ตะกอน ซ่อนซุก - ตอนจบ 1 : ฝัน

เขาจูบตอบพราว เขากอดพราว ขอบคุณพราวที่ให้ความรู้สึกดีๆ กับเขา เขาบอกให้พราวกลับบ้าน มันไม่ดี อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้

จูบเขายังร้อนอยู่ที่ปาก วูบวาบทุกครั้งที่คิดถึง พราวจำไม่ได้แล้วว่าเคยรู้สึกแบบนี้กับภูมิหรือเปล่า พราวเคยบอกรักภูมิ เพราะพราวรู้สึกว่าภูมิน่ารัก แต่ตอนนี้ ความรู้สึกนี้มันคืออะไร

ภูมิมีอะไรกับพราว แล้วก็หลับไปแล้ว พราวนอนมองภูมิเงียบๆ มันก็ตื่นเต้นดีหรอก แต่พราวรู้สึกตื่นเต้นจนสุดอยู่แค่ 2 – 3 เดือนแรก แล้วหลังจากนั้น มันก็งั้นๆ ช่างตรงกันข้ามกับภูมิ เขาแสดงออกเรื่อยๆ ว่าต้องการพราว แล้วเขาก็ทำของเขาไปจนสุด พราวจำไม่ได้แล้วว่าภูมิเคยถามพราวหรือเปล่า ว่าพราวมีความสุขไปกับเขาด้วยมั้ย หรือว่า สำหรับคนมีระเบียบเรียบร้อยอย่างภูมิ เรื่องแบบนี้ เป็นเรื่องไม่ควรพูดคุยกัน

พราวลุกจากเตียง เข้าไปช่วยตัวเองในห้องน้ำ จินตนาการว่าเขาจูบไล่เรื่อยลงมา ไม่เท่าไหร่ พราวก็ลอยไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้าแล้ว

ความรู้สึกนั้นทำให้พราวอยากร้องไห้ พราวกำลังเลว หรือพราวกำลังค้นพบ คนในใจพราวคือใคร ถ้าเขาอยู่ในนั้นมาตลอด พราวก็ไม่ได้กำลังนอกใจภูมิใช่มั้ย

เขามีร้านอาหารกับแปลงปลูกผัก กับบ้านน็อคดาวน์เล็กๆ สีฟ้าสดใส เขาบอกว่า แค่นี้ก็พอสบายแล้ว บ้านใหญ่โตสวยงามไม่ได้จำเป็นสำหรับชีวิตเขา บ้านเล็กๆ ดูแลก็ง่าย ค่าใช้จ่ายก็ไม่เยอะ เอาเวลาไปปลูกผักดีๆ เอาไว้ขายที่ร้านอาหาร

เขาว่าเขาหาได้น้อย แต่มันก็พอกับชีวิตเขา เขาอวดพราวว่าเขารวยมาก เพราะเขาไม่มีหนี้ แล้วก็ยังได้เป็นนานตัวเอง ไม่ได้เป็นลูกจ้างใคร ถึงได้มีเวลาไปทำงานจิตอาสา ถึงได้บังเอิญเจอพราว

ร้านอาหารเล็กๆ นั้นเป็นของเขาเอง เขาก็เลยตกแต่งมันตามใจชอบ นึกอยากเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน เขาบอกว่าถ้าพราวว่าง อยากมาเล่นอะไรที่นี่ก็ตามสบาย พราวถามเขางงๆ ว่า เล่นอะไร เขาหัวเราะ บอกว่า ก็เล่นทำกับข้าว ทำขนม เล่นบ้านตุ๊กตา คำตอบของเขายิ่งทำให้พราวงงหนักเข้าไปอีก เขายังยิ้ม พูดว่าก็ที่เคยบอกให้มาทำอะไรกันไง ทำแบบไม่ต้องเครียด กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็กิน เขาหยุด  แล้วก็หัวเราะ ก่อนจะพูดต่อว่า เจ้าตัวเล็กตัวน้อยที่พราวเคยเล่า ก็เอามาตกแต่งที่นี่ได้นะ เปลี่ยนบรรยากาศไปเรื่อยๆ สนุกดี วาดรูปมาติดก็ได้ พราวอดถามไม่ได้ว่าใครจะทำความสะอาด เขายังยิ้มเรื่อยๆ ตอบว่า ก็ผมสิ ร้านผมนี่ ต้องทำทุกวันอยู่แล้ว  ของทุกชิ้นมีที่มา เช็ดไปคิดถึงไปก็เพลินดี เขาหยุดมองหน้าพราวตรงๆ ถ้ามีของพราว ผมก็มีของให้คิดถึงเพิ่มขึ้น

เขาทำให้ผีเสื้อบินอีกแล้วชีวิตเรียบๆ ที่ไม่ต้องเรียบร้อย ที่ที่คิดถึงความรู้สึกของพราว ที่ที่ให้พราวได้เป็นตัวเอง

พราวรื้อถ้วยจานสารพัดสีออกจากตู้ มาทำความสะอาด รื้อกล่องใส่ตุ๊กตาดินปั้นตัวน้อยออกมาด้วย ภูมิเห็นก็ถามว่าจะเอาไปไหน เอาไปทำอะไร พราวเตรียมคำตอบไว้แล้ว แต่มันก็ยังยาก พูดให้ภูมิสบายใจมันง่ายกว่านี้ แต่พราวไม่อยากโกหก พราวตัดสินใจบอกภูมิว่า

เอาไปบ้านคนสำคัญของพราว เขาให้พราวไปวางได้ตามใจชอบ

สีหน้าภูมิเปลี่ยนไปแบบที่พราวคิดไว้แล้ว เขาทำท่าเหมือนได้ยินพราวบอกว่ากำลังจะไปต่างดาว เขาทวนคำช้าๆ ว่า คนสำคัญของพราว หมายความว่าอะไร

พราวหยุดจัดของ คำตอบของพราวจะทำร้ายใจภูมิแน่ๆ แต่พราวตัดสินใจแล้ว พราวพูดไปแล้ว พราวต้องเดินหน้า

หมายความว่า เขาเป็นคนสำคัญอีกคนของพราว

พราวก้มหน้าก้มตาอยู่กับของตรงหน้า ไม่อยากเห็นหน้าภูมิตอนนี้ พราวรู้ ถ้าเป็นพราว พราวก็อยากร้องไห้ คงเหมือนโลกถล่ม เสียงภูมิเบาเหมือนคนหมดแรง พราวว่าอะไรนะ

พราวรวบรวมความกล้า สบตาภูมิ พยายามพูดด้วยเสียงเรียบที่สุด พราวขอโทษ พราวมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา พราวรู้ว่าพราวทำผิด แต่พราวอยากแน่ใจว่า พราวไม่ได้กำลังนอกใจ

หน้าตาภูมิเหมือนอยากถาม แต่เขาคงไม่พร้อมจะฟังอะไรอีก คืนนั้นภูมินอนกอดพราว พราวปล่อยให้ภูมิกอด รู้สึกอยู่ว่าเขาแตกสลาย  เขาเสียใจ พราวก็เสียใจเหมือนกัน

เช้านั้น ภูมิไม่พูดอะไร พราวทำอาหารเช้าให้ตามปกติ ภูมิออกไปทำงานแล้ว พราวจัดการทำงานบ้านจนเรียบร้อยแล้ว ก็ขนของไปบ้านเขา

เขาเพิ่งจัดร้านเสร็จ พราวเอาถ้วยจานให้เขาดู เขาถามว่าพราวอยากเอาไปใช้ที่ไหน ที่นี่หรือที่บ้าน พราวถามว่าใช้ที่นี่ได้เหรอ เขาหัวเราะ บอกว่าร้านผมนะ ได้หมดแหละ พราวรีบเอาไปล้าง เช็ดจนแห้ง อาหารของลูกค้ารายแรก ได้เสิร์ฟในจานของพราว

พราวไปนั่งที่โต๊ะว่าง ค่อยๆ รื้อตุ๊กตาดินปั้นออกจากกล่อง สลับกับดูลูกค้ากินข้าวในจานของพราว เขาเข้ามาถามว่า เป็นไง ดีมั้ย พราวยิ้มให้เขา ถามเขาว่า พราวเอาพวกนี้วางตรงไหนได้บ้าง เขาบอกพราวว่า ตรงไหนก็ได้ แค่ไม่ขวางลูกค้าก็พอ เดี๋ยวตกแตกหมด เขาหายไปในครัว แล้วโผล่หน้ามาบอกว่า อย่าวางที่ลูกค้าหยิบง่ายด้วยนะ ไม่งั้นหายหมด มันน่ารักทุกตัว

พราวยิ้มให้เขา จู่ๆ ก็น้ำตาซึม เขาชอบของรักของพราว

พราวลองวางเจ้าตัวน้อยไว้มุมนั้น มุมนี้ สลับคู่ สลับสี ด้วยความเพลิดเพลิน พอใจแล้วก็ถอยมายืนดูอยู่กลางร้าน ตอนนั้นในร้านไม่มีลูกค้า เขามายืนข้างหลังพราว แตะเอวพราวเบาๆ พราวหันไปมอง นอกจากวันนั้น  เขาไม่เคยเข้าใกล้พราวขนาดนี้ แต่พราวไม่อยากถอย พราวถามเขาว่าชอบมั้ย เขาตอบว่า ไม่รู้สิ ผมไม่มีใครมาทำอะไรแบบนี้ให้ตั้งนานแล้ว คงต้องให้ชินก่อน พราวอย่าเพิ่งรีบเอากลับก็แล้วกัน

พราวสบตาเขาตรงๆ ถามเขาว่า เอาไว้ที่นี่ตลอดไปเลยได้มั้ย คำตอบของเขาคือ การกระชับเอวพราวให้ชิดตัวเขามากขึ้น

พราวลองถามเขาว่า ถ้าพราวมาอยู่ที่นี่ ขายบ้านที่อยู่ตอนนี้ดีมั้ย เขายิ้มน้อยๆ พูดเรื่อยๆ ว่า อย่าไว้ใจผมนักเลย อยู่กันไปเดี๋ยวพราวอาจจะเบื่อก็ได้ เก็บไว้เถอะ เอาไว้เก็บค่าเช่าบ้านเป็นทุนส่วนตัวของพราว เผื่อวันไหน พราวไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว จะได้มีทางไป ผมไม่อยากให้พราวต้องทนอยู่ เพราะไม่มีทางเลือก

เขาจับมือพราว พูดเสียงจริงจังว่า ลำพังแค่พราวกินอยู่ ถ้าไม่ใช้จ่ายอะไรฟุ่มเฟือย ผมก็น่าจะเลี้ยงไหวนะ พราวแค่เอาตัวพราวมาก็พอแล้ว

พราวกอดเขา หลับตาลง แล้วก็รู้สึกเหมือนลอยอยู่ในความฝัน มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่พราวไม่เคยรู้สึกกับใคร แม้แต่กับภูมิ

นี่เป็นครั้งแรกที่พราวอยากพูดว่า พราวรักเขา รักเพราะรัก ไม่ใช่เพราะอะไรทั้งนั้น

เขาปล่อยให้พราวกอดอยู่ครู่เดียว ก็ดึงพราวกลับมาอยู่กับความเป็นจริง เขาถามว่า พราวคิดดีแล้วนะ เขาจะทำให้ดีที่สุด แต่ยังไงก็คงทำให้พราวสบายเท่าที่อยู่ตอนนี้ไม่ได้ พราวยืนมองเขานิ่งๆ เขาถามต่อว่า บอกเรื่องผมกับสามีพราวรึยัง

พราวกลับถึงบ้านก่อนภูมิ ภูมิไลน์มาบอกว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อน พราวออกมายืนหน้าบ้าน จะได้มองเห็นบ้านทั้งหลัง บ้านนี้พราวอยู่มาแต่เล็กกับพ่อแม่ พอพราวแต่งงาน พ่อกับแม่ก็ยกให้ แล้วย้ายไปอยู่บ้านยาย ตั้งแต่ภูมิย้ายเข้ามาอยู่ เขาก็ดูแลค่าใช้จ่ายในบ้านทุกอย่าง  แล้วยังมีเงินให้พราวใช้ส่วนตัวอีก พราวใช้ชีวิตสบายจริงๆ อย่างที่เขาว่า แต่พราวไม่มีความสุข เท่าตอนที่ได้เป็นตัวเองอยู่ในบ้านเล็กๆ ที่มีเขาคอยให้กำลังใจ ให้พราวได้ใช้ชีวิตที่ตัวเองชอบ ตอนตัดสินใจแต่งงาน เพราะพราวอยากใชีวิตสบายๆ อย่างที่ใครๆ ก็บอกว่า ดี แต่ตอนนี้ พราวพร้อมจะไปอยู่กับความไม่สะดวกสบาย พราวอยากรู้ว่าการได้ใช้ชีวิตกับคนที่พราวรัก มันจะดีแค่ไหน

ตอนนี้ พราวแน่ใจแล้วด้วยว่า พราวไม่ได้นอกใจภูมิ เพราะภูมิไม่ใช่คนในใจมาตั้งแต่แรกแล้ว

เขาบอกว่าเขาพร้อมต้อนรับพราวเสมอ พราวเคลียร์ตัวเองได้เมื่อไหร่ ก็ขนของไปอยู่กับเขาได้เลย พราวซื้อผ้าปูที่นอนลายดอกไม้สีชมพูสลับสีส้ม บนผืนผ้าสีเหลืองอ่อนไปให้ เขาเห็นแล้วก็หัวเราะ  บอกว่าไม่เคยใช้ผ้าปูที่นอนสีหวานขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผ้ามันไม่สำคัญเท่าคนนอนด้วย

ไม่มีอะไรผิดไปจากที่คิด พราวพูดไปแล้ว ภูมิร้องไห้ ถามคำถามที่พราวตอบได้แค่ว่า พราวขอโทษ พราวรักเขา ภูมิไม่ได้ไม่ดี ภูมิไม่ได้ผิดอะไร พราวแค่...ไม่รัก

พราวไม่ได้รู้สึกดีนักหรอก ที่ชีวิตใหม่ของพราว ต้องเริ่มต้นบนน้ำตาของคนอื่น แต่พราวก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ ถึงพราวไม่เจอเขา วันหนึ่ง ความไม่รักของพราว ก็คงทำให้มีปัญหาเข้าสักวัน  แล้วภูมิก็ต้องเสียใจอยู่ดี

พราวแกะรูปนักร้องที่รักออกจากผนัง รูปใหญ่ห่อกระดาษไว้อย่างดี รูปเล็กๆ ก็เอาใส่ซอง เขาติดวอลล์เปเปอร์ใหม่ที่ผนังด้านหนึ่งในห้องนอน เป็นมุมไว้ให้พราวได้ชื่นชมได้สมใจ จะติดเพิ่มอีกเท่าไหร่ก็ได้

เขาขอแค่ว่า  ถ้าพราวมั่นใจว่าเขาคือคนในใจ  ก็อย่าเปลี่ยนใจจากเขา  ก็พอแล้ว

Create Date : 23 ธันวาคม 2565		0 comments
Last Update : 23 ธันวาคม 2565 14:38:38 น.
Counter : 322 Pageviews.
Share Tweet