นิ้วกล้วยไข่กับปากดอกไม้

นิ้วกล้วยไข่กับปากดอกไม้

โป้งกับก้อยเป็นพี่น้องกัน แต่นิสัยแตกต่างกัน ทั้งๆที่พ่อแม่เดียวกัน แม่อบรมสั่งสอนแบบเดียวกัน แต่ความดื้อดึงและอ่อนโยนของแต่ละคนเป็นเรื่องที่แก้ยาก โป้งนั้นออกจะดื้อดึงและมักง่าย เธอจะทำอะไรตามใจตัวอยู่เสมอ แม่จึงปาดเปียกปากแฉะกับโป้งทุกวันนับแต่ตื่นนอนตอนเช้า แม่ต้องเตือนให้โป้งเก็บที่นอน พับผ้าห่ม และเข้าห้องน้ำ แต่โป้งจะบิดขี้เกียจสองสามรอบแล้วล้มตัวลงนอนอีก กว่าจะลุกขึ้นมาอีกทีก็สายแล้ว เธอจึงวิ่งเข้าห้องน้ำ แปรงฟันอาบน้ำลวกๆเพื่อให้ทันไปโรงเรียน เธอจึงไม่ค่อยสะอาดนัก บางวันแปรงฟันแค่ถูๆเฉพาะด้านหน้า เธอจึงมักปากเหม็นในตอนสาย แม่ให้เธอดื่มนมหรือเคี้ยวใบฝรั่งให้ปากหายเหม็น แต่โป้งเกียจคร้าน เธอจึงไปโรงเรียนทั้งปากเหม็นๆ ความดื้อดึงของโป้งมีมากมาย แถมยังพูดปดเป็นประจำ โดยเฉพาะเรื่องการเรียน เธอต้องหาคำพูดปดมาพูดตอบแม่อยู่เสมอ
“ โป้งมีการบ้านหรือเปล่า แม่เห็นโป้งเอาแต่เล่น ไม่อ่านหนังสือหรือทำเลขเลย”
“ หนูทำเสร็จตั้งแต่อยู่โรงเรียน” โป้งมีคำพูดประโยคนี้เกือบทุกครั้งที่แม่สอบสวน ส่วนก้อยจะทำการบ้านหลังจากกลับมาจากโรงเรียนเสร็จแล้วจึงอาบน้ำกินอาหาร แม่จึงไม่เซ้าซี้ถาม
นอกจากเรื่องเรียนหนังสือแล้ว สองพี่น้องยังต่างกันหมดทุกเรื่อง แม่รู้ว่าโป้งพูดปดแม่ทุกครั้งทุกเรื่อง ส่วนก้อยจะพูดจาสุภาพอ่อนหวานมีคำว่า คะ ขา ขอบคุณ ขอโทษติดปาก ใครๆจึงพอใจพูดคุยกับเธอ ส่วนโป้งเอะอะมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งได้อยู่เสมอ แม่จึงบอกกับโป้งว่า
“ คนพูดปดนั้นไม่มีใครชอบ ถ้าทุกคนพูดปดกันหมดทั้งโลก แล้วเราจะเชื่ออะไรได้”
“ สนุกดีสิคะ” โป้งชอบใจ เธอคิดว่าไม่เห็นเป็นอไรเลย คนทั้งหลายอยากเชื่อเองต่างหาก
“ ไม่หรอกจ้ะ” แม่ตอบ “ คนทำดีย่อมได้รับผลตอบแทนดี ส่วนคนทำผิด ต้องได้รับโทษเสมอ เช่นไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ ไม่ทำการบ้าน ถึงเวลาสอบตก ไม่ใช่ฟ้าดินลงโทษ แต่ตัวเองลงโทษตัวเอง...”
แม่อบรมสั่งสอนทางตรงและทางอ้อมอย่างไร โป้งไม่สนใจ เธอพูดจาโป้ปดเป็นประจำจนเคยตัว
วันหนึ่ง ก้อยบอกว่า
“ มือของเธอเป็นอะไร นิ้วจึงเหมือนกล้วยอย่างนั้น”
โป้งมองมือของตัวเอง แล้วเธอก็ตกใจ มือทั้งสองของเธอมีนิ้วมากมายเต็มไปหมดราวกับเป็นหวีกล้วยไข่ที่มีผลกล้วยเรียงรายเบียดเสียดกัน ช่างน่ากลัวน่าเกลียดอะไรอย่างนั้น เธอวิ่งร้องไห้ไปหาแม่ แต่แม่ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ได้แต่ปลอบว่า
“ แม่ช่วยอะไรไม่ได้ โป้งต้องช่วยตัวเอง ต่อไปนี้ ลูกต้องพูดจาเพราะๆ พูดตรงๆไม่โกหก บางที ลูกจะหายเป็นปกติ”
โป้งยังคิดว่า ไม่ยุติธรรมเลย ฟ้าดินลงโทษเธอมากไป ทีก้อยยังเป็นเด็กสวยงามตามเดิม ปากสวยยิ่งมองยิ่งเหมือนดอกกุหลาบ และมีกลิ่นหอมด้วยโดยไม่ต้องเคี้ยวใบฝรั่งให้เปื้อนปาก เธอจึงไม่เชื่อแม่ ยิ่งพูดจาเท็จมากกว่าจริงเท่าไร ปากก็ยิ่งเห็นมากเท่านั้น ซ้ำนิ้วก็โตขึ้นๆ เธออับอายมาก แต่มีทางเดียวที่จะช่วยได้ คือเธอต้องหัดพูดจาแต่ความจริง ไม่พูดปด นานเข้า โป้งรู้สึกว่า นิ้วของเธอเริ่มเล็กลง เธอจึงพูดจาไพเราะเอาอย่างก้อย และพูดแต่ความจริงตลอดมา จนในที่สุดเธอก็มีนิ้วมือปกติจนลืมไปว่า มันเคยเหมือนหวีกล้วยไข่น้อยๆ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกสบายใจมากๆ

เรื่องนี้ให้คุณหนูๆเลือกเอานะคะว่า อยากจะมีนิ้วยุ่บยั่บเหมือนหวีกล้วย หรืออยากปากสวยหอมเหมือนกุหลาบล่ะคะ
- - - - - - - - - - - - - - -

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2554		0 comments
Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2554 12:16:47 น.
Counter : 812 Pageviews.
Share Tweet