คุณทองม้วนจากอาเดียวไปแ้ล้วคับ
จากไปเพราะความสนุกสนานของมนุษย์
จากไปเพราะคนมีความสุขกัน จนลืมไปว่า ยังมีสัตว์ที่ขลาดกลัวสิ่งที่คุณทำ
และอาจจะจากไปเพราะเราไม่ดูแลมันจนดีที่สุด
วันนี้ 9 โมงเช้า หลังจากที่กลับมาจากกรีดยาง วันนี้ไปตอนเช้าเพราะเมื่อคืน มีกินเลี้ยงนิดหน่อย ฝากลูกชายไว้กับพี่สะใภ้ บ้านเงียบ ขนาดลูกยังไม่ยิ้มให้แม่เลย มันเกิดอะไรขึ้นหนอ ไม่มีเสียงร้องดีใจ หรือหมาตัวไหนมาวุ่นวายกับการมาของเราเจ้าเขียวเจ้าแจ๋วยังอยู่แต่คุณทองม้วนหายไปมันผิดปกติถ้าอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินแค่เสียงรถจะต้องมาแล้ว
พี่สะใภ้บอกว่าอาจจหนีปะทัดไปบนเรือน ตัวเปียกน้ำด้วย ไม่มีทางหรอกที่ทองม้วนจะไม่ลงมาถ้าได้ยินเสียงเราเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มา ขอเล่าเหตุการณ์เรื่องปะทัดก่อน ลูกเท่าลูกบอลสีที่อาเดียวเล่นประจำ ความดังขนาดไหนไม่ต้องพูดถึง ตอนแรกจุดที่หน้าบ้านแม่มัน หมาตกใจวิ่งไปสวนปาล์ม พอแม่มันมาไล่ ไปจุดที่สวนปาล์มหลังบ้านเราหมา ตกใจจนวิ่งตกน้ำ แล้วก็วิ่งไปบนถนน
คุณรู้มั้ยคะ เด็กผู้ชายอายุ 13 ขวบ คนนั้นหัวเราะชอบใจ ที่หมาตกใจ และอาเดียวก็ร้องไห้เพราะความตกใจจนพี่สะใภ้ต้องอุ้มพาลูกหนีไปเลย คนหนึ่งคนกับหมาสามตัวจะปกป้ิองยังไง ในเมื่อด่าไล่ก็ไม่ไปและที่บ้านมีผู้หญิงอยู่แค่คนเดียว
เราขับรถตามไปบนถนนแวะถามบ้านทุกบ้านที่ผ่านว่าเห็นทองม้วนบ้างไหม ไม่มีใครเห็น จนบ้านสุดท้ายเด็กคนหนึ่งบอกว่า ไอ้ตัวขาว ๆ เล็ก ๆ ใช่ไหม มันวิ่งไปที่ถนนฝั่งโน้น
เราขับรถห่างจากบ้านไปสักกิโลกว่า ๆ จึงเลี้ยวรถกลับและตรงที่เราเลี้ยวรถนั่นละ ไม่ได้สังเกตว่ามีเลือดกองอยู่กลางถนน แค่รอจะข้ามถนนอยู่รถเยอะ รอนานมาก แล้วปลายสายตาของเราก็เห็น ขนสีน้ำตาลอ่อนนอนจมกองเลือดอยู่ข้างถนน
เป็นแค่หมาตัวหนึ่งที่ตายอยู่ข้างถนนไม่มีคนสนใจ เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เหมือนคนบ้าในความรู้สึก วุ่นวาย ใจ จะทำยังไงดี ไปตามพี่ชายไหม หรือยังไง ชีวิตกลัวเลือดที่สุดเลย แต่วันนี้ เราไปขอกระสอบจากป้าร้านค้าที่อยู่ไม่ไกลนักไม่ได้ถามด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกะมัน และใครลากเอามันลงมาไว้ข้างถนน ต้องขอบคุณ คน ๆ นั้น ที่ยังมีน้ำใจ
เราเก็บทองม้วนใส่กระสอบและพากลับบ้านเลือดไหลตลอดทาง พอ ๆ กับน้ำตาของเราได้ละมั้ง
ทุกคนเห็นและพากันมองมีคนถามว่าไปเจอมันที่ไหน ก็บอกไปตามความจริง มือระเบิดไม่อยู่ พ่อของเด็กคนนั้นมาช่วยเราขุดหลุม ไม่ต้องหรอก หมาเรา เราขุดเองได้ ..ผู้ใหญ่ที่ตรงนี้นะ เป็นหัวหลักหัวตอไม่มีความหมายอะไรเลย เมื่อห้ามลูกไม่ได้ก็ปล่อยให้เป็นไปแบบนี้ ไม่มีวิธีจัดการที่เด็ดขาด ลูกไม่เกรงขาม ไม่หวาดกลัวใคร ๆ วันนี้แต่หมาตัวหนึ่งตาย มันไม่เป็นอะไรหรอก แต่วันข้างหน้า ถ้าความดื้อรั้นนั้นไปทำให้ เกิดเรื่องราวมากกว่านี้พวกคุณจะทำยังไง..
ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีคำว่าเสียใจ ไม่มีอะไรทั้งหมดทั้งสิ้น นอกจากจะทะเลาะกับคนข้างบ้านอีก
..ผมเลี้ยงหลานผม ผมก็รักหลานผม ผมอุ้มผมชูมาแต่เด็ก คุณเลี้ยงหมาคุณ คุณก็รักแต่อย่าเอามาเปรียบเทียบกัน..
คำพูดที่ทะเลาะกันคงไม่สวยงามขนาดนี้
เด็กคนนั้นกลับมา เราส่งจอบให้มันไปขุดหลุม ให้ลึกให้กว้าง ให้ดูผลงาน และถามว่า "สนุกไหม มีความสุขไหม ที่มันเป็นแบบนี้"
เงียบไม่มีคำตอบ
ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกพ่อแม่ของเด็กก็เหมือนกัน แต่ก่อนนั้น เราได้ห้ามแล้ว อย่าจุดปะทัด ที่นี่ หมากลัวและเด็กก็ยังเล็กอยู่ ได้ห้ามและขอร้องไปแล้ว
แต่ไม่มีการรับฟัง เพื่อนบ้านก็เป็นแค่วัตถุไม่มีความหมายเหมือน ๆ กัน
ผลของการกระทำแค่นั้น ทำให้เกิดผลแค่นี้ ถ้าวันข้างหน้าคุณยังดื้อรั้นไม่ฟังคำห้ามปรามของผู้ใหญ่ เรื่องเล็กน้อยที่คุณบอกว่าไม่เป็นอะไรนะ มันจะเป็นยังไง
ทองม้วน เกิดวันที่ 16 ตุลาคม 2548 พ่อพามาอยู่กับแม่วันที่ 21 พฤศจิกายน 2548 ครบรอบปี ที่เราอยู่ด้วยกัน และจากเราไปวันนี้ 31 ธันวาคม 2553 สิ้นสุดกันทีปีเสือร้าย
เราไม่ได้โทษพวกเขาว่าเลี้ยงลูกไม่ดีหรืออย่างไร เราก็มีลูกชาย และไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เส้นทางของอาเดียวยังน่ากลัวอยู่ เป็นเด็กไม่มีพ่อ เป็นหลายคนเดียวของครอบครัว จะไปได้ไกลแค่ไหนยังไม่รู้ แต่เราอยากให้พวกคุณใส่ใจลูกซักนิด จนขนาดนี้แล้ว ยังไม่ได้ยินเสียงคุณดุลูกสักคำ
ขุดหลุมเสร็จก็โยนจอบทิ้ง เข้าบ้านปิดประตูโครม ล๊อกกุญแจบ้านเสียงดัง คนที่นั่งอยู่สองสามคนในบ้านนั้น เป็นวัตถุไม่มีค่าพอ ๆ กัน
ขอแว้บไปถึงใครบางคนหน่อยนะ
คุณยังจำมันได้ไหม
หรือลืมมันไปแล้ว
เราติดต่อคุณไม่ได้เพราะโทรศัพท์ไม่มีเงิน
ขอโทษนะ สิ่งมีชีวิตที่คุณไว้ใจให้เราเลี้ยง
ที่คุณมั่นใจว่าเราจะเลี้ยงมันให้่ดีที่สุด
เจ้าหมาที่เคยโวยวายใส่โทรศัพท์เวลาที่คุณโทรมาจนคุยไม่ไม่รู้เรื่อง
เจ้าหมา ที่คุณพาใส่กระเป๋าเป้ ไปทำงานด้วยกันในวันที่เราไม่อยู่
เจ้าหมาตัวนั้น ที่คลานไปนอนซบอกคุณเวลาคุณเอามือตบอก ให้มันมานอนด้วย
เจ้าหมาตัวนั้นหงอคุณมากแค่ไหน เวลาคุณชี้หน้ามัน
เจ้าหมาที่ยอมให้คนแค่ 5 คนเท่านั้นแตะต้องตัวมัน
หนึ่งคือคุณ และสองคือเรา สามคือแม่ สี่คือพี่สาว และห้า คืออาเดียว
หลายคนเกลียดและรำคาญในเสียงเห่าของมัน คนรู้จักหรือไม่รู้จักมันเห่าทุกคน
ใครมาบ้าน ก็เห่า ขนาดคนที่มาทุกวันวันละหลาย ๆ ครั้งมันก็เห่า
แต่มันไม่เคยห่างเราไปไหน เวลาทำงานยังหมอบอยู่ใต้โต๊ะ
เวลานอนก็หนุนแขน เวลาป้อนข้าวลูกก็คอยกิน ข้าวที่หล่น
ยอมให้ลูกชายดึงหูดึงหางเล่น ไม่เคยกัด แบ่งขนมกันกินบ่อยครั้ง
ยอมเล่นด้วย ในทุก ๆ วัน อีกมากมาย
มันจากเราไปอีกแล้ว อย่างไม่มีวันกลับ
ขอโทษจริง ๆ ยังไงเราก็ยังไม่ไ่ด้เรื่อง อยู่เสมอ
Create Date : 31 ธันวาคม 2553 |
|
11 comments |
Last Update : 31 ธันวาคม 2553 15:46:38 น. |
Counter : 786 Pageviews. |
|
|
|
อ่านแล้วเศร้าจังเลยครับ