ระยับน้ำ แววรับ พยับแดด

ใบไม้แสด ลอยระ ตามกระแส

ปลิดขั้วใจ คนหนึ่ง ซึ่งอ่อนแอ

วางบนแพ ใบไม้ ละล่องลอย

ผะแผ่วลม พลิ้วพร่าง กลางคิมหันต์

คนผูกพัน อย่าเศร้า จนเหงาหงอย

อีกฝั่งฟ้า เข้าใจ ว่าใครคอย

จึงปลดปล่อย ศรัทธา มาเคล้าคลอ

ระยิบน้ำ แวววับ รับเมฆใส

แพหัวใจ ถึงฝั่ง หรือยังหนอ

ฉันเคลียนิ้ว ขึ้นเรียง เป่าเพียงออ

ระเรื่อยรอ ลมหอบ ไปปลอบโยน

แล้วเปลี่ยนนิ้ว สลับเสียง สำเนียงพรม

ละห้อยหวล เปิดลม สะบัดโหน

วกลงพร่า สะกดต่ำ ย้ำใจโดน

ให้กวัดไกว ไหวโอน อารมณ์กลาย
 

ผ่อนปลายก้อย คล้อยเสียงแซม แหลมวิเวก

ขึ้นนิ้วเอก เว้าวอน ที่ท่อนท้าย

เยื้องสะกิด นิ้วนาง พร่างพรมพราย

ถอนสะอื้น แล้วฝืนคลาย ที่ปลายลม

*แก้ไขเพิ่มเติม โดยนำบทกลอนที่ คุณพจนารถ๓๒๒ (พันทิป) ต่อกลอนบทนี้มาเติมให้เต็ม

ค่ะ ก็ตั้งใจจะฝากหน้านี้แช่แข็งไว้ เพราะคงต้องออกเดินทางไปทำงานนอกบ้าน และไปหลายวัน ไม่มั่นใจว่าจะเสาะหาสัญญาณเน็ตมาใช้ได้หรือเปล่า.. ถ้ายังไงก็ฝากดูแลกันด้วยนะคะ แล้วพบกันอีกค่ะ