ก็แค่อยากระบายความดีใจน่ะครับ ที่เมื่อเย็นวันอังคารที่ 21 ที่ผ่านมา ผมได้เช็คผลการเรียนป.โทเทอมแรกแล้วผลปรากฏว่าได้เกรดเฉลี่ย 4.00 หรือพูดง่ายๆว่า A รวดเลย

ที่รู้สึกดีใจมากก็คงเพราะว่าก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะตั้งแต่ประถม มัธยมต้น-ปลาย หรือแม้แต่มหาลัย ไอ้คนอย่างผมจัดเป็นประเภทเรียนๆเล่นๆเรื่อยๆไม่ได้จัดว่าเป็นพวกเรียนเก่งหัวแถว นับครั้งได้เลยที่เกรดเฉลี่ยจะเกิน 3.00 ที่เหลือก็แค่เอาตัวรอดไปเป็นเทอมๆ สอบเข้ามหาลัยได้แบบไม่ค่อยเต็มใจซักเท่าไร (อยากได้วิศวะมากกว่า) อยู่คณะวิทยา-ฟิสิกส์ จุฬาฯ ก็ไม่ได้ทำตัวเองให้เกิดความภาคภูมิใจด้านการเรียนซะเท่าไรเรียนแค่เอาตัวรอดพอผ่านพ้นไปเพราะกว่าจะรู้ตัวว่าไอ้สิ่งที่เรียนอยู่มัน ”ไม่ใช่” ก็ถลำเข้ามาลึกเกินไปซะแล้ว เรียนจบตรีมายังไม่รู้เลยว่าได้อะไรติดหัวออกมา และไปทำงานอะไรได้ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่เก่งห่าเหวอะไรเลยซักอย่าง 4 ปีผ่านไปกลับรู้แค่ว่า ไอ้นี่แหละที่กูไม่ชอบ เสียดายเวลา โมโหตัวเองที่ปล่อยชีวิตให้ว่างเปล่าได้นานขนาดนั้น

ผมตัดสินใจเรียนในสิ่งที่ตัวเอง “เลือกที่จะเรียน” จริงๆก็ป.โทเนี่ยแหละ คณะเทคโนโลยีสารสนเทศ บางมด(ภาคค่ำ) และที่สำคัญเป็นครั้งแรกที่ผมจ่ายเงินค่าเล่าเรียนเองโดยไม่ต้องพึ่งปะป๊า หม่าม้า ก็อาศัยเงินที่ตัวเองสะสมมาน่ะทั้งชีวิตเนี่ยแหละ

ในเงื่อนไขของคณะนี้ เทอมแรกจะต้องได้เกรดเฉลี่ยสะสมไม่ต่ำกว่า 3.00 ถ้าไม่งั้นก็รีไทร์ ที่แรกผมก็กลัวเหมือนกันเพราะขนาดตอนป.ตรียังทำไม่ได้ถึง 3.00 เลยแล้วจะภาษาอะไรกับไอ้นี่ล่ะ แถมความรู้ด้านนี้ก็ไม่ได้มีมากมายคือไม่ได้เรียนมาทางสายคอมพิวเตอร์ซักเท่าไร รู้แต่ว่าผมเห็นและอ่านรายละเอียดหลักสูตรแต่ละวิชาแล้วรู้สึกอยากเรียนเท่านั้นเอง ก็เลยได้เรียนในสิ่งที่อยากเรียนจริงๆซักที

ทีแรกที่เรียนพกมาแต่ความไม่มั่นใจคิดว่าเอาแค่ทำให้รอดเทอมแรกก็บุญโขแล้วที่เหลือค่อยไปตายเอาดาบหน้า แต่สิ่งนึงที่ผมระลึกไว้เสมอเลยก็คือผมจะ “พลาดไม่ได้” การที่ได้ไปเบิกเงินเก็บของตัวเองออกมาเพื่อจ่ายค่าเทอมเนี่ยมันเป็นอะไรที่รู้สึกเห็นค่าของเงินขึ้นมาทันที และเป็นเรื่องที่ผมรับไม่ได้หากว่าต้องถูกรีไทร์ออกตั้งแต่เทอมแรก แล้วอนาคตผมก็จะมืดมนต่อไป ฉะนั้นผมไม่มีทางเลือกทางอื่นยกเว้น ต้องสู้ในสิ่งที่ผมมีโอกาสสู้ ไม่มีเวลามาทำเป็นเล่นอีกต่อไป ทุกวินาทีของการเรียนในห้องถือว่าเป็นเงินของผมเองที่จ่ายไปฉะนั้นผมก็แค่ตั้งใจเรียน พยายามเก็บเกี่ยวสิ่งที่เรียนในห้องเรียนทั้งหมดโดยไม่ให้ตกหล่นแม้แต่น้อย

เวลาก็ผ่านไป 4 เดือนอย่างรวดเร็ว ผลการเรียนเทอมแรกก็อย่างที่บอก โครตจะดีใจเลย ว่าเฮ่ย..ไอ้คนอย่างกูเนี่ยนะทำได้ด้วยเว้ย ไอ้คนอย่างกูมันก็เจ๋งเป้งเหมือนกันนี่หว่า เป็นผลการเรียนที่ดีที่สุดในชีวิต และ มันทำให้ผมเริ่มมองเห็นคุณค่าในตัวเองมากขึ้นอีกนิดนึง

จะอย่างไรก็ตามผมก็ยังเชื่อมั่นอยู่เสมอว่าความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย และนี่ก็เป็นเพียงแค่ก้าวแรกเล็กๆ (ที่บังเอิญผมดันทำได้ดี) จริงๆแล้วทุกอย่างมันจะเริ่มจริงจังขึ้นต่อจากนี้ไปตางหาก ยังมีอะไรที่หนักหนาสาหัสรอผมอยู่อีกมากมายในเทอมต่อๆไป ปริญญาโทไม่ได้ได้กันมาง่ายๆ และ ผมก็จะเริ่มต้นด้วยความไม่มั่นใจเหมือนเคย ผมจะกลับเข้าสู่คนตัวเล็กๆคนนึงที่ไม่ได้เก่งมาจากที่ไหน ไม่ได้เรียนเก่งมาแต่เกิด ไม่ได้หัวดีเหมือนคนอื่น มีแต่ความกระหายที่จะเรียนและความพยายามเท่านั้น

แต่จากเทอมแรกที่ได้ผ่านพ้นไปผมเชื่อว่าตัวผมเองยังมีศักยภาพที่จะทำได้ดีกว่านี้ และผมก็จะทำมันให้ดีที่สุดด้วยตัวผมเอง

Create Date : 24 มีนาคม 2549
Last Update : 24 มีนาคม 2549 12:23:34 น.		6 comments
Counter : 959 Pageviews.
Share Tweet