ไม่ได้มาหานานพอควร สบายดีนะจ้ะ

ความเหงา เป็นเพื่อนกับความเศร้าสร้อย
ทั้งคู่เดิน ต้อย-ต้อย เกี่ยวก้อยกัน
ฟ้าเบื้องบน ให้มา เจอะเจอฉัน
แม้ไม่อยาก รับมัน ต้องทำใจ

เมื่อแขกมา น้ำท่า ต้องพร้อมครบ
จะเร่งรบ ให้กลับ ก็ไม่ได้
จะขับไล่ ให้กลับหรือ ก็กระไร
จึงได้แต่ ยิ้มเอาไว้ แสร้งยินดี

และพร่ำคิด ว่าอีก ไม่นานหรอก(เดี๋ยวมันก็ไป)
เดี๋ยวมันต้อง ออกจาก ชีวิตนี้
ทั้งความเหงา และสร้อยเศร้า ลากันที
ต่อไปนี้ คงไม่มี วันพบกัน

แต่...ช้าก่อน!
สิ่งที่ฉัน อ้อนวอน กลับแปรผัน
มันบอกว่า จะอยู่ด้วย ชั่วชีวัน
ทั้งเหงาเศร้า อยู่กับฉัน ทุกวันคืน(แง้......)

มามั่วจ้ะ....คิดไม่ออกแล้ว

บาย...........................................................

สวัสดีจ๊ะ คุณคายตรี เป็นบทกลอนแห่งความเหงา ที่ทำเอาทิวลิปอมยิ้มเลย น่ารักดีจัง แล้วยังงี้ทำไงดีล่ะ

จะเฆี่ยนตี จะไปไหม
จะขับไล่ จุดไฟเผา
เอามีดฟัน จ่อปืนเข้า
หรือจะเอา อย่างไรดี

หรือจะรับ มาเป็นเพื่อน
เร่งเชื้อเชิญ มาที่นี่
เลี้ยงข้าวปลา ให้อ้วนพี
อยู่ตรงนี้ ไม่ห่างไกล

ถ้าไม่ไป ก็รับไว้แล้วกันนะคะ