“Wedding (Out Door)” เป็นไฟว์บังคับ รั้วบ้านติดกันค่ะ เธอบอกว่ายุคนี้ต้องเดินตามรอยพ่อ ยึดหลักเศรษฐกิจพอเพียง ทรัพยากรธรรมชาติและทรัพยากรบุคคลที่อยู่รอบ ๆ ตัว แงะเอามาใช้ประโยชน์ให้เกิดสูงสุด อยากได้ภาพมาห้อยเป็นพวงกุนเชียงรอบ ๆ งานแบบไม่ต้องเสียสะตัง ไม่ซีเรียสเรื่องภาพที่จะได้ เพราะคนบนดอยแถวบ้านดูภาพกันไม่เป็นหรอก จากเหตุผลหลักของเธอทำให้เราต้องไปถ่ายให้ ข้อสำคัญคือถ้าไม่ถ่ายให้เธอจะเอาลูกหมาคืน แต่ตกลงกันว่าเอาแบบดอย ๆ สบาย ๆ เสื้อผ้าเท่าที่มี เพียงแต่เน้นสีขาวเป็นพิเศษ ผลงานที่ออกมาจึงได้แนวดอย ๆ สมใจนึกบางลำภู เราเลือกถ่ายในสภาพที่กล้องมันทำได้ สำหรับเราถ้าใช้คอมแพ็คถ่ายงาน Wedding เรารู้สึกว่ามันแย่มากเลยนะ คือมันมีขีดจำกัดพอสมควร และเรายังไม่เคยเห็นคนรับงานถ่ายภาพใช้กล้องคอมแพ็คกันสักคน ถ้ามีก้อคงไม่มีคนกล้าจ้าง เห็นมั๊ยขนาดเราเธอยังไม่กล้าจ้างเลย ที่ให้ไปทั้งหมดจะมีชุดกิฟเซ็ตเป็นแพ็คเก็จสำหรับจัดเป็นซุ้ม รวมชุดสไลด์ที่ตั้งใจทำซะจนแขกในงานอินจัด พร้อมใจกันหลับคาโต๊ะเลย ผลการตอบรับมีทั้งทางบวกและทางลบ แต่ค่อนข้างไปในทางลบมากกว่า คือเราก้อพยายามอย่างที่สุดแล้ว จึงต้องมานั่งฮัมเพลงมันได้แค่นี้ แค่นี้ที่พอจะทำได้ แต่อย่าหวังว่าเราจะเข็ด เพราะในวันนั้นเรารู้สึกว่าโลกนี้เป็นของเรา สั่งให้คนสองคนทำอะไรก้อได้ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ เห็นแบบนี้มันไม่ง่ายเลยนะ เล่นเอาเอวเคล็ดคอเอียงกลับบ้านก้อละกัน ถือเป็นประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตของการถ่ายภาพแนวนี้ค่ะ