Bloggang.com : Handmade :

ตอนที่ 10 ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel โดย ภูระริน

ความสนุก ความสุขในความติ่งและชีวิตจริงเริ่มขึ้นแล้ว

ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel

FYI : Warm and Cozy ตลก เต็มไปด้วยความสุข บวก NC เอิ่ม......55555

อ่านฟรี 10 ตอน ที่เหลือขออนุญาตติดเเหรียญรายตอนนะคะ (: ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ

ภูระริน

**********

10

สตูดิโอถ่ายภาพกำลังถูกจัดอยู่เพื่อรอช่างภาพ ร็อกแต่งตัวเสร็จแล้วโดยมีบี้คอยดูแลราวกับสนมรับใช้พระราชา เขามีเก้าอี้เป็นของตัวเอง มีของกิน มีราวแขวนเสื้อผ้าราคาแพงมียี่ห้อชั้นดี ที่พร้อมขนย้ายไปได้ทุกที่ และมีฉากกั้นบังตาได้ทันทีแค่เพียงกดปุ่ม เรียกได้ว่าไม่ต้องมีห้องแต่งตัว แต่มีเป็นของตัวเองอย่างยิ่งใหญ่

“จะว่าไปเราก็เว่อร์นะบี้ นายแบบอาชีพเขายังมีแค่เก้าอี้ตัวเดียวเลย”

“เป็นคนรวย ช่วยไม่ได้ เป็นคนไม่มีก็ไม่แปลก มันอยู่ที่การลงทุนและบุญเก่าของใครของมัน บังเอิญนายทุนของเราเป็น President ติ่ง ผู้ไม่เคยเปย์ใครเล่น ๆ แม้แต่เสื้อผ้าหมาก็ไม่หลุดหมื่นหลุดแสน เขาเรียกแสนรวย ไม่ต้องวิตกไอ้มือใหม่หัดดัง”

“เออ ฟังแล้วก็ชื่นใจมาหน่อย แต่ก็ยังไม่หายประหม่า ทำไมช่างภาพช้าจังเลยนะ รีบทำรีบเสร็จไปเล่นเกมกัน ว่าแต่แกด่าใครหมา ? คุณเจ้าไม่ได้เลี้ยงหมา ไม่มีเสื้อผ้าหมา มีแต่เสื้อผ้าของข้าเนี่ย !”

“น่ารัก แสนรู้” บี้หัวเราะ

“บ่นเก่งนะไอ้ลูกหมา” มือใหญ่จับศีรษะของร็อกแล้วขยี้ให้ผมกระจายตัว

“คุณธน !” บี้และร็อกตะโกนพร้อมกัน

“เออสิ แปลกตรงไหน อาชีพฉัน แกต้องกราบฉันเลยนะ ที่เทคิวชาวบ้านนับแสนมาเพื่อแกโดยเฉพาะ เขาบอกมาถ่ายหมาให้หน่อย”

“แหม โดนคุณเจ้าฟาดไปเท่าไหร่ล่ะคะ ?”

“2 ล้าน ทำงาน 30 นาที พอได้จ่ายค่าไฟบี้” ทุกคนหัวเราะลั่น เมื่อฝั่งธนเลิกเล่นหัวกับเด็ก ๆ แล้วความเป็นมืออาชีพก็ปรากฏ เขาดึงแขนร็อกให้ไปยืนหน้าฉากถ่ายภาพแล้วจัดท่าให้ ชายหนุ่มเล็งอยู่ไม่นานก็เดินมาหยิบกล้องตัวเอง

“แกมองมาเฉย ๆ เหมือนเวลาฟังฉันเทศน์ แล้วค่อยขยับตัวเปลี่ยนท่าใหม่ เมื่อฉันบอกว่า ไป ! โอเคนะ”

“ขยับไปไหนล่ะฮะ ?”

“คิดว่าตัวเองกำลังอยู่หน้าเจ้าพระยา แล้วโดนนางจ้องอยู่ จะยิ้มจะอะไรของแกก็ทำไป ฉันนี่ราวกับแฝดแม่เลี้ยงเจ้าพระยาของแกเชียว เหมือนกันแหละ เอาความรู้สึกนั้น ที่ทั้งเกรงและรัก เร็วเข้า เริ่ม !”

เมื่อร็อกเชื่อฟัง แววตาของเขาก็เปลี่ยนไป ชายหนุ่มจ้องกล้องราวกับกำลังมุ่งมั่นในสิ่งที่คิดอยู่ ใบหน้าอันสง่างามเชิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว บี้ถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นภาพนั้น มันดูเหมือนไอดอลสุดเท่และส่งกลิ่นแห่งความร่ำรวยออกมา บี้กัดริมฝีปากเมื่ออีกคนเปลี่ยนท่าตามคำสั่งของฝั่งธน ก่อนที่บี้จะกัดมือตัวเองด้วยความตื้นตันใจ

“แม่เจ้า ! คำว่ายิ้มเดียว ติ่งเป็นลมทั้งสนามบินเกิดขึ้นแล้ว !”

“คุณบี้ ! พี่ซูขอโทษที่มาช้า รถเสียกลางทางค่ะ”

บี้ยิ้มให้และพยักพเยิดให้ดูร็อก

“มิน่าคุณเจ้าพระยาถึงกล้าลงทุนกับเด็กขนาดนี้ เขามีออร่าของศิลปิน”

“ค่า ! เพราะเขาเติบโตมาด้วยน้ำเงินของติ่งและน้ำลายของติ่งตัวแม่ที่ด่าเขามาตั้งแต่เด็กค่ะ แต่คุณพี่ซูก้าต้องรีบรายงานตัวกับเอเจนซีหน่อยนะคะ เพราะคุณเจ้าพระยาไม่เห็นคุณในภาพถ่ายของบี้ที่บัญชีล็อก เธอเพียงถามว่าอยู่คนเดียวหรือ ?”

หางตาของบี้ทำเอาสาววัยกลางคนที่ต้องรับหน้าที่ดูแลศิลปินตามคำสั่งเอเจนซีต้องหวาดหวั่น เด็กมัธยมพวกนี้ไม่ธรรมดาเสียแล้ว หล่อนคิด

เจ้าพระยาเลื่อนดูภาพในบัญชีล็อกส่วนตัวที่บี้โพสต์ หล่อนยิ้มแล้วซูมดูทีละภาพ “การสร้างไอดอลได้เองนี่สนุกนัก ร็อกเธอคือสวรรค์ของติ่งแน่นอน ฉันรับรองด้วยชีวิตติ่งของฉันทีเดียว หล่อสุด ๆ ไปเลยลูกแม่ !” หล่อนหัวเราะลั่น ก่อนจะวางโทรศัพท์แล้วขับรถต่อไป

เมื่อมาถึงบ้านในตอนค่ำ ก็พบฝั่งธนกำลังนั่งเช็ดกล้องอยู่ “เดินผ่านไม่ทักทาย แกควรจะชมพี่เชื้อบ้างว่าทำดีมากเลยนะ”

เจ้าพระยาวางกระเป๋าลงแล้วเดินเข้ามา หญิงสาวลูบศีรษะพี่ชายไปมา

“แสนดี มีค่า น่าเอ็นดู”

“ไม่ใช่หมา ! ยายเด็กนี่ลามปามมาหัว”

“ไม่ฉุนเฉียวสิ 2 ล้านไม่ใช่เรื่องตลกหรือไง คนบ้าอะไรทำงาน 30 นาทีได้ตั้ง 2 ล้าน ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่ยอมจ่ายตามที่คุณธนขอ”

“ไม่งั้นเขาจะเรียกฟาดเรอะ แกต้องสร้างค่าให้งานพี่ชายแกหาเงินเก่งนี่ แกต้องรู้วิธีเอาคืน ขายกาแฟได้วันละตั้งเท่าไหร่ พ่อดารานั่นโพสต์อาหารที ตระกูลปีกในครัวนี่แทบกระอักเลือด กินอะไรกันขนาดนั้นมนุษย์”

“ชอบ น้องชอบ ชอบมาก ๆ” หญิงสาวเดินจากไปทันที ทิ้งอีกคนให้ยิ้มกว้าง ภูมิใจในความเป็นมืออาชีพของตัวเอง เขาหยิบกล้องมาดูแล้วจ้องภาพร็อกอีกครั้ง

“เด็กนี่มันมีรังสีพิฆาตจริง ๆ ถ่ายเองยังใจสั่น ไม่ดังนี่ก็แปลกแล้ว เป็นการลงทุนที่ยิ่งใหญ่และคุ้มค่าจริง ๆ ร็อก รวมวิทย์ ไอดอลคนใหม่เกิดขึ้นแล้ว”

วินนี่เดินชะเง้ออยู่เขตแดนระหว่างบ้านพี่เขยและบ้านอินโซ หล่อนไม่รู้ว่าเขาจะพร้อมเมื่อไหร่ พี่เขยเมาจนไม่สามารถตื่นขึ้นมาช่วยเหลือเธอได้ พี่สาวก็เกรงใจเขาจนไม่กล้าโทรศัพท์หา “ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ พี่วุ้นเนี่ย”

“น้าวินนี่บ่นอะไรเหรอฮะ ?” แทนไทเดินมาแล้วยิ้ม เขาดื่มนมในกล่องที่ถือมาด้วยอย่างอารมณ์ดี “ก็น้าวินนี่มีนัดกับน้าโซค่ะ แต่ว่าเข้าไปไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าตื่นหรือยัง พ่อเราเมามากเมื่อคืน กลัวน้าโซจะไม่ไหวเหมือนกันค่ะ”

“คนอย่างน้าโซไม่มีทางเมาฮะ เพราะน้าโซรู้จักตัวเอง น้าโซแพ้ก็แต่ของหวานและกาแฟ” เด็กชายยิ้มในความฉลาดของตัวเอง ที่รู้มากกว่าคนนอกแน่นอน

“อ่อ ก็เลยสนใจคนขายกาแฟและขนม ไหนเราบอกมาซิว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นไง น้าโซถึงได้ยอมทำงานด้วย”

“ไม่ใช่ยอม แต่อยากทำที่สุดฮะ เพราะคุณเจ้าพระยาสวยมาก เรียบร้อย ทำมาหากินทุกอย่าง ทั้ง ๆ ที่เป็นเจ้าของซอยเลยนะ คนฉลาดมักไม่ขี้อวด”

“ถ้าเราจะแขวะน้าว่าสวยกว่าแต่ไม่ฉลาด น้าก็จะไม่โกรธ แต่น้องแทนต้องรู้ไว้อีกว่า น้าวินนี่เป็นเจ้าของบริษัทนางแบบนายแบบ”

“ที่พี่เจ้าพระยาจะซื้อกิจการเลยใน 2 นาทีก็ได้น่ะเหรอฮะ ?”

“แทนไท ! ตกลงแกเป็นหลานฉันหรือก้างขวางคอฉัน ?” หล่อนตวาด

“น้าโซ !” เด็กชายตะโกนแล้ววิ่งเข้าไปในเขตบ้านอินโซทันที

ชายหนุ่มเดินมาหาเขาแล้วยิ้มให้วินนี่ “โทษทีครับ ผมลืมไปว่าไม่ได้นัดเวลาคุณ เลยให้รอนาน เดี๋ยวไปยกจากหลังรถให้นะครับ”

“ไม่ดีมั้งคะ มันหนักมาก จะทำให้เสียสุขภาพนะคะ”

“ผมออกกำลังกายครับ อายุไม่ใช่ปัญหากับการยกกล่องหนังสือ ไปครับ”

เมื่อขนหนังสือกลับมาที่บ้านแล้ว วินนี่ก็ได้มายืนอยู่หน้าประตูบ้านของเขา โดยไม่มีทีท่าว่าชายหนุ่มจะเปิดประตู กล่องหนังสือก็วางอยู่ที่ม้านั่งยาว

“ไม่เอาเข้าบ้านเหรอคะ ?”

“นี่แหละครับบ้านผมแล้ว ข้างในเป็นพื้นที่ส่วนตัว ไม่ได้ให้แขกเข้าไป”

“แต่พี่เจ้าพระยาได้เข้าไปแล้วน้า” เด็กชายยิ้มกระจ่างพลางกอดอก วินนี่แอบแสยะปากแต่ก็ฝืนยิ้มให้หลานชายตัวดี

“ไม่เป็นไรค่ะ วินนี่เข้าใจและได้ยินมาบ้าง เราก็ไม่ได้สนิทกันพอที่จะเป็นแขกพิเศษได้ ไม่ยักทราบว่าคุณสนิทกับคุณเจ้าพระยา เธอเป็นลูกค้าของวินนี่ค่ะ วินนี่ดูแลนายแบบให้เธอ ชื่อร็อกหรืออะไรสักอย่าง”

“ผมไม่ยักรู้ว่าเธอจะมองอะไรไกลถึงขั้นเข้ามาในวงการบันเทิง”

“สักวันวินนี่คงได้พบค่ะ เพราะเธอส่งตัวแทนมา เป็นนักข่าว แล้วก็ไม่ได้นัดอะไรกันอีก วินนี่ส่งผู้จัดการไปดูแลค่ะ”

“ขอให้กิจการเจริญรุ่งเรืองนะครับ ขอบคุณมากสำหรับหนังสือพวกนี้”

วินนี่ยิ้มแล้วกึ่งลากกึ่งจูงมือของหลานชายจากไป เมื่อไปถึงบ้านหญิงสาวก็ขนข้าวของขึ้นรถยนต์อย่างรีบร้อน “แม่ ! นั่นกระเป๋าของแพงรุ่นใหม่ แบรนด์เนมชื่อดังที่น้าโซสั่งมาให้แม่เป็นของขวัญนี่นา”

“น้าวินนี่ยืมไปถ่ายแบบจ้ะ ไม่เป็นไร ของใหม่หายาก”

“แต่แม่ยังไม่ได้ใช้เลยนะฮะ”

“ไม่เป็นไรลูก”

แทนไทมองหน้ามารดา “แม่เป็นลูกเลี้ยงคุณยายหรือไง ? ทำไมเชื่อฟังน้าวินนี่ได้ขนาดนี้ แม่ไม่เป็นตัวเองเลย น้องแทนไม่ชอบอาการแบบนี้ของแม่เลย” เด็กชายหน้างอแล้วเดินจากไปทันที

วินนี่ฟาดที่โต๊ะฉาดใหญ่ด้วยนิตยสารเล่มหนึ่ง ทำเอาซูก้าที่นั่งอยู่ตรงหน้าตัวสั่น “ซูก้า ! เธอบ้าไปแล้วเหรอที่เอาสัญญาแบบนี้มาให้ฉันเซ็น ?”

“ก็ไม่ได้ยากนี่คะ เขาแค่ให้เราส่งผู้จัดการไปดูแล ดูคิวงานหรือคุยแทน แต่ห้ามตัดสินใจจนกว่าคุณเจ้าพระยาจะอนุมัติ”

“นี่ไงที่ว่าบ้าคนดูแลคือฉัน ฉันสิต้องอนุมัติทุกอย่าง”

“ก็เธอไม่เอาเงินหรือค่าใช้จ่ายจากเราเลยนี่คะ เธอไม่รับการสนับสนุนใด ๆ แม้แต่รถตู้ แม้แต่ราวแขวนเสื้อผ้า เธอต้องการแค่การจัดการของซูก้าและคนคุยโทรศัพท์ จะว่าไปก็เหมือนจ้างเราแค่ในนาม แต่เงินเยอะมากนะคะ”

“มันฟังขึ้นเหรอนี่ฉันไม่มีอำนาจในการตัดสินใจอะไรเลย เครดิตงานเราก็จะไม่ได้ ถ้าเจ้าตัวเขาไม่ยอม ฉันนี่ก็โง่จริง ๆ ที่ไม่อ่านก่อน หรือเธอให้ข้อมูลไม่หมด ทำไมไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกมิน่าไม่ให้ฉันไปเจอเลย เธอได้อะไรพิเศษหรือเปล่า คิดว่าตัวเองดังแล้วจะงุบงิบทำอะไรก็ได้เหรอ แหม ! เขาต้องการแค่ให้ซูก้าดูแล กล้าจริง ๆ”

“เราก็เป็นแค่ลูกจ้างเธอไงคะ ไม่ได้เสียอะไรเลยมีแต่ได้ ทั้งค่าดูแลและเปอร์เซ็นต์จากงานของศิลปิน ตั้ง 30 เปอร์เซ็นต์เชียวนะคะ คุณจะต้องตกใจเพราะศิลปินคนนั้นมีออร่าของความดังมาก ๆ ที่สำคัญเขารวยเกินกว่าจะเรียกว่าดาราค่ะ”

“ซูก้า ! ตาย ๆ ฉันปวดหัว ไปเรียกศิลปินเข้าพบฉันเลยนะ ไม่ได้แล้วฉันต้องทำอะไรสักอย่าง”

“ไม่ได้ค่ะ เราไม่มีสิทธิ์พบศิลปินเป็นการส่วนตัว เนื่องจากเป็นเพียงผู้ถูกจ้างให้ดูแลคิวและศิลปินในวันทำงาน แม้แต่เบอร์ศิลปินซูก้าก็ไม่มี ต้องคุยผ่านคุณคริสตัล เลขาฯ ของคุณเจ้าพะยาค่ะ หรือไม่ก็คุณบี้ผู้จัดการส่วนตัว”

“งั้นก็ไปเรียกแม่เลขาฯ นั่นมาพบฉัน”

“เลขาฯ คนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของคุณเจ้าพระยา เธอเป็นไฮโซที่ไม่แสดงตัวตนในสังคม แต่สามารถบงการได้ทุกเรื่องเลยค่ะ”

“นี่ฉันกำลังอยู่ในสภาพเดียวกับพี่เขยฉันเหรอ ? ที่ต้องดูแลศิลปินที่แตะต้องไม่ได้ เด็กนั่นเด่นดังมาจากเวทีไหนกัน ? ไหนบอกจะมาเป็นนายแบบ นี่ทำไมยกยอใหญ่โตเรียกศิลปิน”

“ทีแรกซูก็คิดแบบคุณค่ะ แต่เห็นตัวจริงแล้ว ต้องยอมรับเลยว่าดังแน่ ตอนนี้สภาพเราแย่กว่าผู้จัดการพิภพค่ะ เพราะทางนั้นคุณอินโซเป็นหุ้นส่วนเอเจนซีด้วย แต่นี่เราถูกจ้างและคุณร็อกก็ไม่ใช่วัยรุ่นเดินถนนธรรมดา แม่อยู่อังกฤษ บิดาไม่ปรากฏชื่อ แต่เขาลือกันว่าร่ำรวยพอ ๆ กับมหาเศรษฐีระดับประเทศ ที่มีห้องนอนเหมือนชอปแบรนด์เนมราคาแพง รวมทั้งของเล่นชั้นนำจากทั่วโลก รุ่นลิมิติดอิดิชันเชียวนะคะ”

“งั้นสรุปขอบข่ายงานของเราซิ”

“รับโทรศัพท์ ประสานงานเวลาทำงาน รับ-ส่ง ใช้รถของเขา วันแรกใช้รถเราค่ะ แต่มันเสียทำให้ซูไปถึงช้า เขาไม่ดุสักคำ แต่บอกว่าต่อไปให้ไปใช้รถเขาเท่านั้น รุ่นท็อปของรถตู้เลยค่ะ ซูก้าเห็นว่าก็ยิ่งดีและเราไม่ต้องลงทุนอะไรเลย”

“รวยของจริงสินะแล้วฉันจะเจอเขาได้ไหม คุณเจ้าพระยาอะไรนั่น ?”

“คงหาได้ที่ร้านกาแฟของเธอ แต่เรื่องนัดหมายคงไม่มีหวังค่ะ เลขาฯ เธอว่าผู้ว่าจ้างไม่มีหน้าที่คุยกับลูกจ้างค่ะ”

“ทำไมฉันรู้สึกต่ำต้อยเสมอเมื่อได้ยินชื่อนี้นะ แม้แต่หลานตัวดียังอวยหล่อนขนาดนั้น ต้องเจอฉันหน่อยแล้ว”

ซูก้าส่ายหน้าในความไม่เป็นมืออาชีพของเจ้านายนัก หล่อนสนใจเรื่องที่ไม่ควรสนแต่เพิกเฉยเรื่องสำคัญตลอดมา สุดท้ายก็แค่เบิกเงินไปใช้ แต่คนวิ่งงานคือซูก้าเป็นหลัก การหางานที่ลดหน้าที่ได้มากขนาดนี้ เธอถือว่าคุ้มที่สุดแล้ว แต่กลับถูกเจ้านายตำหนิอีกแล้ว !

โปรดปรานยืนมองฝั่งธนในชุดสีขาว ที่ยืนใส่บาตรอยู่รั้วด้านหลังของบ้าน เขาต้องนิมนต์พระมาเป็นการส่วนตัวแน่นอน เพราะมีหลายรูปยืนเรียงหน้าให้เขาใส่บาตรอยู่ เจ้าพระยาทำเหมือนไม่รู้เรื่องมาหลายวัน ทั้ง ๆ ที่มันไม่มีทางหลุดพ้นจากสายตาหล่อนไปได้ หล่อนเหมือนคุณย่า รู้จักวางแผนและจัดการ รวมทั้งรู้จักปล่อยวางในเรื่องที่ควรปล่อย หล่อนกำลังสนใจร็อกมากกว่าพี่ชาย

ดูเหมือนฝั่งธนเองก็กำลังล่อน้องให้ตกหลุมอะไรสักอย่าง เขาถึงกับลงทุนถ่ายภาพนายแบบครั้งแรกในรอบหลายปี แน่นอนว่ามันคือการสร้างค่าให้นายแบบ ให้ถึงกับลือได้ในภาพเดียว เจ้าพระยาสามารถเอาร็อกขึ้นปกนิตยสารชื่อดังได้ใน 24 ชั่วโมง

ข่าวนายแบบอนาคตไกลถูกเผยแพร่อย่างรวดเร็ว ทั้งด้วยอำนาจของคริสตัลนักข่าวไฮโซและอำนาจเงินของเจ้าพระยา รวมทั้งชื่อเสียงของช่างภาพชื่อดังที่กำลังใส่บาตรเหมือนพึ่งบวชชีพราหมณ์มาได้สักระยะ โปรดปรานส่ายหน้าแล้วยิ้ม

เรื่องสนุกที่สุดคือ ตระกูลเอ็กซ์เซลเป็นที่หนึ่งในเรื่องการสร้างเรื่องปวดหัวเสมอ ส่งร็อกไปเป็นดารา เจ้าพระยาคงเป็นยิ่งกว่าเจ้าของซอยแล้วตอนนี้ หล่อนกำลังสร้างอาณาจักรกวาดต้อนติ่งมารวมกัน เขาทั้งสนุกและตื่นเต้นที่จะได้เห็นอนาคตที่กำลังจะมาถึง อำนาจเงินนี่มันยิ่งใหญ่จริง ๆ เมื่อมาอยู่ในมือสองพี่น้องที่เขารัก

วันนี้ที่ร้านมีคนหนาตา เพราะมีช่างภาพมาถ่ายแบบดาราสาวคนหนึ่งที่ร้าน เจ้าพระยาได้ค่าเช่าสถานที่ในจำนวนมหาศาล เพราะช่างภาพที่ได้ขึ้นชื่อว่าถ่ายรูปคนให้กลายเป็นดาวได้ทันที เลือกร้านนี้เท่านั้นหากจะจ้างเขา ผู้ว่าจ้างจึงยอมลงทุน ช่างภาพคือฝั่งธนนั่นเอง มีนักข่าวจากหลายสำนักมาร่วมดูการถ่ายแบบด้วย คนเชิญมาก็นั่งคุมร้านอยู่ด้วย หล่อนทรงอิทธิพลอย่างแท้จริง

“คุณสดคะ อาหารเที่ยงพร้อมแล้ว จะให้จัดโต๊ะก็ได้เลยค่ะ” เป็ดเดินมาบอก

“อีกชุดเดียวก็เสร็จจ้ะ ตั้งโต๊ะเลยก็ได้ นักข่าวจะสัมภาษณ์คุณธนด้วย ว่าแต่คุณโปรดอยู่ไหนนะ ?”

“ในครัวค่ะ วันนี้หล่อสุด ๆ เหมือนนายแบบมาก ๆ”

“เหรอ ๆ แล้วมีชะนีเด็กมายุ่งไหม น้องซีอะไรนั่น มีโผล่มาไหม ?”

“มีมาซื้อกาแฟบ้างค่ะ แต่ไม่ได้พบใคร คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ เป็ดทำตามที่คุณสั่งเลยนะคะเฝ้าคุณโปรดอย่าให้คลาดสายตา”

หมากสดอมยิ้มแล้วหยิบเงินในกระเป๋าออกมา “พันนึงค่ากาแฟขำ ๆ วันนี้เจ้าพระยาห้ามเก็บเงินคนที่มาทำงานถ่ายแบบ เราจะไม่ได้ทิปกันเลย แต่พี่ให้เป็ดนะคะ ขอบใจมากเด็กดี” เป็ดยิ้มกว้างแล้วถอนสายบัวให้ ก่อนจะรีบไปทำงาน

พอเงยหน้าขึ้นจากกาแฟของตัวเอง หมากสดก็พบชไมพรยืนอยู่หน้าร้าน หล่อนชะเง้อมองหาคน แต่ไม่สามารถเข้ามาในร้านได้ ช่วงนี้ไม่รับแขกหน้าร้าน ส่งอาหารให้เพียงคนที่สั่งทางออนไลน์เท่านั้น “ตายยากจริง ๆ เด็กบ้านี่ หล่อนจะมาทำไมเวลานี้ ไม้ขว้างหมาที่นี่ก็ไม่มี เพราะไม่มีหมา เห็นหน้าแล้วของขึ้นจริง ๆ เย็นไว้หมากสด แกแก่กว่า แกต้องฉลาดกว่า เจอกันหน่อย !”

หมากสดเดินออกมาดูหน้าร้าน ชไมพรชะเง้อมองหาคุณโปรดแน่นอน

“ท่าทางแบบนี้เห็นในละครบ่อย ต้องเจอเจ้าแม่สายบันเทิงอย่างฉันหน่อยนะหนูน้อย” หญิงสาวเดินออกมาพลางยิ้มกว้าง “ไม่รบกวนการทำงานนะคะน้อง”

“หนูเองค่ะพี่”

“ใครนะ ? เรารู้จักกันเหรอคะ ?”

*******

ขอบพระคุณที่ติดตามอ่านจนถึงตอนนี้นะคะ จากตอนที่ 11 จนจบ จะหาอ่านได้ที่เว็บไซต์ลงนิยายรายตอนนะคะ เนื่องจากติดเหรียญเพื่อเข้าอ่าน หากอยากสนับสนุนผลงานก็ติดตามได้นะคะ และจะได้พบกันฉนับอีบุ๊กเร็ว ๆ นี้ด้วยค่ะ

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2567

0 comments

Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2567 11:07:36 น.

Counter : 176 Pageviews.

(โหวต blog นี้)