Bloggang.com : ทิวลิปสีน้ำเงิน : ความเหงา...หมายเลข 13

ความเหงา...หมายเลข 13

เปิดห้องเก่าที่ปิดดาลมานานนัก
คล้ายอดีตมาทายทักกวักมือหา
กวาดตามองหากล่องไม้ใบคุ้นตา
อยู่บนชั้นเช่นเคยมากว่าสิบปี

หยิบลงมาหาที่ว่างข้างหน้าต่าง
มือลูบไล้กล่องบางอย่างถ้วนถี่
เช็ดฝุ่นหนาจนเห็นลายจำได้ดี
พลันฤดีก็ไหววาบซาบซ่านใจ

แกะสลักกล่องน้อยค่อยค่อยเปิด
ใจก็เพริศถึงวันหวานนานเพียงไหน
กล่องใบน้อยมีจดหมายอยู่ภายใน
ระทึกใจค่อยเปิดอ่านเช่นวารวัน

ทุกข้อความจดหมายนี้ที่บอกเล่า
ทุกฉบับคือเรื่องเรา...เรื่องราวฝัน
ทุกคำบอกในจดหมายคล้ายคล้ายกัน
คือความรักที่คงมั่นจนวันตาย

วางจดหมายอย่างแผ่วเบาเฝ้าร่ำไห้
น้ำตาไหลหลั่งหล่นจนเป็นสาย
ฉันรักเธอทั้งชีวีไม่มีคลาย
ดั่งความหมาย..รักเธอยิ่งกว่าสิ่งใด

ปาดน้ำตามองหาในกล่องน้อย
เห็นแหวนก้อยวงนี้ที่เคยให้
ป่านนี้หนอคงรอบนฟ้าไกล
อีกไม่นานจะตามไปอยู่ใกล้เธอ

อีกไม่นานจะตามไป...ให้สัญญา