เริ่มต้นจากวันแสนธรรมดา..ของคนช่างเหงาและคนอ่อนไหว
ความคุ้นเคยในถ้อยคำ..รอยยิ้ม ..เสียงหัวเราะ..
ที่ต่างก็หยิบยื่น และแบ่งปันสิ่งดี ๆ ให้กัน .. ทุกวัน..
...
หากในความคุ้นเคยที่ผูกพัน..ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเอื้อมถึงกัน
จะใกล้ไกลแค่ไหน..ก็เป็นได้เพียงความอบอุ่นที่อยู่ข้างใน..
แต่เชื่อเถอะนะว่า ..
“สายใยแห่งความรู้สึกดีๆ ..
สามารถเชื่อมชีวิตคนสองคนไว้ด้วยกัน ..โดยปราศจากข้อแม้ใด ๆ..”
ถึงแม้จะเจอกันเมื่อแดดสาย ..แต่ก็ยังโชคดีที่ได้พบเธอ..

วันที่รู้สึกถึงความว่างเปล่า...
และ เงียบเหงา…อ่อนล้าไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ฉันซิ่งกำลังเดินอยู่บนเส้นทาง..ของความอ่อนล้าและอ่อนไหว
ที่มีสายลมเย็นโอบกอด..มีบางวันที่ฝนตก..และบางค่ำคืนที่เหน็บหนาว
แต่..ตลอดเส้นทาง ฉันมีเพียงน้ำตาคอยเป็นเพื่อนอยู่ด้วยเสมอ

เธอก้าวเข้ามา
เพื่อช่วยทำให้ชีวิตของผู้หญิงที่อ่อนไหวคนนึงมีความสุข
แปลกดีนะ คนมีตั้งมากมายหลายร้อยพันคน
ทำไมต้องเป็นเธอ... หรือว่าฟ้าจะกำหนดมา
ให้เป็นเรื่อง..ของคนสองคน
เธอกับฉัน

เธอจะรู้ตัวไหม...?
ว่าเป็นผู้ชายที่อบอุ่น...และแสนดี
เวลามีเธออยู่ใกล้ๆ....
ฉันก็ไม่ต้องกลัวหรือไหวหวั่นกับสิ่งใด
เวลาเธอปลอบ...
สามารถหยุดน้ำตาของผู้หญิงอ่อนไหวคนหนึ่งได้
ฉันชอบที่จะฟังเสียงของเธอ

โลกนี้อาจไม่มีสิ่งมหัศจรรย์....
แต่เธอ..คือสิ่งนั้น..ที่ฉันได้พบเจอ
เธอคือ..ความหมายของคำว่า..คิดถึงและความห่วงใย
ต่อให้ไม่ใช่ความรัก..ก็อบอุ่นอยู่เสมอ

เธอ....ฉัน
จะมีระดับความผูกพันกันแค่ไหน
ในฐานะ ของความเป็นเพื่อน ของคนในความรู้สึก
หรือคนรัก หรือคนรู้จักคนหนึ่ง
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันยิ่มได้ตลอดเวลาคือ
เธอบอกว่า...
นะกลัวขาดอินไม่ได้ .. นะไม่อยากเสียอินไป
เธอผู้เปรียบดังแสงตะวัน...ที่เข้ามาให้ความอบอุ่นกับฉัน
เธอทำให้ฉันหัวเราะ และยิ้มได้ยามที่ฉันทุกข์ใจ
ก็มีเธอคอยปลอบยามฉันร้องไห้....
ก็คล้ายกับว่ามีเธอซับน้ำตาไห้
คงมีสักวัน...ที่เธอจะมากุมมือของฉัน..
มือที่เคยอ้างว้างมือที่ไม่เคยไขว่คว้าสิ่งใดๆได้.....
ฉันอยากจะได้ความอบอุ่นจากมือของเธอ....
คงไม่มีคำพูดใด...คงไม่มีความรู้สึกใด...
ที่จะบอกเธอได้อีกแล้ว...นอกจาก
ถ้าความรัก..หมายถึงการที่เราอยากมีชีวิตอยู่
ฉันก็อยากมีชีวิตอยู่ เพื่อให้ได้พบกับเธอทุกวัน