น้องหนูหอมน่ารักไหมคะ (ถามเล่นๆค่ะ)

ตอบหนูหัวหอมว่า น่ารักจ๊ะ

ตกลงว่ามีกันสามคนเชียวหรือ คือหอมหัวใหญ่และผักกาดหอม และปรมัตถ์

สมาทานศีลแปด คือถือศิลแปดใช่ไหม เราเห็นมาตั้งแต่เด็ก แม่เราก็ถือศิลแปดทุกวันพระ ไม่นอนบนที่นอน ไม่กินข้าวเย็น สวดมนต์ บางครั้งก็ไปนอนวัด แต่ทั้งครอบครัวแม่เราก็ทำอยู่คนเดียวแหละ

รักษ์พูดถึงยุงอย่างไม่กล้าตบ แต่เดี่ยวนี้เขาทำไม่ตียุงเป็นไฟฟ้าแล้วนะ เป็นไม้แบด

ครอบครัวหนูหอมน่ารักมากค่ะ
ทึ่งจัง..ที่นำลูก ๆ เข้าใกล้ชิดศาสนาได้ถึงเพียงนั้น

นึกแล้วก็อายค่ะ..ที่ตัวเองค่อนข้างละเลย
แต่เมื่อตอนเด็ก ๆ มีพ่อและแม่พาไปวัดบ่อยมาก ๆ นะ
พอโต..(แก่..)กลับไม่ค่อยมีโอกาส

ไม่อยากพูดว่าไม่มีโอกาสเพราะที่จริงมันเป็นที่ตัวเราเองมากกว่า
เวลาก็มีวันละ 24 ชั่วโมงเหมือนกัน
งานการก็มีเหมือนคนอื่น
ศรัทธาในศาสนาก็มี..เหมือนคนอื่น
แต่ทำไม...ปฏิบัติศาสนกิจน้อยมาก

ขอถือเอาครอบครัวหนูหอมเป็นตัวอย่างก็แล้วกันนะคะ

ปกติบล็อกของดิฉันไม่ค่อยมีสาระหรอกค่ะ
ท่องเที่ยวไปเรื่อย ๆ
ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยม...ขออนุญาต add บล็อกนะคะ
เผื่อแวะมาอีก มาหาความสงบในใจค่ะ

ตะแรกคิดว่าเจ้าตัวเล็กอ่านปรมัตถ์ +++
อ้อ ตัวเล็กชื่อปรมัตถ์ เข้าใจตั้ง สร้างสรรค์จังค่ะ
ปรมัตถ์ คงสอนธรรมะคุณพ่อคุณแม่ไปอีกนานล่ะค่ะ
ยิ่งตอนจะเข้าโรงเรียนสามคนรวด โอ้...

คนมีลูก ก็มีความสุขกับเรื่องของลูก
และหาแรงดาลใจจากเด็กๆได้เสมอนะคะo22.gif>

สวัสดีครับรักษ์

วันนี้ผมไปค้นหาบางอย่างใน Mydoc.เจอจดหมายฉบับหนึ่งที่ผมเขียนถึงลูกสาว และได้เล่าเรื่องนี้ ให้เธอฟัง รู้ผมจำว่าผมเคยส่งให้คุณอ่านทางอีเมล์นานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าคุณได้อ่านหรือเปล่า เพราะคุณไม่ได้ตอบผมทางอีเมล์

เผื่อว่าคุณยังไม่ได้อ่าน ผมก็เลยเอามาให้คุณอ่านเล่นๆ


-----------------------------------------------------

ลูกรัก


เมื่อคืนพ่อหยิบหนังสือชื่อ “เป็นเรื่องเล่าที่สอนให้เราเติบโต” มีชื่อภาษาอังกฤษเก๋ๆว่า Once Upon a time พ่อซื้อหนังสือเล่มนี้มานานแล้ว ก็ตั้งแต่ที่พ่อเห็นครั้งแรกที่วางแผงนั่นแหละ (ธันวาคม 2547) เป็นการรวมผลงานระหว่างพ่อกับลูกสาววัย 6 ขวบ พ่อชื่อรักษ์ มนัญญา ลูกสาวชื่อจิรภิญญา สมเทพ ชื่อเล่นของเธอน่าเจียวกับไข่มาก คือ “หอมหัวใหญ่”

พ่อก็เขียนเรื่องของพ่อ ลูกสาวก็เขียนเรื่องของลูกสาวและเป็นผู้วาดภาพระบายสีประกอบเรื่องด้วย

เป็นเรื่องเล่าธรรมดาๆในชีวิตครอบครัวของพ่อแม่ลูก แต่พ่อกลับรู้สึกว่าแต่ละเรื่องไม่ธรรมดาเลย พ่อเคยอ่านบทกวี เคยอ่านเรื่องสั้นของเขามาไม่น้อย แต่พ่อกลับชอบงานเขียนที่เล่าเรื่องแสนจะธรรมดาของเขาชุดนี้มาก

เป็นเรื่องจริงที่เล่าอย่างอย่างเรียบง่ายแต่มีมุมมองที่แหลมคม ความคมในความหมายของพ่อบางทีอาจไม่ได้อยู่ที่การเล่นคำหรือสำนวนโวหารหรอก แต่พ่อว่าความคมเกิดจากการมองเห็นแง่มุมของชีวิตมากกว่า แม้แต่คำนำพ่อว่ายังคมเลย ,ลองอ่านดูสิ...

“การที่ผมได้เริ่มเขียนงานชุดนี้ ผมเริ่มเข้าใจบางสิ่งบางอย่างมากขึ้น ทำให้ผมเขียนงานชุดนี้ได้เรื่อยๆ เขียนแล้วก็กลับมาอ่าน ทบทวนและตรวจสอบตัวเอง บางครั้งก็มองเห็นความผิดพลาดบางอย่าง ซึ่งไม่ใช่งานเขียน แต่เป็นความผิดพลาดของตัวเอง ผมเริ่มได้คิดว่า การให้อภัยแก่ตัวเองอยู่ใกล้เคียงกับคำว่าแก้ตัวให้ตัวเองเป็นอย่างมาก…

ผมต้องขอบคุณคนที่อยู่ใกล้ชิดชีวิตผมทุกๆคน ทั้งภรรยาและลูกๆที่ทำให้ผมได้มองเห็นความเป็นจริงที่เหมาะแก่ตนเอง ทำให้ผมรู้ว่าควรจะเว้นสิ่งใด และรู้ว่าควรจะทำสิ่งใดบ้าง”


นี่ไงประสบการณ์ชีวิต พ่ออ่านแล้วบอกตัวเอง ประสบการณ์ที่ไม่ต้องขึ้นเขาลงห้วย หรือปีนหน้าผาสูงชัน หรือเดินทางหมื่นลี้ หรือต้องเสพยาเสพติด แต่ทว่าเป็นประสบการณ์ที่เกิดจากการเดินทางภายใน เป็นการเดินทางของชีวิต , ทำความรู้จักกับชีวิตระหว่างการก้าวไปข้างหน้า สิ่งที่เกิดขึ้นในแต่ละวันที่ผ่านเข้ามาให้เรียนรู้

หนูหอมหัวใหญ่นั่นแหละที่สอนสิ่งเหล่านี้ให้แก่พ่อของเธอ สอนให้เรียนรู้ที่จะรักอย่างไร้ขอบเขต สอนให้เรียนรู้ที่จะอดทน สอนให้รู้จักความอ่อนโยน ฯลฯ

ถ้าไม่ได้เรียนรู้จากสิ่งที่ประสบมาแล้วก็ไม่อาจเรียกว่าประสบการณ์ได้เลย เพราะประสบการณ์นั้นไม่ใช่เพียงแค่การผ่านและพบเท่านั้น แต่ทว่าต้องได้เรียนรู้จากสิ่งที่พบและผ่านมาด้วย บางคนผ่านร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำมาทั่ว แต่ทว่าไม่ได้รู้จักตัวเองหรือชีวิตดีขึ้นเลย เพราะไม่ได้เรียนรู้จากสิ่งที่ผ่านมานั่นเอง

สีสันของรูปประกอบของลูกสาวดูสดใส แต่เรื่องที่ผู้เป็นพ่อเขียนนั้น พ่อกลับได้สัมผัสถึงความเศร้าจางๆอยู่ในนั้น แต่ทว่าก็มีความรักเป็นพลังยิ่งใหญ่โอบอุ้มอยู่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ลูกต้องย้ายโรงเรียนบ่อยอย่างเรื่อง “หนึ่งปี 4 โรงเรียน” “เรื่องยุงกลางคืน” พ่อก็ชอบ สำหรับเรื่อง“ต๋าผู้ยิ่งใหญ่” พ่ออ่านแล้วก็นึกถึงรายการที.วี. “ฅนค้นคน” อะไรประมาณนั้น

ในเล่มนี้พ่อชอบเกือบทุกเรื่องแหละ จะไม่ค่อยชอบก็เฉพาะเรื่อง “จดหมาย ถึง ยอร์จ ดับเบิ้ลยู. บุช” พ่อว่าไม่น่าจะมารวมอยู่ในเล่มนี้เพราะมันไม่ค่อยเข้ากัน

รักษ์ มนัญญาคนนี้ สมัยหนุ่มก็เป็นเพื่อนกับพ่อมารุ่นราวคราวเดียวกับแก้ว ลายทอง สมพงษ์ ทวี’ ที่ยังจดจำกันถึงทุกวันนี้ก็มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราอยากๆไปหาวิมล ไทรนิ่มนวล เพื่อนพ่ออีกคนที่อยู่ประตูน้ำพระอินทร์ เขาจำนำปากกาเพื่อเป็นค่ารถ สมัยก่อนปากกายังจำนำได้เลย

ตอนนี้นานๆเราจะได้พบกันสักครั้ง นานๆเราจะเขียนเมล์ถึงกันสักครั้ง นานๆเราจะโทรศัพท์ถึงกันสักครั้ง ยิ่งเติบโตก็ยิ่งห่างกันแต่เมื่อคืนนี้พ่อหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่านทำให้พ่อรู้สึกใกล้ชิดเขาขึ้นมา ใกล้ชิดเพราะความรู้สึกในความเป็นพ่อ พ่อรู้สึกอยากคุยกับเขาจัง แต่ทว่าตอนนี้พ่อไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเขา

วันนี้เป็นวันหนึ่งที่พอรู้สึกเหงาๆอยู่เหมือนกัน นานแล้วที่พ่อไม่ได้รู้สึกอย่างนี้ คิดถึงเก้าอี้ไม้โยกหน้าจอที.วี.แล้วนั่งดู DVD โดยไม่ยอมลุกไปไหน หรือนอนคุยกันพ่อแม่ลูก ขัดคอกันบ้าง หัวเราะยั่วเย้ากันบ้าง พ่อห่างบรรยากาศอย่างนั้นมานานพอสมควรแล้ว

ด้วยรัก

พ่อ

รู้สึกดีครับ พี่รักษ์ กับการใช้ชีวิตนิ่งๆ อยู่กับคนที่เรารัก

หวัดดี แพร จารุ

การถือศีลแปดก็คือการสมาทานศีลแปดนั่นแหละครับ เริ่มตั้งแต่ข้อหนึ่ง คือ เว้นจากการฆ่าสัตว์ เป็นต้นไป จนถึงข้อที่แปด คือ การเว้นจากนอนที่นอนที่ใหญ่ หนา อ่อนนุ่ม เกินไป

ต้อขออภัย ที่นำเรื่องส่วนตัวมาเล่า ไม่ใช่เพราะว่าอยากอวดตัวหรอก แต่เป็นการเล่าเพราะอยากให้ชุมชนชาวบล็อกที่รักทุกท่านได้รู้ว่า อานิสงส์ของศีลนั้นมีอยู่จริง พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ถูกต้องแล้ว

เมื่อลองทำแล้วจะรู้เอง

สำหรับคนในบ้านของเรา คือตัวเรา และภรรยา จะรักษาศีลแปดในวันพระ คือ เริ่มสมานทานศีลตั้งแต่เช้า จะไม่กินข้าวและของเคี้ยวอื่นๆ หลังเที่ยง จนถึงวันใหม่ และยกเว้นข้อห้ามตามหลักของศีลอื่นๆ ด้วย

นอกจากนี้ ก็จะพาลูกๆ ทำสมาธิ เท่าที่จะทำได้จ้ะ

สวัสดีครับ คุณชิงดวง

ดีใจมากที่คุณชิงดวงกลับมาที่บล็อกนี้อีก และเราคงมีโอกาสได้แลกเปลี่ยนธรรมทัศนะกันตามกำลังสติปัญญาต่อไป

ผมรู้สึกดีใจที่ข้อเขียนเหล่านี้เป็นแรงใจให้คุณชิงดวงมีใจน้อมต่อการทำบุญ จะด้วยการให้ทาน รักษาศีล หรือภาวนา ก็เป็นเรื่องที่ควรแก่การอนุโมทนา

เมื่อก่อน ผมเองก็เคยอายที่จะบอกว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่ ไม่กล้าที่จะบอกเพื่อนๆ ว่า ผมไม่ดื่มสุราแล้วนะครับ...เป็นต้น แต่พอเวลาผ่านไป เราค่อนข้างมั่นใจว่า สิ่งที่เรานั้นเป็นเรื่องดี เราจึงกล้าพอที่จะเปิดเผยให้คนอื่นรู้ และอยากให้คนอื่นๆ ได้ทำดูบ้าง การให้ธรรมะเป็นการให้ที่ประเสริฐ...พระพุทธเจ้าท่านสอนไว้อย่างนี้ หรืออีกนัยหนุ่ง การให้ความรู้ (วิชชา) เป็นการให้ที่ชนะการให้ทั้งหมด...

การลงมือปฏิบัติธรรม เริ่มต้นได้ทุกเมื่อ ไม่เลือกเวลากลางวันหรือกลางคืน แม้แต่นั่งอยู่ในห้องประชุมหรือโหนรถเมล์ ก็สามารถทำได้ เลือกเอาธรรมะข้อที่เหมาะต่อจริตเราเป็นหลักมาลองทำ แล้วใจจะสงบและระงับและรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ

ขอเป็นแรงใจให้คุณชิงดวงได้ทำในสิ่งที่ดี ขอให้ค้นพบทางสว่างและสงบของตนเอง

อย่าลืมแวะมาเล่าประสบการณ์ดีๆ ให้อ่านนะครับ

หวัดดี ยิปซีสีน้ำเงิน

ปรมัตถ์ หมายถึง จิต เจตสิก รูป และนิพพาน...อีกนัยหนึ่ง หมายถึง สิ่งมี่ค่าและประโยชน์สูงสุด...

ปรมัตถ์เกิดในช่วงที่จิตใจของผมและภรรยากำลังแสวงหาทางเดินชีวิต เราต่างปรารถนาสิ่งเดียวกัน คือการปฏิบัติธรรม...หลังจากสะปเสะปะมากับโลกย์อันวุ่นวายด้วยดวงตาเศร้าๆ มาตลอด

อันที่จริงลูกก็คือตัวตนด้านหนึ่งของเรา อยากรู้ตัวเราก็มองดูที่ลูก นั่นละเงาของเรา...

หากจะถามตัวเองว่าเป็นไง เมื่อมีลูกเอาตอนแก่...ขอตอบว่าดี...เราสอนเขา เขาสอนเรา วุ่นวายและสงบ อยู่ที่ตัวเราเอง

หวัดดีครับ พ่อพเยีย

ผมจำได้ถึงเมล์ที่พ่อพเยียส่งมาให้อ่าน แต่จำไม่ได้ว่าได้ตอบกลับไปหรือไม่ แต่ก็ขอบคุณมากที่อุตส่าห์ส่งมาให้อ่านอีกครั้ง

หนังสือเล่มที่ว่านี้ เป็นบันทึกเล็กๆ ที่มีหอมหัวใหญ่ หรือหนูหอม มาร่วมวาดและเขียนบันทึกเล็กๆ ตอนนั้นหนูหอมอายุเจ็ดขวบ เพิ่งจะขึ้นปอสอง

พ่อพเยียจำเรื่องสั้นที่ผมเขียนเรื่องหนึ่งได้ไหม อ้อ อยู่ในรวมเรื่องสั้นชุด "เกมวิสามัญ" ดูเหมือนจะชื่อ "บันทึกลับ" ถ้าจำไม่ถูกต้องก็ขออภัย เพราะหนังสือเล่มนี้อยู่ที่บ้านต่างจังหวัดครับ

ผมเขียนถึงพ่อคนหนึ่ง ที่ปั่นซาเล้ง เก็บของเก่าไปขาย แล้ววันหนึ่งเขาไปได้สมุดบันทึกเก่าๆ มาเล่มหนึ่ง เมื่ออ่านดู เขาจึงรู้ว่า เป็นสมุดบันทึกที่เขาเคยเขียนถึงลูกสาวของเขาที่เขาไม่มีโอกาสเลี้ยงดู...

ดูเหมือนพ่อพเยียเคยบอกว่าอ่านแล้วสะเทือนใจ...

ก็นำมาเล่าทบทวนความจำของคนวัยอย่างเราๆ เท่านั้นหรอกครับ

หวัดดี ภู เชียงดาว

กว่าจะนิ่งก๋วิ่งวุ่นจนวุ่นวายใจแหละนา...

ขอบคุณที่แวะมานะ อากาศทางภูเขาเมืองเหนือเป็นไงบ้าง ถ้าพบมหรรณพก็บอกด้วยว่า คิดถึง...

ไม่รู้เป็นไงค่ะ พี่ชายชอบเลี้ยงลูกด้วยไม้แขวนเสื้อกะเข็มขัด จนคนรอบข้าง รู้กิตติศัพท์กันดี
ตอนนี้หลานไปห้าง เด็กมันซื้อของยังกับคนบ้าเก็บกดแน่ะค่ะ คนรอบข้างก็กลุ้มอยู่ค่ะ เด็กมันหยิบของอย่างกับว่าจะไม่ได้กลับมาห้างอีกแล้วค่ะ

หวัดดีครับ quilt

หลานอายุเท่าไรแล้วครับ

ถ้าอายุพอรู้ความ คือประมาณห้าหกขวบขึ้นไป ก็เป็นที่เชื่อได้ว่า หลานต้องการความใส่ใจจากคนรอบข้าง

การเรียกร้องสิ่งนั้นสิ่งนี้ เป็นหนึ่งในการแสดงออกของนิสัยดังกล่าว เด็กจะมีความชอบใจที่ตนเป็นผู้ชนะ และมีผู้ใหญ่เอาใจ

การจะเปลี่ยนแปลงนิสัยดังกล่าว เป็นเรื่องที่น่าเหนื่อยใจแทนพอสมควร แต่ใช่ว่าจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้นะครับ

ถ้าพ่อแม่หรือผู้ใหญ่มีความอดทนและใจเย็นพอ ค่อยๆ เปลี่ยนความต้องการของเด็กทีละน้อยๆ โดยไม่ให้แกรู้ตัวว่ากำลังถูกบังคับ การสร้างนิสัยใหม่ขึ้นมาแทนนิสัยเก่า จึงเป็นทางที่น่าจะช่วยได้

เพียงแต่ว่าพ่อแม่มีความหนักแน่นและใจเย็นพอแล้วหรือยัง

พ่อแม่ต้องคอยดูแลลูก (อันนี้ ทุกคนต้องเถียงว่า พ่อที่ไหนละจะไม่ทำอย่างนั้น) คือ ต้องทำด้วยความรัก ไม่ใช่ทำเพราะหน้าที่เท่านั้น คือรัก เมตตา และมุ่งหวังว่าจะสอนให้เขาเป็นคนดีจริงๆ

และควรหลีกเลี่ยงคำพูดเยาะเย้ย ถากถาง กระแนะกระแหน เช่น ฉันเป็นพ่อของแกนะ ...แกต้องเชื่อฟังฉัน...คำพูดเช่นนี้ จะทำให้เกิดการต่อต้านจากเด็กครับ

ที่สำคัญอย่างยิ่ง เล่านิทานหรือหาหนังสือที่สอนเกี่ยวกับเรื่องบุญบาป ให้อ่านด้วย หรือไม่ก็พาเข้าวัดบ่อยๆ จะเป็นการปลูกฝังนิสัยด้านดีครับ

ถ้าไม่ท้อก็พอได้ครับ...
หรือถ้ายังชอบเลี้ยงลูกด้วยลำแข้งอยู่ ก็ยิ่งยากและหนา

ตอนนี้น้องมะตูมกำลังตั้งไข่ค่ะ เดินได้หลายก้าวแล้วค่ะ (กำลังซนค่ะ)