เที่ยววันเชงเม้งที่เซี่ยงไฮ้
ปกติแล้ว วันหยุดของประเทศนี้ ครอบครัวเราไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวใหนหรอกค่ะ ส่วนมากจะนั่งนั่งนอนนอน ดูทีวี เล่นเกมส์ อยู่ในบ้าน อย่างมากก็ออกไปหาของกินกันข้างนอก เพราะว่ากลัวคนกันทั้งบ้านค่ะ เวลาวันหยุดยาว ก็หยุดกันทั้งประเทศ แย่งกันออกมาเที่ยว ออกมาหาของกิน สมัยมาอยู่ที่นี่ปีแรก ก็อยากออกไปมั่ง ตอนนี้มีแค่คนโตคนเดียว นึกว่าวันหยุด ไปเดินเล่นตรงไว่ทัน หรือที่คนไทยรู้จักกันในนาม หาดเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้กันดีกว่า ชวนสามีไป พอลงจากแท็กซี่เท่านั้น รู้ซึ้งถึงรสชาติวันหยุดที่จีนจริงจริง คนเป็นทะเล ไม่ต้องเดินเองเลยค่ะ เดินตามกระเเสคนไปเรื่อยเรื่อย ลูกก็ลงเดินไม่ได้ เพราะขืนลงไป โดนเหยียบเป็นแน่แท้ เดินไปได้สักพัก พอหาทางมีทางแยกที่จะออกมาได้ รีบรีบจ้ำอ้าวกัน เรียกแท็กซี่กลับบ้านไปเลย เข็ดจริงจริงงานนี้ หลังจากนั้นมา ไม่ว่าจะมีวันหยุดอะไร ใครมาชวนให้ไปเที่ยวใหนในจีน ไม่ว่าจะในเซี่ยงไฮ้หรือออกต่างจังหวัด ครอบครัวนี้จะไม่เคยไปใหนเลย จะอยู่บ้าน กินกิน นอนนอน ฟังเด็กเด็กทะเลาะกัน ห้าคนพ่อแม่ลูกเชงเม้งของที่นี่ ปกติที่ผ่านมาก็ไม่ใช่วันหยุดอะไร แต่หลังจากที่รัฐบาลประกาศ ไม่ให้มีวันหยุดยาวยาว จะให้ซอยเป็นหยุดสั้นสั้นแต่หลายครั้ง วันเชงเม้ง ก็เลยถือเป็นวันหยุดประจำปีไปด้วย ปีนี้หยุดกัน 3 วัน เด็กเด็กก็บ่นกันว่าอยากไปเที่ยวใกล้ใกล้ เพระเห็นแม่มีรถขับด้วยแล้ว เลยชวนบอกว่า ขับรถไปเที่ยวกันเหอะ ไปใกล้ใกล้ก็ได้ ก็เลยรับปากเด็กเด็กว่าจะพาไปเที่ยว คุณสามีก็เลยต้องจำใจไปด้วยกัน ขานั้นไม่ชอบเที่ยวในประเทศนี้เลย หนนี้ยอมจำใจไปกับครอบครัว นับว่าเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นของเด็กเด็กมากพอดีระหว่างทางจากบ้านไปโรงเรียน เห็นเคยมีป้ายบอกว่าเป็นสถานที่เที่ยว เลยคุยกันว่า จะไปที่นั่นแล้วกัน เคยแต่ได้ยินชื่อ แต่ไม่เคยไปกัน ไม่ไกลจากบ้านด้วย ขับรถไปประมาณ 30 นาทีก็ถึง เขาเรียกกันว่า ชีป่าวกู่เจิ้น (七宝固镇）พอขับรถไปถึง คนเยอะมาก ตามที่คาดไว้ ที่จอดรถเต็ม จนทางวัดต้องเปิดประตูให้เข้าไปจอด แต่ก่อนเข้า ต้องไล่ผู้โดยสารในรถลงจากรถให้หมด เหลือแต่คนขับคนเดียว เพราะเขากลัวว่า เข้าไปจอดแล้วจะไปเดินเที่ยวในวัดเขา คือที่นี่ จะเที่ยววัดก็ต้องจ่ายเงินค่าเข้าประตูค่ะ คิดเป็นรายหัว คนนึง 10 หยวน ทางวัดก็เลยกลัวว่า เดี๋ยวพอเอารถเข้าไปจอด แล้วเราจะเดินเที่ยวกันต่อฟรีฟรี ได้เที่ยววัดโดยไม่ต้องจ่ายค่าเข้าประตู ยามเขาเลยเรียกให้คนในรถลงให้หมด ให้รออยู่หน้าวัด ส่วนค่าจอดรถก็ 10 หยวนเหมือนกันจอดรถเสร็จ เดินออกมานิดนึง ก็ถึงที่เที่ยวแล้ว เขาจะอนุรักษ์พวกบ้านโบราณ แล้วก็เอามาทำเป็นร้านขายของต่างต่าง ให้คนเข้าไปเดินเที่ยวเดินซื้อของค่ะ จะคล้ายคล้ายเมืองโจวจวง ที่ว่าเป็นเวนนิสเมืองจีนแบบนั้น แต่ที่นี่จะเล็กกว่ามากติดกล้องมาด้วย เพราะกะว่าจะถ่ายมาลงในบล็อกแบ่งคนอื่นดูมั่ง เพราะถ้ามากับทัวร์ ยังไงก็ไม่ได้มาที่นี่อยู่แล้ว ทัวร์นี้เริ่มด้วยความสนุก จบด้วยความเศร้าค่ะ มาดูรูปกันก่อน แล้วตอนจบจะมาเฉลยว่า ทำไมถึงเศร้านะคะรูปแรกนี่เป็นร้านขายธูปค่ะ ตื่นเต้นเพราะอยู่ในเซี่ยงไฮ้ไม่ค่อยเคยเจอ แถวนี้มีร้านแบบนี้อยู่ 4-5 ร้านเลยค่ะข้างทางเดินมีหาบเร่ คนขายกำลังนั่งปั้นน้ำตาลเป็นรูปสัตว์อยู่ค่ะนี่ก็รถเข็นข้างทาง ถามคนขายว่าอะไร เขาบอกว่าเป็นแฮมเบอเกอร์คนจีน รูปที่ไกลออกไปก็คือเต้าหู้เหม็น กับขนมหัวไชเท้าทอดค่ะ ช่วงที่ไปนี้ สับปะรด ออกมาขายเยอะมากค่ะ นี่คือโฉมหน้าแม่ค้าขายสับปะรดคนนี้นั่งนึ่งบะจ่างขายอยู่ข้างถนนเจ้านี้ พอเด็กเด็กเห็น รีบวิ่งเข้าไปดู เพราะว่าเคยเห็นในหนังเรื่ออุลตร้าแมน มีคนแก่แก่ยืนทุบเจ้าแป้งนี่อยู่ แล้วก็เคยเล่นในเกมส์ คุ๊กกิ้งมาม่า พอเห็นเลยชอบใจกันใหญ่ ไปยืนคุยอวดกันว่าตัวเองก็เคยทำนะ เพราะเคยทุบทุบมันอยู่ในเกมส์วีทำเสร็จออกมาเป็นแบบนี้ค่ะ มีหลายใส้เลย ใส้งาดำ ใส้ถั่วแดง ใส้ถั่วลิสง ใส่งาขาว เลยซื้อมาชิมกล่องนึง อร่อยหลาย เหนียวเหนียวหวานหวานสาวน้อยของเราอยากยิงลูกโป่งค่ะ ยิงกับพี่ชายสองคน แต่พี่ชายยิงเร็วมาก ยังไม่ทันตั้งกล้องเลย ยิงกระสุดหมดแล้ว 1 หยวน ได้มา 10 กระสุนดูท่าเขามั่งยืนทำยืนขายอยู่ริมสะพานเลยจ้าต่อไปเป็นวิวบรรยากาศที่ไปเดินนะคะตากผ้าห่มกันแบบนี้อ่ะค่ะบ้านชาวบ้านค่ะ ใครจะไปคิดว่า ในตัวเมืองเซี่ยงไฮ้ ยังมีแบบนี้หลงเหลืออยู่เนอะมีเรือให้นั่งเล่นด้วยต่อไป บรรยากาศคนค่ะ คน คน คนยืนเข้าแถวทำอะไรกันเอ่ยเฉลยค่ะ เข้าแถวเพื่อซื้อเจ้าขนมนี้นี่เอง ภาษาจีนเรียกว่าอะไรจะไม่ได้ค่ะ ที่เห็นสีเขียวเขียวนั่น เห็นเขาบอกว่า แป้งทำมาจากถั่วเขียว ที่นี่เขาจะมีวันกินขนมนี้ค่ะ คนเซี่ยงไฮ้ทุกบ้านต้องกินกัน เจ้าที่มีชื่อคนก็จะเข้าแถวยาวววว เพื่อซื้อกลับบ้านกิน ร้านในตัวเมืองก็เข้าแถวกันแบบนี้ค่ะร้านขายน้ำเต้าร้านทำถังไม้ก็มีนะจ๊ะอันนี้เรียกว่าอะไรดีเอ่ย แบบว่า ตั้งวงโต๊ะไพ่นกกระจอกกลางหมู่บ้านเลยค่ะ เป็นทางเดินขากลับแล้วค่ะ เนื่องจากหิวกันมาก แล้วก็คนเยอะมาก ไม่รู้จะหันไปกินอะไรดี เลยคุยกันว่า ออกไปหาห่านพะโล้กินแถวบ้านดีกว่าค่ะยังจำแฮมเบอร์เกอร์จีนร้านนั้นได้มั๊ยค่ะ ขากลับก็ต้องเดินผ่าน ด้วยความหิว เลยแวะซื้อกัน เด็กเด็กเอาแฮมเบอร์เกอร์จีน แม่เอาเต้าหู้เหม็น ระหว่างซื้อ ก็มีคนมายืนมุงมุงกับเรา ผู้หญิง 1 ผู้ชาย 2 เราก็มองหน้าเขาว่ามาเบียดมุงอะไร พอได้ของเสร็จ เปิ้ลกับเด็กเด็กก็เดินไป เด็กเด็กขอแวะซื้อขนมสายไหมอีก วันนี้แม่ใจดี เอ้า ซื้อก็ซื้อ ระหว่างยืนรอเขาทำ เอ๊ กลุ่มนี้มาอีกแล้ว ทำเป็นจะมาซื้อ เห็นไปยืนหลังลูกสาวคนโตซะติดตัวเลย ไอ้เราก็ห่วงลูก บอกว่าระวังเชอร์รี่ กระเถิบมา สามีเดินมา ก็บ่นให้สามีฟัง คนกลุ่มนี้อะไรฟร่ะ เดินไปใหนก็เดินตาม อารามเป็นคนดี ไม่ได้คิดเอะใจค่ะ นึกว่าเขาคงเห็นเราซื้อของเลยอยากรู้ว่าอะไร เลยเดินตามมามุงพอเด็กเด็กรับขนมสายไหมเสร็จ เปิ้ลก็จูงคนเล็กเดินกลับรถ เดินสักพัก นึกได้ เก็บกล้องดีกว่า ยกมือที่คล้องกล้องไว้ขึ้นมา อ้าวววววววว สายคล้องมืออยู่ค่ะ แต่ตัวกล้องหายไปเสียแล้ว เฮ้อ.... งานนี้จบด้วยความเศร้าจริงจริง โดนตัดกล้องไปเสียแล้ว ก็เลยสงสัยคนกลุ่มนั้นน่ะ ที่ตามเราอยู่นั่น มองซ้ายมองขวา เลิกตามแล้วอ่ะ โถ่..น่าจะตามต่อนะพี่นะนับว่ายังโชคดีที่ยังมีรูปเหลืออยู่ เพราะว่าเป็นกล้องโซนี่ที่ใช้ memory stick แล้วที่ใช้อยู่แต่ละแผ่นก็ถ่ายได้ไม่เยอะเท่าไหร่ เลยมีทั้งหมด 3 แผ่น ถ่ายหมดแผ่นนึงก็เปลี่ยนแผ่นใหม่ ไอ้ที่ติดอยู่ที่กล้องคือแผ่นที่ 3 มีรูปอยู่ในนั้นแค่ไม่กี่รูปเองที่ถ่ายตอนเดินกลับเศร้าค่ะงานนี้ ไปกินห่านพะโล้ก็ไม่อร่อย สามีก็เซ็ง เลยกลับบ้านด้วยบรรยากาศเซ็งเซ็งในตอนบ่าย เด็กเด็กก็โมโหกัน ทำไมต้องมาขโมยกล้องเราด้วยนะทำใจเนอะ ของเก่าไม่ไป ของใหม่ไม่มา กลับไปเมืองไทยคราวหน้า คงจะได้ของใหม่แล้วคราวนี้ อิอิ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [