ยังอยู่ดีหรือเปล่า
เพียงไม่ยินข่าว เลยห่วง
อยากบอกความเหน็บหนาวเดี๋ยวก็ล่วง
ไม่มีหิมะที่ไหนไม่ละลาย

จุดเยือกแข็งที่สุดหนาว
มีลมหายใจร้อนผ่าวของฉัน
แม้จะหายใจอยู่แสนไกลกัน
แต่ฉันก็ได้รู้จักเธอ

ไม่มีใครเกิดมาไม่เจ็บ
เพียงแต่เราเลือกเจ็บต่อหรือไม่
มีคนเลือกจะเจ็บอยู่มากมาย
เธอเป็นหนึ่งในนั้นหรือเปล่า..

ฉันคงทำได้แค่เท่านี้
บอกความหวังดีที่เธอไม่เห็น
กลั่นเป็นอักษรที่ซ่อนหลีกเร้น
เก็บเป็นพลัง..ฝังไว้ให้เธอ..

.......................................................
ก็แวะไปเว็บหนึ่งมา
เขามีพื้นที่เขียนให้คนพิเศษ เลยได้อารมณ์
เลยกลับมาทำห้อง เอามาแปะไว้เสียหน่อย
เขียนสดให้ใครคนหนึ่งซึ่งหายไปเลย
ก็รู้จักเธอฝ่ายเดียว เห็นว่าเธอเศร้าๆ นะ
ตอนนี้หวังว่า ยังสบายดีอยู๋...

กลอนสด
อารมณ์สด
ฉันร่ายสด
กลั่นให้เธอสดๆ

ฉันเคยเขียนกวี
แต่ห่างหายจากกันไปนานนับหลาย ฤดี

ฉันไม่เคยหลงใหลกวี
แต่กลับมาพานพบกันในบางเสี้ยววินาที

ฉันไม่เคยเชื่อในบทกวี
แต่บางที.. บางที.. พวกเขาซ่อนอยู่ในใจ

สมการชีวิตไม่ค่อยมีตัวยกกำลัง
มีแต่ตัวหารร่วมมาก

จนกว่าหัวใจจะเป็นอิสระ
จากนั้น.. มันจะเป็น..อิ น ฟิ นิ ตี้...

คนที่นีโอรัก เพราะมันเป็นหัวใจของตัวเขาเอง
ความรักคือตัวเรา ...

คืนวันผันผ่าน
เนิ่นนานหากนับ

แต่รวดเร็วหากเพียงนึก
คล้ายเกิดขึ้นเมื่อสักครู่
และบางเรื่องไม่สามารระลึก.....

ทุกสิ่งก้าวล่วง
ราวเกิด.. ไม่ได้เกิด
เพียงเคย หรือแท้เพียงซ้ำซาก

กังวลวิตก อยากแก้ไข
ความจริง ไม่อาจเป็นไป
มีแต่.. ตรงนี้ เดี๋ยวนี้

คือยุติสิ่งใหม่ๆ แค่นั้น นิรันดร ..

มาอ่านกลอนครับ

ผมเขียนไม่ค่อยเป้นครับ เคยแต่งเป็นกลอนแล้วเอามาใส่ทำนอง กลายเป็นเพลง พอฟังได้น่ะครับ

สวัสดีค่ะ ตามมาหลอน เอ๊ย มาทักทายค่ะ
และยังไ่ม่ได้บอกคุณสุภาฯ ว่าหนังสือผมฯ
ไปซื้อที่ศูนย์หนังสือจุฬา แถวสยามค่ะ

หลับฝันดีนะคะ
ปล แอบอ่านคนบ่นเป็นกวี

ขอเวลามาทักทายให้คลายเหงา
ลงจากเขามาเยี่ยมเยือนเพื่อนสักหน
ด้วยคิดถึงจึงมาหาในบัดดล
เพื่อมาด้นกลอนไว้ในบ้านคุณ

ปล.คุณคือคนที่เข้าไปทักทายในวันที่สร้างบล้อกวันแรกของป้ามด ... ขอบคุณค่

ขอเวลามาทักทายให้คลายเหงา
ลงจากเขามาเยี่ยมเยือนเพื่อนสักหน
ด้วยคิดถึงจึงมาหาในบัดดล
เพื่อมาด้นกลอนไว้ในบ้านคุณ
(ป้ามด)

ป้ามดจรดกลอนกล่าวเยี่ยม
เต็มเปี่ยมเป็นถ้อยฝากดุจน้ำฝน
สลักไว้ที่บ้าน ณ บันดล
ขอบคุณจน ไม่รู้ จะกล่าวอะไร..
(สุภาฯ)


ไปดูป้ามดสร้างบล๊อกวันแรก
จนวันนี้ บ้านใหญ่กว่าเรา.. สวยกว่าเรา..

มีที่ศูยน์หนังสือจุฬาฯ ด้วย
ดีใจจัง ขอบคุณคุณแจนที่บอกข่าว
คิดถึงรั้วสีชมพู

จารมรีสีเหลืองล่วงลิ่ว
เป็นพรมพื้นผิวปูทางฝัน
บอกเวลาต้องทดสอบผ่านคืนวัน
ทางๆ นั้น จำได้ไม่เคยเลือน

..........................

พ่อน้องโจ..ใจคับอกขนาดนั้น
แต่งให้น้อง liv หน่อย

ปากของเธอ ตาของเธอ
ทำฉันละเมอ..

ฉันลืมท้องฟ้า สายลม แสงแดด
ฉันลืมคนหลายคน

ฉันจมอยู่กับความคว้างบางอย่าง
ไม่อาจถ่ายทอดเป็นความเหงา
ความเศร้า หรือความใดๆ

คล้ายๆ จะกลายเป็นแค่พรหมลูกฟัก

ข้างนอกมีเรื่องน่ากลัวและไม่ปลอดภัย
ฉันรู้สึกอุ่นใจเมื่อได้กลับบ้าน

ข้างนอกมีเรื่องน่าตื่นตามากมาย
แต่เมื่อฉันเหนื่อย ฉันเพียงอยากกลับบ้าน

ข้างนอกมีคนน่ากลัวและบ้าคลั่ง
ฉันหลบหลีก..เพียรพยายามให้ถึงบ้าน

ข้างนอกมีคนน่าสนใจน่าค้นหา
แต่เมื่อฉันเหว่ว้า..ฉันเพียงคิดถึงคนที่บ้าน



บ้านนี้จะงามได้อย่างไร ถ้าไม่มีเธอ..

แวะอ่านชีวิตของน้องคนนึง น่าสงสาร
อ่านแล้วก็ห่อเหี่ยว

ความห่อเหี่ยว แสดงสัจจะ
ให้ความสนุกลุ่มหลง จางหาย ลงฉับพลัน

ก่อนให้เรียบนิ่ง
สั่งให้ค้นหาความหมายชีวิตอยู่..อย่าลืม
อย่ามัวแต่เพริดไป

แล้วฟ้าก็จะเป็นฟ้า..
ความเข้าใจปรากฏ ความงามของชีวิตจะปรากฏ

หากเข้าใจความงาม ก็จะเข้าใจความจริง..

อืม.. แล้ววันนึงคงเข้าใจ

เรื่องที่แน่ใจ กลับไม่แน่นอน
เรื่องที่ไม่ชัวร์
บางทีอาจจะฟลุ๊คขึ้นมาก็ได้

ทำไง จะมาโวยวายไร้สาระ
แล้วว่ามันเป็นศิลป์

ก็ไม่ใช่หนทางที่เลือก

มองดูสิ่งที่เธอทำอย่างหลงใหล

แต่มันก็แค่เรื่องไร้สาระ จนฉันต้องตัดใจ
ยังไงเสีย เราก้เลือกเส้นทางคนละเส้น อยู่แล้ว

ดอกไม้ที่คิดถึง

ฉันคิดถึงเธอ
แต่คิดถึงท่านกฤษณะมูรติมากกว่า
ฉันอยากรู้จักเธอ
แต่อยากรู้จักพระพุทธเจ้ามากกว่า

เธออยู่ในใจฉันทุกชาติไป
และฉันควรทำใจเสียที

ดอกไม้ที่คิดถึง
ไม่อยากให้เธอร้องไห้อีก

เธอเห็นฉันที่ตรงนี้หรือเปล่า
หรือเธอยังเล่นเอาเถิดอยู่กับโลก

เธอจะให้ฉันทำอย่างไร
นอกจากได้แค่คิดถึงเธอ..แค่นั้น

เราอยู่กันคนละทางช้างเผือก
.....................................

มีดวงดาว มีอุ่นไอรักรอบตัว เพียงแต่.. คนละอย่าง
บนทางช้างเผือกคนละเส้น

ฉันไม่เคยอกหัก และเธอคงไม่เคยรับรู้ชีวิตในแบบของฉัน

ฉันเดินมาเจอเธอ .... เธอเดินมาเจอฉัน
แต่ไม่สามารถพบกัน เพราะข้ามมาสัมผัสกันไม่ได้

ฉันมีคนรักอย่างที่ฉันเลือก กัลยาณมิตร
เธอก็มีคนรักอย่างที่เธอเลือก ความลุ่มหลงอันสวยงาม

ฉันไม่เคยผิดหวัง คร่ำครวญ หรือเศร้าโศก
ส่วนเธอไม่เคยสมหวัง น้ำตาของเธอ ร่วงพรู..
งดงาม ตามที่เธอปั้นแต่ง

ความโศกเศร้าของเธอ..
เรียกให้ฉันมาหา ถึงมายาของเธอ หลงใหลเธอ

แต่ฉันสัมผัสได้เพียงวิญญาณอันห่าง และกลัวการเข้าใกล้
เพราะเราอยู่บนเส้นทางช้างเผือก คนละเส้น

มันต่างเป็นวิถี ที่เราเลือก ...อย่างนั้น





ในวิถีทาง ของความต่าง
อาจมีบางอย่าง ที่พอใจในความไม่เหมือน

บางอย่างที่ไม่เหมือน หากกลับคล้าย

อย่างน้อย มันเป็นความรู้สึกถึงเบื้องลึก

ฉันรู้ว่าเธอจะไม่ทำอะไร
อย่างที่ฉันเองก็จะไม่ทำ

มันเป็นสิ่งที่เข้าใจยาก
และมีคนเพียงน้อย ที่ล่วงรู้ความลับนี้

เพราะความโหยหาของคนเรานั้นอาจไม่ต่าง
แต่การแสดงออกมาช่างไกลลิบ

ฉันรู้ ว่าเธอจะไม่ทำอะไร และนั่นเอง มันก็คือฉันด้วย

ฝนตกไล้ปลายหางขนตา
ไหลอาบแก้มสาวน้อย
เธอยังคงยิ้มให้ฉัน...แสงแห่งพุทธะ

วันและคืนคล้อยเคลื่อน
ลางเลือนลับหายไม่แจ่มชัด
พยับแดดมมายา...ลวงในกลลวงยิ่งกว่า

แสงรุ้งถักทอสายแล้ว
บนฟ้าครามหลังหยาดพิรุณนั่น
ความรักยังคงทอดตัว...ให้ผู้คนได้สัมผัส

กระซิบบอกที่หัวใจ
แนบอบอุ่นละมุนละไม
ทำลายตัวเราด้วยรัก...จักไม่มีอันใดเหลืออยู่
..ให้ทุกข์ตรม

....หลังฟากบางสร่างสาย.....ณ ชายฟ้า
หยาดเมฆาลาลับ...............ไป่สิ้น
หวังเพียงยลเจ้าฟื้นตื่น.........อกซวด
ปลอบขวัญเจ้าข่มร้าว ... .....รวดไหม้ คลายคืน

ฟ้ามืดเมฆินท์นิลกาฬ
เปรียบปรานทุกข์ถ่มตรมที่
เกลียวกลอกระลอกคลื่นกลืนฤดี
นางหนีห่างหายเข้ากลีบลม

ฉันยืนเดียวเปลี่ยวดายให้คลื่นซัด
ให้เมฆซ้ำพายุพัดจนสาสม
ฟ้าทาบทาความมืดครอบ..จนบอบซม
ยังไม่ขมขื่นเทียบเปรียบเธอทิ้ง

พายุคลั่งหว่างคลื่นฉันยืนอยู่
หมดความรู้สึกสามาเข้าสิง
เป็นเพียงซากไร้วิญญาพ่ายความจริง
หยุดพักพิงฝากใจไว้ใต้ทะเล.................

..........ภาพรักฉาบฉาย
.....ตามทางลื่น...ลน..คนหลง..
.....ถนนสายเสน่ห์หายเมื่อครั้ง
ฟังคลื่นก่อเกลียวทับหาด.. แทรกซอน
........นาทีนี้คืนฟ้า...ไร้ดาว..
......ฟ้างาม รับรักเอา..คืนให้
..ฉันอยู่..อย่างอิส..รีแล้ว ฤายังรัก
บอกหน่อยที่รัก ฉันยังคว้าง หรือหลุด!!!.....

.........ลูกแห่งคลื่น...น้ำครืน ซบหาด
....ครืน ครืน ครืน.....แล้วสาด โถมเข้า
........พักอยู่ริมเท้าแม่ ........ธรณี..
ชำแรกลงปฐพี เหนื่อยหาย ลาลับ กลับมาแล้ว

.................ลูกแห่งท้อง ทะเล.......


.............. ลูกทะเล ไกลทะเลทัก
.......ห่างทะเลนัก เหมือนจักมิใช่คนสายน้ำ
..........เสียงเห่ อยู่ใน จิต ทั้งหลับตื่น
...ความรักเร้นแอบอยู่ ใน เส้น สี สาย คลื่นเกลียว
....อยู่เมือง ยามไหน ยังแอบปล่อย...ใจ...คนึง
.........เพรียก คิด..หา รำพึงถึง ยามเหงา
........เมืองแล้ง ฟ้าแห้ง เหนื่อยเกินเพลา
อยากหลับพักใต้ท้องเจ้า ฟ้าครามเขียว เกลียวทะเล...

..............ณ แรกรักฝน......................

.........เช้าฝนร่ำ คืนฝนพรำ ซ้ำซ้ำ
........ย้ำย้ำ ความรู้สึก ชวนแปลก
......ย้อน ณ คืน คืน ณ รักแทรก
........ฉันจำคราแรก แรกรัก จาก เธอ
.......ฉันคง หลงหยาด หยาดฟ้า เข้าซึ้ง
.......ต้องแร้ว รวงตรึง ตรึงมนต์ ข้นขลัง
..........อำนาจคิดถึง แทรกปัก ชักรั้ง
.......กี่ฝนเยือนยัง เหมือนแรก รักเธอ.....

.....ทุกอย่างบางเบา ในยามเช้าวุ่น ฝนหนัก ........

........สาวน้อยเก็บเสื้อผ้า..ฝนร่วง
..........ลมพัดผ้าแรงเธอหนาว
.....ยามเช้าอากาศเย็น เห็นฝนร่ำแต่รุ่ง ..
............รุนแรง ตัดพ้อ ครางครืน ..
............ที่นี่เปลี่ยว แต่ไม่เปล่า .
.........ฉันชอบเสียงหายใจเข้าออก
.........ฝึกฝนจนเงียบ เหมือนหาย
..........แต่สัมผัสได้ ว่ายังรวยริน

.....ระดะเกลื่อน..กล่น...ดอกไม้...ในลานรัก
...เสน่ห์หวนครวญชะนัก ชักใหลหลง
...ซึ้งบุพเพ..นิรันดร์ ณ ......มเหยงคณ์
...สองบุษบง ร่วมสวาททุกชาติเคียง.........

.....ต่างแต่ข้าหลงเจ้า..สุคนธ์หวา
...เสน่ห์หา...ชวน..เอ่ย ..เขนยเขนียง
...ทุกภูมิภพ สพรัก สมัครเคียง
...เกรงแค่เพียง ไม่รู้เจียม เรียม..ไม่แล......

.......อยากรักเจ้าเท่า..รัก..ที่รัก..ได้
...อยากหลงเจ้าเท่า..ไฟ...ในดวงแข
...เกลียวนี้หนักยังปักรักมั่นดวงแด
....มีสองตาเพียง...แล...แม่รสสุคนธ์........

.......ตำนานซึ้งตรึงใจ..ได้ซึมซาบ
....ให้ชวนปลาบแล้ว..แปลบแทบสับสน
....ตำนานข้า รักข้างเดียวเปลี่ยวใจทน
... วอนฟ้าดลแก้วใจ...รับสดับพอ..............

..................ฤาหลง เข้ามาใน ลานรัก.........

.................ณ ลานนี้ มีคู่ ตุนาหงัน
...........มาพรอดรัก ฝากสันพันธิ์ จันทร์อิจฉา
.............จันทร์หลงทาง อ้างแอบ แยบยลมา
...........หรือเพราะว่า มีนางหนึ่ง ซึ่งแอบชม

..............ไม่รู้เธอลาลับหาย ไปนานแล้ว
...........หรือแปลงร่าง นางแก้ว แต่งเผ้าผม
.............จันทร์จะหานางเจอ ราวเพ้อลม
.............คงชวดชม สมใช่ หากหมายเจอ

...............คงไร้วัน จันทร์จะหา ดอกฟ้าพบ
................ได้แต่ซบ ลานนี้ เป็นที่เผลอ
..................คงทำใจ ได้แค่-แต่ละเมอ
..............เป็นกลอนเก้อ แต่งช้ำ แล้วจำลา.....

คุณเคยตกหลุมรักใครหรือเปล่า
จำอารมณ์นั้นได้อยู่ใช่ไหม
ถึงความอ่อนโยนของใจตัวเอง
ที่เป็นห่วงหา อาวรณ์ ต่อผู้อื่นไม่รู้จบสิ้น
มีความปรารถนาดี แต่ไม่ได้ต้องการครอบครอง

แต่หลังจากนั้นล่ะ
คุณเรียกความเห็นแก่ตัวว่าเป็นความรักหรือเปล่า
เรียกร้องที่จะให้ใครๆ เป็นดังใจ โกรธเคือง เป็นทุกข์
ผูกมัด หวาดระแวง และไม่เคยเป็นอิสระอีกเลย
คุณเพียงสับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก
และอ้างกับใครต่อใครว่าคุณรักเขา

ลองคิดถึงมันดีๆ อีกครั้ง ว่าความรักนั้นเป็นอย่างไร
ความรักที่แท้เป็นอย่างไร

....................................


นานจนไม่น่าเชื่อ
ที่ฉันคลายจากความหลงใหลทุกอย่างไป
นานจน...ดอกไม้อาจตายไปแล้วหลายล้านกลีบช่อ
นกร้องเพลงจบไปแล้วหลายพันหมื่น

ไม่มีบทเพลงไพเราะ..มานานมากแล้ว

โลกที่ว่าสวยงาม ยังรู้สึกว่ามันสวยงามน้อยเกินไป
เพราะด้านที่น่าเหนื่อยหน่ายของมัน ทำฉันเดินถอยหลัง


ความไม่รักของฉัน หรือเป็นเพียงความหลงใหลในความไม่รัก
อาจไม่ต่างจากผู้ที่วิ่งหาความรักคนอื่นๆ ด้วยซ้ำ

บางที หลังความเบื่อหน่าย อาจมีความหมายบางอย่าง
หลังความซ้ำซาก อาจมีการค้นพบ

...รอยยิ้มของพระพุทธรูป และแววตาอันอ่อนโยน
ความรักอาจกลับมาอีกครั้ง
ไม่ใช่ความหลงใหลอย่างเดิม แต่กลมกลืน กับจักรวาล...

เราอาจมีความสุข แม้คนรักของเราจะเคียงข้างอยู่กับใคร
ไม่จำเป็นหรอก ที่ทุกอย่างในโลกนี้จะต้องเป็นของเรา

มันก็แค่เป็นไปอย่างนั้น

ความรักและความตาย สวยงามไม่ต่าง อิสระ..
.. เมื่อเราได้ทำมันอย่างดีที่สุดแล้ว

ความรักก็คือความรัก
เมื่อมีความรัก ย่อมเห็นความงาม รอยยิ้มแบบพุทธะจึงปรากฏขึ้น..


...............................

กับห้วงเวลาหนึ่ง...
เหมือนชีวิตล่องลอยอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้
คล้ายกลายร่างเป็นแมลงปอปีกสวยโบยบินเริงร่ายอย่างอิสระ
ชื่นชมทุกอณูความงามแห่งมวลกลีบกรุ่น
สูดสุดอวลละมุนกลีบกลิ่น

หากห้วงเวลานี้...
ฉันอ่อนล้าเกินกว่าจะพยุงกายถ่ายกำลังขยับปีก
ฉันเหน็ดเหนื่อยจนไร้แรงแม้ขยับปาก
เมื่อ...

เมื่อผีเสื้อกลุ่มใหญ่บินชนจนร่างฉันถลาร่อนลงดิน
อย่างเจ็บปวด

สงสัยคุณพ่อ ชื่อกอนกูย แน่เลย

เคย...ผมเคยตกหลุมรัก......
แต่เป็นอยู่สักพักก็จะหาย
อาจด้วยเหตุผลอีกมากมาย
ให้อาการทุรนทุรายต้องทุเลา
เคย...ผมเคยแอบหลงรัก
เป็นเอาหนักอยู่พักใหญ่ไล่ตามเขา
แอบคิดถึงแอบฝันมิบรรเทา
จนสุดท้ายได้ความเศร้าเข้าตักเตือน
ว่า...ความจริงก็คือความจริง
ทุกทุกสิ่งวิถีโลกล้วนขับเคลื่อน
ตกหลุมรักแอบหลงใครใจย่อมเยือน
จนเปรียบเหมือนกระส่องเพ่งมองตน
ใช่...ผมเคยมีความรัก
จนวันนี้ได้ประจักษ์ทางเริ่มต้น
รักที่แท้คือเทใจให้ผู้คน
ด้วยเหตุผลซึ่งสมองกลั่นกรองแล้ว

............

เขียนหนุกดีอะ กูย
เหตุผลหลัก รู้น้า กลัวแม่อีหนูกัดเอาอะเดะ

เยี่ยมย่ำค่ำคืน..ให้สุดหวล ราวรวนเรไป..ฝันใฝ่ถึง
ดึงใจพาไป..คล้ายตราตรึง คนึง..ครวญซวนชมซมทรวง

ถึงลมรักแผ่ว..แว่วผันผ่าน .มาเยือนตามกาล..ชวนห่วงหวง
หวานยังตรึงกาย ร้ายลมลวง จันทร์จวง เคยละเมอเพ้อเซา

แด่ปุถุชน ทั้งหลาย

ความดีใจมักแผ่วพัดมาวูบใหญ่
และหายไปยิ่งกว่าสายลมบาง

สันติภาพ เหรอ มนุษย์ ???
จงดูมิตรภาพที่เจ็บปวดด้วยความถูกต้อง
ข้างกายเจ้าก่อน

ความเสียสละอันใหญ่หลวง
หวังได้เพียงมหาสัตบุรุษ ผู้อยู่ที่นั่น

ผู้ที่มนุษย์เพียงพูดลอกเลียนคำบอกกล่าวของท่าน
เสมอมา และ ไม่เคยมีใครทำตาม

สันติภาพและมิตรภาพ เหรอ มนุษย์

เจ้าต้องเรียนรู้ความเจ็บปวดแห่งความควร ให้ได้

วางมันไว้ที่นั่น และจงอยู่เหนือโลก..

เพราะเมื่อเจ้าเลว เจ้าจะถูกประณาม
และเมื่อเจ้าดี เจ้าก็จะถุกประณามเช่นกัน

มนุษย์ผู้มีความถูกต้อง ที่แสนทารณ..
พวกเขา อภัย อะไรกัน.. โบ้ยบ้าอะไรกัน..??

อ้างเหตุผล แล้วโยนความผิด ไปถึงไหนต่อไหน

แล้วก็ต่างยึดความคิด ของตนนั้น ว่าถูกควร

มิตรภาพและสันติภาพ.. ที่แสนจะเกินไป



โดย: ot วันที่: 17 สิงหาคม 2548 เวลา:21:23:34 น.

ถึงกับซึ้งเรยคร้าบ หุ ๆ
เขียนดีครับพี่

美晴 Miharu (beautiful clear sky)

ฟ้าสีฟ้าสว่างทอประกาย
ดูพร่างพรายใสสดงดงามยิ่ง
ได้ชื่อว่ากระจ่างฟ้าน่าชมจริง
แสนเพริดพริ้งฟ้ากระจ่างช่างลงตัว..

ความรักอันแสนว่างเปล่า

ข้าซบตัวราบลงพื้นดินครวญคร่ำ
น้ำตาจากแก้มลงสัมผัสพื้น
พระแม่ธรณี..และผู้เป็นใหญ่แห่งพสุธา
โปรดรับรู้ความทุกข์จากใจ

ท้องฟ้าตระหง่านอยู่ด้านหลังข้า
กดแผ่นหลังและกระดูกไขสันหลังรับทราบ
ข้ายอมจำนนต่อความยิ่งใหญ่
เจียมตัวด้อยค่ากว่าเศษธุลีละออง

วิญญาณของข้าเพลานี้แจ่มประจักษ์
ถึงความรักอันแสนว่างเปล่าไร้การเกาะเกี่ยว
ความยิ่งใหญ่จะถูกทำลายสิ้น
เมื่อเรียกร้องการตอบแทน

...ข้าไม่กล้าสู้ฟ้าก้มหน้าลงพื้น
รอยยิ้มข้าปรากฎหลังคราบน้ำตาเหือด
ความต่ำต้อยของข้าเกิดเมื่ออหังกา
ขอข้าได้พ้นจากตัวตนทั้งสองลง..

หวังว่าเมื่อนั้น ฟ้า..ข้า..และดิน
คงหายไปกับสรรพสำเนียงอันเงียบงัน
ดุจเดียวกับจุดเริ่มแห่งวิหาร
ที่เปลี่ยวร้างหลังรุ่งเรืองศิวิไลซ์..

นี่เป็นเวลาแห่งความรักโดยแท้..

ร้านเน็ทเขาเปิดเพลงเพื่อชีวิตเบา ๆ
ผมอ่านบทกวีนี้พอดี
งดงามคำทั้งความครับพี่
..............................................
มาทักทายด้วยระลึกถึง

กูย เกิดวันศุกร์เปล่า ปากหวานจ๊าดดดดด
เออ..ก็กูยเป็นนักกวีนี่นา...
ระวังสาวๆ หลง

วันเสาร์ครับพี่
เสาร์ แรม 11 ราศีสิงห์

วันเสาร์ กะราศีสิงห์ ปกติจะขวานผ่าซากอ่ะ กูยจำวันเกิดผิดกระมัง
หวานขนาดนี้ได้ไง........

บ่ผิดครับพี่ บ่ผิด

เช้านี้แดดสวยมาก ชิวเทียน(ฤดูใบไม้ผลิ)ย่างเข้ามาแล้ว เปิดเพลงคลอเบาๆ ฟังเพลงวันนี้ ช่างแตกต่างจากวันวาน(เมื่อสิบปีก่อน) ใจนิ่งขึ้น ไม่หวั่นไหวอะไรง่ายๆ ทุกอย่างเพียงเกิดขึ้นและหายไป เรา คนรัก ผู้คนรอบข้าง ล้วนถูกกลืนเข้าเข้าไปในกระแสแห่งกาลเวลา แค่เกิดขึ้น และหายไป .....ไม่มีตัวเรา......

เชื่อดีเปล่าเนี่ย
คนเห็นอนัตตา ส่วนใหญ่หัวเราะ..

สุดท้ายฉัยเพียงอยากหายไปจากโลก
วางความสุขทุกข์ ว่างจากสิ่งทั้งหลาย

ถ้าสวรรค์หมายถึงนรก รักหมายถึงเกลียด
ฉันคงไม่อยากเล่นกับเกมที่ต้องแลก

ไม่มีสิ่งใดอยากหรือไม่อยาก

ฉันชอบตอนลืมคิดโน่นคิดนี่
ดื่มกาแฟอุ่นๆ
แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรเลย
หายใจเอาความอุ่นออกมา
ฉันจมอยู่กับความเคลื่อน
ของร่างกายตัวเอง
..........................

รำลึกไฮกุ ไม่ได้เขียนนานแล้ว

อีกาเหงื่องหงอยอยู่ตามสายไฟ
ใบไม้แห้งพัดปลิวไปตามลมหนาว


อีกสักบท


ฉันเดินผ่านคนหัวเราะรื่น
กลั้นน้ำตาปล่อยให้เสียงนั้นกระแทกใจ

...ยากมากๆ ที่จะเขียนกลอนเอง
แต่ไปเว็บอื่น กลับมักได้กลอนมา..น่าจะงง


ใจแลกใจ ให้แลกกัน
ใจตามใจ ใครตามกัน
เป็นสามใจ ใช่สองกัน
เป็นสามทาง ใช่ผูกกัน
ตามกันไป ไม่แลกกัน
เป็นสามเส้า เคล้าโศกัลย์
ตามกันไป ไม่พบกัน
รักตามรัก เจ็บตาม..ๆ กัน

ลองแคนโต้ดูนะ
.................


ดื่มด่ำความรักบนความขมขื่น
ยามที่ฟ้าร้องไห้
แต่ใบไม้ต่างยิ้มชื่น

ที่เวิ้งทะเลเงียบเหงา
ก่อเกลียวคลื่นลมโถมทั่ง
โอดครวญถึงความว้าเหว่ภายใน

วิญญาณพเนจรล่องลอย
เพรียกหาความอบอุ่นจากที่ใด
หยาดน้ำตาใครอาดูรต่อพวกเขา

แค่เพียงเศษลมลวง
เธอจะเรียกหาความภักดีจากฉันตรงไหน
แม่ยอดนักรัก

ฉันแค่พเนจรอย่างวิญญาณว้าเหว่
อย่ากล่าวเชิญฉันเข้าบ้านเทียว
เพราะมันจะทำฉันอ่อนแอและตามพวกพ้องไปไม่ได้อีก


แค่หยุดลงตรงนี้เท่านั้น
ได้โปรดอย่าสงสารฉัน อย่าแม้แต่หยุดทักทาย
อีกเดี๋ยวน้ำตาแห้ง ... ฉันก็จะจากไป....

เธอว่าพระพุทธรูปไม่ร้องไห้หรือ
แต่อย่าหวังอย่างนั้นกับฉัน
มันคงมากเกินไป

เธอคิดว่าฉันจะเข้มแข็ง..
ก็อาจเป็นได้
ในยามที่เธอเห็นอย่างนั้น

ไม่หรอก ฉันไม่เศร้าโศกตลอดเวลา
ถ้าเธอจะจากไปจริงๆ ฉันก็ยังคงอยู่
หลังความเกรี้ยวกราดมันคือความสงบ

จะหลับอยู่แล้ว..
.........................


เปลือกตาบนล่างกำลังจะพบพาน
ความรักชังบนโลกมีจริงหรือ
ฉันกลับไม่เห็นสิ่งใดอีก

ในภวังค์เงียบงัน..ไร้ความฝันอีกแล้ว
ฉันอาจลืมตาตื่นยังดินแดนแห่งใหม่
ไม่ว่าจะอยากหรือไม่อยาก

อะไรจริง..อะไรไม่จริง
ฉันคงจะแย้มยิ้มเมื่อเธอฆ่าฉันด้วย
นั่นมันเรื่องโกหกทั้งเพ...ผู้รู้กล่าวบอกเช่นนั้น..

ฉันจะปล่อย ฉันจะปล่อย..
ดีแล้วใช่ไหม ที่เธอทำฉันเจ็บได้บ่อยๆ
ฉันจะได้ปล่อย...วางเรื่องโกหกแบบนี้สักที

รักลวง/รักแท้


มีใครบอกว่า อกหักดีกว่ารักไม่เป็น
ฉันไม่เคยทำอย่างนั้น
ความรักถูกเก็บเงียบอยู่ในใจเสมอ

มีใครบอกว่า..แค่ได้บอกรักคนที่เรารักก็พอ
อะไรจะเกิด..จะเป็นไป..ก็ช่างมัน
ฉันไม่กล้าขนาดนั้นหรอก

อาจเป็นเพราะฉันรักเจ้าตัวความรักเสียเหลือเกิน
ไม่อยากรับรู้ความรู้สึกอื่นๆ ที่จะมีขึ้น
ไม่ชอบความสุขทุกข์ใดๆ ทั้งนั้น

ถ้าโรมิโอกับจูเลียตได้อยู่กันถึงแก่เฒ่า
จะเป็นอย่างไร
พวกเขาจะสามารถเรียนรู้ความรักแท้ได้ไหม??

รักที่จะให้ทุกคนหมดทุกข์เหรอ
ฟังดูน่าสมเพชใช่ไหม
ฉันสัมผัสมันได้... จริงๆ นะ...

ฉันอยากมีความรัก
เพื่อที่จะอภัยในความหลงของฉัน
และของใครๆ

ฉันอยากสัมผัสถึงความรัก
เพราะมันทำให้ฉันสงบ
ตัวตนหายไป

ฉันอยากเป็นหนึ่งเดียวกับความรัก
เพื่อจะได้กล่าวบอกต่อใครๆ
ว่าแท้นั้น..มันเป็นเช่นไร

ความรักที่สัมผัสได้เพียงน้อย
ยังทำให้ฉันเบิกบาน
รักษาฉันจากความทุกข์ไว้ได้

อ้า.. พระโพธิสัตว์
หรือฉันสัมผัสท่านใช่ไหม..
เพราะท่านมีความรักยิ่งกว่าผู้ใด

ในความรักนั้น
ไม่แบ่งแยกเราเขา
แม้ไม่ว่างเปล่า..แต่ทว่าไม่มีอะไร..

เพราะมีความรัก
จึงอภัยและเสียสละ
เข้าใจแม้ในสิ่งที่ยากเข้าใจ

ความรักมีแต่ให้..ทำใจไว้เมื่อผิดหวัง
เป็นอิสระและปล่อยวาง..
ก็เพราะความรักสอนให้ต้องเข้าใจ

....................

ก็ยังมีปัญหาเรื่องใช้คำอยู่มาก
ถ้าแต่งเอง จะไม่มีอารมณ์อะไรเลย
ถ้าไปแอบต่อกลอนชาวบ้านเขา
ก็อาจอาศัยอารมณ์เขาได้บ้าง
พวกไร้อารมณ์นี่แย่จริง

.....................

วันเวลาผ่าน
ฉันสัญญาลมแล้งกับตัวว่าจะวาง
แล้วไง..น้ำตาคงต้องรอวันที่โลงปรากฎ..

หลายครั้ง หลายชั่วขณะ..
ที่ฉันประจักษ์ถึงความรัก
ต่างสถาน ต่างบุคคล

แม่ป้องกันลูกตัวเองด้วยชีวิต

บางคนที่เข้าช่วยเหลือคนที่เกลียดเมื่อเวลาจวนตัว

ความรักแสดงออกมาทันทีเมื่อลืมตัวตน
และมันเป็นจิตเดิมของทุกคน
รอวันที่เจ้าของทุกดวงจะเข้าไปเป็นหนึ่งเดียวกับมันตลอดกาล

วันนึงที่เราเลิกเล่นกับมายา
พร้อมคืนสู่ความรักและสรรพสิ่ง
หยุดการยึดเกี่ยวเกาะ ความยิ่งใหญ่แห่งจิดจะปรากฎ......

............................

ในยามที่ฉันหลับไปที่โซฟาชั้นล่าง
มีแมวอ้วนป่วยหนักเดินลงมาจากชั้นบน
เพื่อลงมานอนตรงหว่างอก

ตลอดคืนเปลี่ยวที่ฉันไม่ขึ้นไปนอน
แมวที่ป่วยแทบแย่ต้องลงมาค้นหาฉัน

เสียงร้องเล็กๆ เรียกหาฉันเสมอ
รอฉันกลับมาจากข้างนอก
รอฉันขึ้นไปนอน

เป็นเพื่อนข้างๆ ยามฉันเศร้า

แมวพูดคำว่ารักไม่เป็นหรอก.......

ไม่รักษาสติให้ดี ก็หลุดไปตามกระแสโลก
ความสุขคือมีสติกับปัจจุบัน
ความสุขโลกๆ นั้นเร่าร้อนเกินไป...

วิ่งตามโลกเค้าไม่ทัน ไม่เป็นไรนี่
วิ่งตามจิตตัวเองทัน
ก็ไปไกลกว่าโลกเกินคณานับ...

เมื่อไหร่จะตามจิตทันฟระ.....

ในหลับคืนหนึ่งนั้น... ฉันดิ่ง ด่ำลง
จมสู่สรวงนิทรา....... ใช่แล้ว
ลืมโกรธที่คนเกลียด.. ลืมเล่า
รู้ว่างเพียงรสลิ้ม..........ว่าล้วนเบาบาง

นึกภาพคนชื่นรื้อ.........ก็วิ่ง มายล
คนใช่ทุกทุกคน......... เที่ยงแท้
รักชังไม่ต่างนัก......... ยามว่าง วางจิต
รั้งอยู่ทำไมนั้น............ปล่อยได้ก็คืน

คนมากมายในห้าง
ละลานตา
และฉันง่วงนอนเหลือเกิน.........

สติตอนนี้คือลมหายใจ
พยายามใช้ลมเรียกตัวเองกลับมาจากทุกข์
ทุกข์จากการเกี่ยวเกาะที่ไร้คุณค่า

หายใจเข้าออกเบาๆ
รู้ว่ายังหายใจอยู่ ก็รู้อยู่...
น่าเสียดาย ที่ยังไม่รู้..ว่าทำอะไรอยู่

อย่างน้อยก็ยังกลั้นน้ำตาไว้ได้ขั้นนึง น่าจะใช่?
ถ้าชัดกับลมให้มากกว่านี้
อาจหลุดผลั๊วะออกไปอีกครั้ง ครั้งสุดท้าย

เธอคือลมหายใจ เธอคือทุกอย่าง
จะรักเธอ ไม่มีวันจาง จากใจ
ก็เพราะเธอคือ.......สติ

ก็เพราะเธอคือลมหายใจ เธอคือทุกสิ่ง
จะให้ทิ้งอะไรก็ยอมทุกอย่าง จากนี้
ใจฉันจะมีแต่เธอ.......สติ

ขำๆ นะ

ภาพวาดกลวงๆ
.........................

เอาอวกาศมาปาดสี
กี่หลุมดำที่มี...ดูดมาไว้
ขยำโลกและโขลกให้ละเอียดไป
เทดาวดวงทุกดวงให้ออกนอกจักรวาล

อวกาศว่างเปล่าช่างว่างเปล่า
สีแทรกซึมเจาะเข้าเร้าประสาน
มีแต่สีและสี...ไปทั่วกาล
ไม่มีใครเป็นตำนานนี้ทั้งนั้น

เป็นแค่ภาพจิตรกรรมซ้ำลงไว้
ลึกกว้างไกลไปตามพื้นฉากฝัน
อวกาศมีแต่สีเกาะเกี่ยวพัน
เป็นภาพจบลงทัณฑ์ให้วังเวง

สีสีสี ไม่มีแม้ชีวิต
เป็นแค่ภาพไร้จิตช่างโหวงเหวง
มีแค่ฉันเป็นคนปาดวาดบรรเลง
เป็นภาพหนึ่งที่เก็บเองวันใจกลวง

รักชังในสมมุติ
จะสอนรักแท้ที่ไม่ผันแปร
เมื่อปล่อยวางลง

ก้าวข้ามความรักหลง
จะไปสู่ความรักจริง
ที่แดนนิพพาน

ความตายอยู่แค่หลังของเรา
แค่หันไป อาจไม่ได้หันกลับมาอีก

อาจไม่ตื่นขึ้นมาอีก
อาจไม่ได้ทำอะไรๆ อีก

แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไร ที่อยากทำ
อะไรที่ชอบ ทำไมนึกไม่ออก..

เวลาที่จะมีอารมณ์อะไร
แล้วไม่มีนี่น่ะ มันก็แปลกๆ อยู่
แต่อย่างน้อยก็ยังมีเสียงหัวเราะ

เสียดายไม่นิ่งพอ ที่จะดิ่งลงได้
เพราะต้องใช้กำลังจิตที่เงียบพอควร
แล้วก็อย่าเล่นมาก

ลำลำแสงระย้าทอดมาฟุ้งฝุ่น
ควันควันละมุนอวลไออยู่ในนั้น
เป็นฝุ่นฟุ้งไฉนกลับเห็นเป็นไออบอวล

อุ่นไอรักว่าเป็นแสงทิพย์
ควันฝุ่นทอดตัวปิดนัยน์ตานั่น
เห็นเป็นความรักอุ่นใจ หลงอยู่ในควัน

ยามหลงใหลในรักก็ว่าควันนี้กระจ่าง
เป็นแสงฟ้าประทานส่องสาย
กว่าจะรู้เป็นฝุ่นฟุ้งขึ้นมาคง แสนยากทำใจ

ข้างบน กลอนไรเนี่ย ฉันทลักษณ์มั่วจริงๆ


ถ้าเรารู้จักความรัก
เราจะไม่เรียกร้องอะไรอีกเลย

น่าเสียดายภาวะแบบนั้น
ถ้ารู้ซึ้ง ก็ไม่ใช่ปุถุชนแล้ว

เมื่อฉันต่อรองกับความรัก
...................................
ถ้าเธอจะเดินเข้ามาเพื่อทายท้าฉันล่ะก็
เรามีข้อต่อรองกัน
หากเธอทำให้ฉันเศร้าและต่ำต้อย
สิ่งที่ต่ำอย่างฉันคงไม่สามรถต่ำไปกว่านี้ได้อีก
เธอคงผิดหวัง

ฉันแค่เพียงอยากเขยิบฐานะตัวเองขึ้น
ด้วยความอิ่มเอิบหัวใจและมีเสียงหัวเราะบ้าง
อย่าเอาความขมขื่นที่แสนหวานมาหลอกกัน
ฉันล้าเกินไป และเตรียมตัวตายง่ายๆ อยู่ทุกวัน
เธอคงหัวเราะเยาะ

บางทีเราคงเดินสวนทางกันมานาน
ฉันหัวสูงขึ้นและหวังเพียงความสุขเล็กๆ
บนก้อนเมฆที่ขับเคลื่อนไปข้างหน้าเพื่อกลั่นตัวเป็นเม็ดฝน
เธอเรียก...ว่าที่หยดน้ำเหล่านั้นเดินถอยหลังกลับมาไม่ได้
มันเป็นน้ำตาของความปีติซึ่งยากแก่การเข้าใจ

เราวิ่งหาใครบางคน
เพื่อเติมเต็มความพร่องของเรา
ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้

เพราะที่จริงเราล้วนเต็มอยู่แล้ว
ด้วยสภาพภายในที่เราหลงลืม
และวิ่งตามหามันจากภายนอกราวคนบ้า

รูรั่วทั่วสรรพางค์กายโดยแท้แล้ว
เป็นแค่จิตคำนึงที่คิดไปเอง
ความคิดเป็นเพียงม่านน้ำตาของคนโง่

หยุดวิ่งหยุดค้นหาหยุดเรียกร้อง
สรรพสิ่งรอบตัวสาบสูญ
เหลือเพียงความรักที่สมบูรณ์เป็นนิรันดร์

รักเกินรักดูว่างเปล่า
ไม่เร้าอารมณ์ชวนตราตรึงโหยหา
รักเกินรักไม่ทายท้า
ไม่มีพลังทางโลกใดๆ

เงียบนิ่งอิงแอบอยู่ทุกอากาศธาตุ
เพียงรอเวลาประกาศความยิ่งใหญ่
รักเกินรักที่เกิดจากภายใน
ปุถุชนใดๆ ไม่พึงใจนัก

เราเองคงรักกันอย่างโลกๆ
เธอคงสนุกกับความโศกและความหวั่นไหว
เธอคงพร้อมจะกระโจนเข้าหากองไฟ
หลังจากที่ความพึงใจของเราหมดลง

เธอพร้อมจะเล่นรักปักจิต
แต่ฉันเหนื่อยสนิทและคงไม่ไหว
เธอคงชอบความทายท้าทางหัวใจ
แต่ฉันหน่ายตอนมันจบลง

ฉันมันคนขี้ขลาดอย่างนี้
ไตรลักษณ์ที่เห็นมีในทุกสิ่ง
ฉันเพียงกลัวและหวั่นประวิง
ไม่อยากโหยหารักโลกโศกตรม


แต่งมั่วๆ ไปก่อน
นั่งไปเขียนไป เดี๋ยวลืม

อิอิ มาฟังกลอนบ่นค่ะ

กราบงามๆ

เราพบกันมานานแล้ว-

.................................

จะบอกอย่างไร
ว่าฉันตามหาใคร...??
การหลงรักใคร มันมีค่าขนาดไหน
จริงหรือ...

หนทางผันผ่านวันเวลา
จับจ่ายความรักเป็นเบี้ยใบ้รายทาง
ใครกันที่ฉันแกล้งรัก...ไม่มี

สักคนที่ร่วมเดินตามความมุ่งมั่น
แต่ใช่ว่า... ฉันจะไม่รักใครอีก

ล้วนแต่รักอย่างเข้าใจ
หากทำได้ .. มันขึ้นอยู่ที่เราทั้งสองฝ่าย

ความปรารถนาดีต่อกัน ไม่ใช่หยาดน้ำตา
แต่เป็นความเข้าใจ

............................

ฉันรู้ว่ามันยาก

ฉันสามารถรักทุกคนได้

แต่โดยองค์ประกอบและช่องว่าง
มีเพียงความสมดุลในเรื่องราวต่างกัน

เราอาจสมดุลกับบางเรื่องกับบางคน

และคนที่สมดุลเรื่องร่วมชีวิตนั้น
ยากจะหาได้ง่าย

แต่ฉันก็ล้วนอยากให้ทุกคนหลุดจากทุกข์

เพียงแต่การดำเนินชีวิตอันสาหัส
อาจต้องเป็นบุคคลเดียว ที่เป็นคู่แท้

ความรักจะได้เป็นความรัก
เมื่อมันอยู่ในระยะที่ความเกลียดชังทำงานได้ยาก

ความรักนั้น มีอยู่ หล่อเลี้ยงโลกและชีวิต
แต่กิเลสรุนแรงกว่ามาก

เดินทางไปพร้อมอาทิตย์กลมโตยามเช้า
มีความรักและความฝันมาทักทาย
ทำให้หัวใจพองฟู

อดีตความเบิกบานอ้าแขนกอดฉันอีก
เพื่อนเก่าแอบหัวเราะไปกับหัวใจในอก

พระอาทิตย์ขึ้นไปประดับท้องฟ้าแล้ว
แดดอ่อนๆ ส่องหน้าพร้อมกับใบหน้าผู้คนมากมาย
ให้หวนอดีตด้วยรอยยิ้ม

แต่เมื่อเหยียบถึงพื้นบ้าน
ความวุ่นวายและความน่าหน่ายชัง
ก็แอบมาทักทายแทนความสุขที่จางจาก

ไปถึงในงานนั้นผู้คนคับคั่ง
ประเพณีรูปแบบพิธีกรรมทำลายความรู้สึกอย่างเยี่ยมยอด
ทำลายเสียงหัวเราะของฉันทั้งที่หัวเราะอยู่

ฉันเพียงอยากตาบเงียบๆ
และอย่าได้มีพิธีใดๆ มาแพ้วพาน

เพราะคนตายเป็นคนใหญ่โต
จนฉันอึดอัด อยากสูญสลายหายไป
ท่ามกลางผู้คนที่มีน้ำใจ

ฉันเป็นคนนอกได้ขนาดนี้เชียว กามูร์ที่รัก

ถ้าคุณเข้าใจความรัก
คุณจะเลิกรักแบบหลง

ถ้าคุณปรารถนาดี
ความปรารถนาดีสูงสุด
คือการชี้แนะความจริงที่สุดเช่นกัน

การเก็บความรู้สึก
และความเจ็บปวดทั้งมวล
นั่นก็เพราะคุณรู้จักความรัก

และเพราะความปรารถนาดีอย่างแท้จริง
คุณจึงนิ่งเงียบและหายใจอย่างแผ่วเบา

เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา

ใครจะรู้นะ
บทกลอนที่ราบเรียบที่สุด
อาจเสียน้ำตามากมายที่สุด

ใครจะรู้นะ
ว่าความโศกเศร้าที่สุด
อาจไม่มีน้ำตาแม้แต่หยด

ใครจะรู้นะ
ว่าการเปรียบเทียบนั้น
ไร้ค่าสิ้นดี

ความฝันกลายเป็นเถ้าถ่าน
ฉับพลัน

หลายความฝันมอดหมด
ลงทันใด

อนาคตสอนฉันได้เพียง
แค่นี้เอง

จะฝันจะหวังไปเพื่อสิ่งใด
ปัจจุบ้นนี้เท่านั้น
ที่ดำเนินอยู่

มาอ่านกลอนค่ะ เก่งจัง ฝันดีนะคะ