หวัดดีค่ะ

สองวา
อะแน่นอน อิอิ

ธาร นาวา
ขอบคุณที่แวะมาอ่านอินายหัวกะยัยส้มซีดค่ะ

อิง
ขอบใจที่แวะมาเด้อ

ช้าอยู่ไย ไปติดตามต่อเลยดีกว่าค่ะ


**************************

ตอนที่สาม

“นายหัวขา ทำไมวันนี้นายหัวไม่มาหาคิตตี้ละคะ”

เสียงออดอ้อนที่ดังมาตามสายโทรศัพท์ ทำเอาแผ่นฟ้าลืมตาโพลง ลุกขึ้นจากเตียงที่มีหญิงสาวอีกคนนอนหลับอยู่หลังจากเสร็จกิจกรรมนันทนาการ บนเตียงหนานุ่มในคอนโดของเขา

“นายหัวขอโทษจ้ะคิต พอดีนายหัวติดประชุมด่วนมากเลยเนี่ย ตอนนี้ก็เพิ่งพักเบรก”

ชายหนุ่มรูปงามแถมยังเพลย์บอยหาตัวจับยากกำลังหลอกล่อหญิงสาวในคอนโทรลอย่างสุดความสามารถ

“ประชุมอะไรคะ จะตีสองอยู่แล้วเนี่ย”

สาวน้อยนามว่าคิตตี้ฉงนกับคำตอบของนายหัวหนุ่มรูปงามที่คั่วอยู่กับหล่อนได้เดือนกว่าแล้ว

“แหม คิตตี้ งานนายหัวไม่เป็นเวลาหรอกจ้ะ นายหัวขยันนี่จ๊ะ คิตตี้ก็รู้”

ประโยคสุดท้ายนั่น ชายหนุ่มแฝงความนัยบางอย่างจนหญิงสาวหน้าแดง

“ค่ะ คราวนี้คิตเชื่อก็ได้ แต่นายหัวต้องมาหาคิตพรุ่งนี้นะคะ”

“พรุ่งนี้สัญญาเลยจ้ะ นายหัวยกเวลาให้คิต ทั้งเช้า ทั้งกลางวัน ทั้งเย็น”

“นายหัวไม่หลอกคิตนะคะ งั้นคิตจะรอนายหัวนะคะ” “จ้ะคนดี แค่นี้นะจ๊ะ ได้หมดเวลาพักเบรกแล้ว”

ชายหนุ่มรีบตัดบทเพราะหญิงสาวสวยสุดแสนจะเซ็กซี่บนเตียงเริ่มขยับ แผ่นฟ้าอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะเดินตรงกลับไปหาขนมหวานตรงหน้าอีกครั้ง

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อกๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูรัวๆนั่น ทำให้แผ่นฟ้าตัดสินใจลุกขึ้นจากร่างอวบอิ่มเปลือยเปล่าที่เขาเฟ้นฟอนและกกกอดมาทั้งคืนอย่างหัวเสียสุดๆใครมันมากวนแต่เช้า เจอหน้าพ่อจะด่าให้เสีย แต่เมื่อกระชากประตูออกพบคนเคาะ นายหัวแผ่นฟ้าก็เก็บคำด่าเหล่านั้นลงคอจนหมด เหลือไว้เพียงใบหน้าตึงๆแทน

“มาแต่เช้า มีอะไรอีกล่ะยุต”

ชายหนุ่มเดินตึงๆ ไปทิ้งตัวบนโซฟา ก่อนจะรินเหล้าใส่แก้วแล้วดื่มรวดเดียวหมด ชายหนุ่มที่ถูกนายหัวน้อยแห่งเกาะดาหวันเรียกว่ายุตนั้น ทรุดตัวลงนั่งตรงกันข้ามก่อนจะพูดเนิบๆตามนิสัย

“วันนี้เป็นวันเปิดพินัยกรรม นายหัวจำไม่ได้เหรอครับ”

เท่านั้น แผ่นฟ้าก็ตาลุกวาบ รีบวางแก้วเหล้าแทบไม่ทัน

“ใช่สิ เออ วันนี้วันเปิดพินัยกรรมนี่หว่า นี่ฉันลืมไปได้ไงเนี่ย ไม่ได้ๆ”

เท่านั้น ชายหนุ่มก็รีบแต่งตัวอย่างเร็วที่สุดเพื่อไปให้ทันการเปิดพินัยกรรมที่ บริษัท แต่หลังจากการเปิดพินัยกรรม แผ่นฟ้ากลับโวยวายลั่นห้อง

“อะไรกัน พินัยกรรมอะไรกันคุณวิทย์ ผมไม่เชื่อหรอกว่าพ่อจะเขียนพินัยกรรมนี้ขึ้นมา ไม่นิยายน้ำเน่าซะหน่อย ที่มาบังคับให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงที่พ่อให้แต่งเพื่อรับมรดก คนที่ชื่อจีราภัสร์อะไรนั่นผมก็ไม่รู้จัก หน้าตาก็ยังไม่เคยเห็น จะไปแต่งได้ไง”

เสียงโวยวายของชายหนุ่ม ดังลั่นห้องจนวิทยาแทบจะต้องเอามือปิดหู ก็เพราะเป็นแบบนี้ นายหัวใหญ่มหาสมุทรถึงได้ห่วงนายหัวน้อยนัก ห่วงเหลือเกินว่าจะไม่สามารถอยู่ได้หากเขาตายลง

“แต่ในพินัยกรรมระบุไว้ถูกต้องครับ นายหัวน้อยต้องแต่งงานกับคุณจีราภัสร์ บุษยมาส ลูกสาวของคุณจินต์ บุษยมาส เพื่อนสนิทของนายหัวใหญ่ครับ”

“เพื่อนรึ ทำไมผมไม่รู้ว่าพ่อมีเพื่อนชื่อนี้กัน แล้วนี่อะไร เงื่อนไขบ้าบอคอแตกอะไรเนี่ย หากว่านางสาวจีราภัสร์ไม่ยอมแต่งงาน นางสาวจีราภัสร์จะตกเป็นลูกหนี้ของนายแผ่นฟ้า สุริยะ แต่หากตกลงแต่งงาน หนี้สินที่มีจะถูกยกเป็นค่าสินสอด ทั้งนี้ นายแผ่นฟ้าสามารถเพิ่มสินสอดได้ตามแต่จะเห็นสมควร

แล้วถ้าผมไม่แต่งล่ะ คุณวิทย์”

น้ำเสียงนั่น ดูท้าทายอยู่ในที

“สิทธิในการดูแลบริหารกิจการต่างๆในเครือสุริยะ จะตกเป็นของนางสาวจีราภัสร์ทั้งหมด”

“โธ่โว้ยย”

“ยุต ทำไมพ่อต้องตั้งพินัยกรรมประสาทแบบนั้นด้วย ฉันเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อนะ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงต้องยกมรดกทั้งหมดให้ยัยบ้าที่ไหนก็ไม่รู้เพียงแค่ฉันไม่ยอมแต่งงานด้วย”

สุดท้าย แผ่นฟ้าก็ได้แต่ฮึดฮัดฟึดฟัดอยู่กับคนสนิท ซึ่งอาการแบบนี้ จะเกิดขึ้นเฉพาะเวลาที่เขาอยู่กับใกล้ชิดสนิมสนมเท่านั้น ต่อหน้าคนอื่นไม่มีทางได้เห็นบุคลิกแบบนี้จากนายหัวแผ่นฟ้าผู้แสนร่ำรวยและ หล่อเหลา

“นายหัวใหญ่อาจจะมีวิสัยทัศน์ที่ไกลออกไป”

“ใช่ ไกลจนฉันมองไม่เห็นอะไรเลย" ชายหนุ่มประชดบิดาผู้ล่วงลับ

“นายมีรูปยัยอะไรนั่นให้ดูไหม”

ชายหนุ่มร้องหารูปว่าที่เจ้าสาวในอนาคต หนุ่มใหญ่เดินไปเปิดลิ้นชัก ก่อนจะหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งส่งให้เจ้านายหนุ่ม

“เฮ้ยย”

“นี่ฉันจะแต่งงานกับคนหรือปอบวะเนี่ย ซีดก็ซีด ผอมก็ผอม อกเอว สะโพก มันหายไปไหนหมด ทำไมข้างหน้ากับข้างหลังถึงได้แยกไม่ออกเลยวะเนี่ย”

“อย่าคิดว่าฉันจะแพ้เธอง่ายๆนะ ยัยซีด แซ่ปอบ”

แผ่นฟ้ายกมือขึ้นลูบหน้า เมื่อคิดถึงเหตุการณ์หลายวันก่อน ในวันเปิดพินัยกรรมของบิดา มันทำให้เขาตกใจและ คาดคิดว่า นายหัวใหญ่มหาสมุทร จะทำพินัยกรรมอะไรประหลาดเช่นนี้

ตอนจะจากไป ก็ไม่ส่งสัญญาณอะไรให้เค้ารู้ แผ่นฟ้าเหมือนจะพ้อบิดาผู้ล่วงลับ นายหัวใหญ่มหาสมุทร หัวใจวายเฉียบพลัน และจากไปอย่างรวดเร็ว อีกสามเดือนต่อจากนั้น พินัยกรรมก็ถูกเปิด

จีราภัสร์

ทำไมถึงต้องมีเธอบนโลกนี้ เธอเป็นตัวมารขวางความสุขในชีวิตของฉัน
สมบัติพ่อฉัน ทำไมต้องมีเธอมาคอยมาเป็นก้างขวางคอ สมบัติที่ฉันต้องได้
แผ่นฟ้าครุ่นคิดเจ้าของร่างผอมบาง และซีดเซียวนั่นอย่างแค้นๆ

ตลอดระยะเวลาการเป็น “นายหัวน้อยแห่งเกาะดาหวัน” ไม่เคยมีใคร หรืออะไร มาทำให้เค้าต้องยุ่งยากลำบากใจ ทุกอย่างที่อยากได้ จะตกมาอยู่ในมือเขา ทุกอย่างที่จะสามารถสรรหาได้ในโลกใบนี้

มีแต่เธอ

เธอคนแรกนะ จีราภัสร์ ทีทำให้ฉันไม่มีความสุข และยุ่งยากลำบากใจ
สวยก็ไม่สวย ผอมจนแทบจะปลิวตามลม สีผิวขาวเหลืองนั้น เป็นสีที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของชายหนุ่มรูปงามเช่นเขาอยู่แล้ว เขาชอบคมเข้มสไตล์ละตินต่างหาก

ผู้หญิงคนนี้ คงกระโจนเขาใส่เขาอย่างไม่ลังเล ทั้งรูปสมบัติ และทรัพย์สมบัติของเขา มันคงยั่วยวนให้หล่อนรีบตกลงแต่งงานกับเขาโดยทันทีสินะ แผ่นฟ้าคิดอย่างฉุนเฉียว

เขาต้องกำจัดหล่อน

ส่วนที่มืดมิดที่สุดในหัวใจสั่งเขาเช่นนั้น

แต่จะกำจัดยังไงล่ะ?

จ้างมือปืนซักคนไปเก็บ ก็สิ้นเรื่องแล้ว

แววตาของชายหนุ่ม เปล่งประกายอย่างโหดเหี้ยมโดยที่ไม่รู้ตัว

แต่

หล่อนตายไป มันจะรุนแรงไปหรือเปล่า?

ไม่ๆ เขาควรจะเปลี่ยนวิธี

เขาจะต้องเขี่ยหล่อนให้พ้นจากสมบัติของเขาด้วยวิธีที่แนบเนียนและโหดร้ายกว่าการฆ่าให้ตาย

แผ่นฟ้าหยิบรูปของจีราภัสร์ขึ้นมาพิศดูอีกครั้ง ดวงตาเป็นประกายวาว ศัตรูตรงหน้าเขาเป็นผู้หญิง แล้วอะไรล่ะ ที่จะทำให้ผู้หญิงพ่ายแพ้ และเสียใจ และเจ็บปวด

เขาควรจะใช้ความหล่อเหลา และคารมที่มีให้เป็นประโยชน์สิ

แต่งงานน่ะรึ ได้ ถ้าพ่อต้องการแบบนั้น เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้...
แผ่นฟ้าเงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ ก่อนจะมองไปยังรูปถ่ายของว่าที่เจ้าสาวอีกครั้งด้วยแววตามุ่งร้าย


**************************