เล่ห์ลวง...ซ่อนรัก ตอนที่สอง

หวัดดีค่ะ หายห่างไปนานมากกก เพราะป่วยค่ะ เพิ่งออกจากโรงบาลมาไม่ได้เดือนเลย เลยลงนิยายช้าไปนิด (คนอ่านหายเกลี้ยงตั้บ) สองวา แหม เธอ ไม่รู้จักเลยจริงอ่ะ ฮา ปั๊กกี้ ถ้าคนอ่านไม่ฮานี่ คนแต่งเครียดนะ กร๊ากกก ดีแล้วที่ขำ **************************

ตอนที่สอง และทันทีที่หล่อนตกลง จินต์ก็มานอนอยู่ที่โรงพยาบาลนี่ จะครบอาทิตย์แล้ว หญิงสาวผลัดกันมาเฝ้าบิดากับพี่ชายสองคน ทั้งบ้าน หล่อนมีกันแค่นี้ละนะ จีราภัสร์ทำงานเยอะขึ้น ทั้งเขียนนิยาย และโปรเจคร่วมกับนักเขียนคนอ่าน รวมทั้งเรื่องสั้น แล้วยังหาของไปขายในตลาดอีก และนอนน้อยลง กินน้อยลง รูปร่างที่เคยสมส่วน ผิวขาวอมชมพูที่หล่อนเคยภาคภูมิใจหนักหนาเพราะหล่อนขาวกว่ามุนินทร์จนมองเห็นความแตกต่าง(ก็มีเชื้อจีนนี่นา)ก็ออกซีดเหลือง น้ำหนักลดลงอย่างน่ากลัว เสื้อผ้าที่เคยใส่อยู่ตอนนี้ก็หลวมไปหมด จากที่สัญญากับบิดา ว่าจะดูแลตัวเองนั้น หล่อนก็ทำไม่ได้ซักที หายออกมาก่อนนะป๊า แล้วส้มจะทำตามที่ป๊าบอก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเช้าวันหนึ่งที่โรงพยาบาล “ฮัลโหล นินเหรอ มีอะไร” จีราภัสร์พาร่างผอมบางราวกับจะปลิวลมนั่น เดินออกมารับโทรศัพท์นอกห้องผู้ป่วยพิเศษ “งานหนังสือครั้งนี้จะมาไหมส้ม ครั้งที่แล้วก็ไม่มา งานเดือนหน้า มีแจกลายเซ็น พี่หญิงเขาบอกแกไปหรือยัง มีกิจกรรมด้วยนะ มีอะไรก็บอกกันมั่งก็ได้นะ ไม่สบายใจอะไร หรือมีปัญหาอะไร เราเป็นเพื่อนกันนะส้ม ฉันไม่สบายใจเลย ที่อยู่ๆ แกก็หายไป ไม่ยอมบอก ไม่ติดต่อกัน ทิ้งแค่ข้อความอะไรนั่นให้นิดหน่อย ฉันเป็นห่วงแกมากนะ” จีราภัสร์อมยิ้มให้โทรศัพท์ ตั้งแต่รู้จักกันจนถึงวันนี้ สิ่งที่มุนินทร์ไม่เปลี่ยนเลย นั่นคือความห่วงใยใส่ใจกับทุกคนที่เกี่ยวข้อง ทำเอาคนเป็นเพื่อนอย่างหล่อน ซาบซึ้งใจ “คิดว่าไม่ไปแล้วแหละ ป๊าฉันไม่สบายมาก นอนอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นอาทิตย์แล้ว นี่รอสรุปอาการอยู่” “หา เออ ขอให้ป๊าหายเร็วๆนะ อย่าคิดมาก มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ฉันจะช่วยเต็มที่เลย สุดความสามารถ ให้ฉันลงไปหาไหมล่ะ” “ขอบใจมากนิน คงไม่ต้องให้แกมาเดือดร้อนหรอก ฉันดูแลจัดการได้อยู่ ขอบใจมากนะ ไว้ว่างๆเมื่อไหร่ ก็มาแล้วกัน แล้วก็หนีบคุณสองมาด้วย จะได้มาฮันนีมูนรอบสอง” จีราภัสร์แซวเพื่อนเล็กๆ “ไม่หรอก ถ้าไป คงไปคนเดียว ขี้เกียจหนีบไป เขางานยุ่งน่ะ” เท่านั้น เพื่อนก็วางสายไป รอยยิ้มของหญิงสาวก็หายไปด้วย เมื่อคิดถึงปัญหาใหญ่ที่กำลังเผชิญอยู่ บิดาหล่อนป่วยหนัก และคาดว่าต้องใช้เงินในการผ่าตัดด้วยเม็ดเงินระดับเจ็ดหลัก เงินเก็บในตอนนี้ ก็เพียงแค่ล้านต้นๆ เท่านั้น แล้วหล่อนจะไปมีปัญญาหามาจากไหนมาเพิ่มอีก “คุณจินต์คงต้องผ่าตัดทำบายพาสหัวใจนะครับ ไม่อย่างนั้น หมอคงไม่รับรองว่าอาการจะดีขึ้น” คุณหมอใหญ่ท่าทางใจดีบอกกับหล่อนอย่างนั้น จีราภัสร์ถึงกับทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยาก แล้วหล่อนจะไปหาเงินมากมายอย่างนั้นมาจากไหนกันล่ะ? คนหนึ่ง กำลังทุกข์อย่างแสนสาหัส แต่กับอีกคนหนึ่ง มันช่างแตกต่างกันราวฟ้าดิน เพราะคนหนึ่งนั้น กำลังเสพสุขอย่างถึงที่สุด ด้วยทรัพย์สมบัติอันมหาศาลที่บิดาเพียรหามาตั้งแต่ยังไม่มีเขาอยู่บนโลกใบนี้ ชายสูงวัยคนหนึ่ง ท่าทางน่าเกรงขาม และดูมีอำนาจ กำลังกอดอกมองดูชายหนุ่มผู้เป็นลูกเดินคลอกับผู้หญิงด้วยท่าทางเมามายแทบไม่ได้สตินั้นด้วยความอิดหนาระอาใจ ปีนี้ แผ่นฟ้าบุตรชายโทนของเขา อายุเขา28แล้ว แต่ยังทำตัวสำมะเลเทเมา งานการที่มอบหมายให้ทำ ก็ทำๆ เล่นๆ ไม่สนใจจริงๆจังๆ ลุ่มหลงอยู่แต่กับผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่มาติดพันเขา ทั้งจากรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาด้วยความเป็นลูกผสมสองเชื้อชาติ ตัวเขาที่เป็นพ่อเองนั้น เป็นคนใต้เต็มตัว จึงมีลักษณะไม่ต่างจากชาวใต้ทั่วไป นั่นคือ ตาคมดุผสมกับผิวสองสีอันเป็นเอกลักษณ์ที่เห็นได้ชัด ส่วนมารดาของแผ่นฟ้า เป็นสาวรัสเซียนผู้งดงาม ลูกชายคนเดียวของเขา จึงมีส่วนผสมที่ลงตัว ของความคมเข้มแบบชาวใต้ และผิวที่ขาวจัดจนอมส้มอย่างมารดาชาวรัสเซีย นั่นทำให้แผ่นฟ้าเป็นที่หมายปองจากหญิงสาวทั่วไปมากมาย นายหัวใหญ่มหาสมุทรถอนหายใจก่อนจะนั่งลงกับเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ หลายปีของการตรากตรำทำงานหนัก เพื่อที่จะก้าวสู่ความยิ่งใหญ่เช่นทุกวันนี้ได้ มันช่างยาวนานและเหน็ดเหนื่อยเหลื่อเกิน แต่ ทำไมเมื่อก่อน เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้เลยล่ะ? ทำไมวันนี้ เขาถึงรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา หรือว่าเวลาของเขามันใกล้จะหมดลง นายหัวมหาสมุทรถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะหยิบรูปภรรยาผู้ล่วงลับขึ้นมามองด้วยความรัก ใบหน้าที่แผ่นฟ้าถอดพิมพ์ออกมาเหมือนจะมองเขาตอบอย่างให้กำลังใจ เขาวางรูปภรรยาลง ก่อนจะหยิบซองจดหมายซองหนึ่งขึ้นมาดู ระบุชื่อเข้าจ่าหน้าซอง แต่ชื่อคนส่งนี่สิ เป็นที่ชื่อที่เขาคุ้นตามากเหลือเกิน เช้าอีกวันที่โรงพยาบาล จินต์นอนก่ายหน้าผาก อีกมือหนึ่งก็ลูบศีรษะบุตรสาวที่หลับฟุบอยู่ข้างๆ นั่นเบาๆ ใจครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้ทำไปเมื่อหลายวันที่ผ่านมา ทางออกสุดท้ายแล้วจริงๆ ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ก็ไม่รู้จะหาวิธีไหนแล้ว “ป๊า มีคนมาหา” เสียงบุตรชายปลุกให้เค้าตื่นจาภวังค์ จินต์หันไปมองผู้มาใหม่ด้วยแววตาที่ฉายชัดถึงความยินดี เพื่อนรัก ในที่สุด เราก็พบกันอีกครั้ง จีราภัสร์มองดูผู้ที่ถูกแนะนำว่าเป็น ลุงหมุด ลุงหมุดดูน่ากลัว แต่ก็ดูใจดีในคราวเดียวกัน หล่อนยกมือไหว้ ก่อนจะปลีกตัวออกมา ทิ้งให้พ่อและลุงหมุดอยู่ด้วยกัน “เฮีย เฮียคิดว่า ลุงหมุดเป็นใคร” จีราภัสร์หันมาถามพี่ชาย “เพื่อนป๊า” คำตอบของจีระ ทำเอาหญิงสาวแทบลื่น “รู้แล้วว่าเพื่อนป๊า แต่ดูท่าทางลุงดุมากเลยอ่ะ เหมือนคนใหญ่คนโต นักเลงหน่อยๆด้วย ยังกะเจ้าพ่อเลย ไม่รู้ป๊าไปมีเพื่อนแบบลุงหมุดตั้งแต่เมื่อไหร่” “จะตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ช่างเถอะ รู้แต่ว่า ป๊ายิ้มได้ เฮียก็ดีใจแล้ว” นั่นสินะ สิ่งที่หล่อนควรดีใจมากที่สุดนั่นคือ ป๊ายิ้มได้เป็นครั้งแรก” “ส้ม” เสียงเรียกในยามดึกนั่น ทำให้จีราภัสร์ละสายตาจากโน้ตบุคมามองบิดา “จ๋า ป๊า” “หนู เหนื่อยไหมลูก ที่ต้องมาเฝ้าป๊าแบบนี้” น้ำเสียงนั่น ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ และความรู้สึก “เหนื่อยเราไม่เหนื่อย เมื่อยเราไม่เมื่อย เราเฝ้ากันไปเรื่อยๆ เราไม่เมื่อย เราไม่เหนื่อย” คำตอบของจีราภัสร์ ก็คือการลุกขึ้นไปเต้นระบำให้บิดาดู พร้อมกับร้องเพลงเชียร์(ตัวเอง)ซะอย่างนั้น จินต์ถึงกับส่ายหัวกับท่าทางที่เหมือนไม่เต็มของบุตรสาว “แหมป๊า ส้มก็อยากให้ป๊าขำๆ นี่ป๊าได้ดูนักเขียนมือทองเต้นให้ดูเลยนะ โอกาสแบบนี้ มีที่ไหน” พูดจบก็เดินเข้าไปกอดบิดาแน่นๆซะหนึ่งที “ส้ม ไม่เคยเบื่อ หรือเหนื่อยเลย ในการที่ต้องมาดูแลป๊า ทั้งชีวิตส้ม ก็มีแต่ป๊า กะเฮียโมเท่านั้น” จินต์รับฟังอย่างชื่นใจ “วันนี้ เพื่อนป๊ามา ลุงหมุดน่ะ เข้ามาช่วยเรานะส้ม ส้มจะไม่ต้องเหนื่อยหาเงินทำงานหนักแบบที่แล้วมาอีก” คำพูดของบิดา ทำเอาจีราภัสร์ตาค้าง “หา ป๊า ป๊าว่ายังไงนะ” “ก็ ลุงหมุดมาช่วยเรา พ่อยืมเงินลุงหมุดมาเป็นค่าผ่าตัดไง ป๊ากะลุงหมุดเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว สมัยก่อน เราลำบากมาด้วยกัน ก่อร่างสร้างตัวมาด้วยกัน แต่ลุงเค้าเก่งกว่าป๊า เลยรุ่งเรือง และมั่นคงกว่า จนถึงวันนึง ที่เราต้องแยกกัน ป๊ากับลุงหมุดสัญญากันว่า ถ้าใครเดือดร้อน เราจะช่วยเหลือกันและกัน และก็มาถึงวันนี้ เราที่ป๊าต้องขอความช่วยเหลือจากเขา เพียงแต่มีสัญญาที่เขาขอป๊า เรื่องเดียว เรื่องเดียวเทานั้น” “ลุงหมุดใจดีมาก ลุงหมุดน่ารักที่สุด เย้ ในที่สุด ป๊าก็จะหายแล้ว” จินต์มองดูบุตรสาวเต้นระบำไปรอบๆเตียงอย่างมีความสุข ลูกป๊า นี่ถ้ารู้ถึงข้อแลกเปลี่ยนที่ป๊ายอมลุงหมุด หนูจะเต้นเริงร่าได้แบบนี้ไหมหนอ? จินต์ยังคงเก็บงำสิ่งแลกเปลี่ยนนั้นไว้ไม่ยอมบอกบุตรสาว เขารอจนกระทั่งตัวเองได้รับการผ่าตัดเรียบร้อย การผ่าตัดดำเนินไปด้วยดี ไม่มีปัญหาอะไร เหลือแค่การพักฟื้น ไม่นาน เขาก็จะกลับบ้านได้ สีหน้ามีความสุขของบุตรสาว ทำให้เขาเลิกกังวลถึงขอแลกเปลี่ยนนั้นกับเพื่อนสนิท มันคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วสำหรับจีราภัสร์ เธอจะต้องได้สิ่งที่ดีที่สุด จินต์คิดอย่างนั้น แต่เขาก็ได้คิดกลับกัน ว่ามันดีที่สุดสำหรับจีราภัสร์จริงๆหรือเปล่า “ส้ม ถ้าส้มจะแต่งงาน จะแต่งกับผู้ชายแบบไหน” วันหนึ่งในขณะที่ชายสูงวัยกำลังนั่งฟังเพลงเบาๆอยู่ที่หน้าบ้าน ที่ติดกับชายหาดที่ทอดยาวสุดสายตา จีราภัสร์เงยหน้ายิ้มให้บิดา ก่อนจะตอบ “ไม่รู้เหมือนกันนะป๊า ส้มยังไม่มีความคิดอ่ะ” จินต์หลับตาลงอย่างพยายามเรียกความมั่นใจ วันนี้เขาควรจะต้องบอกไปเสียที เพราะทางมหาสมุทรเริ่มถามถึงความคืบหน้าเกี่ยวกับทางเขา “แล้วถ้าป๊า...อยากให้ส้มแต่งงานกับผู้ชายที่ป๊าอยากให้แต่ง ส้มจะแต่งไหม” จีราภัสร์ปล่อยก๊ากออกมาดังลั่น “แหม ป๊า เหมือนนิยายเลยอ่ะ ป๊าจะพลอตให้ส้มเอาไปเขียนนิยายเหรอ ได้เลย” “ป๊าไม่ได้พูดเล่นนะส้ม” น้ำเสียงบิดาที่จริงจังนั่น ทำเอาจีราภัสร์หยุดขำ มองบิดาอย่างไม่แน่ใจ “ป๊าจะให้ส้มแต่งงานกับลูกชายลุงหมุด” คำตอบสั้นๆ นั่นทำให้หญิงสาวมองหน้าบิดานิ่ง คำตอบของบิดา ยังคงก้องอยู่ในหัว จีราภัสร์ถอยออกไป ๆ แววตาตื่นตระหนก “ไม่ ไม่จริง” หล่อนถอยออกไป ๆ จนกระทั่งจนตุ้บเข้าแผงอกของใครคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้มาใหม่ หญิงสาวหันควับไปมองอย่างตกใจ ก็พบเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ ดวงตานั้น ดูดุอยู่ในที จีราภัสร์สะบัดตัวออกจากวงแขนนั้นแล้ววิ่งหนีออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มแปลกหน้าหันไปมองตามอย่างนึกสงสัย จินต์มองตามบุตรสาวอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น คงต้องรอจนกว่าหล่อนจะสงบสติอารมณ์ได้ละมัง ถึงจะคุยกันรู้เรื่อง “สวัสดีครับคุณจินต์” จินต์รับไหว้ ก่อนจะมองชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง “ผม ยุต เลขาของนายหัวมหาสมุทรครับ” จินต์มองชุดดำที่ชายหนุ่มสวมใส่ ก่อนจะรู้สึกใจหายลึกๆ “ผมมาแจ้งข่าวเรื่องนายหัวใหญ่” **************************

Create Date : 31 มีนาคม 2552		3 comments
Last Update : 31 มีนาคม 2552 23:58:59 น.
Counter : 334 Pageviews.
Share Tweet