Nodame Cantabile จากภาพในการ์ตูน สู่ภาคคนแสดง ความแตกต่างที่แสนจะลงตัว

เนื่องจากเรื่องนี้เป็นที่รู้จัก และได้รับชมกันเยอะอยู่แล้ว ก็เลยไม่ขอแนะนำหรือพรีวิวอะไรมากมาย แต่วันนี้ที่เขียนบล็อกขึ้นมาเพราะอยากจะเขียนถึงประเด็นเรื่องการดัดแปลงเนื้อเรื่องของเรื่องนี้ ว่าทำไมผู้สร้างถึงได้ดัดแปลงได้ลงตัวขนาดนี้ แล้วทำไมละครไทยถึงทำแบบนี้ไม่ได้บ้าง ก็เลยอยากจะเขียนถึงซักหน่อย



ในฉากหนึ่งของการ์ตูน Nodame Cantabile หรือในชื่อภาษาไทยว่า วุ่นรักนักดนตรี ที่โนดาเมะ เล่นเปียโนได้มั่วเกินแกง จิอากิ จึงได้บอกโนดาเมะไว้ว่า อย่าดีดเปียโนมั่วๆ เอาแต่อารมณ์ ให้เคารพเจตนารมณ์ของผู้แต่งด้วย.....ตอนที่อ่านเจอฉากนี้ เราล่ะปลื๊ม ปลื้ม คำพูดนี้ เพราะคิดแบบนี้เหมือนกันมาตลอด ว่าถ้าจะนำผลงานของใครซักคนมาใช้ก็ต้องมาแบบเป๊ะๆ ไม่ควรนำมาดัดแปลง เราควรต้องเคารพเจตนารมณ์ของผู้แต่งด้วย ต้นฉบับมายังไงเราก็ควรใช้ให้ออกมาเป็นแบบนั้น แล้วผลงานที่ออกมาก็คงจะทั้งสนุกและดีตามแบบต้นฉบับเลย









ทว่า บางทีการหลุดออกนอกกรอบ นอกแนวความคิดแบบเดิมๆ ซะบ้างก็น่าสนุกดีเหมือนกัน จิอากิเองก็เรียนรู้เรื่องนี้จากการเล่นเปียโนโซนาต้าสำหรับเปียโน 2 ตัว ในบันได้เสียง D เมเจอร์[sonata for two pianos in d major] ของ โมสาร์ท กับโนดาเมะ เค้ารู้ว่ายังไงซะโนดาเมะก็ต้องเล่นมั่วๆตามแต่ใจตัวอยู่วันยังค่ำ ดังนั้นในวันที่ต้องเล่นเปียโนคู่กันต่อหน้าอาจารย์จริงๆ เขาจึงบอกให้โนดาเมะเล่นตามที่โนดาเมะอยากจะเล่น โนดาเมะเล่นเปียโนเอาสนุกเอามันส์อยู่คนเดียวเหมือนเคย แต่จิอากิเองก็สนุกกับการเล่นตามใจฉันอยู่เหมือนกัน จนตัวเค้าเองคิดถึงคำบอกเล่าของ อ.วิเอร่าที่ว่าในบางครั้งก็อยากเล่นดนตรีให้สนุกตามแต่ใจ


เราเองก็ได้เรียนรู้เรื่องนี้จากการดูซีรี่ย์โนดาเมะนี่เอง จะเพราะฝีมือการเขียนบทที่เก่งกาจของคนเขียนบท หรือว่าเพราะเสน่ห์ของตัวละคร หรือจะเพราะภาพฉากที่อลังการงานสร้างก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ทั้งๆที่เรื่องนี้โดนดัดแปลงไปพอควร เรากลับดูแล้วสนุกมากๆ ทั้งที่เมื่อก่อนถ้าเคยอ่านบทประพันธ์หรือการ์ตูนต้นฉบับมาก่อน แล้วพอเอามาสร้างเป็น ละครหรือซีรี่ย์หรือภาพยนตร์ แล้วดัดแปลงเนื้อหาของต้นฉบับ เราก็จะแอนตี้จนดูไม่สนุกทันที แต่เรื่องนี้ทำให้เรากลับทำให้เราดูสนุกได้อย่างลงตัว

ถึงโนดาเมะจะดัดแปลงเนื้อเรื่องจากต้นฉบับไปเยอะพอสมควร หากแต่ธีมหลักของเรื่องยังคงเดิมไว้ จึงเป็นการดัดแปลงเรื่องที่ชาญฉลาด ทำให้ซีรี่ย์แตกต่างจากในการ์ตูนที่เป็นต้นฉบับอย่างลงตัว เนื้อหาหลักของโนดาเมะ ภาค มังงะซึ่งเป็นต้นฉบับได้ให้ตัวเอกของเรื่องเป็นดนตรีคลาสสิค ให้ดนตรีเป็นศูนย์กลางในการทำให้ตัวละครต่างๆในเรื่องมาเจอกันจนเกิดเรื่องราวเพี้ยนๆ(ตามนิสัยตัวละคร)ตามมา ซึ่งในซีรี่ย์ได้คงธีมหลักนี้ไว้ได้อย่างดี แถมยังคงบุคลิกเพี้ยนๆ แต่มีเสน่ห์ของตัวละครไว้อย่างครบถ้วนการดัดแปลงบางจุดกลับทำให้เนื้อเรื่องกระชับขึ้น สนุกขึ้น(ในบางช่วง) และดูมีเหตุมีผลขึ้น แถมบางครั้งการดัดแปลงก็ทำให้สามารถสอดแทรกแง่คิดดีๆ และคำพูดคมๆไว้ได้ด้วย




จุดใหญ่ๆที่หายไป
- งานเทศกาลดนตรีนีน่ารุทส์ ที่จริงตรงนี้น่าเสียดายมากๆที่ตัดออก เพราะเป็นการโชว์เทพของทั้งพระเอกและนางเอก แต่ก็เข้าใจเพราะด้วยจำนวนตอนที่จำกัดทำให้ต้องลดทอนเนื้อหาลงบางส่วน แถมยังอุตส่าห์หาวิธีเพิ่มตัวละครได้อย่างลงตัวอีก คิโยระ(แฟนมิเนะ) ตัวละครที่เพิ่มเข้ามาในช่วงเทศกาลดนตรีนีน่ารุทส์ในมังงะ ในซีรี่ย์ก็จับให้เธอเป็นหัวหน้าของวง A ไปซะ แต่ยังคงคาแร็คเตอร์ สวย สง่า ดูมีชาติตระกูลไว้ได้อย่างครบถ้วน

- ที่บ้านลุงของจิอากิ ช่วงนี้ตัดทิ้งก็เห็นด้วยนะ แบบว่ามันค่อนข้างไร้สาระไปนิด แค่เป็นช่วงอวดเกียรติ์ภูมิของพระเอกเฉยๆว่าบ้านรวย(โคตะระ) แต่ก็ยังมีเรื่องราวที่เล่าเรื่องปมชีวิตของพระเอกนิดหน่อย แต่เค้าก็เอาปมพวกนั้นมาดัดแปลงใส่ในเรื่องได้อย่างลงตัวถือว่าเจ๊ากันไป

จุดใหญ่ๆที่เปลี่ยนไปก็มีเท่านี้ แต่ก็มีจุดเล็กๆน้อยๆ ที่เปลี่ยนแปลงไปพอควร เช่น
- ฉากที่มาสึมิจัง ตามแกล้งนางเอก เพราะหึงที่ได้อยู่ใกล้ชิดพระเอก ถ้าตามหนังสือต้องเล่ม 2 นู้นกว่าจะโผล่มา แต่ในซีรี่ย์โผล่มาตั้งกะต้นๆเลย แต่ก็ถือว่าเป็นการผสมผสานเนื้อเรื่องได้ดี
- ฉากการมาของสเตรซเซอร์มัน ไม่ค่อยเหมือนในการ์ตูนเท่าไหร่ แต่ก็ทำออกมาได้ดีทีเดียว
- ฉากที่จิอากิโชว์เทพสีไวโอลินให้วง RS ดู เล่นเอาอึ้งกันทั้งวง เป็นฉากที่อยากดูมากกกกก แต่ดันไม่มีผิดหวังสุดๆ เพราะพระเอกจะเท่ห์มั่กๆ แต่ก็เข้าใจว่าเค้าคงไม่อยากให้พระเอกเด่นเกินหน้าคนอื่นไปมากๆน่ะ แค่นี้ก็แทบจะกลายเป็นเรื่องของพระเอกแทนที่จะเป็นเรื่องของนางเอกไปซะแล้ว
- ฯลฯ

จริงๆจุดที่สำคัญที่สุดที่อยากชมก็คือการแคสติ้งตัวแสดง ที่คัดคนมาเล่นได้เหมาะสุดๆ เคารพต้นฉบับๆมากๆ ไม่เหมือนกับละครไทยที่ย่ำยีบทประพันธ์ด้วยการหาแต่ดาราดังๆ หรือดาราที่อยากดันมาเล่นโดยไม่สนว่าต้นฉบับเค้ากำหนดบุคลิก ลักษณะ ท่าทาง หน้าตาตัวละครมาเป็นยังไง สักแต่ว่าจะให้ดาราดังๆดึงเรตติ้งให้แค่นั้น


ยกตัวอย่างขึ้นมาแค่บางจุด จริงๆยังมีจุดเปลี่ยนเล็กๆน้อยๆอีกเยอะ ที่เปลี่ยนเพื่อให้เป็นละคร เพราะละครคงถอดฉากในการ์ตูนมาไม่ได้เป๊ะๆอยู่แล้ว แต่ที่น่ามหัศจรรย์ก็คือความสนุกที่ไม่ลดลงเลย ซ้ำกลับสนุกขึ้นด้วย ไม่เหมือนละครไทย ที่ดัดแปลงบทประพันธ์ที่ดีๆไปซะหมด เอาชื่อตัวละครเค้ามา เอาชื่อเรื่องเค้ามา แต่ดัดแปลงบทประพันธ์ดีๆให้กลายเป็นละครน้ำเน่าเพื่อที่จะได้ขายได้ แล้วก็แทบไม่เหลือเค้าโครงเรื่องเดิมไว้เลย เปลี่ยนธีมหลักของเรื่องไปเลย ละครบางเรื่องจากบทประพันธ์ ไม่มีนางร้ายกรี๊ด มีแต่นางเอกบทรองหรือฝ่ายตรงข้ามก็เอามาเปลี่ยนให้เป็นนางร้ายกรี๊ดๆดูน่าหมั่นไส้ 




สุดท้ายนี้จะบอก(เชียร์)ว่าซีรี่ย์เรื่องนี้ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่รู้จะบอกว่ามันดีมากขนาดไหนดี แต่เอาเป็นว่าไม่ว่าคนจะดูเรื่องนี้สนุกหรือไม่ก็ตามก็จะเห็นว่ามันดีแน่นอน จัดฉาก จัดไฟ บทละคร แคสติ้งตัวละคร พล็อตเรื่อง ทุกอย่างเยี่ยมมากๆ มากจนไม่รู้ว่าละครไทยอีกกี่ 10 ปี ถึงจะทำให้ดีแบบนี้ได้ อีก 100 ปีก็ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า สงสัยอีก 100 ปีก็จะยังคงวนเวียนอยู่แต่กับเรื่องผัวๆเมียๆ ชิงรักหักสวาท แก้แค้นกันโดยพระเอกปล้ำนางเอกเป็นการแก้แค้น(โอ้ว จอร์จ) อยู่แค่นั้นละมั้ง ฉาก ไฟ อย่าไปพูดถึง คงไม่ลงทุนอะไรมากหวังแต่กำไรอย่างเดียว เรื่องความสมจริงยิ่งแล้วใหญ่จะมีซักเรื่องมั้ยที่ตัวละครป่วยหรือกำลังจะนอนแต่ไม่ต้องแต่งหน้าอ่ะ เรื่องมุมกล้องนี่ก็ไม่รู้ว่าเรียนตำราเดียวกับเค้ารึเปล่า ทำไมภาพออกมามันดูโบราณไม่สวย ไม่ดูอลังการเหมือนเค้าก็ไม่รู้ เฮ้อ มีลูกมีหลานจะไม่ให้ดูละครไทยเลย(ถ้ามันยังไม่พัฒนาแบบนี้)

จบแค่นี้ก่อนดีกว่า ก่อนที่จะได้ด่าละครไทยไปมากกว่านี้ ^___^

สุดท้ายแปะรูปสุดโฮกกกกกกกกก ของพระเอก จิอากิเซมไปใส่ผ้ากันเปื้อน

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 24 พฤษภาคม 2556 11:38:13 น. Counter : 1102 Pageviews.		7 comments
Share Tweet