Bloggang.com : nupaew : เมื่อได้รู้จักกัน...ก็ได้รู้จักรัก

เมื่อได้รู้จักกัน...ก็ได้รู้จักรัก

หลังจากที่เรารู้จักกันมาพอสมควร ฉันกับเขาก็สนิทกันมากขึ้น
พูดคุยหยอกล้อ บ้าบอ เหมือนรู้จักกันมานานซักสิบปี
ฉันรู้ว่าความสนิทสนมที่เขามีให้เพราะ ฉันเป็นรุ่นน้อง แล้วก็เป็นคนจังหวัดเดียวกัน
ก็เลยสนิทกันได้ง่ายและรวดเร็ว แต่เขาก็คิดกับฉันแค่รุ่นพี่รุ่นน้องเท่านั้น
มีแต่ฉันที่คิดมากมายไปเอง แอบชอบเขาไปข้างเดียว

ฉันจะดีใจทุกครั้งที่เวลาเขามีปัญหาแล้วเขาจะนึกถึงฉัน
โทรมาเล่าให้ฟัง บางครั้งก็มีเรื่องให้ช่วย ซึ่งฉันก็เต็มใจช่วยเป็นอย่างดี
เราไม่มีโอกาสได้เจอกันบ่อยนัก เพราะตอนนั้นเขาเรียนปีสุดท้ายแล้ว
แล้วก็เป็นเทอมสุดท้ายอีกด้วย เขาเหลือวิชาที่ต้องเรียนอีกตัวเดียวเท่านั้น
เขาก็เลยย้ายกลับไปอยู่บ้านที่โคราช แล้วเวลาเรียนก็ไปกลับเอา(ปทุม-โคราช)
ก็เลยทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกันนัก
นอกจากมีธุระจริงๆ หรือฉันต้องเอาของไปให้เขา
แต่เราก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ ถึงมันจะค่อยๆ น้อยลง ไม่เหมือนช่วงแรกๆ ก็ตาม

ฉันคิดว่าบางทีเขาก็อาจจะสงสัยในความรู้สึกของฉัน
เขาอาจจะรับรู้ได้ เลยค่อยๆ ห่างออกไป
ซึ่งฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ก็ยอมรับ ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม
รู้แค่ว่า เลิกชอบไม่ได้ ตัดใจไม่ได้เลย
ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ค่อยได้ทำดีกับฉันมากมาย เป็นอะไรแบบในสไตล์ของเขานั่นแหละ
นิ่งๆ เฉยๆ ไม่ได้เหมือนผู้ชายในแบบที่มันตรงใจ
แต่กลับเป็นคนที่ฉันชอบอย่างบ้าคลั่ง
ไม่ว่าจะมีใครหน้าไหน เข้ามาสนใจ มาจีบ มาพูดคุยด้วย ฉันก็ไม่เปิดรับทั้งนั้น
เพราะความรู้สึกของฉันมันมีแต่เขาคนเดียว ฉันปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองไม่ได้

วันที่ 28 มีนา 50 ฉันต้องขนเครื่องคอมฯ กลับบ้านไปให้แม่
จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรสำหรับฉันเลย
ที่จะขนคอมฯ ขึ้นรถทัวร์ไปจนถึงบ้าน
ก็แค่นั่งแท็กซี่จากหอไปลงหมอชิตจ้างรถเข็นขนไปส่งขึ้นรถทัวร์เท่านี้ก็จบ
พอถึงบขส.ที่โคราช ก็ให้กระเป๋ารถขนไปขึ้นรถโดยสารที่จะไปบ้านฉันอีกที
(บ้านฉันไม่ได้อยู่ในเมือง อยู่ห่างจากเมืองประมาณเกือบร้อยกิโล)
แค่นี้ฉันสบายๆ อยู่แล้ว

ฉันก็เล่าให้เขาฟังว่าฉันต้องเอาคอมฯ กลับบ้าน เขาก็ถามว่าแล้วจะกลับยังไง
พอฉันบอกไป เขาก็บอกว่าจะไปส่งที่บ้าน เดี๋ยวไปรับที่บขส.ที่โคราช
ฉันทั้งตื่นเต้นดีใจ แต่ฉันก็บอกเขาไปว่า บ้านฉันไกล คนขับรถไม่ชินทางจะลำบาก
ไปถึงบ้านฉันก็มืดพอดี กว่าเขาจะกลับถึงบ้านอีก
เขาต้องขับรถไปกลับตั้ง200กว่ากิโล เขาก็บอก "แล้วยังไง ออกค่าน้ำมันให้สิ"
สุดท้ายฉันก็ตกลงยอมให้เขาไปส่ง (ใจจริงน่ะ ดีใจแทบตาย)

ไปถึงแม่ก็รออยู่ก่อนแล้ว เพราะบอกแม่ไว้แล้วว่าจะมีรุ่นพี่มาส่ง
ที่บ้านฉันไม่ค่อยว่าเรื่องผู้ชายหรอกค่ะ
เพราะลูกสาวทำตัวดีมาตลอด อิอิ พ่อแม่ให้อิสระ
เขาก็นั่งคุยอยู่ที่บ้านซักพัก ช่วยต่อคอมฯ แก้นู่นนี่จนเรียบร้อย
(ตอนนั้นแม่ไม่อยู่แล้ว อยู่กัน 2 คน)
พอประมาณ 6 โมงเย็น เขาก็ขอตัวกลับ แต่แม่ยังไม่กลับมาเลย เขาก็เลยฝากลาแม่
ฉันก็บอกให้อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน เขาก็ไม่อยู่ ให้ค่าน้ำมันรถ ก็ไม่เอา
แล้วเขาก็กลับไป ฉันก็บอกให้ขับรถดีๆ ถ้าไปไม่ถูกจำทางไม่ได้ก็ให้โทรมาถาม
เพราะทางมันซับซ้อนหลายเลี้ยว มืดแล้วด้วย
คนไม่ชินทางเดี๋ยวหลงไปโผล่เขมรจะแย่เอา
พอประมาณ 2 ทุ่ม คิดว่าเขาน่าจะถึงบ้าน ก็เลยลองโทรไปถามดู
ก็ปรากฏว่าปลอดภัยดี
เขาก็แกล้งบ่นมานิดหน่อย บอกว่าไกลบ้าง เกือบหลงบ้าง แต่ฉันก็รู้ว่าเขาแกล้งพูด
วันนั้นฉันมีความสุขมาก ได้อยู่ใกล้ชิดกันนานที่สุดแล้ว
...และวันนั้นก็เป็นวันสุดท้ายที่เราได้เจอกัน...

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2551

Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2551 21:41:59 น.

2 comments

Counter : 371 Pageviews.

ขอให้สมหวังนะคะ

โดย: นกแห้ว

วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:23:45 น.

ขอให้เขามีใจให้คุณด้วยเช่นกันค่ะ

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:27:47 น.