ไม่มีอีกแล้ว สำหรับเสียงร้องไห้และหยดน้ำตา ของฉัน

กลับเข้าสู่สภาพเดิมแล้วววววววววว



หลังจากที่ เมื่อเดือนสองเดือนก่อน เราป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ แล้วพอมาต้นเดือนนี้ ก็คิดว่าตัวเองป่วยเป็นแค่ไข้ธรรมดาๆเหมือนเดิม ตามสเตป คนไม่แข็งแรง ก็เลยปล่อยให้ป่วยอยู่แบบนั้นแหล่ะ ก็กินยาเอง รักษาเอง ตามอัถภาพ ฮ่าาาา แต่พอเข้าอาทิตย์ที่สอง ตัวเองไม่รู้สึกหรอก ว่าสภาพของตัวเองตอนนั้นมันดูแย่แค่ไหน นอกเสียจากเพื่อนร่วมงานแหล่ะ ที่มองแป๊บเดียวก็รู้ จากที่เดาๆอาการเอาเอง คิดว่า เราน่าจะได้รับเชื้อไข้หวัดสายพันธ์ใหม่ (Swine Flu) ตั้งแต่ต้นเดือนแล้ว แล้วก็ปล่อยใหัมันเรื้อร้งมาเรื่อยๆ จนสุดท้าย ร่างกายรับไม่ไหว ถึงกับล้มวูบ ลื่นไถล ตกบันได หมดสติไปพักใหญ่ๆเลยทีเดียว หัวหูโนปูดไปหมด ดีนะกระดูกชิ้นต่างๆตามร่างกายไม่หัก ชั่งน้ำหนักแล้ว เหลือแค่ 38 กิโลกรัมเอง แต่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ก็ยังคงความน่ารักอยู่เหมือนเดิมน๊าาา ฮ่าาาาาาา

เพื่อนที่ทำงาน ก็ให้กำลังใจกันดีมาก ต่างก็ให้เวลาไว้ว่า เจนนี่จะต้องหายเป็นปกติได้ภายใน 2 อาทิตย์ แต่พอเอาจริงเข้า ก็ใช้เวลารักษาตัวเอง อยู่แค่อาทิตย์เดียว พยายามดูแลเซฟตัวเองและคนอื่น อย่างดีที่สุด สุดความสามารถของเราที่จะทำได้ กินข้าว กินยา ให้ตรงเวลา นอนพักผ่อนให้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ออกไปไหน ไม่พยายามที่จะทำอะไร ให้ร่างกายเรามันแย่ลงไปกว่าเดิม ไม่คิดมาก ไม่เครียด ไม่กังวลในเรื่องใดๆทั้งสิ้น แม้กระทั่งเรื่องของ ความรัก ที่ไม่ค่อยจะหวานสักเท่าไหร่ ในเวลานั้น

พ่อแม่ ก็โทรมาคุยด้วย ให้กำลังใจต่างๆนาๆ พร้อมกับบ่น(หรือภาษาบ้านเราก็คือ ด่า นั่นแหล่ะ).......

เด็จแม่ - ไรกันวะ คนป่วยจะเป็นจะตาย ทำไมไม่ให้นอนโรงพยาบาล แล้วเนี่ยให้ยามันมากินเอง มีหรอ ที่คนอย่างมันจะกิน ขนาดอยู่ไทย มันยังเเอบเอายาทิ้งเสียเลยนี่ แล้วเนี่ย ใครจะบังคับให้มันกินยาวะ โห้ยยย ไม่ได้เรื่องซะแล้วมั้ง บินกลับไทยมาเลยมา มารักษาที่ไทยก็ได้ จับมันนอนโรงพยาบาลโลดดดด ไรกัน เกิดมันมานอนตายในห้องคนเดียว หมาเหมอที่ไหนจะรู้เรื่องกับมันไหมเนี่ย แล้วเนี่ย ใครจะอยู่เฝ้าไข้มันเนี่ย ใครจะดูแลมัน โห้ยยยยยยยยยยยยย ตรูเครียดดดดด กินไม่ได้นอนไม่หลับมาสองวันสองคืนแล้วเนี่ย แล้วเนี่ยลูกเต้าจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้

อืมมมมมมมมมมมม แม่เรา อาการหนักกว่าเราอีกนะเนี่ย ด่าหมอที่ไม่ยอมให้การรักษาเรา ด่าเราที่เราเจือกป่วย ด่าที่ทำงานที่ให้เราทำงานหนักเกิน ด่าและโทษคนอื่นไปหมดเยย เห้อออออออออ หนักใจจริงๆกับแม่คนนี้ของเรา แต่ๆๆๆ เราก็รักของเราน๊าา ถึงเขาจะปากร้ายปากเก่งแบบนี้ก็เหอะ หนุก็ร๊ากกกกกกก แม่ค่ะ

ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่โดนกักบริเวณอยู่แต่ในบ้าน ห้ามออกไปไหน ก็นับว่าเป็นช่วงที่เหงา เศร้า เซ็ง และน่าเบื่อสุดๆๆ ไปไหนก็ไม่ได้ เพื่อนไปเที่ยว ไปเมา ไปผับ เราก็อดไป ได้แต่นั่งเป็น หมาหงอย อยู่แต่ในห้องนอน เป็นช่วงเวลาที่หินสุดๆๆ กว่าจะผ่านช่วงนั้นมาถึงวันนี้ได้ โอยยย นั่งร้องไห้หน้าคอมไปหลายตลบ

9.00 ของวันนี้ รถของทางโรงพยาบาลมารับที่หน้าบ้าน เราตะโกนบอกบุรุษพยาบาลว่า... ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องเอารถเข็นหรือเอาเตียงลงมารับฉันหรอก ฉันโอเคดี ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก (นี่แน่ะ มีขอบคุณด้วย ตามมารยาทที่ดีของเรา ที่พึงควรกระทำ) แล้วเราก็เดินขึ้นรถฉุกเฉินของทางโรงพยาบาล

ระหว่างทาง คนขับรถ ก็หันมาถามว่า เจนนี่ ยูจำฉันได้ไหมเนี่ย วันนี้ยูเป็นไงบ้าง ยูโอเคหรือยัง เขาก็พยายามชวนคุยตลอด ซึ่งเราก็ตอบเขาไปว่า... ขอโทษนะ ฉันจำยูไม่ได้จริงๆ ตอนนั้นฉันเพิ่งตื่นจากการตกบันไดอ่ะ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ขอโทษจริงๆนะ แล้วคนขับรถก็ขำ ซึ่งเราก็ไม่รู้สาเหตุอีกเหมือนกัน ว่าเขาขำไร แล้วก็ไม่อยากจะถามด้วย ไม่ใช่ว่าเราหยิ่งนะ แต่เราไม่มีกระจิตกระใจจะคุยอะไรกับใครอ่ะ ไปโรงพยาบาล มันคงไม่ได้เหมือนกับไปเดินช้อปปิ้งเสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าเหมือนอย่างที่เราเคยทำหรอก เพราะฉะนั้น อารมณ์มันต่างกันย่ะ คุณคนขับรถ

เราไปถึงโรงพยาบาล ก็แจ้งชื่อให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ทราบ ว่าฉันมาแล้วนะ มิวายที่คุณประชาสัมพันธ์เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เราตามมารยาท แล้วก็ถามถึงแกรนนี(ท่านเจ้าคุณย่าของคุณลูกชายนายทริสตันของเรา)ว่า เจเน็ทเป็นไงบ้าง สบายดีไหม ยังทำงานอยู่ไหม หรืออยู่บ้านเลี้ยงหลานเฉยๆ...... อืมมม เจนนี่ ไม่สบายใกล้ตาย แต่ไหงคุณไปถามถึง เจเน็ทล่ะ ได้เยยย เราก็เลยตอบไปว่า

เจนนี่ - Yes, she's ok. She at farm but I don't stay with her any more, u can phone farm for talk with her..any time u want.... หึหึหึหึหึึหึ (แอบขำและิยิ้มอยู่ในใจ) แล้วเราก็หันหลังจากคุณเธอคนนั้นไป ปล่อยให้เขาคิดถึง คุณเจเน็ท ต่อไป ฮ่าาาาาาาาาา


เรานั่งรอคิวยาวๆ ตามธรรมเนียม กว่าจะได้เจอคุณหมอ กว่าจะได้ตรวจ ก็เกือบ 10.30 เลยมั้ง หมอก็ตรวจดูอาการทุกอย่าง ตา หู คอ จมูก ปาก ตรวจละเอียดเยอะมากๆๆๆๆๆ ถามถึงอาการที่ผ่านมาในหนึ่งอาทิตย์ของเรา ซึ่งเราก็ขี้เกียจตอบ(บวกกับคุยภาอังกฤษไม่เก่ง อิอิอิ ภาษาไทยไม่กระดิก ภาษาอังกฤษไม่ขยับ อยู่มา 5-6 ปี เหมือนเพิ่งได้มาอยู่) ก็เลยเอาสมุดรายงานผลการป่วยของเรา ที่เราบันทึุกไว้ในแต่ละวัน เอาให้เขาอ่านเองซะเลย

เขาอ่านเสร็จเขาก็บอกว่า Good girl Jenny..U done very well. อ๊ะ แน่นอนอยู่แล้วล่ะ หนูรอบคอบดี เพราะหนูไม่อยากโดนคุณหมอเอาเข็มมาทิ่มที่ก้นหนุเอีกเป็นรอบที่สองค่ะ หนูไม่อยากโดนให้น้ำเกลืออีกเป็นหนที่สอง คุณหมอเข้าใจไหม ว่าหนู...เป็นโรคกลัวหมอ กลัวเข็ม และไม่ชอบกับการมาโรงพยาบาล เพราะที่นี่มันไม่มีเสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าให้หนูซื้อ มันไม่มีอะไรให้หนูน่าพิศมัยเลยค่ะ อิอิอิอิอิอิ (คิดในใจนะ)

เออ แปลกเน๊าะ พอเราไม่ได้เป็นผู้ป่วยป๊าบบบ ไหงไอ้รถฉุกเฉินของทางโรงพยาบาลเนี่ย มันไม่ขับมาส่งเราที่บ้านฟระ ทำให้เราต้องเสียค่ารถบัสกลับบ้านเองอีกต่างหาก วันนี้ตั้งใจว่าจะไปทำธุระที่แบ๊งค์ แล้วก็อยากช้อปปิ้งตาม สันดอน ของเรา แต่ก็ทำไม่ได้อีก เพราะรู้อยู่แล้วว่า วันนี้หัวหน้าเรา(เจน)ดันชื่อเหมือนเราอีก เขาทำงานคนเดียว เพราะเด็กอีกสองคน(มาเรีย กับ ไอโอน่า) เขาต้องไปสัมภาษณ์ขอเลขประจำตัวผู้เสียภาษี

ความจิง เราจะไม่ทำงานก็ได้วันนี้อ่ะ จะใช้สิทธิลาป่วยอีกหนึ่งวันก็ได้ แล้วก็ปล่อยให้หัวหน้าทำงานคนเดียว แต่ๆๆๆๆ คนอย่างเราไม่เคยทิ้งใคร เขาเป็นหัวหน้าที่ดี เป็นได้ทั้งเพื่อน และแม่ของเรา ได้เลยทีเดียว เรามีเขาแค่คนเดียว ที่คอยแนะนำให้คำปรึกษาในเรื่องต่างๆ เรามีเขาแค่คนเดียวเท่านั้น เพราะฉะนั้นก็เลยต้องลากสังขารณ์ประมาณ 70 เปอร์เซ็นต์ รีบนั่งรถกลับบ้าน เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินไปทำงานตามปกติเหมือนเดิม

แหม๊ๆๆๆๆๆๆ แม่เจ้าประคุณ ไปได้เวลาเขาพักเที่ยงพอดี อะไรจะโชคดีปานนี้เนี่ย

เดี๊๊ยวมาเล่าต่อ ตอนต่อไป.............


ปล.

21.35 แล้ว รู้สึกว่า เริ่มปวดหัวกาบาลอีกแล้วค่ะ ถ้าไม่เป็นไรก็จะอยู่เขียนตอนสองให้นะเนี่ย แต่ไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่อยากทรุดอีก กลัวตายยยยย ไปดีกว่า ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านค่ะ ขอบคุณที่เฝ้าติดตามอาการป่วยของหนูนะ

เดี๊ยวมีอัพบล็อคขอบคุณกันอีกรอบ ครั้งใหญ่ๆๆๆๆ


เอารุปตอนป่วยเมื่อต้นเดือนมาให้ดูกัน ตอนนี้ตาเริ่มโหลแล้วนะ อาการของโรคนี้ก็คือ เป็นไข้หนาวๆร้อนๆ เจ็บคอ ไอ มีน้ำมูก ปวดหัว เจ็บคอเนี่ยก็จะลามไปถึงเป็นต่อมทรอมซินอักเสบเลยทีเดียว แล้วก็ หายใจไม่ออก คัดจมูก แน่นหน้าอก เวลาตัวร้อนเนี่ย ตัวจะร้อนมากๆๆ ถึงขึ้น ร้อนจี๊ แต่มือกับเท้ากลับเย็นเฉียบ แล้วก็ไม่มีแรงค่ะ รู้สึกเหนื่อยง่าย ร่างกายอ่อนเพลีย จนที่ร้ายแรงที่สุด อาการที่จำได้ก็คือ ปวดหัวจี๊ดดด แล้วก็โรควูบค่ะ ตกบันไดไปเลยยยยย










ดอกไม้ช่อใหญ่ เป็นสินน้ำใจของแขกที่มาพักที่โรงแรมค่ะ เขามาพักประมาณ 1 อาทิตย์ ก่อนเขาจะเช็คเอ้าท์ออก เขาก็เลยมีดอกไม้มาให้ แทนคำขอบคุณที่เราดูแลและให้บริการเขาเป็นอย่างดีค่ะ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนไทยได้หน้าบานๆอีกแย้ววววววววววววว

Create Date : 13 ตุลาคม 2552 Last Update : 14 ตุลาคม 2552 22:49:39 น. Counter : 711 Pageviews.		8 comments
Share Tweet