Bloggang.com : สะบะละเฮ่ยแจงแวง : แท่ก 2 เด๋อซ้ำ - ขโมย - ก่อน

แท่ก 2 เด๋อซ้ำ - ขโมย - ก่อน - 95 -นิสัยย

feb 2 07

บ่ายสอง

เย่ๆๆ ว่างๆ มาอัพบล็อก ไม่ต้องคิดเลยจะอัพไร เพราะมีกระทาชายนายหนุ่ม (ไม่รู้หน้าตาดีป่าว)
2 คน มาแท่กฝนอีกแล้ว - -''

คือ คุณ Gross Anatomy กะคุณSeraphyros DeCameron

เหอๆ (ไม่ได้ดูเหรอยะ ว่าชั้นโดนแท่กแล้ว ฮ่าๆๆ) แต่ก็ไม่เป็นไร มีเรื่องเล่าเยอะ - -''
ขำๆสนุกดี พิมเอง อ่านเอง ก็ขำเองจะได้มารื้อๆ ฟื้นๆ ความหลัง ^^~

มานั่งๆนอนๆคิด อีเรื่องเล่านี่ มีเยอะหลากหลายมาก เนื่องจากว่ามีชีวิตต้องพบเจอผู้คนเยอะแยะทุกวัน
เลยได้เจอประสบการณ์แปลกมั่ง ซึ้งมั่ง สนุกมั่งคละเคล้ากันไป ...แล้วจะเล่าได้ยังฟระตรู อารัมภบทอยู่นั่นแหล่ะ...

อ่ะ อ่ะ เข้าเรื่อง.......

~~ เด๋อซ้ำ เด๋อซ้อนที่เวียดนาม ~~

เอาล่ะ มีเรื่องที่เด๋อๆเสร่อในแท่กอันที่แล้ว คราวนี้ก็ขอเล่าหน่อยเหอะ คือบอกแล้วว่ามันไปนอกครั้งแรก ฮ่าๆ
ไอเรื่องเสร่อนี่มีเพียบ........(ตามไปอ่านตอนเด๋อครั้งแรกได้ที่แท่กอันแรกจ่ะ)

หลังจากการท่องเที่ยวที่เพลิดเพลินทั้งเจ็ดวัน..ทั้งดูเมือง ไปห้าง พิพิทธภัณฑ์สงคราม ปราสาทราชวัง
สวนสาธารณะ สวนสนุก ตลาดชอปปิ้ง ตลาดสด (ที่แขวนน้องหมาขายหยั่งกะขายหมู)
กินไอติม (ที่ราคาโคตรแพง แต่รสประดักประเดือกลิ้นมาก - -'') กะกินอาหารท้องถิ่น (อร่อยจิง คอนเฟริ์ม)

.... ฟังดูดีเนอะ แต่ทรหดอยู่เหอะคุณ....ในที่สุดมันก็ถึงวันกลับ....

โอ้โห...ขามายังงัย ขากลับ กลับเป็นดับเบิลแพกเกจเล้ยยย..จ่ะคุณๆ

คุณย่า ยังคงอยู่ชิวๆต่อ ดังนั้น คุณย่าจึงฝากของเต็มอัตราโควต้าที่ทางสายการบินจะให้น้ำหนักต่อคนแบกกลับได้
ฝากมาให้ญาติโกโหติกา อาๆทั้งหลาย - -''

ของสด...ไม่ให้ขน ก้อดดด มาครบเลยเหอะจ่ะ ตั้งแต่แก้วมังกร (ที่ลูกใหญ่ประหนึ่งแตงโมใหญ่ๆบ้านเรา)
เนื้อ - -'' (เนื้อที่กินนะเคอะ มิใช่ที่ดูด) เนื้อที่ตูนึกว่าเนื้อหมู เนื้อวัวธรรมดา.....มารู้ทีหลัง ว่าน้องหมา - -''
(เวรๆ ย่านะย่าหลอกกันได้ลง ฝากมาให้คุณอาจ่ะ บ้านฝนไม่กินกล้าอ่ะ - -'') หมูยอ ผลหมากรากไม้แปลกๆ
ที่ฝนจำชื่อไม่ได้ แล้วก็ของกินอีกจิทะปาถะมาก - -''

ของฝาก - -'' ......เสื้อผ้า นาฬิกา โมบาย แมกเนต ฯลฯ ลำพังของฝนก็แน่นเอียดอยู่แล้ว
โอ้วก้อดด ขากลับนี่มีลังเพิ่มมาสองลัง

เอาแล้วไง - -'' ตั้งแต่ตอนแพ็กกระเป๋า ก็แอบซุบซิบกะน้องละว่า เหอะๆ เอาแล้วเมิงคราวนี้นี่
แทนที่จะได้กลับ อาจจะต้องได้อยู่เพราะโดนกักตัวสอบ แถมยึดของหมดแน่เมิง.......
เค้าห้ามของสด นี่ถ้าคุณ จนท.แสกนแล้วไม่เจอนี่แก้วมังกรเจ๋ออยู่ในลังนี่ ...

ไม่เครื่องเจ๊งก็เครื่องเสียล่ะวะ

เอาวะ ช่างมัน ไรจะเกิดก็ต้องเกิด ยังงัยถ้าเอากลับไม่ได้ ก็ไม่ต้องกินแค่นั้น - -'' (ขอโต้ดนะอาๆ)

พอมาถึงสนามบิน ร่ำๆลาๆคุณลุง คุณป้าเสร็จ ไปเช็คอิน.....ฮ่าๆ เอาแล้วเมิ๊งงนาทีระทึกใจ
ตรวจตั๋ว...ผ่าน น้ำหนัก...ผ่าน (ชั่งมาละ555) แสกน........

ผ่าน......

เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่เห็นแก้วมังกร กะหมูยอ เรอะ กร๊ากกก เอาวะรอดมาได้ก็ดีละ
ไอสัมภาระขึ้นเครื่องก็หายห่วง สบายมาก......

ระริกระรี้ เดินถ่ายรูปอำลาอาลัยรอเรียกขึ้นเครื่อง.....เอาล่ะ ใกล้เวลา.......
เข้าๆไปรอในเกททางออกดีกั่ว....

อ่ะ ตม. ขาออก เช็กพาสปอร์ต ใบโน่นๆนี่ๆ จนเสร็จละ จนท.ถามว่า..

มีเงินมั้ยหนู?
มีเงินเหลืออยู่เท่าไหร่?

อ่าวววววววว............มาถามตรูทำไมฟระ ความคิดสะระตะมาอีกละ
ทำไมยังไงอะไร หลอกถามเอาเงินเหรอ หรือว่าเมื่อกี้เค้าเสียบใบค่าปรับมา
ว่าเมิงผิดกฎขนของสดเว่ย เจอปรับแน่ๆ

สงสัย จนท สังเกตสีหน้า แววตา และท่าทางได้ เลยบอกว่า...
อ่อ หนูต้องจ่ายค่าภาษีสนามบินน่ะ - -'' 12$

อ่อ แล้วไป........โธ่ๆๆ นึกว่าอะไร 12$ ชิวๆ เงินเหลือตั้ง 20$ กะเศษนิดหน่อย
แหมดีนะเป็นคนรอบคอบ เหลือตังค์เผื่อเหลือเผื่อขาด ...... - -''

จนพอจะเข้าไปด่านสุดท้ายจริงๆน่ะแหล่ะ ความเด๋อมันก็มาเยือน - -''
ภาษีสนามบินน่ะ 12$ ต่อคน หึๆๆ แล้วไงน่ะเหรอ....

ก็มากะน้อง 2 คน มันก็ต้อง 24$เส่ะ เงินน่ะเหลือ 20$ กว่าๆ
คือ แบงค์ 20$ 1 ใบ และ 1$ 2ใบ

หมดตูดคร้าบบบ.....พี่น้อง ค้นพลิกกระเป๋า ไม่มีดอลล่าร์เหลือเลย T^T
ขาด สองเหรียญ เงินด็องไม่ต้องพูดถึง เก็บค่าที่น้อยที่สุดมาเป็นที่ระลึก
อยู่สองใบแค่นั้น.......

เวรกำ จะต่อรองอะไก็ไม่ได้ - -'' เพราะมันเป็นตู้หยอด
นั่งมองหน้าน้องเอาไงดีวะมึง บ้านช่องกลับไม่ได้แน่ๆ
จะหน้าด้านไปยืมเค้าไหม หรือจะไปบอก จนท.ดีๆว่าไม่มีค่ะ - -'' ดี..
หรือจะกลับไปคนเดียว แล้วค่อยโอนตังกลับมาดี ง้าาา.............
เครื่องจะออกในครึ่ง ชม. ยังเจือกวนเวียนอยู่นี่อีก จน จนท.สาวสวย
ที่ยืนเฝ้าประตู คงสังเกตได้ถึงความผิดปกติ เลยเข้ามาถามว่ามีไรให้ช่วยมั้ย..

โอ็ววว รอช้าอยู่ไย เลยบอกๆๆไปถึงความอนาถที่บังเกิด - -''
จนท.คนสวยหัวไวมาก ถามว่า........มีเงินไทยไหมคะ

ปริ๊งงง......ค้นเดี๋ยววนั้นเลยจ่ะ มีอยู่สองร้อย เย่ๆๆๆ พอไหมคะพี่คนสวย
พี่จะเอาเป็นค่าปิดปากไม๊คะ ให้หนูเดินผ่านเนียนๆ ......

ป่าว พี่เค้าไม่ได้เอาไปเป็นค่าปิดปากไรร๊อกกก เค้าบอกให้เอาไปแลกเป็น
เงินยูเอส สิหนู ที่ซุ้มธนาคารน่ะ ไปไป๊...เร็วๆ เครื่องจะออกแล้ว..

โอ้วว ดังสวรรค์โปรด ดีนะเป็นสนามบินประเทศเพื่อนบ้าน มันเลยมีเงินสกุลบาทไว้ให้แลกโดยตรง
(เคยเอาเงินแบงค์พันแลกที่เกาหลี เค้าทำท่าไม่เชื่อและไม่เคยเห็นเงินไทยมาก่อนในชีวิต
แถมบอกไม่รับจ่ะ รับแต่ยูเอสกะวอน - -'') โชคช่วยสุดๆ - -'' แลกเผื่อไปเลย ได้มา 4$

ในที่สุด ตูก็ได้กลับบ้านเว่ยยยยย หยอดค่าผ่านสนามบินอย่างภาคภูมิใจ ^^~

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไปไหนมาไหนตรวจสอบดีๆว่าสนามบินนั้นๆมันต้องจ่ายภาษีขาออกรึป่าว
และเราควรมีดอลล่าร์ยูเอสติดตัวขณะเดินทางนอกประเทศ ไม่งั้นจะเด๋อเหมือนดิชั้นนะคุณๆ - -''

( นี่เรื่องเดียวยาวขนาดนี้เลยเรอะเนี่ย - -'' )

--------------------------------------------------------------

~~ ไอ่ขโม้ย....ขโมยยย หน้าด้าน ~~

เรื่องมันเกิดเมื่อสองสามปีที่แล้วจ่ะ ที่งานสัปดาห์หนังสือที่ศูนย์สิริกิต์

ไอเราก็ อุตซ้าา อุตส่าห์ เลือกวันธรรมดาๆสุด คนมันจะได้ไม่เยอะ
พอไปถึง...ก้อดดดด มากมายเหมือนมดไต่แยม..

เอาวะ ตะลุยๆ ครึ่งวันแรก กวาดหนังสือมาได้โข..แบกจนแขนห้อย
ตกบ่ายๆ มาเดินโซนล่างๆหลัง จำได้ว่า เป็นโซนหนังสือแบบว่า
หนังสืออาร์ตเมืองนอก (อันนี้ก้ได้แต่ยืนดูตาปริบๆ เพราะขนาดลดแล้วยังเล่มละพันสองพัน)
ดูไป ดูดดื่มไปจนหมดสิ้น ไปซื้อการ์ตูนดีก่า.... - -'' ยกเซ็ตๆ
โน่น....การ์ตูนมันก็อยู่ด้านหน้าาา ซะ หน้ามากๆ โอ้ว ไม่ไหวละ ออกไปแล้วกลับเลยละกัน - -''

เดินฝ่าฝูงชน จ้อกแจ้กจอแจ ขนของหอบหิ้วพะรุงพะรัง (นึกภาพออกป่ะจ๊ะ บรรยายซะขนาดนี้)
เบียดก็เบียด เดินก็ยาก เหนื่อยเว่ย - -'' ระหว่างโซซัดโซเซอยู่นั้น.....ความรู้สึกก็บังเกิด..
เฮ่ยยยย.......ก้นตูทำไมโล่งๆฟระ - -'' เอามือไปคลำๆ

แง่ะ ......

โทรศัพท์มือถือมือสอง ของกรู๊...........หายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยย

บ้าจริง โดนล้วงเรอะเนี่ย ง้าาา ถึงมันจะมือสอง ฟังวิทยุไม่ได้ จอขาวดำ แต่มันก็ใช้ดีนะเว่ย
สะกิดบอกน้องอย่างรวดเร็ว มันหันหน้าฮอยๆมาถาม ทำไมอีก....พอรับสารเท่านั้นแล่ะ
ไอหน้าฮอยๆของมันนี่กลายเป็นอย่างกะหนังสือถูกไฟไหม้ไปหมดสิ้น........

เวรๆ หล่นป่าววะ หันรีหันขวางไปดู พื้นรอบๆ ไม่มีอ่ะ คนก็เยอะแยะจอแจ - -''
แต่พอเงยยขึ้นมาเท่านั้นแหล่ะ.........เจอเล้ยยยคร้าบบบบบบ

ชายหนุ่มวัยกลางคน รูปร่างสันทัด มีหนวดเครากะลังแงะงัดกัดแกะอะไรสักอย่าง...
เพ่งดีๆ เฮ้ยยยยย นั่นมันดีบีเทล ของตูนี่หว่า....งัดเอาแบตออก หยอดลงกระเป๋าเสื้อ - -''

ดิ่งเลยจ่ะ ดิ่งไปจับมือมัน ที่กำลังก้มหน้าก้มตางัดซิมออกมา
บอกว่า "เฮ้ยยย พี่ทำไรอ่ะ นี่มันโทรศัพท์หนูนี่"
(หน้าตาเอาจิงมาก เสียงดังด้วย) คนรอบข้างแอบหันมามอง...

"อ่อ ....พี่เห็นน้องทำร่วง กำลังจะหยิบไปคืนให้เนี่ย.." ดู๊ ดูมันตอบ - -''

"เฮ่ยย อะไรพี่ จะเอามาคืนแล้วจะถอดแบต ถอดซิมออกทำไม..."

"อ่อ....พี่ดูเลขเครื่องไง สำรวจน่ะ .....แล้วจะเอาให้คืนยามประกาศหาเจ้าของ
ของน้องเหรอ อ่อเอาคืนไปสิเนี่ย อ่ะแบต"

เอ๊ะ ยังไง ตะกี้บอกเห็นตูทำร่วง จะเอามาคืน ตอนนี้จะเอาไปให้ยามหาเจ้าของ
โจรแล้วเมิงเนี่ย .....รับของมันมาอย่างงงๆ หันไปให้น้องถือ

แล้วฉับพลันทันใดหันกลับมาจะลากมันไปหาพี่ซิเคียวริตี้.....โอ้วว ใช้ผงฟลูหายตัวหรือไร
กอน วิธ เดอะ คราวด์ หายไปกะฝูงชน......กรี๊ดดด เจ็บใจ อีโจรหนีได้ลอยนวล

เลยไปบอกยามกะประชาสัมพันธ์ให้เตือนระวังคนหน้าตาแบบนี้เสื้อสีนี้ สังเกตดีๆ
เผื่อมันไปเนียนเก็บตกของใครมาอีก - -''

เฮ่ออ ดีนะไม่หาย ไปไหนมาไหนระวังสิ่งของนะคุณๆ โจรมันเยอะตั้งแต่สมัยนั้นยันสมัยนี้ - -''

--------------------------------------------------------------

~~ ในใจ๊ ไม่เคยมีผู้ใด....จนความรักเธอเข้ามา.....~~

อย่า...อย่าคิดว่ามันเป็นตอนโรแมนติก ต่อจากเวอร์ชั่นนางเอกแท่กที่แล้ว....
แต่มันเป็นเรื่องที่แบบ โอ๊ยยยยย กรู๊..... ทำไปได้ - -''

สมัยม.ปลาย เรียน ปวชจ่ะ โอโห ชีวิตช่วงนั้นสนุกมาก ไปโรงเรียนขำทุกวัน
มีความสุขกับการทำงานศิลปะ เรียนศิลปะ สนุกบ้าบอกับผองเพื่อน มีความฝัน
ความหวังกับการเตรียมสอบเอ็นทรานซ์ และที่สำคัญ มีความรัก ฮิ้ววววววว......

คือ ที่ โรงเรียนนี่ จะมีคณะคหกรรม กะศิลปกรรม ทีนี้ ฝั่งคหกรรม ทุกๆปีจะมี
ทหารนายสิบมาเรียนด้วยทุกปี (ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าพี่ทหารมาเรียนอะไร - -'')

ไอเราก้ไม่เคยจะสนใจอ่ะ เรียนๆบ้าๆบอๆไปวันๆ.....ทีนี้..มีอยู่วันนึงไปกินข้าว
ที่โรงอาหาร แล้วดั๊นนน ไปซื้อน้ำลำใยหหรือเก๊กฮวยซักอย่าง พอดีว่ามีพี่ทหารคนนี้
ยืนซื้ออยู่เหมือนกัน ...... แต่ว่าเค้าดันให้เราได้ก่อน......ไอ่เราก็เออเว้ย ใจดีจังวะ
หันไปขอบคุณ พอเงยหน้าขึ้นไปเท่านั้นแล่ะ........

" ใช่เลยยยยย โดนใจชั้นเลยย ไม่มีมากไปป ไม่มีน้อยไปปป ถูกใจทู้กกกอย่างงงงงง "

เฮ่ยยยยย ทหารบ้าอะไรผิวเนียน หน้าใส พูดไพเราะ ใจดี ฟันสวย แถมสุภาพบุรุษมาก
ตายแล้ว ตายแล้ววววว คนนี้มาแรงสัญชาตญาณบอกมากๆ

มัวแต่ตก(ลงไปใน)ใจ แทนที่จะขอบคุณ ดั๊นยิ้มหวานไปให้เค้าเฉย - -''
น้ำแก้วนั้น หวานเจี๊ยบบบบบบ......ไปเลย

จากนั้นก็แอบสืบเสาะ แอบมอง แอบไปกินข้าวพร้อมพี่ๆทหาร (แต่เจือกแอบหลบ
ไม่กล้าคุย ไม่กล้าไปทำความรู้จักด้วยนี่สิ ก็มันเขินอ้ะ ใครจะไปกล้าคุยก่อน บ้าเหรอ
เราหญิงไทยใจงามเส่ะ งือๆๆ) นานเป็นสองสามเดือนเลยอ่ะ จนหลังๆมันคงไม่ไหว
สงสัยเวลามองมันออกนอกหน้าไป พี่เค้าจำได้เลยแบบยิ้มมาให้มั่ง ไรงี้.....

โอ้โหหหห นาทีนั้นคิดว่าแค่นี้ก็พอแล้ววววว ยิ้มให้ก็พอแล้ววว โอ๊ยย ขอบคุณพระเจ้า
ที่ให้ลูกเกิดมาบนโลก....(เว่อร์อย่างงี้จริงๆนะยะ)

หลังจากนั้นก็มีคุยบ้าง (คุยแบบเขินๆ นี่ถ้าเค้าไม่รู้ว่าตูชอบก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว คือ
กิริยามันไม่เป็นธรรมชาติมากๆ ฮ่าๆ) จนรู้จักกันแบบเขินๆ

แต่ประเด็นพี่เค้ามีแฟนแล้ว - -''

..............................ก้ไม่ไงหรอก แหมๆ เราก็ชอบแบบปลื้มๆชอบๆ
ไม่เป็นแฟนก็ได้(ฟระ) แต่ชอบอ่ะ นึกออกไหม ช่วงนั้นอะไรๆก็พี่ทหารเลย
มีความสุขกะการแอบชอบ กะ ชอบเค้าข้างเดียวมาก.....

ผลพลอยได้คือ รู้จักพี่ทหารเยอะหลายคน..เออๆหนุกดี ได้มีเพื่อนๆเป็นพี่ทหาร

แล้วเรื่องบ้าบิ่นมันก็มีมาจนได้...พอดีวันนั้นเป็นงานโรงเรียน จะมีนิทรรศการ
โชว์ผลงานของแต่ละแผนก มีประกวดประเกิดตามเรื่องตามราว แล้วมันก้มีประกวดร้องเพลง..

ไอเราก็อยากอยู่ แต่อาจารย์มัดมือชกให้ประกวดออกแบบของแผนกไปแล้ว...แหม อดโชว์เสียงเลย..
อ่ะๆ ตอนบ่ายประกวดเป็นวง เฮ่ยมีพี่ทหารที่รู้จักประกวดเว้ย อ่ะๆ ไปดูไปเชียร์

อั้นแน่พี่ที่แอบชอบยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ฮุๆๆ ระริกระรี้เลยตู ได้แอบมองจังๆฮ่าๆ
จนวงที่เป็นพี่ทหารขึ้นไปร้อง........แหมๆๆๆ เพลงมันโดนใจเว้ย เพลงก่อนของพี่ป๊อดซะด้วย
บรรดานักเรียนกองเชียร์ทั้งหลายก็ร้องตามกันเสียงขรม....................

ความคิดนี้มันมาจากไหนกันฟระ.......ความคิดที่ว่า....โอ๊ยยยย อยากขึ้นไปร้องท่อนฮุคบนเวที
จริง จริ๊งงงเลย......อยากบอกพี่จริงๆว่า ในใจฝนเนี่ยไม่มีผู้ใดเล้ยยยยย........

พอจะวนมาฮุครอบสองเท่านั้นแล่ะ แอบหันไปบอกเพื่อนว่า เฮ้ยย กุอยากร้องว่ะ ไอเพื่อนก็ดีเหลือหลาย
เอาเลยเมิงๆเอาเลยเมิง ยุซะงั้น นึกว่าชั้นไม่กล้าเรอะ........มาละๆๆ

"ก่อนดวงดาว จะเต็มฟ้า..ก่อนชีวิตตจะรู้คุณค่า ก่อนสิ้นศรัทธาจากหัวใจจจ ก่อนที่คนอย่างชะ....."

ช่วบๆๆๆซ่วบๆๆๆ......"จะหมดไฟ..." (นี่เสียงคนอื่นที่ร้องตาม)

"ในใจจ ไม่เคยมีผู้ใดด จนความรักเธอเข้ามา ทำให้ดวงตาชั้นเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคย
มีผู้ใด..จนความรักเธอเข้ามา เป็นพลังให้ชั้นสู้ต่อไป..บนโลกที่โหดร้ายยยยยยยยย........."

สาบานได้ นั่นความกล้าบ้าบิ่นที่สุดครั้งนึงในชีวิตเลยทีเดียวเชียว เดินไปบนเวที กระชากไมค์มา
จากปากพี่ทหาร แล้วก็ร้อง โอโห.....เสียงกรี๊ดจากฝั่งเพื่อนๆนี่แบบดังมาก
แต่รู้สึกว่าตอนนั้นหูอื้อ.....ฮ่าๆๆ แถมไอท่อน ข้างกายไม่เคยมีผู้ใดนั่นน่ะ
ยังหันไปมองพี่ทหารที่ชอบอีก โหหหหๆกล้าจังกรู..

แล้วก็ร้องจนจบเพลง..ประกอบไปด้วยท่อน ทั้งวิญญาณและหัวใจ.....และฮุคอีกสองรอบ.....

ตอนร้องจบ พี่ทหารคนร้องพูดขอบคุณที่บ้าขึ้นมาแจม........นาทีนั้นน่ะ เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว....

เฮ้ยย ชั้นมาทำอะไรที่นี่.....หูหายอื้อเลยจ่ะ แบบเฮ้ยยอาย อายว่ะตายๆ
เค้ารู้ความในใจกรูหมดแล้ว
ลงมาจากเวทีนี่ หลบฉากไปยืนอึ้งยืนอายคนเดียวตั้งนาน.....

คิดแล้วขำกร๊ากกก...........พูดถึงชิวิตช่วงนั้นกับเพื่อนทีไร
มีฝนที่ไหนมีพี่ทหารเมืองเหนือคนนั้นด้วยจริงๆ

ชีวิตแอบรักแอบชอบนี่...สนุกประทับใจดีเนอะ....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กี่เรื่องแล้วเนี่ย...สามเองเรอะ - -''
--------------------------------------------------------------

~~ 95 เต็ม 100 .......... ~~

หึหึ ขอย้อนไปเมื่อยามอดีตกาล สมัยเป็นเด็กหน้าตาเอ๋อๆประมาณ ป.สองเห็นจะได้.....
ฝนเป็นเด็กนิสัยตลกมาก - -'' คือ ขี้เกียจ....แบบขี้เกียจเพราะไม่อยากน่ะ

ตอนเด็กๆนี่ คือเรียนน่ะเรียนรู้เรื่องนะ แต่กลัวครูบางคนที่ดุๆ (ไม่รู้จะกลัวทำไม)
พอกลัว ก็ไม่ชอบ พอไม่ชอบก็ไม่อยาก.............

ทีนี้เวลาเรียนๆ ก็ไม่อยากเรียนไง แต่แบบเหมือนมันต้องจำใจเรียน ก็เลย
ชวนเพื่อนคุยมั่ง แอบวาดรูปเขียนเล่นบ้าบอมั่ง การบ้านครูสั่งก้ไม่ทำ... - -''

(คิดดู ขนาดกลัวครูแทนที่จะทำให้เรียบร้อย กลายเป็นว่ากลัวแต่ก็ไม่ทำซะงั้น เพราะไม่อยากไง)

เลยโดนมองว่าเป็นเด็กไม่ดี ขี้เกียจ ดื้อ - -''
โดนจับให้ไปนั่งติดกับโต๊ะครูข้างหน้า..โดนตีทุกวัน เพราะคุย เล่น ไม่ทำการบ้าน - -''
(ในใจคิดว่า ตีไปเหอะ ก้ไม่อยากทำ ทำไมต้องทำ หนูไม่ชอบวิชานี้ค่ะ เพราะครูชอบตีน่ะแหล่ะ)

นึกออกมะ ความคิดกับพฤติกรรมตลกๆของเด็ก ป.สอง อ่ะ ไม่ชอบครู กลัว เพราะชอบตี
แต่ไม่กลัวโดนตี ถ้าต้องทำการบ้าน ยอมโดนตีดีกว่า เพราะเป็นวิชาของครูที่ไม่ชอบ.....

เหอะๆเป็นเด็กบ้าซะจริง - -''

ทีนี้อีพฤติกรรมนี้มันเป็นหนักขึ้นๆ จากที่โดนตีอย่างเดียว..กลายเป็นโดนด่าไปด้วย - -''
พอโดนด่าก็มาจุกๆจิกๆ เรียกให้ยืนอ่านหนังสือทุกคาบมั่ง ให้พักช้ามั่ง ให้งานในชั่วโมงเพิ่มมั่ง
สุดท้าย ขู่ว่า.......ชั้นไม่ให้เธอสอบปลายภาค......

ง้าาาาาาาาาาาา เริ่มกลัว เวรกำ ไม่อ๊าวววว ไม่อยากซ้ำชั้น อะไรเนี๊ยยยย คุณครูใจร้ายย

กลายเป็นว่า ต้องทำการบ้านเพิ่มกว่าเพื่อนคนอื่นๆ ชุดพิเศษที่แบบคนอื่นไม่ต้องทำ
อยู่สัปดาห์นึงได้มั้ง ตอนนั้นคิดว่า ที่ยอมทำเนี่ยเพราะรำคาญหรอก บ่นอยู่ได้
ทำเพื่อให้เลื่อนไปเรียนปอสามหรอกนะ.....

จนในที่สุด...สอบเสร็จผ่านพ้นไป...

วันที่ประกาศผลสอบ....ก็มาฟังแบบชิวๆ เชอะ - -'' ในใจคิดว่ารอด
ดีจังขึ้น ป.สามจะได้ไม่ต้องเรียนกับครู คนนี้อีก

ครูก็เรียกไปเอากระดาษคะแนนสอบทีละคนๆ...
ของฝน..(บวก ลบ อาจจะคลาดเคลื่อนไปสองคะแนน แต่ได้ประมาณนี้แล่ะ แต่วิชาสุดท้ายนี่ชัวร์มาก)

คณิต 83 โห..เลขกระจอก บวกๆลบๆ สูตรคูณ วิชานี้ไม่ต้องฟังครูก็ได้ชิวๆนับแม่นๆก็รอดละ
ไทย 88 ชอบอ่านมานะมานีมาก มันได้แปดสิบแปดได้ไงเนี่ย.... อ่อ สงสัยพลาดหลักภาษาของดรุณศึกษา
สปช 78 ยากนิดๆหน่อยๆ ง่วงๆมั่งเวลาครูสอน
สลน 90 จริยะ ศิลปะ ดนตรี ไม่เคยได้ต่ำกว่า 90 ตั้งแต่ขึ้นประถมมา....
กพอ 71 เกลียดวิชานี้มาก เพราะไม่ชอบวิชาประดิษฐ์กับเกษตร
มีประสบการณ์เลวร้ายกะการปลูกถั่วเขียว เลยไม่ค่อยชอบวิชาทางนี้ - -''
อังกฤษ 95 เฮ้ยยย ได้เยอะแฮะคราวนี้ อืมๆๆ เก่งเนอะชั้น is am are

หลายคนอาจจะคิดในใจ ว่าวิชาที่ฝนเกลียดครูคือวิชา กพอ. เลยคะแนนน้อย
แต่ไม่ใช่หรอก.........วิชาที่ส่งผลให้ฝนต้องโดนตีทุกวันเพราะไม่เคยทำการบ้าน

คือ วิชา ภาษาอังกฤษ ตะหาก....

เสร็จแล้วครูประจำชั้นก็ให้ครูสอนภาษาอังกฤษมาพูด ครูบอกว่า
คราวนี้มีนักเรียนคนนึงทำคะแนนได้สูงสุดของชั้น ป.สอง
ครูมีรางวัลจะให้ ซึ่งนักเรียนคนนั้นอยู่ในห้อง ป.2/1 เนี่ยแหล่ะ
ครูจะบอกเป็นเลขที่นะ.....แล้วให้นักเรียนเลขที่นั้นออกมารับรางวัล

ในใจตอนนั้นก็คิดว่า...โอ๊ยย อีพวกเด็กเก่งเด็กเรียนห้องชั้นมันเยอะ...
ไม่ได้สนใจอะไร ก้มหน้าก้มตาหลบสายตาครู เพราะไม่ชอบเค้า...

เอาจริงๆเลยนะ คือไม่ชอบเสียงครูคนนี้เลย กับสายตาที่มอง - -''
เลยพาลไม่อยากเรียนวิชานี้ไปเลย รู้สึกครูชอบแกล้ง แล้วก็คุยดี
แต่พวกเด็กเก่งๆ เรียบร้อยๆ เชอะ.....ลำเอียง ไม่ชอบ ไม่อยากเรียน ไม่ทำ!!

"เอาล่ะ เลขที่ 36 ออกมาหน้าห้อง" เงียบ......ไม่มีใครลุกออกไป
ช่วงเวลาสิบกว่าวิที่เพื่อนเด็กๆในห้องมันจะคิดกันว่า เอ๊ใครวะเลขที่ 36
ไอเราก็เหม่อ นั่งใจลอยไปถึงคุณกระรอกน้อย ช่องสิบเอ็ด อยากดูเร็วๆจัง

ซักพัก ครูก็คงแบบ เอ๊า อีเลขที่ 36 ไม่ออกมาเรอะไง - -''
เลยเรียกชื่อจริงซะงั้น.........

แล้วมันก็เป็นชื่อฝนเองจ่ะ ตอนนั้นก็แบบเวรๆๆกำ
กำลังเหม่อลอยพอดี โดนตีแน่ๆ ที่ไหนได้..........

"เธอได้คะแนน สูงสุดของชั้น ตบมือให้เพื่อนหน่อย...."
แล้วครูก็ให้ของขวัญ มันเป็นชุดเครื่องเขียนที่มีของครบเลยนะ
แล้วครูก็บอกว่า "เก่งมาก พยายามได้ดีมาก เก็บของที่ครูให้ดีๆนะ"

โห...นาทีนั้นทั้งตกใจ ทั้งอาย ทั้งโกรธตัวเอง..ที่เคยเกลียดครู

น้ำตาร่วงซะงั้น - -'' ครูก็มาโอ๋ๆกอดๆ

จากนั้นพอขึ้น ป.สาม เป็นต้นมา ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับครูคนไหนอีกเลย
คือไม่เกลียดแบบไร้สาระ - -'' เกลียดแล้วทำตัวอวดดี ข้างๆคูๆ

กลายเป็นเด็กเรียนดี ทำการบ้านทุกวิชา อันไหนไม่อยากก็บังคับ
ตัวเองให้ทำ ไม่ใช่ ไม่อยากก็ไม่ทำ - -'' (เด็กบ้าอะไร อวดดีชะมัด)

คิดถึงคุณครูนะค้า...^^~ คุณครูชมภู่

--------------------------------------------------------------
~~ นิสัยบ้าๆ ~~

คราวนี้ดูเหมือนเล่าย้อนอดีตมาเรื่อยๆเลยเนอะ - -''

อ่ะๆ เรื่องสุดท้ายไม่มีเป็นเรื่อง แต่แบบเป็นนิสัยที่ฝนว่าคนอื่นอาจจะไม่เป็น - -''
หรือเป็นบ้าง....เออๆน่ะแหล่ะ - -''

- บ้าน้ำยาทำความสะอาด....
ชอบซื้อมาลองมาก - -'' น้ำยาทำความสะอาดทุกประเภท ลองมาหมดอ่ะจ่ะ
ทั้งซันไลต์ ไลปอนเอฟ ดีโก้ แอทแทก บัว เปา บรีส แวนิช กีวี สเตคลีน
วิม เป็ด มาจิคลีน แอกซี่ แบง ฯลฯ กระทั่งพวก ลีดเด้อไพรส์ทั้งหลาย - -''
ชอบซื้อมาลองใช้ ฮ่าๆๆ ชอบทำความสะอาดบ้านจ่ะ ^^~

- บ่อน้ำตาตื้น....
ไอตอนเด็กๆก้ไม่เป็นนะ แบบเป็นเด็กกะโปโล ห้าว ไม่มีอ่ะมาร้องห้งร้องไห้
ต่อหน้าสาธารณชน เจ็บแค่ไหน อายแค่ไหน เศร้าแค่ไหนไม่เคยร้อง
(ยกเว้นดูหนัง ดูการ์ตูนเศร้าก็จะแอบๆร้อง)

แต่พอโตมาเนี่ยดิ ซัก หลังจาก ม.สามเนี่ยแล่ะ...โห....โฮมันทุกเรื่อง..
เจออะไรสะเทือนใจร้องมันซะเลย - -'' ตอนนั้นเลย ไม่มีมาเก็บๆแอบๆ
เรื่องเล็กๆนิดหน่อย ซึ้ง เศร้า สงสารอะไรหน่อยก็ร้อง .... T^T
อ่านชินจัง โดเรม่อน คินดะอิจิ ตอนเศร้าๆก็ร้องแล้ว เห็นเด็กที่ไหนน่าสงสารก็ร้อง
หนังที่เค้าว่าตลกฝนยังร้องเลย อย่างทรูแมนโชว์เงี้ย คือแบบ โอ๊ยสงสารพระเอกที่
โดนหลอก ยิ่งตอนจบนี่ยิ่งแล้วใหญ่เค้าขำกัน แต่ฝนแบบเฮ้ยย มันตลกตรงไหนวะ มันเศร้านะเว่ย...
นั่นแล่ะจ่ะ TT___TT

- ชอบทำแบบนี้มากไม่รู้จะเรียกว่าอะไร
ใครเคยดูหนังเรื่องเอมิลี่ จะมีฉากเล็กๆฉากนึง ที่ทำให้ฝนรู้สึกว่า เฮ้ยยยย
ฝนไม่ได้เป็นคนเดียวในโลก ฮ่าๆๆ คือ ชอบเอามือหรือขา (อยากลองทั้งตัวด้วย)
ลงไปสวบๆ คนๆ ในอะไรซักอย่างที่แห้งๆ เม็ดๆ เล็กๆ และเยอะๆ - -''
ฮ่าๆ นึกออกไหม เช่น ข้าวสาร ถั่วเขียว อะไรอย่างงี้ ....
โอ้วว มีฟามสุก... - -'' อีกอันคือ บับเบิ้ลกันกระแทก ชอบบีบมาก
เห็นที่ไหนมันคันมือ อยากจะไปบีบๆๆๆ กดๆๆๆให้มันแตก สะใจเล็กๆ - -''

ฮ่าๆ บ้าพอไหม? พอดีก่า สามพฤติกรรมนี่ก็บ้าเกิ๊นแล้ว.......
--------------------------------------------------------------

อ่า.........ปลดเปลื้องจากภารกิจ หาเหยื่อได้แล้วจ่ะ มาๆอัพบล็อกซะโดยดี เย่ๆๆๆ

คุณ Black of love เย่ๆรับน้องใหม่

คุณ Haraasuka เย่ๆน้องใหม่อีกคน

คุณพี่ nutxnut a วัยรุ่นดีนัก แท่กซะเลย - -''

คุณ MeetJoBlack เคยอ่านในนอกเรื่อง - -'' เรื่องถูกใจพี่เกย์ฮ่าๆๆๆ น่ารักดี มามะมาโดน Tag อิอิ

อัลลี่ altimate อิอิอิ ช่วยกันนะอัลลี่ เย่ๆๆ

ครบแล้วจ่ะ สนุกสนานกับการอ่านนะจ๊ะ

^^~

Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2550 13:01:49 น.

20 comments

Counter : 446 Pageviews.

แอบ มา เจิมคนแรก เลยเรา อ่านยังไม่จบ ค้างไ้้ว้่ก่อนนะ เดียวมา ค่ะหิวข้าว อิอิอิ

โดย: NuiErnik

วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:19:40:30 น.

บีบบับเบิ้ลกันกระแทกนี่แปลกรึ O_o
นึกว่าเป็นกันทุกคนซะีอีก

โดย: ผีหน้าคอม~

วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:18:00 น.

เฮ้ยพี่ เวียดนามพี่อ่ะ เหตุการณ์เหมือนหลวงพระบางของป๋มเลยกั๊บ

เงินดอลล์หมดเหมือนกัน^^

โดย: หลานยายจุล

วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:20:43 น.

555555.....ฮามากๆ
นี่ๆ เพื่อนๆที่เข้ามาอ่านถ้ายังไม่รู้จะแท่กใคร แท่กคุณแจงแวง
นี่อีกนะ

จะได้เผาตัวเองรอบสาม อิอิ..

โดย: ^^ IP: 58.9.148.48 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:25:42 น.

โชคดีที่ยังมีเงินไทยเหลือนะคะ

ไม่งั้นป่านนี้ ต้องอยู่เป็นสาวเวียตนามไปแล้ว อิอิ

โดย: โสดในซอย

วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:53:01 น.

โอ้โห.. เหนื่อยมากเลยค่ะ ขอบอก.. อิอิ

แต่ว่าคุณแจงแวงค่ะ เค้าอาจจะตั้งใจเอาโทรศัพท์ไปคืนจริงๆ ก็ได้นะ เพราะว่าฟังวิทยุไม่ได้ จอขาวดำ อ่ะค่ะ.. อิอิ

โดย: KungGuenter

วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:21:25:51 น.

เข้ามาดู

โดย: panumas05 IP: 58.64.106.215 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:21:32:27 น.

เหอะๆๆๆ อ่านไปอมยิ้มไป น่ารักดีครับ โดยเฉพาะคุณครูชมภู่..

โดย: เมื่อตื่นขึ้นมาหัวใจก็ยังมีรัก IP: 203.113.57.5 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:21:58:52 น.

- -"

โดย: jira0024 IP: 58.8.136.24 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:22:24:03 น.

อิอิอิ ชอบทุกเรื่องเลยครับ โดยเฉพาะเรื่องที่ 3 ฮามาก วิดวี้ว~

จขบ.เรียนเก่งเน้อ จากวันนั้นคงรักคุณครูชมภู่มากมาย

โดย: Seraphyros DeCameron

วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:22:56:43 น.

เอ่อ blog หรือนิยายครับเจ๊ - -"
ไว้พรุ่งนี้ค่อยอ่านละกันนะ จะนอนแล้ว

โดย: AuDaCiTy IP: 58.64.127.147 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:1:39:12 น.

โถ...ชีวีวิตช่างบัด...

........สีบัดเถลิง เนอะ!!!
เหอ อ...

โดย: jira IP: 58.8.139.190 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:19:25:47 น.

แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม เรื่องที่ 3 เปรี้ยวเยี่ยวพุ่งมากๆ นี่สิเขาเรียกว่า คนจริง

ส่วนเรื่องที่ 2 ถ้าเป็นผมนะ มันมีตาย ลากคอได้เลย แรงมาเองเอาไปส่งตำรวจเลย

โดย: เข็มขัดสั้น

วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:22:49:11 น.

ทำเสร็จแล้วไงต่อละ

โดย: haraasuka (Haraasuka

) วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:10:07:47 น.

แทกกกมาตอนไหน

รอไปก่อนนะเฮอร์ไมเรนนี่.. เด่วจัดให้แล้วจะมาบอก

โดย: อัลลี่ พอตเตอร์ IP: 61.91.168.186 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:7:58:07 น.

ยาวมั๊กๆคนแก่อ่านไม่ไหว

โดย: *~.Jasmin and Airedale.~*

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:53:02 น.

เอ่อ...น้องใหม่งงอยู่เยยย
มันคือไรอะ
แล้วเราต้องทำไง
งง ๆๆๆ
ต้องทำแบบข้างบนใช่ปะค่า

โดย: Black of lovE

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:09:50 น.

สวัสดีค่ะคุณฝน

มีความสุขมากๆในวันแห่งความรักนะคะ

จาก ฝน (เหมือนกันค่ะ)

โดย: Mocha Macchiato

วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:1:51:46 น.

ขอบคุณโลกไซเบอร์ ที่ทำให้เราไ้ด้มาเจอและรู้จักกัน
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ

โดย: someone like me

วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:13:26:46 น.

ยังแถกอยู่เลย มามะ มาอัพกัน อัพกัน

โดย: เข็มขัดสั้น

วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:26:18 น.