Bloggang.com : จิกน้ำ : ล่องแก่งน้ำว้าตอนกลาง...มันส์..พะยะค่ะ

ล่องแก่งน้ำว้าตอนกลาง...มันส์..พะยะค่ะ

ได้ฤกษ์งามยามดีอีกครา....ในการปิดบ้าน..ออกเดินทางเติมความสุขให้ชีวิตอันแสนสั้น...
....ลำน้ำว้า..เคยได้ยินแต่ชื่อไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่...

....จ.น่าน..ไม่เคยไปแบบจะจะ..เคยแต่เฉียด เฉียด...

....ราคาค่าทริป..ที่คนเดียวยังพอสู้..พอคูณสองแล้วเกิดหน้าอาการหน้ามืด...

....งานที่สุ่มๆๆๆ อยู่บนโต๊ะ...

....ข่าวคราวน้ำท่วมหลายจังหวัดทางภาคเหนือ..ช่วงนั้นยังหนาหู...

....เสียงเตือนจากผู้หวังดีรอบตัว..(เฮ้ย!! ฝนตก..น้ำท่วมหนักเลย..ระวังน้ำป่ามานะ!!..ระวังล่องซุงแทนล่องแก่งนะแก....และอีกนับไม่ถ้วน...กับคำอวยพรสำหรับทริปนี้)

..รวมๆ เหตุการณ์ต่างๆที่กล่าวมาทั้งหมดแล้วข้างบน...

ในที่สุดก็....

12 ต.ค. 49 เวลา 20.30 น. ล้อรถทัวร์สาย กรุงเทพฯ-น่านก็เริ่มหมุน...พร้อมกับผู้โดยสารที่มีจุดหมายปลายทางแตกต่างกันไป...แต่ถ้าสังเกตดีดี..จะเห็นกลุ่มผู้โดยสารที่แบกเป้ แบก ocean pack สะพายกล้อง....แต่ละคนดูสีหน้าแช่มชื่น..แต่ก็ดูเหนื่อยๆ.... เหมือนขาดอะไรบางอย่างในชีวิต
...รถทัวร์ไม่ได้นั่งนานหลายปีแหล่ะ...ทรมานจิตใจพอใช้ได้ในทริปนี้....ไม่ใช่จะคุณหนู คุณนายอะไรหรอกนะ แต่มันเป็นปัญหาส่วนบุคคลจริงๆ ไอ้เรื่อง..ปวดฉิ๊งฉ๋องกลางดึกเนี่ย..ห้องน้ำทรงกระป๋องขนาดพอดีตัว(จริงๆ)..ไอ้เราก็ตัวเล๊ก..เล็ก (เล็กกว่าห้องน้ำนิดเดียว) แถมจังหวะดีดันมาปวดตอนที่รถเข้าโค้งเยอะช่วงตี 2 กว่าๆ ใครยังนอนไม่หลับ น่าจะได้ยินเสียง..ปึง..ก็แค่หัวโขกนิดหน่อยเอง..

13 ตุลาคม 49 5.45 น. ฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ...มองผ่านกระจกรถ..ฝนไม่ตก..คงใกล้จะถึงเต็มที เพราะได้กลิ่นกาแฟลอยมาแล้ว ไม่นานล้อก็หยุดหมุน..ลงจากรถได้ก็ขอถึงน่านก่อนใคร..ปวดฉิ๊งฉ่องอีกแล้วง่ะ..

รถสองแถวมารับ..พามาส่งที่..น่านทัวร์ริ่ง..เตรียมจัดเสื้อผ้าใหม่ คือเป้ที่แบกกันมา ต้องทิ้งไว้ที่นี้แหล่ะ..เอาไปแต่ของที่จำเป็น เสื้อผ้าสำหรับเปียก สำหรับนอน กล้อง ยา ยัดใส่ถุงพลาสติกก่อนยัดลง ocean bag 40 ลิตร ที่เค้าเตรียมไว้ให้ สตาฟของน่านทัวร์ริ่งมายืนดู คอยสกัดไอ้พวกบ้าสมบัติอย่างเราที่อยากจะขนความสะดวกสบายอันติดเป็นนิสัยแบบแก้ยากเข้าไปในธรรมชาติ.. อาหารเช้ามื้อแรกที่ร้าน.."เฮือนฮอม"..ร้านของบริษัททัวร์..อร่อยแฮะ..ช่างเป็นนิมิตหมายอันดีของการเดินทาง..กินดี เที่ยวดี..แถมอาหารในช่วงระหว่างการล่องแก่งต้องบอกว่า..เรียบง่าย..แต่เร้าใจ..จริงจริง..
อิ่มท้องแล้วก็เตรียมตัวเริ่มต้นการผจญภัย..เปลี่ยนเป็นชุดพร้อมลุย..รถสองแถวคันเดิมมารออยู่แล้ว..เอาล่ะออกเดินทางกันดีกว่า..พี่น้ำว้ารอเดี๋ยวนะน้องมาแว้วว....

เส้นทางจากตัวเมืองน่านสู่บ้านสบมางจุดปล่อยตัว..ต้องผ่านขึ้นดอยภูคา..

เมนูจากธรรมชาติ..รถด่วนของโปรดเคยเห็นแต่ตัวตรงแน๋ว..อวบๆ ขาวๆ เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก....
สยองงง....แต่กิน..อิอิ

ก่อนถึงที่หมายแวะกินข้าวเที่ยงที่ศูนย์ภูฟ้า จำชื่อเต็มไม่ได้แล้ว..แต่ยังจำรสชาติอาหารได้...น้ำพริกอ่อง...สุดยอด

ถึงบ้านสบมาง อ.บ่อเกลือ จุดปล่อยตัว อุปกรณ์พร้อมแล้ว....แล้วคนละ???!! สู้โว้ย!!

วันแรกกับแก่งน้อยแก่งใหญ่นับสิบๆแก่ง..น่าจะอยู่ประมาณระดับ 1-3 เห็นจะได้.วันนี้ยังจิ๊บ จิ๊บ

นั่งกันลำหนึ่งก็ 6 คน พอดีกรุ๊ปเรา..รวมนายหัว นายท้ายด้วยก็เป็น 8 คน..เลขสวยแฮะ
ตำแหน่งการนั่งก็จะมีดังนี้
1.ซ้ายกลาง (เราเอง) แรกๆออกแรงดี หลังๆ ตั้งพายแบบออโต้ เพื่อนแซวว่าให้ออกแรงพายให้แรงกว่ากระแสน้ำหน่อยหนึ่ง (เชื่อก็เมื่อยดิ..)
2.หลังซ้าย (สามีสุดที่รัก..) พูดน้อยพายหนักสงสัยพายแทนเมีย..อิอิ
3.หน้าขวา (หัวหยิก) ตำแหน่งนี้ปราบเซียนเพราะได้ยินแต่เสียงตะโกนแบบโค-ตะ-ระโหดของนายท้ายว่า..ขวาฟาย ขวาฟายหนัก..หนัก เล่นเอาเพื่อนหยิกจ้วงเอา จ้วงเอา หัวเกือบทิ่มไปหลายหน
4.กลางขวา (สองศรีพี่น้อง นินีกะพี่นุช) พายแบบแรงไม่ตก..แต่คนตก..
5.หลังขวา (เติ้ล) ตำแหน่งนี้ก็หนัก แต่หนักเกินนะ..หุหุ
6.แม่ย่านาง ตำแหน่งนี้สำคัญสุดๆ นอกจากจะเป็นกำลังใจให้ลูกเรือแล้วก็ต้องใช้กำลังแขนดึงเพื่อนๆ เอาไว้ไม่ให้ออกนอกเรือเวลาลงแก่ง รู้สึกว่าตำแหน่งนี้ขายดี เพราะผลัดเปลี่ยนไม่ซ้ำหน้ากัน ช่วงหลังๆจาก "แม่ย่านาง" กลายเป็น"พ่อย่านาง" ซะฉิบ...

สิ้นสุดการเดินทาง..กางเต็นท์ที่แค้มป์ริมทาง..

หลังอาหารเย็นที่เมนูเรียบง่ายแต่สุดแสนอร่อย..ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหมดแรงหรือเปล่า..อะไรๆ ก็อร่อยไปหมด..สันทนาการยามค่ำคืน คงมีให้เลือกทำไม่กี่อย่าง..แต่กรุ๊ปเราเลือกทบทวนวิชาคณิตศาสตร์ที่ร่ำเรียนกันมา...
....ZZZZZZZZ...

คืนแรกกลางป่าอุทยานแห่งชาติขุนน่านผ่านไป..นอนหลับกันแบบชนิดที่เรียกว่าไม่มีฝันเลย..แต่กระนั้นก็ยังโดนเจ้าเพื่อนตัวแสบกล่าวหาว่าเมื่อคืนนี้ ขนาดหลับแล้วยังขี้คุยแถมคุยแข่งกันกับพี่นุช ชนิดที่ไม่มีใครยอมใครทีเดียว..ไม่จริ๊ง..ไม่จริง...ฉันไม่ได้กรนสักกะหน่อย...

เช้าวันนี้แหละที่จะเจอของจริง แบบระดับ 4-5 เอาว่ะ..ต้องเติมพลังด้วยอาหารเช้าแสนอร่อย..กันก่อน

ภาพต่อไปนี้เป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่ง.."ตื่นเช้าตรู่เพื่อออกกำลังกาย"

แต่ภาพต่อไปนี้หาดูได้ยากกว่า...ลองย้อนกลับไปอ่านประโยคตัวหนาแรกๆ ด้านบน..ที่บอกว่าหน้าตาของแต่ละคนที่เดินทางมาใช้ชีวิตร่วมกันในทริปนี้..ดูเหน็ดเหนื่อยจากภาระ หน้าที่การทำงานเพื่อหาปัจจัยต่างๆ ให้ชีวิต จนหน้าตาดูเซียวๆ เหมือนอะไรบ้างไป...ตอนดูภาพนี้เหมือนจะได้คำตอบแล้วหล่ะ...พวกเนี้ยขาด...วิตามิน H ชนิดเข้มข้น ดูภาพก่อนเดี๋ยวจะมาบอกสรรพคุณของวิตามิน H ให้ทราบกัน

มาแล้ว..เรือประมง..เรือประมงจริงๆนะ คณะประมงทั้งลำเลย

เฮ้ย..ซ้ายพาย ขวาพาย ขวาฟายยย..เร็วๆๆๆๆๆ

WOW...จจ..จมไปทั้งลำเรียบร้อย..แต่สำเร็จไม่มีใครลงจากเรือโดยไม่ขออนุญาต..อิอิ

วิตามิน H (happiness) สรรพคุณเมื่อรับในปริมาณที่พอเหมาะจะทำให้หน้าตาสดใส แววตามีประกายเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่น..ปิ๊งๆๆ

ถ้ารับวิตามิน H ในปริมาณเข้มข้นมากๆ แต่ต้องอยู่ในระดับที่มีความปลอดภัยทั้งทางกายและทางใจ ก็จะให้ผลประมาณยาโป๊ว..ชั้นดี..คือกระตุ้นประสาทส่วนอื่นให้ดูมีเรียวแรงมากขึ้นตามไปด้วย
คำเตือน: วิตามิน H ต้องค่อยเสริมให้ร่างกาย เป็นระยะๆ แต่อย่าใช้ถี่มากเกินไป เนื่องจากมีผลข้างเคียงกับทุนทรัพย์และจำนวนวันลาพอสมควร..อิอิ

รอดชีวิตไปอีกวัน..คืนนี้ที่พักแรมมีห้องอาบน้ำสวยถูกใจ..ชนิดที่การประปานครหลวงเห็นแล้วต้องอาย...

คืนนี้เมนูเด็ดได้จากธรรมชาติ..ยำผักกูด ผักกูดน้ำมันหอย ปลาน้ำว้าทอดกรอบ แกงหยวกกล้วย..เมนูสุดท้ายดูเร้าใจอู๊ดๆๆ ยังไงไม่รู้แฮะ..คืนนี้กว่าจะหลับก็แลกเปลี่ยนรับฟังสารทุกข์ สุกๆ ดิบๆ ของเพื่อนบางคน บางคนก็ออกไปเฮฮากับห้องเรียนคณิตศาสตร์ห้องใหญ่ (วงใหญ่) ที่ส่งเสียงเฮๆ ดังลั่นป่า..เมื่อหัวหน้าชั้นถูกกินตังค์หรือกินตังค์เพื่อนร่วมห้อง...แหม..ถ้ามีตำรวจน้ำผ่านมาคงได้ผู้ต้องหาเต็มลำเรือแหงๆ...

เช้าวันสุดท้ายของการผจญภัย..วันนี้ soft soft มีแก่งแรงๆ3-4 แก่งพอให้ได้บริหารเส้นเสียงกันบ้าง...แต่วิวสองฝั่งลำน้ำสวยสุดยอด..มีน้ำตกสายเล็กๆ ไหลลงลำน้ำเป็นระยะๆ พืชจำพวกเฟริ์นนานาชนิดรวมทั้งเฟริ์นแสนอร่อย..ผักกูด ขึ้นเป็นดง..ช่วงสุดท้ายของการล่องแก่งกว่า 80 กม. ก็มาสิ้นสุดที่แก่งวังลุน....

สำมะเร็ด..และแล้วเราก็คือ ผู้พิชิตแก่งน้ำว้า(ตอนกลาง)...yeah..yeah...

Thank หลายๆ..เพื่อนเก่า เพื่อนใหม่..ที่ยังพาไปเสริมวิตามินอยู่เป็นระยะๆ
ขอบคุณโปรตีนและวิตามินจากธรรมชาติทั้งรถด่วน ทั้งผักกูด และแสงแดด...
ขอบคุณ..คุณลำน้ำว้า..ที่ยังปราณีเด็กขาดวิตามิน H อย่างเราที่ปล่อยให้กลับบ้านครบ 32
......
......

...แล้วคุณล่ะ...วันนี้คุณเสริมวิตามิน H(Happiness) กันรึยังจ๊ะ??..ไปซะนะ...ก่อนที่ร่างกายจะไม่เป็นใจ หรือกระดูกพรุนซะก่อนเพราะขาดธาตุแคลเซียมอีกตัว..แล้วจะเสียใจ...เพราะชีวิตนี้มันสั้นจริงๆ นะ......