุม มันมีกี่ขาหว่า ทำไมเสียงเขาเงียบไป เงยหน้ามอง ก็สบตาเขาที่กำลังมองอยู่แล้ว

เขายิ้ม บอกว่า ที่เหลืออีกตั้งเยอะ วาดรูปใหญ่ๆ เลยสิครับ ไม่ต้องกลัว กระดาษแผ่นนี้เป็นจักรวาลของเรา แสดงความรู้สึกออกมาให้เต็มที่ได้เลยครับ

พราวมองตามหลังเขาไป ไม่มีแววว่าเขาสนใจพราวมากกว่านักเรียนคนอื่น คำสุดท้าย เขาขอจับสลากเอง เขาอ่านคำนั้นออกเสียงดังๆ ความคิดถึง

เสียงนักเรียนทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ฮือฮาโวยวายว่า ยากจัง จะวาดออกมายังไง เขาหัวเราะดังลั่น บอกทุกคนว่า ไม่ยากหรอกครับ คิดถึงอะไรก็วาดเลยครับ วาดเป็นสัญลักษณ์ก็ได้ คิดถึงความเย็นก็วาดน้ำแข็งก็ได้ ถ้าคิดถึงคนที่รัก ก็วาดรูปหัวใจ

ไม่รู้ว่าพราวคิดถึงอะไร พราววาดกรอบสี่เหลี่ยม ด้านในเขียนตัวย่อชื่อโรงเรียน เขียนชื่อ นามสกุลของเขาลงไปด้านล่าง แบบเดียวกับที่เห็นจนจำขึ้นใจ บนอกเสื้อนักเรียนของเขา

วาดเสร็จ พราวก็พับกระดาษแผ่นนั้นลงกระเป๋า ความทรงจำก็เป็นแค่ความทรงจำ เวียนกลับมาให้คิดถึง ก็ทำให้หัวใจชุ่มชื่นดี แต่พอต้องเก็บกลับเข้าไป มันก็หนึบๆ หน่วงๆ บอกไม่ถูก

เขาบอกว่า วันนี้อยากให้ทุกคนได้ข้ามกำแพงของตัวเอง อยากให้รู้สึกว่าการวาดรูปเป็นเรื่องสนุก ผลงานที่ออกมา ไม่สำคัญเท่าความรู้สึกตอนที่เราได้ถ่ายทอดอารมณ์ของเราออกมา ความสนุกที่ได้วาด ก็เป็นผลงานชิ้นโบแดงของทุกคนแล้ว

ทุกคนคงเห็นด้วย ทุกคนปรบมือให้เขา เขาก้มหัวรับ บอกว่า เขาจะมาสอนวาดรูปอีกครั้งอาทิตย์หน้า และเขาอยากเจอทุกคนอีก

พราวเดินผ่านหลังเขา กำลังจะออกตรงที่กั้นบริเวณไว้ เขาหันมาหา พูดยิ้มๆ ว่า จำผมได้มั้ย

จู่ๆ ก็มือเย็น ตื่นเต้นขึ้นมาเฉยๆ พราวยิ้มแบบอัตโนมัติ อยากบอกว่าจำได้ตั้งแต่แรกเห็น แต่ก็ต้องสำรวมอาการ  ตอบไปแค่ว่า จำได้ เขาถามต่อว่า รีบไปไหนมั้ย ถ้าพอมีเวลา ไปกินกาแฟด้วยกันมั้ย

แดดสายสว่างจ้าจนตาพร่า พราวตอบตกลงง่ายๆ แล้วก็ไปนั่งตรงข้ามเขาที่ซุ้มขายน้ำในสวนสาธารณะ

เขาถามว่าพราวเป็นยังไง แต่งงานรึยัง แล้วเขาก็เล่าเรื่องเขาว่า เขาแต่งงาน แล้วก็เลิกกันแล้ว พราวไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ถามไปแล้วว่า ทำไมเลิก เขาเล่าว่า ตอนตัดสินใจแต่งงาน  เขาคิดว่าขารัก แต่อยู่กันไป ฝ่ายหญิงขอเลิกเพราะเธอรู้สึกว่าเขาไม่รัก เขาหัวเราะก่อนจะพูดต่อว่า แย่นะ ผมก็รู้สึกแบบที่เขาบอกจริงๆ อยู่กันเกือบ 3 ปี ไม่สนิทแนบแน่นกันมากกว่าเดิมเลย  เพิ่งมาเข้าใจว่าที่รู้สึกอยู่  มันไม่ใช่รัก  ก็เลยต้องถอย แล้วเขาก็ตัดบทว่า ดีใจนะที่เจอพราว อาทิตย์หน้าจะมาหรือเปล่า ใจพราวยังอยู่กับคำพูดเขาเรื่องสนิทแนบแน่น ตอบเขาสั้นๆ ว่า มาสิ สนุกดี

เขายิ้มกว้างให้พราว พูดเรื่อยๆ ว่า งั้นพราวช่วยทำตัวว่างไปถึงเที่ยงเลยได้มั้ย ผมอยากกินข้าวด้วย นี่เบอร์ผม ถ้าจะไปก็บอกนะ ผมจะได้จองร้าน เขายื่นกระดาษชิ้นเล็กๆ มาให้

พราวรู้สึกว่ากำลังโดนเขาจีบ พราวรู้ว่าตัวเองแต่งงานแล้ว แต่ก็ยังยื่นมือไปรับ ความรู้สึกชุ่มชื่นอ่อนหวานนั้น มันน่าหลงใหลเกินไป

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2565
Last Update : 12 พฤศจิกายน 2565 13:36:23 น.		0 comments
Counter : 439 Pageviews.
Share Tweet