เรื่องเล่า
ว่า.... มีคน 2 คนเป็นเพื่อนซี้กัน..ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทรายด้วยกัน... ระหว่างทาง... เกิดโต้เถียงขัดแย้งไม่เข้าใจกันเพื่อนคนหนึ่ง...พลั้งลงมือ...ตบหน้าอีกฝ่ายคนถูกทำ ร้าย...เจ็บปวด...แต่ไม่เอ่ยวาจา... กลับเขียนลงบนผืน ทรายว่า'วันนี้...ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า'พวกเขายังคงเดินทางต่อ...กระทั่งถึงแหล่งน้ำพวกเขาตัดสินใจอาบน้ำ...ชำระกาย...พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ...เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ...เข้าช่วยชีวิตคนรอด ตาย...ยังคงไม่เอ่ยวาจา...กลับสลักลง ไปบนหินใหญ่...' วันนี้...เพื่อนรักช่วยชีวิตฉัน ไว้'อีกคนไม่เข้าใจ...ถาม ว่า... ' เมื่อถูกฉันตบหน้า...เธอเขียนลงทราย...แล้วทำไมเมื่อครู่...ต้องสลักบน หิน'อีกคนยิ้มพราย...กล่าว ตอบ' เมื่อถูกคนที่รักทำร้าย...เราควรเขียนมันไว้บนทราย ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย...จะทำหน้าที่พัดผ่าน...ลบ ล้างไม่เหลือแต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย... บังเกิดเราควรสลักไว้บน ก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ... ซึ่งต่อให้มีสายลมแรงเพียงใด...ก็ไม่อาจ ลบล้าง ทำลาย....'
เป็นงัยค่ะ เพื่อนดีหายากขึ้นทุกวัน..
จะมีไหมเพื่อนแบบนี้..
แวะมาทักทายกันในเช้าวันสีชมพูค่ะ
เรื่องเล่า 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
@...........อรุณรุ่ง สว่างแล้ว........... สวัสดี
ขอเพื่อนพบสิ่งดี...........................ผ่องแผ้ว
เริ่มวันใหม่ สุขี............................. กันทั่ว เถิดนา
วันเก่าที่ผ่านแล้ว........................... ผ่านพ้นปล่อยวาง
มีความสุขกับวันเริ่มต้นการทำงานในรอบสัปดาห์นะครับ