ตอน Between Us # 2

P&Kong’s Stories: ‘เรื่องของเขา...เราอยากจิ้น’

ตอน Between Us


--- 2 ---

ก้องบดินทร์ค่อยๆหมุนลูกบิดประตูเปิดและปิดให้เบาที่สุดด้วยเกรงจะรบกวนการนอนของผู้ร่วมห้อง ความมืดปกคลุมไปทั่วห้องจึงต้องเอื้อมไปเปิดไฟแสงสีส้มนวลให้พอมองเห็นแต่ไม่สว่างจ้าเกินไป ทอดสายตามองไปที่ก้อนนูนๆที่อยู่บนเตียงซึ่งขณะนี้ปกคลุมด้วยผ้านวมผืนหนามิดจนมองไม่เห็นหัวเห็นหูเจ้าของร่างนั้น เด็กหนุ่มอมยิ้มขึ้นมานิดๆเพราะรู้แน่ว่าพีคงจะยังไม่หลับ เพราะท่านอนปกติของพีรวิชญ์ไม่ชอบนอนคลุมโปงทั้งตัวแบบนี้เนื่องจากเจ้าตัวเคยบอกเองว่าอึดอัด หายใจได้ไม่สะดวก นี่คงโกรธเขาจนคลุมโปงหนีหน้ากันสินะ......

สัมภาระถูกวางลงที่เก้าอี้มุมห้อง ขาเรียวค่อยๆก้าวตรงไปยังร่างที่ยังคุดคู้ไม่ไหวติงอยู่อย่างนั้น ‘สงสัยงานนี้ต้องยอมง้อเขาหน่อยแล้ว’ ก้องบดินทร์คิด.....ทั้งๆที่ปกติจะไม่ใช่ฝ่ายที่ยอมง้อก่อน

“พี....พี....ผมกลับมาแล้วนะ” ก้องคลานไปนั่งบนที่ว่างของเตียงอีกฝั่ง สองมือเรียวเขย่าร่างชายหนุ่มเบาๆ

“พี.....ผมกลับมาแล้วไง.....พี....คุณยังไม่หลับใช่ไหม”

“หลับแล้ว” เสียงอู้อี้ที่เปล่งลอดออกมาเรียกเสียงหัวเราะเล็กๆจากก้องบดินทร์ ‘คนหลับแล้วที่ไหนเขาตอบได้กันเนี่ยพี’

“พี.....ผมรู้ว่าคุณยังไม่หลับ ลุกมาคุยกันก่อนได้ไหม? คุณรอผมอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“ฮึ! คุณรู้ด้วยเหรอว่าผมรอคุณอยู่น่ะ เล่นกลับบ้านมาเอาป่านนี้แถมติดต่อก็ไม่ได้ ผมนึกว่าคุณลืมผู้ชายที่ชื่อพีรวิชญ์ไปแล้วซะอีก” น้ำเสียงประชดประชันเอ่ยขึ้นเมื่อพียอมโผล่ศีรษะออกมาจากผ้าห่ม แต่ก็ยังไม่ยอมหันกลับมามองหน้าเขาอยู่ดี

“พี......ผมขอโทษ......” ก้องพูดเสียงอ่อยอย่างสำนึกผิดจริงๆ

“คุณขอโทษผมเรื่องอะไรก้อง” พีถามเสียงเรียบ

“ก็ขอโทษที่ผมทำอะไรตามอำเภอใจโดยไม่บอกคุณก่อน.....ขอโทษที่ผมกลับบ้านช้า......ขอโทษที่เอาแต่ใจตัวเอง......ขอโทษที่ดื้อกับคุณ......ขอโทษที่ทำให้คุณเป็นห่วง.....ขอ...” เสียงหวานที่เปล่งออกมาถูกหยุดให้จบแค่นั้นด้วยปลายนิ้วเรียวของพีรวิชญ์ที่แตะปิดริมฝีปากสีสดเบาๆ ชายหนุ่มยอมลุกขึ้นมานั่งหันมาเผชิญหน้ากับก้องตรงๆ

“คุณไม่ต้องขอโทษผมแล้วก้อง”

“ทำไมล่ะพี?.....นี่คุณจะไม่หายโกรธผมจริงๆเหรอ?” ก้องดึงมืออุ่นข้างที่สัมผัสเรียวปากเขาออก แล้วกอบกุมไว้ในอุ้งมือนุ่มของตน ส่งแววตาและน้ำเสียงเว้าวอนถาม

“.......ไม่.......” สีหน้าเรียบเฉยของพีรวิชญ์ขณะเอ่ยออกมานั้นทำเอาเด็กหนุ่มใจแป้ว มิหนำซ้ำชายหนุ่มยังค่อยๆดึงมือออกจากการกอบกุมของเขาอีก ก้องบดินทร์ก้มหน้ามองดูความอบอุ่นจากมือใหญ่เมื่อครู่ที่ค่อยๆเจือจางไปจากอุ้งมือตัวเอง การถูกเมินเฉยจากคนรักมันรู้สึกอย่างนี้นี่เอง.....ปวดหนึบข้างในอก....ดวงตากลมโตเคลือบคลอไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยงที่เริ่มออกมามากเกินไป จนดูเหมือนพร้อมจะล้นออกมาทุกเมื่อ......ถ้าไม่ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยประโยคต่อมา

“ไม่หรอกก้อง ผมจะหายโกรธคุณได้ยังไง ในเมื่อผมไม่ได้โกรธคุณ.....ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ผมไม่เคยโกรธคุณลงได้เลยสักที.....อย่างมากผมก็แค่รู้สึกน้อยใจบ้าง ก็เท่านั้น.....” ก้องเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายให้ชัดๆ สายตาอ่อนโยนที่มองกลับมาไม่มีแววโกรธขึงอย่างที่เจ้าตัวพูดจริงๆ แล้วจู่ๆน้ำตาที่เหมือนจะย้อนกลับลงไปแล้วก็ร่วงหล่นออกมาจากดวงตากลมคู่สวย

“อ้าวก้อง!! คุณร้องไห้ทำไม!! เป็นอะไรรึเปล่าครับ!?!” พีรวิชญ์ตกใจถามอย่างร้อนรน รีบดึงร่างนุ่มเข้ามากอดปลอบขวัญไปการใหญ่ สองแขนเรียวของก้องโอบกอดรัดรอบคอชายคนรักแน่นตอบกลับทันที

“พี...ผมขอโทษนะ...ผมขอโทษที่ผมไม่นึกถึงความรู้สึกของคุณให้มากกว่านี้” ก้องบอกเสียงสั่นเครืออยู่ในอ้อมกอดพีรวิชญ์

“บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้โกรธคุณ แล้วก็ยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย คุณจะร้องไห้ทำไมเนี่ย หืม?” พีพูดพลางลูบเส้นผมนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยน

“ก็ผม....ผม....ฮึก...ผมรู้สึกผิดต่อคุณจริงๆนี่”

“ไม่เอาน่า หยุดร้องนะครับ....ผมเป็นสาเหตุทำให้คุณร้องไห้อย่างนี้ผมก็รู้สึกแย่สิ......เฮ้อออ~ นักกายภาพบำบัดคนเก่งของผมกลายเป็นเด็กขี้แยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” พีว่าเสียงล้อเลียนราวกับกำลังหยอกล้อเด็กตัวๆน้อย

“ทำมะ! ขี้แยแล้วรักรึเปล่าล่ะ!!” ก้องผละออกมาเล็กน้อย คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นมองค้อนวงใหญ่

‘พออารมณ์เป็นปกติก้องจอมเหวี่ยงคนเดิมก็กลับมาทันทีเชียว’ พีรวิชญ์นึกขำในใจ

“แหม รักสิคร๊าบบบบบบบบบบบบบ.....พีรวิชญ์รักก้องบดินทร์ที่สุดอยู่แล้ว” ก้องยิ้มหวานเมื่อได้ยินคำตอบที่ชื่นใจ ไม่ว่าจะกี่ร้อยกี่พันครั้ง.......คำบอกรักที่ออกมาจากปากผู้ชายคนนี้ก็ยังน่าฟังสำหรับเขาเสมอ ไม่เคยเบื่อเลย......

“ผมก็รักคุณนะ คุณพีรวิชญ์” เสียงอ่อนหวานกระซิบผ่านริมใบหู ก่อนที่ความอ่อนนุ่มของเรียวปากอวบอิ่มจะลากผ่านแก้ม สันจมูก และประทับแผ่วเบาบนกลีบปากหยักบางของชายหนุ่ม ถึงจะแค่ชั่วไม่กี่วินาทีแต่ราวกับโลกทั้งโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะในความรู้สึกของพีรวิชญ์

‘นี่ก้องจูบเราก่อน!!!!!!!’

“พี.....นี่คุณจะอึ้งอีกนานไหม ผมเขินนะ” ก้องทำเป็นเหวี่ยงเล็กๆแก้เขินเมื่อเห็นอากัปกิริยาของคนรักเอาแต่นั่งนิ่งอย่างกับโดนสะกดไว้

“ก็.....ก็ผมแปลกใจ ปกติคุณไม่เคยเริ่ม...เอ่อ ผมหมายถึงจูบผมก่อนเลยสักครั้ง”

“ผมก็แค่อยากให้รางวัลคุณบ้าง ไหนๆคุณก็อุตส่าห์อยู่รอผมจนดึกดื่นขนาดนี้แล้ว....ทำไม? คุณไม่ชอบเหรอ?” ยิ่งพูดก็ยิ่งเขินซะเองแต่ก็อยากฟังความรู้สึกของพีรวิชญ์ ก้องช้อนตามองหน้าของอีกฝ่ายอย่างประหม่า เขาก็ไม่รู้ว่าการจุมพิตที่เริ่มขึ้นก่อนอย่างอ่อนด้อยประสบการณ์แบบนั้นจะถูกใจคนรักหรือไม่

แววตาไหวระริกในนัยน์ตาสวยทั้งคู่ที่มองสบมา.....แผงขนตายาวงอนที่เปียกชุ่มเพราะผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ.....จมูกโด่งรั้นที่เป็นสีเข้มตรงปลายน้อยๆ.....พวงแก้มใสระเรื่อที่ยังเลอะคราบน้ำตา....และริมฝีปากอิ่มเอิบที่เผยอเล็กน้อยราวกับเชิญชวนให้ลิ้มลอง.....

‘โอ๊ยยยยยย~ ก้องบดินทร์ครับ คุณจะฆ่าผมทั้งเป็นเพราะความน่ารักไม่มีลิมิตของคุณเลยหรือไง!!! รู้สึกว่าตัวเองอยากกลายร่างเป็นหมาป่าขย้ำลูกแกะก็วันนี้แหละ’ พีรวิชญ์ใจเต้นโครมคราม จ้องมองดวงหน้าน่ารักตรงหน้าตาแทบไม่กระพริบ

เมื่อเห็นพีรวิชญ์เงียบไปเอาแต่จ้องเอาๆ ด้วยสายตาที่เรียกว่าแทบจะ ‘กลืนกิน’ เขาเข้าไปทั้งตัวก้องก็หน้าร้อนผ่าว เริ่มนึกถึงสวัสดิภาพตัวเองขึ้นมา

“เอ่อ....ถ้าเราเคลียร์กันได้แล้ว....งั้นผม....ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” ก้องปล่อยสองแขนออกจากรอบคอชายหนุ่ม ขยับถอยห่างออกมา

“เฮ้ยยย!!” แต่ยังไม่ทันได้ก้าวลงจากเตียงก็กลับถูกดึงเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นของคนรักอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
และคราวนี้ดูเหมือนรูปการของก้องบดินทร์จะเสียเปรียบกว่าเดิมเมื่อร่างเล็กตกอยู่ใต้กรอบร่างเจ้าของใบหน้าคมคายที่คร่อมเกยทับเขาอยู่เกือบทั้งตัว

“พะ..พี...ผมจะไปอาบน้ำนะ เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว...ปล่อยเถอะ” ก้องร้องประท้วงด้วยน้ำเสียงสั่นไหว เพราะสายตาที่พีใช้มองเขาอยู่นั้นมันช่างดูร้อนแรงเสียเหลือเกิน....ร้อนแรงแผดเผาใบหน้าหวานๆจนรู้สึกร้อนฉ่าขึ้นมาเสียดื้อๆ.....ทำไมเขาต้องแพ้ต่อสายตาคมคู่นี้ทุกที.....

“เดี๋ยวสิก้อง....คุณไม่ฟังคำตอบจากผมก่อนเหรอ....ว่าผมชอบ ‘รางวัล’ ที่คุณให้ไหม?” ไม่ต้องตอบแล้วมั้ง แค่เห็นรอยยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่ม ก้องบดินทร์ก็รู้แล้วว่าพีรวิชญ์ถูกใจ ‘รางวัล’ จากเขาแค่ไหน.....ตอนนี้สิ่งที่ต้องคิดคือทำยังไงให้หลุดรอดจากเงื้อมมือคนเจ้าเล่ห์คนนี้มากกว่า

ใบหน้าหล่อเหลาที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าก้มลงมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก้องหลับตาปี๋เอียงหน้าหลบไปอีกฝั่ง แต่กลับเป็นเหมือนเปิดทางให้พีได้เชยชมผิวแก้มอ่อนใสได้ถนัดขึ้น แว่วได้ยินเสียงพีหัวเราะเบาๆในลำคอ แล้วจมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากซุกซนก็จรดลงและเล็มพวงแก้มนุ่ม....ค่อยๆเลื่อนขึ้นบรรจงจุมพิตเปลือกตาบางเหมือนจะช่วยดูดซับร่องรอยของน้ำตาให้หมดไป....เลื่อนผ่านไรผมอ่อน....ใบหูนุ่มนิ่ม....ก่อนจะฝังลงบนซอกคอขาวของเด็กหนุ่ม
สัมผัสอ่อนหวานของพีรวิชญ์แทบจะดึงสติสัมปชัญญะทั้งหมดของก้องบดินทร์ให้หลุดไป จนเมื่อความร้อนจากเรียวนิ้วชายหนุ่มรุกล้ำผ่านชายเสื้อเข้ามาลูบไล้ผิวกายเนียนละเอียด ก้องก็สะดุ้งเฮือกราวกับถูกเหล็กร้อนๆนาบ เขารวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดดันร่างที่กำลังนัวเนียตัวเองออก โชคดีที่พีก็กำลังเคลิบเคลิ้มกับรสละมุนที่ได้รับจนไม่ทันตั้งตัวจึงถูกผลักหลุดออกไปได้ง่ายดาย

“พีเดี๋ยว!..เดี๋ยวก่อน!! คุณหยุดก่อน” ก้องก็รีบยันกายขึ้นนั่งทันทีพลางกระเถิบถอยหลังไปอีกหลายช่วงตัวเพื่อให้ไกลระยะจู่โจมที่พีจะคว้าตัวเขาถึง มือน้อยรีบจัดเสื้อที่ถูกถลกขึ้นให้เข้าที่เข้าทาง ‘คนอะไรมือไวชะมัด เผลอตัวแป๊บเดียว...แทบจะเสียท่าไปซะแล้วเรา >///<’

“อะไรอีกเล่าก้อง~ กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแท้ๆ...คุณจะให้หยุดทำไมเนี่ย”

“บ้าเรอะพี!!! อะไรจะเข้าด้ายเข้าเข็มกัน ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” ก้องโต้กลับเสียงเขียว เดี๋ยวนี้รู้จักใช้สำนวนสุภาษิตไทยเปรียบเปรยให้เข้ากับสถานการณ์ซะด้วยนะคุณพีรวิชญ์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่ตุ่มเป็นคุณครูภาษาไทยจำเป็นให้ลูกศิษย์คนนี้แน่นอน

“คุณน่ะฟังผมบ้างสิ ผมบอกว่าจะไปอาบน้ำก็ยังจะ....ยังจะ....เอ่อ.....” ก้องจะพูดต่อก็กระดากอายขึ้นมาซะเฉยๆ

“ปล้ำคุณ” พีเลยต่อคำให้แถมยังทำหน้าทะเล้นใส่เสียจนน่าหมั่นไส้

“ฮึ้ย!! เออนั่นแหละ คนบ้า! หื่นไม่เลือกเวลาสถานที่เลยนะคุณอ่ะ”

“ใครว่าไม่เลือก...เลือกแล้วต่างหาก ไม่ให้xxxคุณในห้องนอน จะให้ผมไปxxxคุณในรถหรือสวนหน้าบ้านตอนกลางวันแสกๆรึไงล่ะ”

## พลั่ก! ตุ้บ! ผัวะ! ## สิ้นเสียงพีรวิชญ์หมอนหนุนเอย หมอนข้างเอย อีกทั้งผ้าห่ม ตุ๊กตา และอะไรก็แล้วแต่ที่อยู่ใกล้มือก้องก็ถูกขว้างปาเข้าใส่ชายหนุ่มเป็นชุด

พีต้องอาศัยความไวหลบหลีกเป็นพัลวันแต่ไม่วายโดนตุ๊กตาหมูตัวเบิ้มลอยละลิ่วเข้าใส่เต็มๆหน้า “โอ๊ย! ก้อง ผมเจ็บนะ”

“สมน้ำหน้า! อยากพูดออกมาได้ไม่อายปาก” ก้องชี้หน้าทำเสียงดุ แต่ไม่รู้ว่าสีแดงระเรื่อจากเลือดที่สูบฉีดขึ้นมาที่ใบหน้าเนี่ยเพราะอารมณ์โกรธหรือเขินอายกันแน่

“อายทำไมก็ตอนนี้อยู่กันแค่เรา 2 คน โอเคๆ ผมไม่พูดให้คุณเขินแล้วก็ได้……ว่าแต่เรามาสานต่อเมื่อกี้เหอะนะก้อง.....นะๆๆๆน้า ~” พีเปลี่ยนมาใช้ลูกอ้อนแทน ค่อยๆเนียนกระเถิบไปใกล้ก้องทีละนิด แต่ก้องไหวตัวทันรีบลุกพรวดลงจากเตียงก่อนพีเข้ามาถึงตัว

“ผมจะไปอาบน้ำ ทำงานมาทั้งวันแถมยังต้องไปงานเลี้ยงต่ออีก ตัวเหม็นจะตาย....ยังมากอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่ได้”

“ตัวคุณไม่เห็นเหม็นตรงไหนเลยก้อง ทั้งแก้ม ทั้งซอกคอก็ยังหอม แถมยังนุ๊ม~นุ่มด้วย” ชายหนุ่มพูด แววตากรุ่มกริ่มที่จ้องมาสื่อความหมายบางอย่างจนหน้าหวานๆร้อนวูบวาบ

“เงียบไปเลยนะพี! นี่ดึกแล้วนะ คุณน่ะรีบนอนได้แล้ว! มัวแต่ฟุ้งซ่านอยู่ได้” ก้องไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่าเหวี่ยงใส่โต้ตอบสายตาเจ้าชู้ที่ส่งมา เด็กหนุ่มรีบคว้าผ้าขนหนูและชุดนอนวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

‘ทำไมน่ารักน่าแกล้งอย่างนี้นะก้องบดินทร์ของผม’ พียิ้มกว้างมองตามทุกอิริยาบถคนรักอย่างนึกเอ็นดู เขาเอื้อมหยิบหมอนและอะไรต่อมิอะไรที่ก้องเหวี่ยงเข้าใส่เมื่อครู่มาจัดวางให้เรียบร้อยเหมือนเก่า ก่อนจะทิ้งตัวหงายหลังไปกับเตียง นอนฟังเสียงสายน้ำจากฝักบัวในห้องน้ำดังแว่วๆเล่นไปพลาง.......


.........................
..................
...........
......
...

TBC.

Create Date : 30 มิถุนายน 2553 Last Update : 30 มิถุนายน 2553 3:34:36 น. Counter : 696 Pageviews.		5 comments
Share Tweet